Een sluier van schemering was over de stad heen gevallen. Ace klikte hoorbaar met haar tong, terwijl we in een tweepaar formatie door het bos liepen. Ryder stond erop vast om naast mij te lopen, met als excuus: 'Wie moet er anders voor zorgen dat je geen domme dingen doet?'
Als antwoord op zijn getreiter, had ik gezegd: 'Hoor wie het zegt.' Wat zacht gegrinnik van Xeon en Ace opleverde.
De spanning viel weer terug toen het stil werd en iedereen nerveus om zich heen keek. We wisten allemaal dat de kans erin zat dat Axon zou opdagen. Als laatste redding voelde ik hoe mijn wapen aan mijn riem bungelde, hongerig om gebruikt te worden. Alleen in noodgevallen.
Genoteerd.
'Houd je het nog vol, Maeve?', vroeg Adam achter mij. Ik gaf hem een lichte knik en volgde Ace, die een paar had gevormd met Lance. Lance suste Adam dat hij stil moest zijn en bepaalde het tempo dat we liepen.
Na een kwartier voelde ik een kramp in mijn voet opkwam en hoe de vermoeidheid begon toe te slaan. Toen ik Ryders gestalte naast mij zag, leek hij allesbehalve moe.
'Ryder?', fluisterde ik zacht, om Lance niet boos te maken. Zelfs in de duisternis van de nacht, kon ik zien hoe hij zijn wenkbrauw omhoogtilde en mij een schuine blik gaf. Hij luisterde.
'De... de nacht van mijn verjaardag. Waarom was je alleen, terwijl we hier met een team zijn?', vroeg ik. Een vlaag van kou strengelde zich om ons heen, en overschaduwde Ryders blik. Hij slikte.
'Ze snapten de risico's niet. Ze zagen het gevaar niet, die ik wel zag', mompelde hij, zijn stem laag en ruw. Zijn houding gespannen.
'Waarom niet?', ging ik verder.
Ryder leek niet te willen antwoorden, maar ik porde hem in zijn zij. Hij deinsde kort weg, maar gaf toch antwoord.
'Die vervloekte legende', zei hij nors, waarna er een plotse stilte viel en Lance zijn constante tempo doorbrak. Aan de ijzige stilte en strakke blikken, wist ik dat zij wisten waar hij het over had, maar ik niet.
'Welke legende...?', stamelde ik zachtjes.
'Je denkt toch niet dat die echt is, Ryder?', sprak Adam hem toe.
Fronsend keek ik van de een naar de ander, waarna ik in frustratie riep: 'Gaat iemand mij nog vertellen waar we het over hebben?'
'Het Meisje van de Lapis Magis', bekende Ryder.
'Kunnen jullie het daar niet later over hebben?', bromde Lance ontevreden.
Ace snoof hoorbaar.
'Waarom kan zij het niet weten? Als Ryder denkt dat zij er iets te maken heeft, hoort zij het ook te weten.'
Wachtend op een verklaring draaide ik me om naar Ryder, met over elkaar geslagen armen. 'Ja, Ryder.'
Hij zuchtte. 'Er is een gerucht dat met het experiment van Axon, er maar één iemand is, die de juiste uitkomst had gekregen. Die exact voldoet aan de resultaten die ze nodig hebben. Die het perfecte product is, van het Lapis Magis serum. Tijden lang waren er vermoedens van jongens en meiden, die dit mogelijk konden zijn, maar voordat we jou kenden, leek Axon een grote interesse te krijgen in vrouwelijke Emory's, waaronder...'
Ryder slikte een brok in zijn keel weg, maar ik kon het al raden.
'Naelin.'
Hij knikte en zijn schaduw leek te trillen. Niemand die nog iets durfde te zeggen, behalve ik. Terwijl we de laatste meters aflegden in het bos, vroeg ik: 'Maar wat heeft dit te maken met mij? Waarom zouden ze jou alleen laten gaan.'
Ace onderbrak mij. 'Het Instituut leed toen veel verliezen aan Axon, en kon het zich niet altijd veroorloven om "vermoedens" te volgen.'
'En, ze waren van plan om je een dag later te halen', nam Ryder het gesprek over, 'Als er minder getuigenissen waren. Ik voelde dat er die avond iets zou gebeuren, en besloot te komen naar het feest. Om je in de gaten te houden.'
Het bos eindigde en de met lantaarn belichtte straten van Valis, verschenen aan ons zicht. We vertraagden onze tempo en probeerden ons te verbergen in de schaduwen.
'Toen ik je niet meer in het zicht had, ging ik uit van het ergste. Later vond ik je op de grond, half bewusteloos, met een lege beker naast je en een meisje over je heen gebogen. Wij maken geen onderscheid tussen geslacht, als het gaat om bedreigingen. Dus greep ik in...', vertelde Ryder.
Hij had dit niet hoeven te zeggen, maar toch deed hij het, wat ervoor zorgde dat de herinnering opnieuw naar me toeschoot.
Het gevoel van verraad, de eenzaamheid die ik voelde toen ik daar alleen op de grond lag, zonder een bekend, vertrouwd gezicht. Het moment waarop Scarlett aan mijn zicht verscheen, en alles beter leek te worden.
De dreunende voetstappen van Ryder, die met enorme snelheid en kracht op mij afgedenderd kwam. Op Scarlett.
En het allerergste. De oorverdovende kreet van Scarlett, die door de hele ruimte weergalmde en tegen de muren ketsten. Op dezelfde manier als hoe zij tegen de muur werd geworpen. Hoe haar nek in een ongelukkige hoek kwam en alles mij wazig werd.
'Adelyn.'
Ryder trok mij uit de herinnering en ik hapte zachtjes naar adem.
'Ja?', vroeg ik, kijkend naar de sterkgespierde jongen, het licht van de maan weerkaatsend in zijn diepblauwe ogen.
'We zijn er bijna. Houd je gereed en geef alles door dat je merkt, hoort of ziet. Alles. Oké?', sprak hij me toe en als een mak lammetje, knikte ik en strompelde ik achter de rest van het team aan.