Η αγάπη τα γιατρεύει όλα

33. Νύχτα δίχως άστρα

Σκοτάδι.

Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα.

Το τζάκι καίει.

Mόνο οι σπίθες της φωτιάς φωτίζουν τον χώρο.

Μια πόρτα ανοίγει και η Λενιώ, ντυμένη στα λευκά, αφήνει το νεκρό σώμα του πατέρα της να κείτεται άψυχο πάνω στο νυφικό κρεβάτι. 

Η Ασημίνα την κοιτάζει τρισευτυχισμένη. Μαζί με την Δρόσω, τρέχει κι αυτή να αγκαλιάσει την αδερφή της όλο χαρά και φως, αγνοώντας τη παρουσία του νεκρού στο νυφικό δωμάτιο. 

Η Λενιώ αγέλαστη, σκοτεινιασμένη, σχεδόν άψυχη, σαν πτώμα...

Μάταια προσπαθεί η μάνα τους να δει λίγη χαρά στα χείλια της πρωτότοκης κόρης της. Νιώθει το κακό που πλησιάζει. 

Παραμονεύει. 

Μόνο που είναι ανήμπορη να κάνει το ότιδήποτε. Παγιδευμένη μέσα σε μια φωτογραφοθήκη, πίσω από ένα γυαλί, δε μπορεί να αλλάξει τη ρότα των πραγμάτων. Μακάρι να μην είχε πάει εκείνη τη μέρα στο ποτάμι... 

Ίσως τα πράγματα να έπαιρναν άλλη τροπή...

Την ίδια στιγμή, η Μυρσίνη μαυροφορούσα ανοίγει την πόρτα του φτωχικού τους. Η επιβλητική της παρουσία δεσπόζει στο χώρο. Το πρόσωπο της αγριεμένο. Φαίνεται να 'χει μίσος μέσα της. Μαζί της, τρεις παρατρεχάμενοι των Σεβαστών φέρνουν δώρα πλουμιστά για τον γάμο του γιου της με τη Λενιώ.

- Kόρη μου! 

H Mυρσίνη την καλεί, ανοίγοντας τα χέρια της διάπλατα ώστε να δεχθεί τη Λενιώ στην αγκαλιά της. Το χαμόγελο στα χείλη της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρότερη εικόνα της. 

- Μητέρα! ανταποκρίνεται η Λενιώ, εύθυμα που πέφτει στην αγκαλιά της πεθεράς της.

***

Ιδρώτας.

***

- Έλα να σε καμαρώσουμε. Να σε στολίσουμε όπως σου πρέπει, νύφη μου! Έχω φέρει βραχιόλια και σκουλαρίκια! Ελάτε, όλες μαζί... Να καμαρώσουμε, την λυγερόκορμη.

Η Ασημίνα παρατηρεί έντρομη τον εαυτό της να καλοσωρίζει με θέρμη τη μέλλουσα πεθερά της στο πατρικό της.

Με το σύνθημα της Μυρσίνης αρχινούν το τραγούδι. Η Δρόσω, η Ασημίνα, Ουρανία, η Μερόπη... Η μία κρατάει τα σμαραγδένια σκουλαρίκια, η άλλη τα μαργαριταρένια βραχιόλια, άλλη τα λευκά γάντια, άλλη το λευκό τούλι, άλλη το κολιέ...