Twenty-Seventh One
Pauwi na kami ngayon ng Manila. Nakatingin lang si Elmo sa labas ng bintana habang ako naman nag rereview dito sa may kama. Simula kanina hindi pa siya nagsasalita. Puro tango at iling lang ang sinasagot niya sakin.
"Yam?"
Tumingin siya sakin. Walang expresyon sa mukha niya.
"Uhm, malapit na ba tayo?"
Tumango naman siya sabay iwas ulit ng tingin sakin. First time namin na maging ganito. Hindi ko naman alam kung anong ginawa ko. Ang alam ko lang naging ganyan siya after kong sabihin na sa Paris ako magtatrabaho after graduation. Sabi niya okay lang eh bakit parang hindi naman.
"Yam, masama ba ang pakiramdam mo? Bakit ang tahimik mo?"
Hindi ko na kaya. Ang saya saya namin tapos ganito. Kailangan kong malaman ang dahilan niya. Lumapit ako sakanya. First time kong gagawin ito. Umupo ako sa lap niya.
"Julie?"
"Anong problema mo?"
"Wa..wala. Mag-aral ka na ulit, Yam."
Umiling ako. "Sabihin mo na kasi yung problema mo. Okay tayo kanina tapos naging ganyan ka."
Tumingin siya sa labas ng bintana.
"Wala lang talaga yun."
Umalis ako sa pagkakaupo ko sakanya. Bumalik ako sa kama. Nabato ko yung notebook ko at nahiga. Ayaw pa kasi sabihin eh. Nakakainis naman siya. Bahala na nga siya.
"Yam..yam.."
Minulat ko ang mata ko. Nakaupo siya sa gilid ng kama. Umupo ako.
"Nandito na tayo."
Tumango ako. Kinuha ko ang gamit ko. Tumayo ako at hindi ko parin siya pinapansin.
"Ako na ang magdadala ng gamit mo."
Umiling ako. "Ako na."
Nauna na kong lumabas sa kotse. Alam ko na sinusundan niya ko. Nang makarating na kami sa unit, tumingin ako sakanya.
"Okay na ko. Umuwi ka na."
Tumalikod ako. Papasok na sana ako ng maramdaman ko ang yakap niya. Tinago din niya ang mukha niya sa leeg ko.
"I'm sorry."
Hindi ako umimik.
