Chapter 22
"Mat," kasalukuyan siyang nagmamaneho papunta sa site. Ito pa lang ang pang-limang beses niyang pagsundo sa akin sa loob ng tatlong linggo.
"Hmm?" he continued driving.
Hindi ko alam kung sasabihin ko ba sa kaniya ang mga iniisip ko kagabi na hindi nagpatulog sa akin. Hindi ko nga alam kung nakaabot ng isang oras ang tulog ko e.
"What is it?" he looked at me for just a second and focused on driving again.
"If you will rate your attachment to me, out of 10, anong rate ang ibibigay mo?"
Natawa siya nang mahina sa sinabi ko at nakikita kong malapit na kami sa Buendia.
"Tinatanong pa ba yan? Of course, 1.."
I'm surprised from what he said that I felt an ache inside me.
"0" he continued. "One, Zero, edi 10." he laughed and parked the car in front of the site. Nakahinga naman ako nang maluwag sa sinabi niya. I shouldn't have been thinking about what Ara said.
Bago ako makababa ay hinalikan niya ako sa noo at nginitian ako.
Pagkababa ko sa sasakyan ay narinig ko ang ringtone ng phone ko. Kinuha ko iyon sa pouch na dala ko.
"Hello?" sagot ko sa tawag ni Lexi.
Sabay kaming naglalakad ni Mat papasok sa site.
"Krish! Dine is in hospital!" bungad niya sa akin. Napahinto ako sa paglalakad pero hindi 'yon napansin ni Mat at tuloy-tuloy siyang pumasok sa site.
My hands are trembling and I'm trying my best not to drop my phone. Sobra-sobrang kaba ang nadulot sa akin ng sinabi ni Lexi.
"Wh-at happened?" there's a pause in my voice but I didn't stutter. "What hospital?" I should go there now, I want to see the condition of my bestfriend.
"Hey, don't worry," napansin yata niyang kinakabahan ako sa sinabi niya at naging mahinahon ang boses niya, "It's just that she suffered from minor accident last night, nakainom kasing nagdrive." gaga talaga 'yon! Kasalanan niya pala. But, thank God, it was just a minor accident. "She's concious already, dala ka fruit punta ka dito."
"Oh, gosh" I took a sigh. Nakahinga na ako nang maluwag dahil gising na siya. "Ang OA mo kasi magbalita, girl!" totoo naman kasi, kung mahinahon niyang sinabi, eh di sana hindi ako gaanong kinabahan.
"Basta 'yon, here kami sa room 143, Taguig District Hospital," saad niya at narinig ko ang bulong ni Dine pero hindi ko naiintindihan ang binubulong niya.
"What is she saying?"
"Fruits daw, grapes and strawberries," demand niya. Hay, nako!
Nagpaalam lang ako sa kanila na hindi muna ako makakapasok ngayong buong araw. Mat offered to give me a lift to the hospital but I declined. Maramo pa siyang kailangan asikasuhin.
I exited the site.
But she's here again. Her heels are making her look a tigress and a prey. I admit, she looks really a hot professional. Inside her, I can't describe it.
Ara walked pass me and didn't even bother to greet and look at me.
Hinayaan ko na lang at pumara na ako ng taxi dito sa harap ng site.
Pagkabili ko ng prutas na dinemand ni Dine ay pumara ulit ako ng taxi sa harap ng Casco Market.
Sa likod lang naman ng bgc ang palengke at ang hospital kung saan naka-admit si Dine kaya't mapapadali lang ang punta ko roon.
"Gaga ka!" sinalubong ko nang mahigpit na yakap si Dine na ngayon ay kasalukuyang nakahiga sa kama. "Tanga mo talaga!" sermon ko pa sa kaniya. Her mom is not around, siguro ay umalis na dahil kanina pa raw madaling-araw dito si Dine at kailangan magpahinga ng mom niya.
"Na-aksidente na nga ako, tinawag mo pa akong tanga!" wika niya at pinitik ang ilong ko. Buti naman ganito umasta 'to dahil totoo ngang okay lang siya. Nakapagpahinga ang mga paa ko nang makaupo na ako sa kama niya.
There are no bruises on her face. "Nasan ang sugat mo?" inalis niya ang kumot na nakapatong sa katawan niya.
"Tanga!" napalakas ang boses ko nang makita ko ang malaking gasgas sa dalawang binti niya.
Iniliko rin niya ang ulo niya dahilan para makita ko ang gasgas sa batok niya. "Well, these are just a minor bruises, buti na lang talaga." She fell back to her bed. Humiga na siya nang maayos ngayon.
"Buti talaga! Nako, kumusta ang sasakyan mo?" balita ko kasi ay wala pang dalawang buwan ang sasakyan niya pero sinasabak niya agad sa giyera.
"Hulaan mo," humalakhak siya kaya natawa rin si Lexi na ngayon ay nakaupo sa sofa. "Nasa maintenance na, si papa na ang bahala doon," there's a slow smile in her face.
"You're a total moron, girl!" pang-asar pa ni Lexi sa kaniya.
Ilang oras din kaming nagke-kwentuhan dito, dito na rin kami nag lunch dahil nag-order lang si Lexi sa grab ng Jollibee.
Malapit nang mag alas-sais kaya sigurado ako na pauwi na rin ang mga workers ngayon, including Mat. I hope Ara already left. Sana ay hindi siya sinabay ni Mat. I know him, he's close to her. Ang weird lang kasi dahil hindi naman siya ganoon kadalas pumunta nang si Engr. Santamonte pa ang naka-assign na engineer sa site.
"So, you'll be discharged tomorrow morning?" kumuha ako ng isang pirasong grapes sa basket na nakapatong sa mesa sa tabi ng kama niya.
"Yep,"
"So, hindi ka na iinom?" Lexi asked Dine.
"Shempre," napatingin kaming dalawa sa kaniya, looking kinda shocked."Shempre, iinom," siguro ay rinig na rinig sa kabilang kwarto ang tawa niya.
"Okay, dapat lang!" sabay pa naming sigaw ni Lexi at nag-apir pa. Dapat lang no, ang college life namin ay umikot lang sa kakainom every friday and weekends, ta's mawawalan pa ako ng isang kainuman? Hindi yata dapat 'yon.
Para tuloy party ang naganap dito sa hospital room ni Dine at hindi pagbisita sa may sakit dahil sa kaingayan namin.
I looked at the screen of my phone if Mat texted me, but he didn't. Busy lang siguro.
Mag-aalas otso pa lang ng gabi at ayaw ko pang umuwi, ayoko rin namang uminom dahil hindi hinahanap ng lalamunan ko ang init ng alak.
Wala akong choice kung hindi pumunta sa condo ni Mat. Sana naman nandoon na siya para doon muna ako tumambay kahit ilang oras lang.
"You sure Mat is in his condo?" dumaan kami ni Lexi sa bgc at pateros dahil doon mas malapit ang Grand Hyatt kung saan nag acquire ng condominium si Mat.
"Titignan ko muna if he's there, if not, I will take a grab na lang to get home," wika ko para hindi na mag-alala si Lexi sa akin dahil gabi na at delikado talaga rito sa Taguig lalo na't madaming snatcher at manyak ang kumakalat.
"Okay, text me when you get home, ha?" bumaba na ako sa sasakyan niya at tumango na lang sa kaniya. She looks concern.
Hindi ko alam kung dapat ba akong pumunta ng ganitong oras dito. Pero bahala na. Let's take the risk.
Alam ko ang passcode ng condo niya pero kailangan kong magbigay ng respeto kay Mat kaya nag doorbell muna ako. He got a 1br for his condo. Reasonable naman dahil siya lang mag-isa at isang bedroom lang ang kailangan niya.
I tried calling his phone but he's not answering. Ilang beses ko siyang tinawagan at narinig ko ang ringtone niya sa loob ng condo.
I had no other choice but to open the door with the passcode he entered when we were here last time. It's his birthday in reverse.
The door opened and I saw his phone on the floor.
May mga damit din na nakakalat sa sahig na sunod-sunod na parang nakalinya papunta sa bedroom niya. It is his clothes he was wearing earlier.
Ang kalat ng mga damit niya kaya isa-isa kong pinulot ang mga 'yon.
"Mat?" he's not answering. Wala ba siya rito? Pero nandito kasi ang gamit niya.
My heart beats fast as I saw a pair of heels littered outside his bedroom's door.
Aren't these Ara's heels?
I don't know what to feel while walking to the door.
Unti-unti kong naririnig ang boses ng isang babae habang papalapit ako sa pintuan ng kwarto niya.
Fuck this shit. My heart is being scorched.
"Mmm.."
Hindi ko mapigilang buksan ang pinto nang marinig ko ang ungol ng isang babae. What I saw wounded me.
He is all undressed and she is kissing him on the neck. They didn't seem to notice my presence.
What they are now doing is an inside job to turn my heart into broken pieces again. I'm getting demolished for the second time around.
My knees are getting weaker as I saw him kissing her. He seems to like it. There was no pressure in his kisses.
I want to scream out loud. I want to tell them to stop but I cant. I'm feeling broken and at the same time, angry that my mouth couldn't produce any words.
Mat is only in his boxers.
I gripped on so tight and feeling my limbs not getting any more support.
Nakakapanghina. Nakakasuka. My face is full of tears and I have no strength to wipe them.
Nakakapanlambot.
Hindi ko namalayan na sa sobrang lambot ng mga kamay ko ngayon ay nahulog ko ang mga hawak kong damit na pinulot ko kanina.
Mat looked surprised from what he saw. Ara is not moving and just having a grin on her face.
"Is this what you are talking about?" finally. Finally, words came out from my mouth.
"Yes," Ara seems liking my expression.
Wala akong magawa.
I felt a hand held my arms and grabbed me until I reached the hallway of the building. Hinahabol ko ang hininga ko.
I'm so tired getting my energy drained by wrong people. Naramdaman ko ang pagbagsak ng tuhod ko sa sahig at wala akong nagawa para makatayo ulit.
"What did I even do to deserve this?" bulong ko sa sarili ko. Tears are not stopping from getting down from my eyes. Nakakasawa na.
"I'm sorry," it's a familiar voice. Was he the one who dragged me here?
Lalo lang bumilis ang patak ng luha ko nang marinig ko ang boses na 'yon.
"Why are you here?" tumingala ako mula sa pagkakayuko para tingnan siya. The first one to hurt me is standing in front of me. My sight is blurry but I know it is him. "How did you know I was there?" he showed up at the wrong timing.
"I just know," there's a crack in his voice. "And that's my fault"
Tumayo ako mula sa pagkakaupo. We are directly looking at each other's eyes. "Was it Lexi?" only her knows that I went here.
He nodded.
"I asked her," he knows what I'm thinking. He really knows me. "I'm sorry,"
"For what?" lumapit ako nang bahagya sa kaniya dahilan para mapatayo siya nang maayos. "What are you sorry for?"
"For everything," his eyes are not the same. They're not warm anymore. "It was my fault,"
"Yes, it's your fault, buti na lang alam mo," Mat's voice is audible from here. Napalingon ako sa kaniya. May suot na siyang t-shirt at shorts. He's walking towards us with a grin in his face.
He's not the Mateus that I know.
They're both standing beside me and my heart is getting broken again. Hindi ko alam kung kanino.
Mat's smiling. He looks like he is enjoying the scene.
My hand slapped him in just a second. He's an asshole.
"Wow, how could you smile knowing you hurt someone?" I slapped him again. Nagpatuloy na naman ang patak ng mga luha. "You're an asshole."
Akmang aalis na ako papunta sa harap ng elevator pero hinila ni Mat ang kamay ko. Hindi ko mapalagan dahil sa sobrang higpit ng hawak niya. Hinawakan niya ang balikat ko at hinarap ako kay Max.
Before I could say something, he already opened his mouth, "Why don't you tell her now?" Mat chuckled at what he said.
"Do you know each other?" I'm puzzled from what is happening.
"Bro, tell her. I'm so full of this pretentious thingy," Mat said.
"The fuck?" I couldn't just let words not come out from my mouth. Pretentious? Was he just pretending the whole time of our relationship? For what? Ang daming tanong sa isip ko. Sumasabay pa ang bigat ng talukap ng mata ko dala ng pag-iyak.
Hinila ako ni Mat hanggang magkaharapan kami ni Max. There's only an inch from our distance. "Tell her that you made me take care of her this whole time,"
I'm hearing my chest yelling pain. Hindi ko alam ang ire-react ko sa sinasabi niya ngayon.
"Is what he is saying true?" tanong ko nang seryoso kay Max. He didn't say no. He didn't say yes. Nakatayo lang siya at nakatingin sa akin. "Answer me!" napalakas ang boses ko dahil 'di ko na magawang kumalma. "Sumagot ka! Kasi tangina, kawawa ako! And I hate pitying... myself," I paused, my voice became rasped as it cracked. "Alam mo 'yon, Max." ang sakit. Sobra. They're hurting me and they're unaware.
"Tell her!" rinig sa buong hallway ang sigaw ni Mat. Hindi ko alam na ganito pala ang mangyayari. Kung alam ko lang na masasaktan ako ng ganito, umuwi na lang sana ako.
"What he said is true," I didn't stop myself from slapping him. He deserves that.
What did I do so wrong to deserve this? To deserve them?
"You need a mental help, Max." I sobbed as I acted brave to say those words straight in front of him.
Hinawakan niya ang kamay ko that made me stop for a second, "Listen, Eyv.." hinila ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Lahat nang lumalabas sa bibig niya ay kalokohan lang. Hindi ko na kaya pa na makinig sa mga kagaguhan niya.
I walked out. Kailangan ko nang umuwi. Kailangan kong pagalingin ang sarili ko.