-Ομως Ήρθα.
Τα μάτια μου γουρλωνουν και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια.
Η φωνή του λιώνει τα πόδια μου και κατευθείαν ένα σφυξιμο στο στομάχι κάνει την εμφάνιση του.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Όχι όχι όχι.
Σκουνταω τον Κριστιάν και με κοιτάει .
Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου.
Ακούω τα βήματα του, πλησιάζει.
-Κριστιαν σε πάρακαλω πάρε με από δω....σε πάρακαλω.
Τον εκλιπαρώ κλαίγοντας σιωπηλά.
-Τι έπαθες κοριτσάκι μου?
Λέει και με πιάνει για να μην σοριαστω
-Παρε με από εδώ.
Του ψυθιριζω και τον κοιτάω βαθειά μέσα στα μάτια.
Βγαίνει δίπλα στον Χάρη.
Τα μάτια του αστράφτουν,τον βλέπω διαφορετικο.
Δεν μπορβ να ξεκολλησω το βλεμμα μου από πάνω του.
Αξύριστος, ταλαιπωριμενος και άυπνος.
Φαίνεται αδύναμος και καρδιά μου σφίγγεται.
Το αίμα μου παγώνει.
Τα μαλλιά του έχουν μακρύνει και είναι τώρα στο σβέρκο του.
Άγγελε....
Το σώμα μου έλκεται στο δικό του.
Κλείνω σφιχτά τα μάτια και χιλιάδες δάκρυα έρχονται παραπάνω.
Ψυθιρζει κάτι με τον Χάρη.
-Πρεπει να φύγω...
Λέω σχεδόν άψυχα.
Ξυπνάω δεν γίνεται αυτο.
Τρέχω στις σκάλες.
Ξέρω ότι τα τακούνια μου ακούγονται μα δεν γίνεται να κάτσω εδω.
Όσο απομακρύνομαι η καρδιά μου ξεκκολαει και μένει πίσω μαζί του.
Και η τελευταία μου ανάσα μένει μέσα αφού κλείσω την πόρτα δυνατά.
Βρέχει και τα δακρυα μου καλύπτονται όπως και οι λύγμοι μου με τους δυνατούς κεραυνούς.
Τον είδα...τα μάτια που τόσο λαχταρώ.
Η καρδιά μου πήρε για ένα δευτερόλεπτο ζωή και πέταξε κοντά του μόνο για να μετρήσει πιο πολύ και να σκιστεί παραπάνω.
Ήταν σκοτεινιασμενος δεν ήταν καλά.
Όχι αυτό είναι χειρότερο από μαχαιριές.
Γιατί τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα πίσω μου.
-Τι νομίζεις ότι κανε-
Η φωνή της Ρένας σταματάει.
-Κλαις?....
Λέει και είναι σαν η φωνή της να παραμορφώνεται σε μια γλυκιά συμπαράσταση .
Δεν μπορώ να σταματήσω το τρέμουλο, νιώθω σαν η ψυχή μου να με αφήνει .
Θέλω να πάω μέσα και να πέσω στην αγκαλιά του.
Όλα τα συναισθήματα ήρθαν σαν ένα πελώριο κύμα να με χτυπά.
Είναι ακατόρθωτο ότι είναι εκεί και δεν τον αγγίζω, με καίει αυτή η κατάσταση με σπαζει.με σπάζει σε σημεία που δεν ήξερα ότι ακόμη έχω.
- Δεν θα έπρεπε να κλαίς.
Λέει ήρεμα πίσω μου.
- Και εσύ δεν θα έπρεπε να κάνεις τη ζωή μου δύσκολη.
Λέω και δεν το μετανιώνω.
Όλοι γίνονται δασκαλοι ξαφνικά και θέλουν να βοηθήσουν δεν πάει έτσι.
- Ναι....το ξέρω.
Αποκρίνεται και αληθεια δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω τώρα.
-Ολοι μας περάσαμε πράγματα που μας οδήγησαν σε καταστάσεις...
Ψυθιριζω ξέρω όμως πως το ακούει.
- Παρόλα αυτά ήρθα με χαμόγελο στο εστιατόριο σου.
Γρυλιζω.
-Καταλαβαινεις ότι κανένα γεγονός δεν σου δίνει το δικαίωμα να σπας τον άλλον ψυχολογικά?
Την ακούω να γελάει ειρωνικα.
- Ναι ε? Κάτι μου λέει ότι η ξαφνική αδιαθεσία του Κυρίου Ρεντ οφείλεται στη φυγη σου.
Αποκρίνεται και ασπριζω.
Γυρνάω πίσω με τα μάτια γουρλωμενα και την καρδιά μου στο στομάχι
-Τι?? Είναι καλά?.... Πες μου είναι καλά?
Της πιάνω τα χέρια και την ρωτάω ικετευτικά.
Χαμογελάει.
Βλέπω καλά ? Χαμογελάει?
-Οι σπασμένες καρδιές δεν είναι ποτέ καλά.
Κανείς το ίδιο λαθος με εμένα.
Λέει με μια πίκρα που δεν προσπαθεί να κρύψει και φεύγει αφού πρώτα μου αφήνει ένα σακάκι στους ώμους μου.
Πώς να νιώσω εγώ για αυτό?
Δεν ξέρω πως θα έπρεπε να νιώσω ξέρω όμως ότι τώρα σπάω σε χίλια μικρά κομματια και τρέμω στην ιδέα να με κατάλαβε..
Το επόμενο πρωί ήρθε βασανιστηκα αργά.
Τα μάτια του τριγυρνουσαν μπροστά μου όλο το βράδυ κάνοντας με να τον ερωτευτώ ξανά και ξανά από την αρχή.
Στην δουλειά δεν μπόρεσα να συγκεντρωθω και έκανα αρκετές ζημιές ,τόσες που ο Κριστιάν με έστειλε σπίτι νωρίς το πρωί.
Μετά από πολλά παρακάλια που δεν πέτυχαν για να μείνω έφυγα.
Το τελευταίο που θέλω είναι να σκέφτομαι,γιατί στη σκέψη μου υπάρχει μόνο εκείνος.
Δεν μπορώ να ζήσω έτσι για το υπόλοιπο της ζωή μου,γιατί να είναι έτσι τα πράγματα.
Δεν γίνεται να περνάω αυτό το μαρτύριο γαμωτο!
Το τηλέφωνό μου χτυπάει λίγο πριν προλάβω να βάλω το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Βγαζω το κινητό μου.
Άγνωστος αριθμός.
Εξαντλημένη ήδη από την σημερινή μέρα δεν δίνω σημασία και περιμένω να σταματήσει.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα.
Πριν προλάβω καλά καλά να βγάλω το παλτό από πάνω μου το τηλέφωνο ξανά χτυπάει.
Ο αριθμός πάλι άγνωστος.
Επιμένει.
-Παρακαλω...
Λέω κάπως περίεργα και ενοχλημένα.
-Αννα....
Τα μάτια μου γουρλωνουν.
Η καρδιά μου πάει γρήγορα.
-Χαρη? ....πως βρήκες το τηλέφωνο?!
Λέω ταραγμένα.
-Πρεπει να μιλήσουμε.
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου μόνο την σκέψη.
-Ο..όχι όχι όχι δεν γίνεται αυτό.
Διαβεβαιώνω απόλυτα γρήγορα.
-Αννα κοφτό....θα σε περιμένω το βράδυ πίσω από τη Σαγράδα Φαμίλια. Είναι σημαντικό δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να σου μιλήσω.
Λέει σχεδόν αηδιασμένος και μου το κλείνει.
Μου φεύγει μια ανάσα.
Πώς τα έκανα έτσι?
Γιατί είναι όλα έτσι?!!
Σκατα σκατα σκατα!
Πετάω το κινητό με φόρα στο κρεβάτι.
Ο Χάρη έχει κάποια σχέση με τον Άγγελο δεν μπορώ να το διακυνδινευσω.
Από την άλλη είπε ότι είναι σοβαρό.
<<Αφού στο τέλος θα πας τι το πιέζουμε?>>
Όχι αυτό δεν....δεν ξέρω αν ισχύει.
Απαντάω βιάστηκα στη φωνουλα στο κεφάλι μου.
<<Ήδη αναρωτιεσαι τι θέλει να σου πει,στο μυαλό σου είμαι και ξέρω.>>
Ναι γαμωτο είσαι εκεί.
Γιατί μασουλας κάτι?
<<Γιατί πείνας ηλίθια>>
Ναι τρελάθηκα.
Είναι επίσημο.
<<Δεν είναι η πρώτη φορά>>
Στρυφογιριζω τα μάτια μου.
Καταρχήν δεν πεινάω .
<<Μην το λες σε εμένα δεν γουργουριζω εγώ, ένα μύνημα μετέφερα>>
Είμαι εντελώς τρελή και το σώμα μου φροντίζει να μου το δείξει με κάθε τροπο
<<Ναι το σώμα περιμενες>>
Αν σκεφτώ ότι ψοφας ξες ότι θα βρεθείς στον αγύριστο έτσι?
Αφού δεν απαντάει λοιπόν η κωμωδία στο κεφάλι μου πάω στο μπάνιο.
Το ζεστό νερό χαλαρώνει το σώμα μου όχι όμως την ψυχή μου.
Τι έχει να μου πει?
Έγινε κάτι στον Άγγελο?
Ωχ θεέ μου όχι.
Ήταν η πρώτη φορά που μου μίλησε έτσι.
Το αξίζω?
Δεν ξέρω αν το αξίζω, έπραξα όπως πίστευα ήταν το καλύτερο.
Στρυφογιριζω στο μπάνιο με όλες αυτές τις σκέψεις να με τρώνε εσωτερικά.
Βγαίνω και ντύνομαι για να είμαι έτοιμη.
Το άγχος με κατακλειζει όλο και παραπάνω κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Επιτέλους όμως φτάνει η ώρα και φεύγω από το διαμέρισμα βιάστηκα.
Σε μισή ώρα φτάνω στη Σαγράδα Φαμίλια .
Μένω κεντρικά αλλά με τα πόδια οι αποστάσεις είναι μεγάλες.
Περπατάω πίσω από την εκκλησία και βλέπω τον Χάρη να καπνίζει.
Καπνίζει?
-Αργησες...
Πετάει το τσιγάρο του κάτω και το πατάει με το πόδι.
Το βλέμμα του δεν πέφτει καν στο δικό μου.
-Ναι συγνωμη είναι μακριά από εδώ το σπίτι μου.
Ψυθιριζω αμήχανα.
Αρχίζει να προχωράει και μόλις το αντιλαμβάνομαι τον ακολουθώ σιωπηλά.
Σε περίπου δέκα λεπτά είμαστε σε ένα πάρκο.
Κάθεται σε ένα παγκάκι και βγάζει και άλλο τσιγάρο. Κάθομαι δίπλα τού.
-Εγινε κάτι?
Γελάει ειρωνικά.
Ανάβει το τσιγάρο του και το ρουφάει κατεβάζοντας τον καπνό στα πνευμόνια του.
- Ναι έγινε...
Απαντάει και γυρνάει με κοίταξει .
-Μου έλειψες Άννα..... αληθεια μου έλειψες πολύ.
Συνεχίζει και τα λόγια του με αφήνουν σε σοκ.
-Μεχρι που χρειάστηκε να μαζέψω τον Άγγελο από τον δρόμο πεσμένο τυφλά στο ποτό πάνω από μια φορά.
Χάνω ένα χτύπο.
Σαστιζω στα λεγόμενα τού.
-Τον βοήθησα του στάθηκα αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το τι του προκαλεσες.
Η εταιρεία παρά λίγο να χρεοκοπήσει.
Γελάει ειρωνικά ενώ εμένα μου κόβεται το οξυγόνο.
-Επρεπε Χάρη.
Λέω απόλυτα με κατεβασμένο το κεφάλι.
-Επρεπε να διαλύσεις έναν άνθρωπο έτσι?
Ρωτάει και με κοιτάει μέσα στα μάτια.
-Οχι χρειάστηκε να διαλύσω τον εαυτό μου για να κάνω σιγουρο πως αυτός ο άνθρωπος και όλοι που αγαπώ είναι ζωντανοί.
Γελάει ξανά.
-Για αυτό η Ιζαμπέλα είναι νεκρή τώρα?
Το αίμα μου κόβεται.
Η Ιζαμπέλα νεκρή?
Το στόμα μου ανοιγει διάπλατα και η ψυχή μου σκίζεται.
Όχι δεν είναι αλήθεια.
Εκείνη ήταν η πιο αθώα από όλους,όχι η φίλη μου....όχι η αδελφή μου.
-Πεθανε ο Άρης...σε ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία μετά τον φόνο της Ιζαμπελας.
Δεν πιστεύω στα αυτιά μου.
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια κάτι τέτοιο.
Όλες οι στιγμές που πέρασα με την Ιζαμπελα διαγράφονται μια μια μπροστά μου και σύντομα τα δάκρυα βγαίνουν από τα μάτια μου χωρίς κανένα άλλο ήχο.
Το βάρος στο στήθος μου βαραίνει τόσο που δεν μπορώ να πάρω ανάσα.
Δεν μπορώ να κουνηθώ.
-Ο Άγγελος σε χρειάζεται κοίτα μην το σκατωσεις και αυτό.
Μουρμουριζει μετά από λίγο.
Γελάει ειρωνικά και πετάει τη γόπα στο γρασίδι.
-Ειχε σκοπό να μας σκοτώσει όλους από την αρχή,οι έρευνες έδειξαν σε όλα τα ημερολόγια του την εμμονή μαζί σου.
Νιώθω κενή,άδεια και χαμένη.
Σταματάει και κοιτάει τα χέρια του.
Δεν μπορώ να κλείσω στο στόμα μου από τό σοκ.
Δεν μπορώ να κουνηθώ
-Εγω φταίω.
Αποκρινομαι χαμένα. Με τα μάτια κενα και άδεια και τα δικά του και τα δικά μου.
-Οχι
Απαντάει γρήγορα.
-Δυο χρόνια κατηγορώ εσένα και όμως δεν φταις εσύ.
Γυρνάει το βλέμμα του πάνω μου.
Τα μάτια του λάμπουν.
Ο Χάρης μου.
Εκείνο το παιδί που πείραζε τα μαλλιά μου συνεχεια και πέρασα τόσα μαζί του.
Η Ιζαμπέλα μου,με τους σαχλους έρωτες της κάθε εβδομάδα και εξαιτίας μου δεν θα ζήσει τίποτα.
Δάκρυα κυλάνε ακαταπαυστα.
- Ηρεμισε....
Λέει και σκουπίζει μερικά από τα δάκρυα μου.
-Οχι....εγώ φταίω!... Για όλα εγώ......εγώ
Ξεσπαω εξαντλημένα.
Περνει το πρόσωπο μου στα χέρια του.
Δεν σταματάνε τα δάκρυα να τρέχουν.
Παρόλα αυτά τα καθαρίζει υπομονετικά ένα ένα.
-Αννα έχεις να φτιάξεις πολλά....η Ιζ δεν θα ήθελε ποτέ να σε δει έτσι.
Δεν μπορώ όμως να ησυχάσω.
Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Όχι δεν πρέπει να φύγει.
Με περνει στην αγκαλιά του και εχω καιρό να το νιώσω αυτό.
Ότι συναίσθημα καταπίεζω δύο χρόνια το βγάζω σχεδόν ουρλιάζοντας κουλουριασμένη στην αγκαλιά του Χάρη.
Νιώθω και εκείνον να αφήνει μερικά δάκρυα αλλά δεν άκουγεται κάτι.
Όταν τελικά ησυχάσω μένω για λίγο στην αγκαλιά του.
Με βγάζει από αυτή και μου χαμογελάει κουρασμενα.
Θεέ μου πόσο καιρό έχω να το δω αυτό το χαμόγελο.
-Αννα....ο Άγγελος σε χρειάζεται.... Όμως σε μισεί
Αποκρίνεται σοβαρα τώρα.
Δεν έχω πόνο να ζήσω μεγαλύτερο.
Με έχει εξαντλήσει όλο αυτό.
Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου.
Δεν έχω καν αλλά δάκρυα.
Δεν μπορώ να πω κάτι, πνιγομαι.....απλά πνιγομαι.
Η ψυχή μου έχει ξεφτυσει εντελώς και όση ζωή και να της έδωσε ότι τον είδα.
Την είχε πάρει τώρα η θύμηση της Ιζαμπελας.
Μεγάλο χτύπημα....θα σταθεί στα πόδια της σιγουρα.....θα μπορεσει όμως να διορθώσει ότι κατέστρεψε στην προσπάθεια της να το προστατέψει?
Θα δούμε.
Εμ....σχόλια για αυτό το κεφάλαιο γιατί ήταν πολύ ενθουσιώδεις και έντονο για να γράψω και θέλω αληθεια να ξέρω πως σας φάνηκε.
Ευχαριστώ ♥️♥️🥺