Love actually • styles ✔

Prolog.

„Szukam cię zawsze, choć wiem, że nie znajdę,

tęsknię do ciebie, choć wiem, że cię nie ma,

idę do ciebie, choć wiem, że nie zajdę

do twego domu, ścigam cię oczyma,

choć cię nie widzę, choć wiem, że cię nie ma.

Do żadnej z kobiet, którem widział w życiu,

tyś niepodobna -- widzę cię w mych oczach,

jak gdyby w jakimś przymglonym odbiciu;

jak kwiat, w strumieniu odbity przezroczach,

jak gwiazdę we mgłach, widzę cię w mych oczach.”*

 

Historia jak wszystkie inne. Pełna wzlotów i upadków. Pełna uczuć, niedopowiedzeń i zwykłych, ludzkich problemów. Czy to historia miłosna? Z pewnością. Czy zakończy się dobrze? W życiu nic nie jest pewne. Jednak jest to opowieść o najpiękniejszej rzeczy, jaka może zrodzić się pomiędzy dwójką ludzi. Niezwykłych ludzi.

Choć Ona może nie wydawać się niezwykłą. Zawsze w za dużych swetrach, z burzą kasztanowych loków i niesamowicie niskim poczuciem własnej wartości. Z lekką nadwagą, dużymi, brązowymi oczami, tysiącem pomysłów w głowie i niezwykle rzadko pojawiającym się na twarzy uśmiechem.

On jest młodym chłopcem, któremu los sprawił niesamowitą niespodziankę. Spełnia swoje marzenia w najpopularniejszym zespole na świecie. Wciąż ukazujący głębokie dołeczki, zielonooki młodzieniec z głową wiecznie w chmurach.

Wydawałoby się, że są swoimi kompletnymi przeciwieństwami. Ona nigdy nie lubiła wychodzić przed tłum. On wciąż występował na coraz większych scenach. Ona nigdy nie czuła się piękna. On był pragnieniem połowy świata. Są z zupełnie różnych światów. Gdy ich drogi się skrzyżują – poznają, że to właśnie miłość. Historia, która ukazuje, że miłość wcale nie patrzy oczami, a sercem.

*Kazimierz Przerwa – Tetmajer.