Hanggang Kailan? [Completed]

Special Chapter (2/4)

Read Lenny's story too. Entitled: Behind Her Innocent Smile (r18)

Special Chapter (2/4)

Napatingin ako sa sahig at nakita na mayroong maliliit na dugo 'rito. Tinignan 'ko 'rin ang bubog at napasinghap nang makakita nang maraming dugo. Hindi 'ko na iyon napansin kanina dahil hindi 'ko makita nang maayos ang paligid dahil sa mga luha 'ko.

Napaluhod ako sa harap ng bubog at napaluha nang kaunti. Naalala 'ko bigla ang mukha ni Brent na umiiyak sa sobrang sakit na nararamdaman niya. Napapapikit na lang ako dahil nahihirapan na 'rin ako. At siguro nagkamali ako dahil hindi 'ko na naiisip si Brent, kinulong 'ko masyado ang sarili 'ko sa isang pagkakamali na hindi 'ko naman ginusto, na hindi 'ko hiniling. They know how fucked up I became when Anthony died. Hindi ako maka move on, gabi gabi akong umiiyak dahil hindi 'ko matanggap na namatay siya nang ganun ganun lang.

I can't understand his reasons. I wanted to die, too. (flashback) Kaya noong hindi 'ko kinaya ay sibukan 'kong humiga sa bathtub ng bahay ni Brent. I was wearing my clothes nang mahiga ako doon. Napapikit ako habang nagpapainit nang tubig at bigla na lang naiyak sa sobrang depression. Noong araw na muntikan akong bawian nang buhay ay ang mga araw na sumagi sa isipan 'ko ang mukha ni Anthony nang lumagapak siya sa sahig. Blood... dugo na lumaganak mula sa ulo niya at ang pagkamatay niya sa harapan namin. Wala nang nagawa ang hospital, it was imposible to revive a dead body. Kaya nang naisip 'ko iyon ay humiga ako sa bathtub at nagpatianod sa tubig. I was under the water for God knows how long and I felt that I can't breathe anymore. I didn't have the strength to rise, I felt weak and devastated.

Doon 'ko narinig ang pagbukas nang pintuan at ang unti unting pagkawala nang malay ko. I woke up in the hospital bed habang nakatitig sa'kin si Brent.

"My god, Scarlett..." sambit niya nang buksan 'ko ang mga mata 'ko. Agad niya akong niyakap at naramdaman 'ko sang sobrang sakit nang ulo 'ko kaya napabalikwas ako. "Are you okay?"

Napatitig ako sakanya at sa mga mata niya. I didn't see his pain. What I saw was the reflection of mine. "I'm not," sagot 'ko sa'ka ako napaluha.

"Shhh..." agad niya akong hinaplos. "I'm here, baby. I won't leave you."

Hindi 'ko napansin iyon dahil agad nanamang lumipat sa utak 'ko ang imahe nang patay na katawan ni Anthony. And it disturbed me, it made me feel so damn worthless and guilty. Naalala 'ko lahat nang panloloko 'ko sakanya and I put the blame on me.

Everyday doon ako natutulog sa bahay ni Brent. His parents don't mind. Minsan nandoon 'rin si Ate Nicole and Kuya Bryan. They pitied me. At hindi 'ko na masyadong napansin iyon. Ginawa talaga lahat ni Brent para sumaya ako...pero nabaliwala 'ko 'yun.

Ngayon 'ko lang naisip lahat ng sakripisyo niya. Hindi 'ko na napansin na araw araw na kaming magkatabi sa kama. At gabi gabi 'rin akong umiiyak at nagigising sa sobrang pagka-depressed sa mga nangyayari. It was always him who asks if I'm okay... or if I need something. Never 'kong natanong sakanya kung okay lang ba siya, o kung kailangan niya ba ako.

Everyday niya akong dinadalhan ng pagkain at everyday 'ko rin iyong tinatanggihan. Hindi 'ko alam kung ano ba ang nasa isip 'ko. He was patient on me until this day. Ngayon 'ko lang nakita na nasasaktan 'rin pala siya... at nagagalit.

Tumayo agad ako at tinignan ang pinto na binalibag niya. I can't afford to lose him, too. Gusto niya noon na magpa-psychiatrist kami para maging okay kami. I saw the papers. Meron doon parang mga tanong na dapat naming sagutin. Nakita 'ko rin kung magkano. Consultation palang ay 2,000 na habang ang therapy ay 10,000 per session. Hindi ako pumayag noon dahil sa pera. I know it wasn't an issue to him but I don't want to use him for my benefit. Pero kung ganun lang ang paraan para maging okay kaming dalawa, I will. Papayag ako na magpa therapy.