Chapter Sixty Two
4 years ago...
Eros
I WOKE up facing the oddly familiar hospital ceiling, tubes and medicines plugged into my veins, my eyes blurry, head spinning and stomach churning. But more than any of these dragging feeling, waking up knowing she's not standing beside me is much worse that I could imagine.
"Paki hintay na lang po si Dok, sir. Maya-maya nandito na iyon." One nurse told me after checking my vitals and the flow of IV fluids beside my bed.
Even in this kind of state, I can sense the flirtatious stare that this nurse is giving me—a not so usual scenery.
I've met a lot of woman in my life; some for season, some for business affiliations but only one woman whom I met becomes a reason.
Monique. My Monique.
Where could you have run away? I asked myself.
I thought I have already prepared myself for that day that I will wake up and realized that she's already gone.
I don't want to be selfish. As much as I want her to stay, I want her to be free. Free to do things that she loves. Free to become who she aspires to be and free to become the woman who's confident, smart and knows how to take care of herself—just like how I always wanted her to be. Just like how I've always see her.
She's a reckless woman who self-destructive even it means of hurting herself just to do good to others. I remembered how she run towards the flames to save me. How she put herself in danger just to save me and how she wanted to take all the blame for the decision I made and take all the repercussions that comes along with it.
A crazy woman. That's what she is.
And I'm the crazy fool who fell in love with her regardless of her peculiarity.
"So, you're awake."
I tried to fight the grogginess that I feel and look for the direction where that voice came from.
"What are you doing here?" I asked in a raspy voice. Side effects of anesthesia or medicine maybe.
"Tinintingan ko kung buhay ka pa." He answered while walking towards my bed and stand there. "Unfortunately, you seem to be alive."
"Where's Monique?"
"At sa tingin mo talaga sasabihin ko kung nasaan siya?" He said sarcastically. "Alam mo, tama rin na napadala ka agad dito at na-operahan. Because I want to see you suffer the same way you did to me."
I choose not to answer his banter and just watched him look around on what seems a private room where I've been placed then he stares back at me, with emotions I can't name plastered on his face.
"Hindi ako magso-sorry na ako naging dahilan kung bakit ka nandito ngayon," he started the continue. "Hindi rin ako magso-sorry sa lahat ng kamalasan na dinaranas mo ngayon dahil sa panggagago mo sa akin. I trusted you, Eros. Pero sinong mag-aakalang ikaw pa pala ang sasaksak sa akin sa likod."
"You can say whatever you want." I responded. "But I wasn't unlucky. I'm happy with my life even if that's what you wanted to find out."
"She's not coming back. Iiwan ka rin niya gaya kung paano niya ako iniwan sa ere nang gano'n-gano'n na lang."
"She's not that kind of woman, Gael. You know that." I said firmly. "And you don't have to feel sorry for what had happened. You don't even have to feel guilty about it. If there is one thing that I regret, it's losing my brother on this battle."
"Hindi kita mapapatawad, Eros." He said, full of remorse, anger and deep seeded conviction towards me. "Kaya kong patawarin si Eliz. Pero hindi ko magagawa sa'yo iyon. You should have fight back right then and there. You should have given me the fair fight I wanted. You should have returned the remorse that I have for you. Dahil kung ginawa mo iyon, hindi sana ako makakaramdam ng ganitong katinding guilt sa dibdib ko ngayon! Parehas lang kayo ni Eliz! Hindi na kayo na-kontento na sinaktan n'yo ako dahil sa panloloko n'yo! Now you're making me feel that it's all my fault and I should be the one to blamed!"
"No one is blaming you, Gael. Not me. Not Monique. Not anyone." I assured him. "Your hate is justified because we fell in love with the same person at the same time. Walang maninisi kayo sa lahat ng ginawa mo. You've suffered enough. It's all my fault. But I don't regret choosing this fight. It's my only way to carry some of the burden from you. Win or lose, I'll still choose to face you head on and unarmed."
I winched in pain when Gael suddenly hit my face.
"What the fuck?!" I screamed at him.
"Para 'yan sa lahat ng pinagsasabi mo ngayon lang." He responded and pulled a vacant chair on the side and sit beside my bed. "Ano sabi ng doktor?"
"That I'm not dying?" I answered, confused with his change of heart.
"Pa-check ka ulit para ma-siguro natin. Baka may malalang sakit ka na hindi mo pa alam. Nang makapag-canvas na rin ako ng kabaong bibilhin ko para sa'yo. O, gusto mong ma-cremate at gawin kang pataba sa isla?"
I didn't respond with what he said. Then moments later, I saw him raising his closed fist in front of my face—our usual gesture of making up and clearing our misunderstanding back when we're little.
"Alagaan mo siya para sa akin. Gawin mo iyong mga bagay na hindi ko nagawa para sa kanya."
I looked into his eyes, searching for the sincerity of this peace treaty.
But it didn't take me a while before I try to raise my one hand to his, hitting his fist down with mine and smile.
"You don't even need to ask."
Eliz
"IRIS SELENE! Huwag kang tumakbo at baka madapa ka!"
Pero kahit anong lakas ng sigaw ko, hindi nagpa-awat iyong makulit na batang iyon sa pagtakbo papunta sa may dalampasigan at nagtitili at tumatawa habang nakikipaglaro ng habulan sa alon ng tubig.
"Iris! Huwag kang lulusong sa tubig!" Sigaw ko pa ulit, nenerbyos na baka bigla na lang lumusong sa dagat ang bata at baka malunod ito.
"Okay po, Mama!" Malakas na ganting sigaw at sagot nito saka muling nakipaglaro doon sa mga alon.
"Just let her." Napa-lingon ako sa katabi ko nang marinig ko ang boses niya at maramdaman ang marahan niyang mag-akbay sa balikat ko. "Low tide naman ngayon. Maya-maya lang aatras na rin 'yang tubig sa gitna."
Napa-labi na lang ako saka napa-halukipkip at napapa-iling na pinapanood na lang ang paglalaro ni Iris sa tubig.
Matapos nang naging pag-uusap at paliwanagan namin ni Eros, pagka-umaga, tinalo pa ni Iris ang nanalo ng jackpot sa lotto nang mabungaran sa tabi nito si Eros at saka ito inatake ng mahihigpit na yakap at halik sa buong mukha.
Hindi ko tuloy maiwasang maalala iyong naging unang pagkikita at pagkakakilala no'ng mag-ama...
"BAKIT NANDITO si Papa? Panaginip lang po ba ito? Birthday ko na po ba? Si Papa po ba talaga itong nakikita ko Mama?"
"Yes, anak. Si Papa nga 'yan." Natatawang sagot ko kay Iris saka naupo sa kabilang gilid ng kama habang si Eros naman ay nasa kabila.
Pinagpalit-palit ni Iris ang tingin niya sa aming dalawa ni Eros, kinusot-kusot ang mga mata, saka muling nagtitili at nagtatalon-talon sa ibabaw ng kama sa sobrang tuwa.
"Yehey! Magaling na si Papa! Nandito na si Papa! Woohoo!"
Parehas kaming natatawa ni Eros habang pinapanood ang paglundag-lundag ni Iris at sabay rin itong pinagsasabihan na huwag masyadong magtatalon at baka mahulog o masaktan ito.
"Papa! Papa!" Tawag ni Iris kay Eros matapos nitong mapagod sa ginagawa saka naupo ito paharap kay Eros bago inilahad ang dalawang braso sa harapan nito. "Papa! Karga!"
"Hindi ba't masyado ka nang malaki para magpa-karga pa kay Papa?" Taas-kilay pa na sabi ni Eros, binibiro at niloloko si Iris.
"Hindi po! Small girl pa lang po ako! P'wede pa po akong magpa-karga!"
"Iris, hindi ba sabi mo kapag nakita mo na si Papa, magiging big girl ka na?" Dagdag na pagbibiro ko pa sa anak ko na nilingon naman ako sabay pinakita sa akin iyong paglagay ng daliri niya sa tapat ng bibig nito at sumenyas na manahimik ako.
Hindi pa ito na-kontento at lumapit pa talaga sa akin sabay may ibinulong.
"Shhh! Huwag kang maingay, Mama! Kunwari po hindi pa ako big girl!" Bulong nito habang maya-maya napapalingon kay Eros, sinisiguro kung naririnig ba kami nito o hindi.
Natatawa na lang akong napatango sa gustong mangyari ni Iris saka ito muling nagpa-cute at nagyaya ng karga kay Eros na agad din naman nitong sinunod.
Tila koala na mahigpit na yumayakap si Iris sa leeg ni Eros habang ito naman ay marahang hinehele si Iris at nakikinig sa mga kwento ng anak namin tungkol sa mga paboritong laruan nito.
Lumipas ang buong umaga at maghapon na walang ginawa si Iris kundi hilain si Eros at yayain ito na makipaglaro sa kanya.
Kahit pa nga minsan natatawa akong panoorin si Eros na may hawak na Barbie Doll at sinusubukang pa-tinisin ang boses nito para magboses manika, hindi ko rin maiwasan na matuwa na makitang sobrang lapit ng dalawa na tila ba walang taon ang namagitan sa mag-ama para mangapa o manibago sila sa presensya sila ng isa't isa.
"WHY ARE you smiling?"
Bumalik sa kasalukuyan ang isip ko saka muling nilingon si Eros at binigyan ito ng isang matamis na ngiti.
"Wala. Masaya lang ako."
"I'm glad you are." Sagot niya saka ako hinila palapit pa sa kanya at hinigpitan ang pagkaka-akbay sa akin bago nito muling binalik ang tingin kay Iris na ngayon ay nasa buhanginan na at nagpupulot ng shells.
Nagpalipas muna kami ng ilang linggo sa Maynila para asikasuhin ang mga business commitment ko sa studio ni Michelle at sabay pinakilala na rin si Eros dito. Sa loob din ng mga panahon na iyon, lagi kaming nasa labas at pinapasyal si Iris sa kung saan man nito gustong pumunta at sinulit ang buhay sa Maynila bilang isang buong pamilya.
Noong una, nagdadalawang-isip ako kung sasama nga ba ako kay Eros pabalik sa Palawan.
Paano kung makita ako ng abuelo niya? Paano kung magalit ito at mas lalong sumama ang loob sa akin at sabihan pa ako na hindi tumutupad sa napag-usapan? Pero ang sinabi na lang sa akin ni Eros ay hindi ko na raw kailangan isipin pa ang mga kamag-anak nito at siya na raw ang bahala na kuma-usap sa mga ito.
Pagka-balik rin namin sa probinsya, nalaman ko na nasa Barrio Huego pa rin nakatira si Eros, doon sa bahay at lupa na binili nito para sa amin at namumuhay na bilang isang mangingisda sa barrio. Iyong bakante ring espasyo doon sa lupa namin ay ginawa niyang pataniman ng mga gulay. At ayon din sa kwento nito, inaangkat niya sa palengke iyong mga bunga ng tanim niya doon ilang customer niya at gano'n din sa mga isda at halamang-dagat na nakukuha niya.
Sa mga naka-lipas na taon, naka-bili rin si Eros ng pwesto sa palengke at may binabayaran na loka na taga-barrio para magbantay at tinda doon. Hindi lang iyon. Tumulong din ito sa mga mangingisda sa isla at sa ilang taga-El Nido para mas mapa-lakas pa ang komersyo ng pangingisda at pagsasaka sa probinsya at ngayon ay ka-sosyo na rin ito sa isang local na distributor sa bayan na nag-aangkat ng produkto nila sa Maynila.
At sa tuwing sumama si Eros pa-Maynila para magpadala no'ng mga produkto nila, hindi raw ito nagsasayang na panahon na hanapin ako at magtanong-tanong sa posibleng kinaroroonan ko. Pero sa kamalasan, hindi niya ako nahanap sa loob ng apat na taon. Kaya gano'n na lang din ang pasasalamat nito kay Elisha nang mahanap ako at heto nga't magkasama na kami ngayon.
"Hindi mo ba nami-miss ang buhay mo sa Alta Pueblo?" Bigla kong naitanong sa kanya nang hindi na tumitingin sa mukha niya at tahimik na lang din binabantayan si Iris.
"I miss my people." Sinserong sagot niya na ang tinuturing ay iyong mga nagtatrabaho sa kanya dati sa isla. "But I miss you more."
Naramdaman ko na inangat ni Eros ang baba ko para humarap sa kanya saka namin pinagsaluhan ang mabilis ngunit punong-puno ng pagmamahal na halik.
Muli naming binalik ang tingin namin sa anak naming si Eros bago ito tinawag ni Eros na tumigil na sa pagtatampisaw nito at lumapit na sa amin para makakain na kami ng pananghalian sa bahay.
Muling umakto na nagpapa-karga si Iris kay Eros na agad din naman nitong sinunod, hindi na alintana kung mabasa man ang suot nito o marumihan dahil sa mga buhangin kay Iris.
"Nakaka-pangselos naman!" Wika ko sabay umarte na nagtatampo sa harap ng dalawa. "Lagi na lang si Iris pinagbibigyan ni Papa! Si Iris lang yata ang mahal niya!"
"What the..." Nasabi na lang ni Eros, pinigilan ang sarili na huwag magmura at matawa sa itsura ko.
"Papa! Baka gusto ring magpa-karga ni Mama?" Narinig ko pang bulong ni Iris.
"Totoo ba, Mama? Gusto mo rin ba magpa-karga?"
Tinawanan ko lang silang dalawang mag-ama sabay umiling.
Pero maya-maya lang bigla akong napa-tili sabay natawa nang malakas nang bigla akong ipa-sampa sa likuran ni Eros, dahilan para wala sa oras akong mapa-yakap doon sa leeg niya para hindi malaglag at ang mga binti ko naman napa-yakap sa baywang niya.
Muli rin nitong binuhat si Iris at kinarga gamit ang isang braso nito habang ang isa naman ay naka-alalay lang sa balakang ko.
"I hate my life." Reklamo ni Eros na parehas naming ikinatawa ni Iris bago ito binigyan ng matunog na halik sa magka-bila nitong pisngi.
Napuno ng tawanan at asaran ang naging daan namin pabalik sa bahay. Kahit iyong ilang taga-barrio na nakakakita sa itsura naming tatlo, hindi maiwasan na mahawa sa mga tawa at ngiti sa labi naming tatlo.
We can't go back to the lives we have before.
We can't go back to correct the mistakes from the past and prevent some people from hurting and suffering.
All we can do it move forward.
Dahil sa bandang huli, ang totoong may halaga naman ay kung paano namin nalagpasan at naitama ang mga nangyari.
Thank you for coming into my life, Eros Mondragon.
At salamat sa mga susunod pang taon na makakasama kita, kayo ni Iris at sa magiging pamilya pa natin sa mga susunod.