Η αγάπη τα γιατρεύει όλα

9. Κι έχω ουρανό...

- Θεία Δρόσω! Ανέβα κι εσύ να τραγουδήσεις! Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ!

- Σέργιε; τον κοίταξε επικριτικά η Ασημίνα. Δεν είπαμε να μην πιέζεις τη θεία σου;

- Αφού έχει υπέροχη φωνή, μαμά! Σε παρακαλώ, θεία!

- Καλά λέει το παιδί, μην τον κατσαδιάζεις κι εσύ βρε Ασημίνα μου. Δρόσω μου, τι λες θα ανέβεις να σε καμαρώσουμε; τη ρώτησε η Λενιώ.

- Λενιώ μου, δε νιώθω πολύ άνετα...

- Αγαπητή Δρόσω, θα χαιρόμασταν πολύ να σε ακούσουμε να τραγουδάς. Η Ασημίνα μας έχει πει τόσα πολλά για την βελούδινη φωνή σου. Αν δεν σε φέρνουμε σε δύσκολη θέση φυσικά, της είπε η Μαρία, η γυναίκα του Πέτρου.

- Δεν είναι αυτό...

- Είδες θεία, όλοι θέλουν να σε ακούσουν! Σε παρακαλώ κάνε μου το χατήρι, σε παρακαλώ!

- Καλά, μικρούλη μου, με έπεισες. Να ξέρεις θα τραγουδήσω επειδή μου το ζητάς εσύ. Θα με συνοδεύσεις στη σκηνή;

- Εννοείτααιιιι!

Ήταν νευρική. Είχε περάσει περίπου ένας χρόνος από τη τελευταία φορά που τραγούδησε μπροστά σε κοινό. Στη Χαβάη... Και τώρα θα τραγουδούσε, για πρώτη ίσως φορά μπροστά στους δικούς της, σε ένα καθωσπρέπει μαγαζί. Κι αν την αναγνώριζε κάποιος..; Όχι, αποκλείεται, σκέφτηκε.

- Πάμε; Της είπε ο Σέργιος και της έδωσε το χέρι του να τη συνοδεύσει.

- Πάμε, αγοράκι μου.

Δέσποζε σιγή τριγύρω. Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της. Όλη την περίμεναν να τραγουδησει... Κι εκείνος το ίδιο.

Πήγε να ανοίξει το στόμα της όμως ένιωθε πως πνιγόταν. Δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη.

- Θεία, είσαι έτοιμη; τη ρώτησε ο Σέργιος και της έσκασε ένα ζεστό χαμόγελο.

Του χαμογέλασε κι εκείνη. Ο μικρός της έδωσε τη δύναμη που χρειαζόταν.

«Στο χώμα που πατώ,

στη γη που σε πρωτόδα...»

Όλοι την κοίταζαν μαγεμένοι. Όμως σύντομα τα βλέμματα θα άλλαζαν. Ένα νέφος θα τα κατέκλυζε. Η Ασημίνα και η Λενιώ θα ένιωθαν το πόνο της Δροσούλας να τους σκίζει το μέσα τους. 

«Αγαπημένε μου,

όσα ποτέ δε μου 'πες,