Μετά από ένα υπέροχο βράδυ και όνειρα που έγιναν αληθινά το παραμύθι τελείωσε και ήρθαμε στην πραγματικότητα.
Η Χάνα έπρεπε να έρθει μαζί μου στη Νέα Υόρκη για να γνωρίσει τον Αγγελο όπως είχαμε πει.
Αν και η πραγματική αιτία είναι γιατί δεν θέλω να αντιμετωπίσω τα λόγια του μόνη μου και όλο αυτό γενικά.
Έτσι είμαστε τώρα και περιμένουμε να γυρίσουμε πίσω.
Είναι τώρα μια αραβωνιασμενη γυναικα και δεν ξεχνάμε να το πει πουθενά μέχρι και στην πωλήτρια του παγωτατζιδικου που πήγα για να την κεράσω ένα παγωτό.
<<Τσιφουτα>>
Έχω να τον δω μια εβδομάδα σχεδόν και εγώ πολύ άγχος.
Η παν ευτιχισμενη φίλη μου κοιμάται γαλήνια στην θέση δίπλα μου.
Την παρατηρώ λίγο.
Θα έπρεπε να είναι με τον μέλλοντα άντρα της τώρα και όχι με εμένα ...
Και όμως είναι εδώ δίπλα μου κοιμάται σε μια θέση αεροπλάνου με ένα τεράστιο χαμόγελο απλωμένο στο όμορφο πρόσωπο της.
Γυρνάω ξανά στο παράθυρο έξω.
Τα σύννεφα φενονται τόσο ωραία.
Από εδώ ψηλά όλα είναι ασήμαντα και μικρά.
Δυστυχώς όμως όταν προσγειώθουμε όλα θα φενονται τεράστια και προβλέπω άσχημη κατάληξη για ακόμη μια φορά.
Μετά από λίγες ώρες φτάσαμε.
Αφήσαμε τα πράγματα σπίτι και τώρα σαλιαριζει στο τηλέφωνο με τον αρραβωνιαστικό της.
Μόνο που το σκέφτομαι γελάω.
Οουφ.
Τώρα το θέμα είναι πως θα συναντήσω τον Αγγελο .
Μόνο τυχαια, δεν πιστεύω να με ξανά αφήσει στο γραφείο.
Θα έχει προετοιμαστεί.
Πώς έφτασα γαμωτο σε τοίχο σημείο να με βγάζει από την εταιρία του με την ασφάλεια.
Άλλωστε αρκετά ρεζίλι έγινα.
Ανοίγω τα μάτια μου από το φως.
Έχω μια κουβέρτα πάνω μου.
Γαμωτο αποκοιμηθηκα εδώ και τώρα είμαι πιασμένη.
Η άλλη που είναι?
Τρίβω τα μάτια μου το φως με ενοχλεί .
Μμμμ...
Το στομάχι μου γουργουριζει και είμαι σίγουρη ότι είναι από την θεϊκή αυτή μυρωδιά έρχεται από την κουζίνα.
Τι μουσική είναι αυτή?
Σηκώθηκα απότομα και ζαλίστηκα ουυφ.
Σέρνω τα πόδια μου μέχρι την κουζίνα.
Μια Χαρούμενη Χανα που λάμπει και χορεύει τραγουδωντας με μια κουτάλα για μικρόφωνο περιφέρεται χορεύοντας στη κουζίνα.
Παρεπιπτόντως πρέπει να της πω ότι θέλω τα γυαλικά μου πριν σπάσουν .
Στηρίζομαι στην πόρτα και την παρατηρώ .
Είναι τόσο χαρούμενη και τόσο απορροφημένη που δεν με κατάλαβε καν.
Καλά σε αυτό ίσως φταίει και η δυνατή μουσική αλλά το ποσό ενθουσιασμένη και λαμπερή ειναι με εντυπωσιάζει.
Με την πόδια στη μέση της και τα μαλλιά της κάτω.
Αω μωρέ είναι πολύ γλυκούλα.
Γυρνάει και με κοίταει μετά από αρκετή ώρα.
Ωχ το γέλιο ακούστηκε για αυτό γύρισε.
Τα μάτια της γουρλωνουν και νιώθει αμήχανα καθώς μαζεύεται πίσω.
Κλείνει την μουσική και με κοίταει.
Αμάν Ανν ήθελα να την παρακολουθήσω για λίγο ακόμα.
Το θέαμα ήταν παραπάνω από πρόσχαρο διασκεδαστικό και κυρίως γεντί ζωή που μου έφτιαξε την μέρα.
-Τ-τι ....Τι κάνεις εδώ?
Δεν μπορώ να συγκρατησω τα γέλια μου με όλο το θέαμα.
-Εδω μένω αν δεν το παρατηρήσες .
Λέω προσπαθώντας να συγκρατησω τα πνιχτα γέλια μου και να αναπνεύσω ενώ παράλληλα μιλάω.
Πιανει με τα χέρια της το κεφάλι της ντροπιασμένη και ξεσπάω σε πιο δυνατά γέλια.
Μετά από λίγο που σταματάω και κάθομαι στο τραπέζι έρχεται και εκείνη και σερβίρει το ωραίο πρωινό που ετοίμαζε πριν από λίγο σαν κοτόπουλο που χορεύει ζούμπα.
Εντάξει μπορεί να το περιέγραψα σαν την πριγκιπέσσα που ζει μέσα στο όνειρο της με χρυσόσκονη να πέφτει από εδώ και από κει αλλά στην πραγματικότητα φαινόταν σαν μεθυσμένη γαλοπούλα.
-Α-αννα ?
Ρωτάει δειλά. Ωχ κάτι θέλει να πει αυτή τώρα.
-Ναι...
Αληφω στην φρυγανιά μου Μερέντα αλλά ξέρετε εκείνο το γνώριμο πλατσ που κάνει η φέτα με το ψωμί όταν πέφτει από την μεριά της Μερέντας στο πάτωμα?
Ναι αυτος ο ήχος με σταματάει και διακόπτει το πρωινό μου.
Ουυφ... ωραία καλημέρα. μαζεύω τα πράγματα από κάτω.
R.I.P Μερέντα....
Βλέπω τα χέρια της κάτω από το τραπέζι να είναι πλεγμένα νευρικά καθώς την περνώ από κάτω.
-Ποτε ...ποτέ θα δούμε τον Άγγελο....?
Ααα...Μάλιστα για αυτό τοσο άγχος.
Θέλει να γυρίσει πίσω στον Άντριου.
Καλά θα τη σκοτωσω.
Χρυσή την έκανα να μείνει αλλά εκείνη δεν άκουγε λέξη και τώρα που ήρθαμε θέλει να γυρίσει σε εκείνον.
Σηκώνω το ένα φρύδι μου.
Η ενοχή σκάει σε όλο το πρόσωπο της.
-Ελπιζω σύντομα αλλά μην μου πεις ότι εγώ δεν σου είπα να μείνεις αν κρατήσει παραπάνω....
Πετάγεται πάνω εκπληκτη.
-Να κρατήσει παραπανω?!....γιατί να κρατήσει παραπάνω.
Φωνάζει με παράπονο.
-Βρε κάτσε κάτω.
Κάθεται αγχωμενη κάτω και με κοίταει ανυπόμονα.
-Γιατι δεν θα με αφήσει να πάω στο γραφείο του Χαν....και να πήγαινα δηλαδή τι θα έλεγα?
Από εδώ η φίλη μου έχει σπουδάσει ψυχολογία ήρθε για να σε ψυχολογησει και να μου πει αν με αγαπάς ακόμα?.....
Πας καλά?!
Σκέφτεται λίγο τι της είπα και συνειδητοποιεί ότι έχω δίκιο.
Ξεφύσαει και πέφτει πίσω στην καρέκλα της.
-Σταματα να κάνεις σαν κακομαθημένο έφηβο που ερωτεύτηκε και θα κάνει να δει το αίσθημα κάτι μέρες.
Και αυτό πήγε κατευθείαν στον κάδο.
Συνέχισε να κανει σαν μωρό μέχρι να βγούμε έξω .
Μου κρατούσε μούτρα και μου γυρνούσε την πλάτη κυριολεκτικά σαν δυχρονο.
-Και Χάνα για πες μου πως άντεξες το ψώνιο από εδώ δύο χρόνια.
Στρυφογιριζω τα μάτια μου καθώς με δείχνει και η Χανα γελάει.
Πίνει λίγο από το ποτό της .
-Βασικα δεν ήταν έτσι.....καλά καλά δεν μιλούσε...
Την σκουνταω διακριτικά.
Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό.
Τα πιο σημαντικά τα είπα στον Χάρη από μόνη μου.
Όταν το ξανά συζητάμε απλά κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Η αμηχανία απλώνεται και ο Χάρη το καταλαβαίνει.
Κοιτάω τη καφετέρια γύρω μου δεν θέλω να αναφέρθω σε αυτό.
- Οπότε!....
Λέει ο Χάρη αλλάζοντας την κουβέντα.
-Πως και είσαι εδώ? ....
Ερώτηση κρίσεως.
-Εμ εγώ την έφερα...να της δείξω τα μεροι και γενικά να μην είμαι τόσο μόνη μου όταν ο φίλος σου συνεχίζει να κάνει τα πράγματα άσχημα.
Λέω ειρωνικά. Και αλλάζω επιτυχώς την κουβέντα.
Ενταξει αυτό δεν είναι ακριβώς η αλήθεια αλλά δεν θέλω να παραδεχτώ και όλας ότι την έφερα για τον Άγγελο......ουφ όλα για τον Άγγελο.
Ο Χάρη Φαίνεται να αντιδράει αμηχανα.
Ερωτηματικά μου δημιουργούνται και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτό φαίνεται.
-Ναι όσο για τον Άγγελο ....
Αρχίζει αμηχανα μετά από λίγο.
-Μου είπε να σου πω ότι δεν θέλει να σε ξανά δει και ότι του κάνεις κακο.
Και έχω μείνει να κοιτάω τον Χάρη....
Έχει ανοίξει το στόμα μου.
Δεν μπορώ απλά να το κλείσω από το σοκ.
Για αυτό επέμεινε να βγει μαζί μας ήθελε να μου μιλήσει.
Ρουθουνιζω ειρωνικά μετά από λίγο.
Αυτό πονάει,κάθε φορά που λέω ότι με πόνεσε και δεν νομίζω να κάνει κάτι παραπάνω το μετανιώνω.
Πάντα καταφέρνει να με κάνει χειρότερα.
Πάντα! Και είναι άδικο.
-Δεν είχε ούτε καν τα παντελόνια να το πει στα μούτρα μου?....
Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάω στο κενό .
Δεν είναι ο Άγγελος αυτός.
Είμαι απλά σε ένα απόλυτο σοκ.
-Βασικα τα έχω για αυτό ήρθα εδώ.
Όχι όχι όχι.....ο Χάρη τον έφερε?
Τον κοιτάω δολοφονικά και το βλέμμα του ένοχο τον προδίδει.
Το σώμα μου αρχίσει να τρέμει ενώ η φωνή του τρυπάει τα αυτιά μου.
Η καρδιά μου αρχίζει να σπάει και μισώ ότι τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο.
Τα μάτια μου σκοτεινιάζουν.
Ελπίζω ο Χάρη να ξέρει ότι έβαλε δύο λιοντάρια στο ίδιο κλουβί ειδικά αν το ένα είναι μαλακας.
Θα γίνει ο χαμός το βλέπω.
Δαγκώνω τα χειλια μου για να μην τον βρισω και φαίνεται να το παρατηρεί.
Γρυλιζει και κοιτάει αλλου.
Τον επηρέαζει που δεν τον φοβάμαι ξέρω γω ? Η τι?!
Γελάω ειρωνικά καθώς τα λόγια του Χάρη χτυπούν ξανά στα αυτιά μου.
-Σου κάνω κακό? Πώς? Δεν με αφήνεις να σε πλησιάσω καν.
Οπότε και να σε δω απλά με κάνεις να θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου και με κατηγορώ συνεχεια!
-Χαιρομαι γιατί αυτό θέλω,!
Απαντάει γρήγορα με νεύρο.
Οκ αυτό μου θυμίζει όταν ειμασταν στην αρχή και ήθελα να τον σκοτώσω.
Ειμασταν συνέχεια σε κόντρα.
-Εκανα ότι πίστευα σωστό!
Προσπαθώ ξανά να εξηγήσω.
Το μόνο που θέλω είναι εκείνον....μόνο εκείνον.
Προσπαθώ να φτιάξω ότι χάλασα ακόμα και αν είναι δύο χρόνια.
Γελάει ενοχλημένα.
-Δεν με νοιάζει?! Δεν με νοιάζεις δεν σε θέλω στη ζωή μου, δεν το καταλαβαίνεις! ?
Δεν ξεκολλάς! Αυτό ειναι το θεμα μου.
Φωναζει στα μούτρα μου και νιώθω το αίμα μου να βράζει.
Τα δάκρυα αρχίζουν αν αναιβαινουν στα μάτια μου αλλά υπέρ ισχύει ο θυμός.
Τι έχει πάθει!?
-Τοτε δεν είσαι τίποτα άλλο από ένας αηδιαστικός ψεύτης που μου πουλούσε παραμύθια και είσαι χειρότερος από εμένα!
Όχι όχι ! Δεν αξίζει να κλάψεις Άννα.
Δεν θα το κάνεις....όχι μπροστά του.
Δεν θα του δώσεις αυτό που θέλει.
Βλαμμενο,ηλίθιε! Μαλακα ! Γουρούνι
....γουρούνι γουρούνι ....σαγαπαω....
Και δεν θέλω!το μισώ που το κάνω γιατί πονάει .
Και εκείνος φταίει για αυτό.
-Δεν ξέρεις τίποτα!
Και ότι κάνω το προξενήσες εσύ και μόνο....ήθελες να μου μιλήσεις και δεν κατάλαβες οτι δεν θέλω ούτε να σε βλέπω!
Τελείωσε! Πάρτο χαμπάρι!
Έχουμε γίνει θέαμα αλλά δεν μπορώ να δω τίποτα παραπάνω από εκείνον και τα νεύρα μου καθώς συνεχιζει να φωνάζει στα μούτρα μου.
-Ναι! Γιατί προσπαθώ για εμάς προσπαθώ να πω συγνώμη!
Εξηγω έξαλλη.
-Δεν υπάρχει το εμάς το διελυσες το εμάς....και δεν με νοιάζει η συγνώμη σου ,τι θα πεις η τι θα πάθεις, δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνεις ,με ποιον θα το κάνεις αρκεί να σταματήσεις να με ενοχλείς!
Τον μισω!
Τον μισω ,μισώ ότι τον αγάπησα! Θέλω να του σπάσω απλά τα μουτρα.
Βλέπω τον Χάρη να τον τραβάει όμως δεν καταλαβαίνει τα βλέπει όλα κόκκινα όπως εγώ.
-Εισαι πιο φτηνή από αυτές που πηδούσα πριν από εσένα....
Ψυθιρζει δίπλα στο αυτι μου.
Τα μάτια μου γουρλωνουν και γεμίζουν δακρυα,κάποια αρχίζουν να τρέχουν και η Χαν έρχεται δίπλα μου κοιτώντας τον Άγγελο απειλιτικα
-Ειμαι πιο φτηνή γιατί προσπάθησα να σε προστατέψω? Να σε κερδίσω πίσω? Γιατί σε αγάπησα πιο πολύ αυτό τον εαυτό μου?
Γιατί ακόμη και τώρα συνεχίζω να προσπαθώ?
Σπάει η φωνή μου στο τέλος.
Ο Χάρη έρχεται δίπλα μου και με σηκώνει .
-Παμε
Μου ψυθιρζει.
Δεν μπορώ να το πιστέψω όλο αυτό.
Τι μίσος είναι αυτό?
Αυτά τα μάτια με κοιτούσαν κάποτε και έσταζαν λατρεία.
Τι είναι όλο αυτό?
Δεν τελείωσε αυτή η κουβέντα θα τα βγάλει όλα.....αλλά θα τα βγάλω και εγώ.
Ποια είναι παιχνίδι μίσους.
Δεν ξέρω που βρίσκομαι.
Ξέρω μόνο ότι πονάει,ότι έχω μουδιάσει και ότι ακόμη τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου.
Πάλι τα λόγια του γυρνάνε στο κεφάλι μου και αναρωτιέμαι πως αυτός ο άνθρωπος που ορκιζόταν ότι με αγαπάει έχει τόσο μίσος για εμένα.
Τι του δημιούργησε τόσο μίσος?
Υπάρχει κάτι άλλο γαμωτο?!δεν κατάλαβαινω πως μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι!
-Εισαι καλά Αγάπη μου?
Λέει η Χαν και μου πιάνει το χέρι.
Γυρνάω από την άλλη.
Ο Χάρη με κοιτάει ανυσηχος.
-Ναι....θέλω να μείνω μόνη μου.... συγνώμη.
Αποκρινομαι σιγανα
Σηκώνομαι.
Δεν νιώθω τα πόδια μου.
Δεν νιώθω τίποτα.
Απολύτως τίποτα.
Ο θυμός ωστόσο αρχίζει να φουντώνει όσο πάω σου δωμάτιο μου.
Κλειδώνω την πόρτα και πέφτω στο κρεβάτι.
Σιγά σιγά η θολούρα φεύγει και ο θυμός επιστρέφει.
Τον μισω!
Τα τσιμπηματα στην καρδιά μου επιστρέφουν.
Πνιγομαι και όλους αυτός ο πόνος είναι από εκείνον.
Δεν μπορώ απλά να αναπνεύσω μακρια του όμως δεν θα υπάρξει ξανά το κοντά του.
Και θα μάθω το γιατί θα το μάθω ακόμα και αν χρειαστεί να γίνω χίλια κομματάκια.
Αυτό το γνώριμο βάρος στο στήθος με εξαντλεί παραπάνω.
Τα δάκρυα μου συνεχίζουν να κυλούν.
Όταν πια δεν έχω φωνή σκαρφαλώνω στο κρεβάτι μου και τυλίγω τον εαυτό μου περνώντας τον μια αγκαλιά με τα χέρια μου.
Κοιμάμαι με τα δάκρυα ακόμη να τρέχουν.
Έρχονται πολύ έντονα κεφάλαια !
Έχω να πω ξανά ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσους με υποστηρίζουν ξερω το λέω πολύ αλλα νιώθω πολύ ευγνώμων.🥺♥️