Μετά από αυτό δεν τον ξανά είδα και καλυτερα.
Άρχισα να παρηγορω τον εαυτό μου και να τον προετοιμάζω.
Πέρασαν δύο εβδομάδες.
Ο Χάρη μου ζητάει συνεχώς συγνωμη που τον έφερε στο καφέ και είναι διαρκώς κοντά μου για ότι χρειαστώ.
Η Χάνα έφυγε και έγω ήθελα χρόνο μόνη μου οπότε δεν με πείραξε τόσο.
Άλλωστε αν δεν έφευγε θα προσποιούνταν ότι παθαίνει κρίση κατάθλιψης για να γυρίσει στον Άντριου.
Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολες.
Τα λόγια του με βασάνιζαν από το πρωί ως το βράδυ και μετά θρηνούσα για την Ιζαμπελα .
Η Ιζαμπέλα είναι ένα κομμάτι που θα παραμείνει σαν βάρος, αφού ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου.
Και εκτός από αυτό έχω και τον Άγγελο.
Μέχρι που ο πόνος σιγά σιγά μέρα με τη μέρα ξεθωριάζει.
Τουλάχιστον η καινούργια δουλειά με κράτησε απασχολημένη για κάποιο διάστημα και αυτό πραγματικά το χρειάζομαι πολύ.
Δεν θέλω να τον σκέφτομαι ούτε και τι θα γίνει.
Επικεντρώθηκα στη δουλειά μου έτσι όπως έκανα όταν έφυγα και έτσι τελικά κατάφερα να μην τρελαθώ από το μαρτύριο που με έβαλε να περνάω.
Γιατί στο τέλος της ημέρας κάθε βράδυ τα λόγια του με ξανά στοιχειώνουν.
Απλά δεν μπορώ να πιστέψω πως μου είπε κάτι τέτοιο.
Τι του δημιούργησε τέτοιο μίσος πια?!
Δεν ξέρω....και πρέπει να μάθω δεν μπορεί να το αξίζω....δεν μπορεί να τα αξίζω όλα αυτά.
Πρέπει να δω τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου επείγωντος.
Το τι τραβάω σε αυτη δεν είναι τυχαίο.
Δεν μπορώ άλλο να τον σκέφτομαι,να τον αγαπώ, να μου λείπει.
Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι ακόμη τον αγαπώ με καταστρέφει λίγο παραπανω.
Για άλλη μια μέρα, με όλες αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι μου κατευθυνόμαι προς το εστιατόριο.
Είναι αναπόφευκτο,κάθε φορά που λόγο αφήνω το μυαλό μου πεις σε εκείνον.
Έτσι το μόνο που θέλω είναι να πάω στο εστιατόριο όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Είναι ένα μικρό μαγαζί με αρκετή επιτυχία αφού ο χώρος είναι προσιτός και ζεστός ενώ το φαγητό είναι απλά άψογο.
Θα μπορούσε κάλλιστα ο ιδιοκτήτης να το μεγαλώσει αλλά θεωρεί ότι θα χαλάσει.
Και ίσως να έχει δίκιο δεν ξέρω.
Άλλωστε δικό του είναι το μαγαζί, δικά του και τα κέρδη....
Δεν έχω κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις με το προσωπικό αν εξαιρέσεις ένα παιδί τον Ριτσ που με βοήθαει στο κλείσιμό κάθε βραδυ.
-Ει Άνν.....
Ξυπνάω από τον κόσμο μου και κοιτάω τον μάγειρα.
-Αυτα στο 12
Γνέφω καταφατικά και περνώ τα πιάτα στα χέρια μου
Τρέχω προς το τραπέζι.
-Καλη όρεξη...
Χαμογελάω και αφήνω τα πιάτα.
Πάω να φύγω όταν το χαμόγελο μου σβήνει καθώς θυμάμαι το πλατύ δικό του.
Γυρίζω στο τραπέζι.
-Τι κάνεις εσύ εδώ?....
Αγριοκοιταζω πρώτα τον Χάρη που με κοιτάει αθώα.
-Αυτος επέμενε να έρθουμε δεν ήξερα ότι δουλεύεις εδώ...
Λεει γρήγορα ο Χάρη και φαίνεται να λέει την αλήθεια.
Ένα στραβό χαμογελο χαράζεται στα χείλη του.
Ακόμα και μαλακας είναι όμορφος.
Σκάσε Ανν σκάσε.
Καλά μας είχες αφήσει δύο εβδομάδες.
Ξεφυσαω κουρασμένα.
- Τι κρασιά έχετε?
Λέει χαλαρά σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Με δούλευει?
Αυτός γκαριζει δύο εβδομάδες πριν ότι δεν φεύγω από τη ζωή τού.
-Καλα πας καλε?....
Στρυφογιριζω τα μάτια μου.
Όχι δεν θα το κάνω εγώ αυτό δεν θα κάτσω να υποστώ και αυτό.
-Πειραζει που ήρθα να φάω?
Μου γρυλιζει και δήθεν ενοχλημένα.
-Ναι πειράζει που ήρθες εδώ!
Μετά μην λες ότι σε ενοχλώ!
Του φωνάζω και τραβάω τα βλέμματα.
Ναι δεν θα βάλω τον εαυτό μου να περάσει όλο αυτό.
Τελείωσα εγώ εδώ .
Δεν θα τρελαθώ εγω επειδή αυτός είναι μαλακας.
-Ριτσ?!....
Του φωνάζω και έρχεται γρήγορα εδώ.
Το βλέμμα του Άγγελου σκοτεινιάζει.
-Ναι?
Απαντάει χαμογελαστός.
Ναι γεια σου Κοκκινοσκουφίτσα.
- Μπορείς να πάρεις αυτό το τραπέζι?
Του χαμογελάω γλυκά και με κοίταει ενώ χαμογελάει αμήχανα.
Ε τώρα δεν είναι να .μάθει και τα προσωπικά μου ο Ρίτσ.
- Ναι φυσικά αλλά εγινε κάτι?
Απαντάει και κοιτάει τριγύρω ερευνητικά.
Δικαιολογία 1, δικαιολογια 2, η δικαιολογια 3?
Και οι τρεις σκατα είναι....
Αχεμ
-Ο-οχι... Απ-πλά...απλά οιι κύριοι θα ήθελαν κάποιο με περισσότερη εμπειρία για να τους προτείνει το μενού.
Απαντάω αμήχανα στον Ριτσ
Ο Άγγελος μου γρυλιζει.
Μωρέ αί στο διαλο δεν θα κάτσω να καταλάβω και γιατί συμπεριφέρεται έτσι.
-Ω μα η Άννα είναι εξαιρετική θα μείνετε απόλυτα ευχαριστημένοι.
Γυρνάω αργά στο μέρος του.
Θέλει να τον σκοτώσω?!
Θέλω να φύγω χριστιανε μου!
Κοιτάω τον Ριτσ έντονα.
-Ναι...τώρα δεν πειράζει καθυστερουμε και αφού είπαμε ότι θα τους πάρεις εσύ εγώ να φεύγω.
Καλή όρεξη.
Μουρμουριζω γρήγορα και πάω μέσα.
Τι ήρθε δηλαδή να κάνει εδώ? Τι θέλει?!
Στο λαιμό να τους κάτσει....
Ακούω το κινητό μου και ξεφυασω
Το βγάζω από την τσέπη.
"Συγνώμη δεν ήξερα"....
Μύνημα από τον Χάρη.
Στρυφογιριζω τα μάτια μου.
"Τότε φύγετε! "
Απαντάω
-Αννα! ....
Ωχ.
Γυρνάω αυτό δεν είναι καλό.
Η ηλιθια η Ιφιγένεια που την πέφτει σε ότι αρσενικό κινείται και με έχει βάλει στο μάτι.
Γιατί?
Γιατί γουστάρει και τον Ριτσ και είναι ο μόνος που δεν της έχει κάτσει.
Είναι σοβαρός τύπος και καλό παιδί δεν της μιλάει καν αν και νομίζω ότι στο παρελθόν κάτι έχει παιχτεί.
Έτσι όταν ήρθα εγώ εδώ και ο Ρίτσ άρχισε να με πλησιάζει μόνο που δεν με έκλεισε στο ψυγείο .
-Τι βλέπω διάλειμμα Αννούλα...?
Γρυλιζω στο πως με αποκάλεσε.
Τώρα αυτό το μπάσο μου έλειπε.
-Δεν νομίζω να αρέσει αυτό στο αφεντικό.
Στρυφογυριζω τα μάτια μου για να μην την βρίσω και την προσπερνάω.
Το ηλιθιο γέλιο της απλώνεται στην κουζίνα.
Θα το πει σιγουρα και αυτό δεν με συμφέρει
-Καλησπερα.
Γαμωτο μια ώρα έχει περάσει και είναι ακόμη εκεί.
Ο Άγγελος έχει φωνάξει το αφεντικό τώρα και του μιλάει.
Άντε να τελειώνουν να φεύγουν!.
Δεν μπορώ να δουλέψω όταν είναι εδώ...
Όταν είναι δίπλα μου και δεν μπορώ για άλλη μια φορά να τον έχω.
-Αυτα?
Ρωτάω και χαμογελάω στους κύριους μπροστά μου.
Ο Ένας μου χαμογελάει και μου τραβάει λίγο το χέρι.
Σκύβω κοντά του.
-Και αυτο
Ψυθιρζει στο αυτί μου και βάζει στο χέρι μου ένα χαρτάκι.
Δεν λέω κάτι και φεύγω.
Δεν έχω καμία όρεξη για τέτοια τώρα αλλά σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ και με αυτό.
-Αννα....
Μου λέει δειλά ο Ρίτσ.
Γυρνάω σε εκείνον και με κοίταει λες και πέθανε κάποιος δικός μου και με λυπάται.
Αυτό Βέβαια δεν είναι λάθος...
Αλλά αυτός δεν το ξέρει και καλό θα ήταν να μην το μάθει και ολας
Ουυφ.
Σκουπίζω τα χέρια μου στην ποδιά μου και τον κοιτάω.
- Το αφεντικό σε ζητάει.
Λέει και κάνει νόημα με το κεφάλι του στα τραπέζια .
Τι? Γιατί?
Τι με θέλει?
Δεν του απαντάω και φεύγω γρήγορα προς τα τραπέζια με φανερή την περιέργεια στα μούτρα μου.
Τον βλέπω ακόμη στο τραπέζι του Άγγελου.
Αν έχει κάνει κάτι θα τον χτυπήσω.
Κατευθειαν αγχώνομαι αλλά παράλληλα μου ανεβαινει στο κεφάλι.
Ο Χάρη έχει φύγει.
Με γρήγορους ρυθμούς φτάνω κοντά τους.
-Συγνωμη που διακόπτω....ο Ρίτσ μου είπε ότι με ζητήσατε.
Λέω ευγενικά προσπαθώντας να μην δείξω την ταραχή μου.
Το αυστηρό βλέμμα του Όλιβερ πέφτει πάνω μου .
Πότε δεν τον έχω δει έτσι.
Πάντα ήταν ευγενικός και γενικά όχι έτοιμος να με κατασπαράξει όπως τώρα.
-Εγινε κάτι?....
Λέω δύσπιστα.
-Εδω ο κύριος μου λέει ότι άλλαξες σερβιτόρο χωρίς τη δικιά του θέληση.
Τι έκανε λέει?!
Πεθαίνει.
Πεθαίνει
Πεθαίνει
Πεθαίνει
Πεθαίνει
Πρέπει να βγάζω καπνούς από τα αυτιά.
Μμμ παρεπιπτόντως ωραία μυρωδιά...
Ε τι?...
Όχι όχι όχι.
Κοιτάω τον Άγγελο δολοφονηκα.
Αν μπορούσα θα ορμουσα πάνω του και θα του έσπαγα το κεφάλι αλλά δεν είμαι τώρα να χάνω τη δουλειά μου.
Περνώ μια βαθειά ανάσα και προσπαθώ να συγκρατηθω
-Ο κύριος ζήτησε κρασί.... Εγώ δεν έχω εμπειρία ακόμη σε αυτά και θεώρησα ότι θα ήταν καλό να τους σερβίρει ο Ρίτσ.... που ξέρει καλύτερα.
Λέω ήρεμα
...
Φαινομενικα.
Αν με αγγίξει τώρα κανένας άγγελος η αν πετάξει καμία μαλλιά ως συνήθως τον βλέπω στο τοπικό νοσοκομείο με ένα πιρούνι στο κεφάλι.
-Και είναι αυτος λογος να αλλάξεις έτσι σερβιτόρο?
Ξεφυσαω.
Τι το παλεύω.
Αυτό ο άνθρωπος θέλει μόνο να με εκδικηθεί επειδή τον πόνεσα.
Προφανώς δεν νιώθει κάτι και εγώ κάτι μήνες τώρα προσπαθώ σαν την ηλιθια.
Περνώ το βλέμμα μου από πάνω του.
-Ναι συγνωμη ήταν ένα λάθος μου δεν θα ξανά γίνει.
Τον μισω...μισώ ότι τρέμει η φωνή μου μπροστά του.
Μισώ γενικά ότι συμβαίνει στην καρδιά μου αυτή τη στιγμή.
-Καλως ...
Λέει και φεύγει ο Όλιβερ.
Δείχνω μια απογοητευμένη μάτια στον Άγγελο και γυρνάω να φύγω.
Πιάνει το χέρι μου και με η λαβή του με καίει.
Γυρνάω απότομα σε εκείνον και προσπαθώ να το τραβήξω αλλά δεν με αφήνει αντίθετα με τραβάει κοντά του.
-Τι σου έδωσε αυτός?
Μου γρυλιζει...
Τι φάση?
-Τι σου δίνουν άνθρωπε μου ξεκόλλα! Εσύ δεν είπες ότι σε ενοχλώ?!
Λέω έντονα καθώς προσπαθώ να πάρω το χέρι μου από το δικό του αλλά δεν με αφήνει.
Τα χείλια μου από τα δικά του έχουν λίγη απόσταση και το γεγονός ότι θέλω τόσο να τον φιλήσω που πονάει αλλά και τόσο με εξοργίζει.
-Τι σου έδωσε?!
Σφυρίζει μέσα από τα δόντια πιο έντονα τωρα
Μαζεψε τα νευρακια σου Αγγελουκο γιατί δεν θα τα πάμε καλά.
-Δουλεια μου! Πάρε τα ξερά σου.!
Φωνάζω ετοιμη να βάλω τα κλαματα και τραβάω δυνατά το χέρι μου.
Το σφίγγει παραπάνω
Θέλω όσο τίποτα να τον αγκαλιάσω και δεν μπορώ για αυτό θέλω να κλαψω
-Κατι σε ρώτησα!
Γρυλιζει.
Σταματάω να προσπαθώ να πάρω το χέρι μου καθώς ξέρω ότι δεν θα με αφησει.
Δεν σκόπευω και να του τίποτα ομως.
Δεν μπορεί να το κάνει αυτο.
Μια να δείχνει ότι νοιάζεται και μια να με διώχνει μακριά μου χωρίς καν να θέλει να με ακούσει δείχνοντας ότι είναι αηδιασμένος.
Έτσι τον κοιτάω βαθειά στα σκούρα τώρα πράσινα μάτια του.
Το μίσος γεμίζει το σώμα μου καθώς τον κοιτάω γιατί όλα τα λόγια του γυρνάνε στο κεφάλι μου ξανά και ξανά.
-Παρε τα ξερά σου και παράτα με, με πονάς!....
Λέω ήρεμα για να με αφήσει όμως ακόμη δεν το κάνει.
Η φωνή μου στο τέλος σπάει γαμωτο.
Νιώθω ότι θα κοπω σε δύο κομμάτια.
Με κοιτάει και το βλέμμα του φαίνεται να ανοίγει, το βλέμμα του μου θυμίζει τον Άγγελο.....τον Άγγελο μου....
Εκείνον που αγαπώ.
-Τι μου κάνεις γαμωτο?!
Ψελλίζει και φεύγουν μερικα δάκρυα από τα μάτια μου καθώς θυμάμαι όλες τις όμορφες στιγμές που μου χάρισε και ερωτεύτηκα.
Τραβάω το χέρι μου και ευτιχως το αφήνει.
Χωρίς να τον ξανά κοιτάξω φευγω με γρήγορα βήματα προς την κουζίνα.
Βγάζω την πόδια μου καθώς η βάρδια τελειώνει και πάω φουρτουνιασμένη γρήγορα προς τα αποδυτήρια.
Σκουπίζω τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω την αναπνοή μου.
Γαμωτο γαμωτο γαμωτο.
-Τι έγινε?
Ακούω τον Ριτσ να λέει ανυσηχα καθώς ετοιμάζομαι να φύγω.
-Τιποτα απλά κάποιοι πελάτες είναι άνανδρα γουρούνια.
Ψυθιριζω και τον προσπερνάω.
Και κάπως έτσι πάω σπίτι μου κακήν κακώς.
Με έκανε ρεζίλι σε όλο το εστιατόριο, κάτι έχει γίνει και δεν μου το βγάζει από το μυαλό.
Αλλά τελείωσε θα κάνουμε αυτή τη συζήτηση και προβλέπεται πως .....θα είναι και η τελευταία μας.
Εγώ θα μάθω τι έγινε και γιατί συμπεριφέρεται έτσι...
Εγώ θα συνεχίσω να τον αγαπάω ακόμα και αν είναι από μακριά.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
Το περνώ στα χέρια μου και κλείνω την τηλεόραση.
Ουυφ.
Στρυφογιριζω τα μάτια μου.
-Τι θες Χάρη?
Λέω σαφώς ενοχλημένα.
Θέλω να μείνω μόνη μου γαμωτο!
Δεν θέλω κανένα σε σχέση με εκεινον,θέλω ένα βράδυ χωρίς όλο αυτό το βασανο.
Τον είδα και τον Χάρη όταν ο φίλος του φώναξε το Αφεντικό μου, εκείνος την έκανε με ελαφρά.
-Δεν ξέρω....
Λέει σιγανα και μπορώ να καταλάβω την ενοχή στη φωνή του.
-Τι εννοείς.
Ξεφυσαω.
Με ενοχλούν όλα αυτά τα ερωτηματικά που όλοι μου δημιουργούν.
Ολη μου η ζωή είναι ένα πρόβλημα.
-Δεν ξέρω τι θέλω Άννα....η μάλλον θέλω να είσαι καλά...
Α θα τα ακούσει το βλέπω.
Τα λόγια του μου δημιουργούν μια τάση....προς σπάσιμο του κεφαλιού του!
-Με δουλεύεις? Ξέρεις την όλη κατάσταση γιατί το κάνεις τώρα αυτό?
Αναστεναζει.
-Το κάνω γιατί ξέρω τον Άγγελο....ξέρω ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα και κάνει μαλακίες....
Δεν θέλω να το ακούσω αυτό. Δεν με νοιάζει δεν θα τον δικαιολογήσω έχει πει παραπολλα και ούτε ένα από αυτό δεν ήταν καλό.
Δεν θέλω να μου δώσω ελπίδες αργότερα θα πονέσει παραπανω.
-Δεν το λέει αυτός όμως Χάρη εσύ το λες.
Ξέρεις πολύ καλά τι προσπάθεια καταβάλω τεσσερις μήνες τώρα ! Είδες τι είπε και τι έκανε.
Δεν θα τον δικαιολογήσω και όλας πολλά ανέχτηκα δεν το καταλαβαίνεις?!
Φωνάζω στο ακουστικό .
Με τρώει το παράπονο γαμωτο δεν μπορώ άλλο!
Τα δάκρυα ξανά ανέβηκαν στα μάτια μου
Αφήστε με να ηρεμισω γαμωτο!
Δεν απάντησε και κάπως έτσι τελείωσε η συζήτηση μας.
Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτη την δικαιολογία .
Πρέπει επιτέλους να βάλω σε τάξη τη ζωή μου.
Με η χωρίς αυτόν.
Η διαφορά είναι ότι χωρίς αυτον θα είναι κάθε άλλο από ζωη αλλά δεν μπορώ να βασανίζομαι έτσι .
Με έκανε να νιώσω άσχημα για τόσο καιρό αλλά στο τέλος και εγώ σκατα ένιωσα και πέρασα όσο ήμουν μακριά.
Θα μπορούσα να είχα μείνει και να έβαζα την ζωή του σε κίνδυνο αλλά σε αντίθεση με εκείνον από ότι φαίνεται....εγώ ένιωσα ότι είπα.
Τον αγάπησα με ότι είχα.
Ξυπνάω για άλλη μια φορά κουρασμένη.
Πρέπει να πάω στο εστιατόριο.
Ουυφ
Κάνω ένα μπάνιο γρήγορα που κοντεψα να κοιμηθώ μέσα στην μπανιέρα και αφού έχω αργήσει τρέχω σαν την τρελή .
Και το μόνο αποτέλεσμα σε αυτό είναι να σκοτωθώ στις σκάλες.
Μπράβο Άννα...
Πάλι καλά ξεκίνησε η μέρα το βλέπω εγώ .... ωραία θα περάσω και σήμερα.
Βρέχει γαμωτο και δεν πήρα ομπρέλα.
Πάντα το ίδιο, άσε που ποτέ δεν κοιτ-
Πλατσ!
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα καθώς νιώθω το κρύο να διαπερνάει το κορμί μου.
Όχι όχι όχι δεν έγινε μόλις αυτό.
Ποιος μαλακας πέρασε και με έκανε λούτσα γαμωτο?!
Το μαύρο αμάξι φεύγει μπροστά,για κακή του τύχη όμως σταματάει σε φανάρι.
Τρέχω προς τα εκεί.
Θα τον σκίσω.
Χτυπάω το τζαμί.
Μου ανοίγει αλλά αρχίζω το βρισιδι πριν καν δω ποιος είναι.
-Καλα εισαι μαλακας?! Ανθρωπος περναει!!
Να σηκωνες νωρίς τον κωλο σου να μην έτρεχες τώρα και να μην κάνεις τους πε-
Γουρλωνω τα μάτια.
Θεέ μου!!
Και λέω τι στο διαλο μου θυμίζει το αμάξι.
-Δεν έχασες τη γλώσσα σου βλέπω...
Λέει ειρωνικά.
-Αγγελε?! .....τι κάνεις έτσι? Δεν με είδες πας καλά?!
Φωνάζω υστερικά στα μούτρα του.
-Οχι σε είδα.
Λέει και πατάει γκάζι.
<<Έφαγες πόρτα>>
Η καρδιά μου σπάει στα δύο.
Ο θυμός μου όμως φουντώνει.
Α είναι πολύ μαλακάς
Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ στην εταιρεία.
Μετά από δέκα λεπτά περίπου φτάνω.
Μπαίνω μέσα και η ρεσεψιονίστ με κοιτάει με γουρλωμενα μάτια.
-Τι κάνετε έτσι κυρία μου πού πάτε?
Την αγνοω και τρέχω στον πάνω όροφο.
Περιμένω χτυπώντας νευρικά το πόδι μου στο ασανσέρ.
Ανοίγει η πόρτα και τρέχω στο γραφείο του.
Η γραμματέας λείπει από τη θέση της.
Ωραία να μην έχω θέμα και με αυτό.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω με φόρα μέσα.
Σταματάω απότομα.
Το χέρι μου πέφτει άψυχο δίπλα μου καθώς τον βλέπω να την φιλάει και να την ξεντυνει.
Μαλακίες Μικέ....μια χαρά ήταν και το έπαιζε θιγμένος.
Δάκρυα φορτώνονται στα μάτια μου.
Είμαι βρεγμένη στο γραφείο του.
Ξέρει ότι είμαι μέσα και όμως δεν γυρνάει καν να με κοιτάξει.
-Εισαι άθλιος....
Σταματάει.
Την βγάζει από πάνω του και με κοιτάει.
Ωραία θα περάσουμε.....
Όταν δύο άτομα έρχονται σε σύγκρουση είναι γιατί οι ψυχές τους θέλουν να ενωθούν και εκείνοι φοβούνται.