Een kleine flits van een beweging weerkaatste in mijn ooghoeken. Maxis verraadde dat hij van plan was om als eerste toe te slaan.
Zijn voeten kwam los van de grond en recht achter mij kwam ook Laurence van zijn plaats vandaan. Ik ging precies tussen beide instaan, zodat ik mijn oog op hun kon houden.
Maxis maakte een schijnbeweging, die ik in slow motion makkelijk kon zien, waardoor ik hem kon pakken toen hij de andere kant op rende. Zodra hij was afgetikt, draaide mijn lichaam naar de andere kant, waar Laurence mij bijna had bereikt.
Rechts van mij sloegen Hailey en Valor toe. Laurence remde af, zodat Hailey en Valor tijd in konden halen en ik minder kans had om ze allemaal te tikken.
Laurence was slim.
Hij wachtte af en stond klaar om toe te slaan. Ze renden langs elkaar heen en maakten hier en daar een schijnbeweging, waarbij Hailey over de grond gleed en weer opstond. Met een duik sprong ik op haar af en tikte ik haar.
Opnieuw werd er een harde ruk aan mijn geest gegeven en keerde ik me om. Valor rende naar de bal, maar ik stopte haar en tikte haar af, waarbij ik haar op de grond gooide.
Niet ongezien kwam Laurence van achteren naar de bal. Mijn zintuigen vertelden mij precies hoe ver hij was. De trillingen onder de grond, veroorzaakt door zijn dreunende voetstappen, werden steeds luider en kwam dichterbij.
Op het moment dat Laurence zijn voet uitstak naar de bal, draaide ik me in een soepel beweging om, waarbij ik hem op zijn schouder aftikte.
Verslagen lachte hij en trok hij zijn voet terug. Achter mij hoorde ik hoe Yuna van haar plek kwam. Maura verraadde zichzelf door hardop te lachen. Opnieuw trilde de grond onder mijn voeten.
De trilling was minder sterk door het lichte gewicht van Yuna, maar werd versterkt door Maura's getrainde lichaam en harde dreunen.
De gestalte van Adam verplaatste zich als een schaduw en zwierf langs me heen in de hoeken van mijn ogen. Yuna keek me glunderend aan terwijl ze langs het veld zigzagde en ik haar bewegingen probeerde te volgen.
Ze kreeg een blos op haar gezicht toen Mace vanaf een afstand stond toe te kijken.
Grinnikend keek ik toe hoe ze struikelde en op de grond viel, waardoor ik haar kon aftikken.
Yuna's gezicht stond rood van schaamte en eigenlijk mocht ik niet lachen.
Achter mij versterkte de dreunende voetstappen de trillingen onder de grond. De bal verplaatste enkele millimeters van zijn plek en dreigde weg te rollen. Uiteindelijk lag hij toch stil en zag ik hoe Adam begon te sprinten.
'Rennen, Maura!', riep Hailey haar juichend toe, waardoor haar ogen begonnen te stralen van fanatisme.
Ik berekende dat als ik zou wachten, ze zouden wachten tot ze tegelijkertijd zouden toeslaan, zodat ik geen schijn van kans had en in plaats daarvan, rende ik op Maura af.
Ze schrok even en haar lichaam gaf een hint dat ze naar rechts neigde te gaan. Vastberaden om haar af te tikken, week ik af naar links, waardoor zij inderdaad naar rechts ging, en daarna pakt ik haar. Met een lange uithaal raakte ik haar in haar zij, voordat ze aan mij kon ontkomen.
Er was geen tijd om te blijven toekijken, dus rende ik meteen terug, waar Adam zijn laatste meter aflegde. Ik vormde een schild met mijn lichaam voor de bal en Adam probeerde mij af te wimpelen, maar slaagde er niet in.
'Tik', zei ik glimlachend terwijl ik hem zachtjes op zijn bovenarm raakte.
'Niet leuk', mompelde hij, waarna hij toch een glimlach op zijn gezicht kreeg.
Er waren nog drie spelers over: Owen, Felix en Prudence.
Ze wisten dat het op hun aan was gekomen en besloten met z'n drieën op mij af tremmen. Vermoeid probeerden mijn hersenen na te denken over een goede tactiek.
Owen was snel en tactisch. Felix was sterk en gedreven. Prudence was goed in observeren en toeslaan wanneer het moest.
Die combineerden ze tot één geheel. En ik vermoedde al wat ze van plan waren. Als ze dachten zoals ik dacht dat zij dachten, zouden ze Owen de tactiek uit laten denken, Felix als afleiding brengen en Prudence laten toeslaan.
De eerste stap ervan werd uitgevoerd. Felix rende ver voor de rest uit en wisselden blikken uit met de twee andere spelers. Achter Owens rug werden signalen door gegeven, die ik niet kon zien. Prudence rende, maar het viel te merken dat ze haar snelheid inhield.
Toen ze over de helft van de afstand waren, begonnen ze op gelijk tempo te rennen en waren ze alle drie even ver van de bal vandaan. Felix' enthousiasme was in zijn ogen te zien en hij kon niet wachten om toe te slaan.
Het was nu te laat om zoals net, ze één voor één af te tikken.
Toen ze bijna genaderd waren, zette Felix de vaart erop en versnelde hij zijn pas, waardoor hij dichter en dichterbij kwam. Klaar om hem te pakken, ging ik licht door mijn knieën.
Verbaasd voelde ik een ruk aan mijn geest en mijn zintuigen die sterker aanwakkerden. Prudence hield zich nog steeds in. Owen rende op zijn normale tempo en Felix ging volle kracht voor de winst.
De zachte trek aan mijn geest was richting Prudence en een vermoeden rees in me op.
Felix stond op springafstand van mij en als ik logisch had nagedacht, zou ik op hem afrennen en hem aftikken. Hij was bijna bij me. Zo dichtbij dat ik hem kon aftikken als ik een stukje vooruit rende.
Nog enkele seconden en hij zou keihard langs me heen rennen.
Maar dat gebeurde niet.
Hij remde af, net voor mij, zodat ik naar hem toe zou moeten gaan om hem af te tikken. De tactiek drong tot me door en de ruk aan mijn geest werd harder.
Wanhopiger.
Abrupt draaide ik me om, om te zien en te voelen hoe Prudence haar snelheid tot het maximale zette, om de bal te trappen. Op het moment dat ze enkele centimeters van de bal was verwijderd, rende ik naar haar toe, sneller dan ze kon bevatten, en tikte haar af. Het was een aanraking, nauwelijks harder dan een zacht briesje.
Felix, die was gestopt, zette het weer op een rennen, klaar om alles te geven om alsnog die bal te trappen, maar ik tikte hem al af. Owen probeerde een nieuwe tactiek en zigzagde langs me heen. Links. Rechts. Rechts. Links. Rechts. Naar voren. Naar achteren. Het was net een dansje.
Ik was zo geconcentreerd op Owen, dat ik heel even mijn omgeving leek te vergeten. Hieraan denkend zoomden mijn ogen als het ware uit en scande ik alles. De andere spelers aan de buitenlijn, maar vooral de prikkende ogen van Ryder. Hij zag mij kijken en grijnsde.
Het was zo'n grijns die je deed huiveren en het gooide mij compleet van mijn pad af. Waarom? Dat was mij een vraag. Die akelige jongen leek mij niet alleen op Valis High, maar ook hier te stangen. Mij altijd weer op de kast te jagen. Hoe? Enkel zijn blik was al voldoende.
Want Owen rende langs me heen en trapte met een luide dreun de bal van de grond. Iedereen juichte en de luide stemmen leken tot een demping te verdwijnen. Het enige wat ik kon horen was mijn bonkende hartslag van alle adrenaline en het prikkelende gevoel die zich door mijn vingertoppen verspreidde toen Ryder zijn blik over mij heen liet glijden. Ik keek weg.
Hij had mij laten verliezen. Zak.
'Afgeleid?', vroeg Prudence grinnikend.
Mijn wangen werden warm, niet van schaamte, maar van frustratie. Zonder te antwoorden op haar opmerking, kwamen mijn voeten los van de grond en liep ik naar Ryder toe. Hij stond opnieuw tegen de muur aangeleund, een positie die blijkbaar zijn favoriet was, en zijn rechterwenkbrauw ging vragend omhoog toen hij mij aan zag komen.
Ik stond voor hem en keek hem aan.
'Waarom speel je niet mee?', vroeg ik zoetjes.
Dit was niet waar ik het over wilde hebben.
'Balspellen zijn niet zo mijn ding', antwoordde hij koel.
Voor ik naar mijn bedoelde gesprekspunt kon gaan, viel zijn blik op mijn rechterarm. Iets in de weerkaatsing van zijn ogen, vertelde mij dat hij mijn tatoeage niet had verwacht.
'Sinds wanneer?', was zijn enige vraag.
Ik keek ernaar en zei toen luchtig: 'Half uurtje terug.'
'En de ingravering?', vroeg hij door, alsof hij precies wist wat ik had gedaan. Als antwoord knikte ik met mijn hoofd.
'Dus je bent niet van plan om nog een keer te vluchten?', zei hij teisterend. Ik trok een grimas.
'Ik heb nergens meer om naar toe te gaan', antwoordde ik toonloos. Enkele milliseconden verzachtte zijn blik, waarna hij van onderwerp veranderde.
'Heb je de al documenten bekeken?', vroeg hij met een schuin hoofd.
Ik controleerde of er niemand op gehoorsafstand stond en antwoordde toen.
'De documenten waren waardeloos', zei ik en Ryders gezicht fronste.
'Hoe bedoel je?'
Zijn blik stond verward en diepe rimpels tekenden zich af op zijn voorhoofd.
'Er stonden alleen maar medische resultaten van mij in, die het feit benadrukt dat het serum bij mij invloed heeft gehad', legde ik uit.
Hij leek mijn punt te snappen.
'En dat is niet genoeg bewijs, omdat het juist positief staat tegenover het serum.'
'Juist.'
Ook al stond er zwart op wit dat de vaccinatie voor de Zwarte Pest, de zogenaamde Magis Lapis, de oorzaak was van de nieuwe ontwikkeling van mijn cellen, het zou alleen maar laten zien dat het serum je juist sterker en gezonder maakt.
Dan zou iedereen vrijwillig de vaccinatie willen en zou de Magis Lapis ongenadig zijn slachtoffers eisen en mensen hun levens op hun kop zetten.
'De laatste pagina was leeg. Er was niks meer', vertelde ik en Ryder dacht na, waarna hij een zucht liet.
'Oké, dat was dus niet wat we hadden gehoopt.'
Er viel een ongemakkelijke stilte, waarbij geen van beide wist wat we moesten zeggen. Ryder was degene die deze leegte van ongesproken woorden verbrak.
'We vinden wel iets', zei hij kort. Ik gaf een korte knik en wendde mijn blik af.
Prudence riep mij en ik rende terug naar het veld, Ryders ogen prikkend in mijn rug.
Wat wilde je van me, moeder?, vroeg ik mezelf wanhopig af.
Had mijn moeder de situatie verkeerd ingeschat en gedacht dat dit kon helpen? Waren de documenten incompleet? Was er iets dat zij wist, dat ik niet begreep?
Ik wist het niet. Echt niet.
Maar voor nu, deed het er niet toe. Voor nu moest ik in het Instituut blijven en afwachten totdat Axon een stap zou maken, en in de tussen tijd trainen en mijn gaven onder controle te zien krijgen, wat nu alweer begon te falen.
Zo net, in het spel, lukte het mij prima om alle geluiden te sorteren en te focussen op één ding, maar nu, nu kwam alles keihard bij me binnen. Mijn nekharen stonden overeind en de angst sloeg om mijn hart, waarbij de stevige greep mijn aderen leek te verkrampen.
Ademhalen, Maeve. Rustig ademhalen.
Met lange ademteugen probeerde ik de zuurstof te reguleren en mijn hartritme gelijkmatig te houden. Ik voelde hoe het bloed door mijn aderen gutsten en langs mijn ledematen verspreidde.
De hyperventilatie die opkwam, zorgde ervoor dat mijn gezicht tintelingen kreeg. Een flauw gevoel, zette op, maar ik hield mijn ogen strak open en bleef rustig doorademen.
Kortademigheid verstoorde dit ritme, waardoor het haperde en sputterde.
Een sterke wind zette op en waaide langs de bomen. In de verte hoorde ik hoe een dunne, instabiele boom door de helft krakte en op de grond viel. Een enorme dreun verplaatste over de grond en liep door tot onder mijn schoenzolen. Mijn lichaam trilde net zo hard als deze beving en Prudence rende naar mij toe.
'Gaat het?', zei ze toen ze mijn paniekerige blik zat. Ik knikte. Een leugen.
Ze legde haar hand op mijn schouder, maar merkte bij mijn ineenkrimping dat ze hem beter weg kon trekken. Ze fluisterde mij geruststellende woorden toe. Opnieuw sprak ik mezelf toe.
Filteren, Maeve. Filteren.
De geur van een versleten boomschors. Het luide gejoel van Owen toen hij de nieuwe Guardian was geworden en de verslagen kreet van Adam, toen hij zijn positie verloor.
Drie leden kwamen vanuit het gebouw naar buiten en brachten de geuren mee van warm avondeten, met een combinatie van gebakken vis en witte rijst.
De sterke kamillegeur van Prudence, die een kalmerend effect leek te hebben, overheerste alle geuren. Naast mij hoorde ik voetstappen en het zachte gefluister van twee meiden. Ik deed geen moeite om hun gesprek af te luisteren.
Vechtskreten weergalmden door de lucht en ik zag hoe twee jongens buiten sparden voor hun training.
Eén van de jongens had zwart, stijl haar en een sleeve van tattoos op zijn arm. Hij versloeg de andere jongen en smeet hem meedogenloos op het harde gras. Ik werd opnieuw herinnerd aan de tatoeage die ik op mijn arm had.
Nog steeds voelde ik de gevoeligheid van mijn huid en kon ik het prikkende, gniepende gevoel van de naald nog steeds achterhalen.
De arm van Prudence gaf mij een lichte duw, dat ik de andere kant op moest lopen. Onze afstand tussen de anderen werden steeds groter en we stopten op gemiddelde hoor afstand.
Een nieuwe trilling woekerde over de grond. De trilling kwam vanaf de muren van het gebouw, toen de witte deuren opnieuw werden opengegooid.
Meer mensen. Meer geluid. Meer onrust.
Weer filterde ik alles.
De geluiden en geuren van het bos, die zich buiten het schild bevonden, bleven daar. De stemmen van de spelers en leden op het veld. Ik groepeerde ze.
Van vrouwelijke stemmen, tot mannelijke stemmen tot variaties van groepen. Speelgroepen, roddelgroepen en vechtgroepen. Ook combineerde ik geuren en stopte ik ze van vervelend naar best wel prettig. De zure geur van citroen liet mijn neus optrekken, waarna opnieuw de geur van kamille mij omwikkelde.
De sterke geur van lavendel, die van Ryder, was verdwenen, net als hij.
Langzamerhand werd alles rustiger en leek ik de grootste dingen apart te hebben gezet. Prudence merkte het aan mij en gaf me een trotse, zorgzame blik.
'Je hebt mijn hulp amper nodig', zei ze met een korte glimlach. Een lachend geluidje verliet mijn mond.
De geuren waren afgezwakt en de geluiden ebden weg op de achtergrond. Eindelijk kon ik weer normaal ademhalen en het gelijkmatige ritme van mijn hart horen. Prudence keek mij afwachtend aan.
In de verte was Yuna aan komen rennen, die had gezien dat er iets mis was.
'Hé, alles goed hier?', vroeg ze zoetjes. Ik glimlachte en knikte langzaam.
'Jawel', antwoordde ik. Dit keer geen leugen.
Achter haar splitste de groep zich op en verdween in het Instituut. Ze waren net als ik uitgeput van het spel en toe aan rust.
Met een zachte klop op Prudence's schouders vertelde ik haar om te gaan. Yuna voegde zich aan mijn linkerkant en we liepen terug naar de ingang.