De bedwelmende geuren van heerlijke, diverse maaltijden bereikten mijn zintuig. We pakten een warme middagmaaltijd en schoven aan bij een groepje mensen aan.
Een stuk of drie stoelen zaten tussen ons en hen in, waardoor we ongestoord konden praten.
Dorstig nam ik een slok van mijn drinken. Enkele druppels van het drinken gleed langs mijn mondhoeken naar mijn kin, die ik snel wegveegde.
Het groepje naast ons was luidruchtig en ik ving hun gesprek op.
'Ik wed dat Ryder de Emonen competitie wint. Dat doet hij elk jaar', zei een jongen met geelblond haar. Het meisje tegenover hem begon te praten.
'Ik ben benieuwd hoe het nieuwe meisje het doet', sprak ze met een volle mond.
Een ander meisje begon te lachen en zei: 'Ze heeft haar gave nog niet onder controle, ik wed dat ze er als eerste uitligt.'
Een jongen met ravenzwarte krullen nam het gesprek over.
'Als ze überhaupt mee durft te doen', grijnsde hij en een akelig gevoel krioelde over me heen.
Ongemakkelijk verschoof ik op mijn plek toen één van hen me aankeek. Wie zijn zij om een oordeel over mij te trekken? Ze kennen mij niet eens.
'Ze zijn het niet waard, Maeve', sprak Prudence, mijn blik onderzoekend.
Ik knikte langzaam, maar niet overtuigd, en nam een hap van mijn eten. Een warme heerlijkheid vulde mijn mond en ik genoot van de tientallen smaken die zich mengden in mijn mond. Eten was nog nooit zo heerlijk geweest.
Alles wat ik proefde, was tien keer sterker en lekkerder.
Ik proefde een vleugje peper en paprika, samen met de volle granen en het gezouten vlees van een varken.
Het geluid van de deur die met een zwaai werd opengegooid, liet me zachtjes ineenkrimpen.
Meerdere keer weergalmden het na in mijn hoofd, als een vervelende echo. Dit was het moment waarop de achtergrondgeluiden stopten met filteren. Het kwam massaal naar de voorgrond. De luide gesprekken. Het joelen en lachen van mensen bij het aanhoren van sappige roddels en grappige blunders.
Het onmisbare smakken van zo'n 40% van de mensen hier en het vallen van eten en bestek op de grond.
Een glas die werd gebroken, het raam van de kantine die open werd gegooid en de geuren die van buiten aan kwamen waaien en zich mengden met de honderden geuren van de keuken.
Prudence die wat tegen mij zei. Het groepje naast ons die hun gesprek vervolgde over de jaarlijkse competitie en wie er zou winnen of verliezen. Over de blunders en incidenten van vorig jaar, waaronder een meisje die haar linkerbeen had gebroken toen een jongen expres zijn been had uitgestoken.
De voetstappen die de grond deed trillen toen een groepje jongens de kantine binnen kwam lopen. Het herkenbare gevoel die over mijn lichaam heen trok wanneer Ryders ogen de mijne vonden, waardoor ik mijn blik afwendde.
Het flirterige gefluit van een jongen toen een slank meisje voorbijliep, in kleren die haar lichaam amper bedekte. Het was alsof ik weer op Valis High zat.
Opnieuw beefde de grond toen een jongen struikelde over het klokkenhuis van een appel, gevolgd door een felle vloek uit zijn mond en geschater aan de andere kant van de ruimte.
Prudence en ik zaten aan een lange tafel, ongeveer in het midden, waardoor er nog ruime plek was naast ons. Deze ruimte werd gulzig in beslag genomen door het groepje van jongens, waaronder Mace, Jax en Ryder.
Ryder sloeg zijn dienblad hard op tafel, waardoor ik opnieuw ineenkromp.
Krampachtig greep ik met mijn handen naar mijn hoofd, om de geluiden te weerhouden om binnen te komen. Om de schreeuwende stemmen in mijn hoofd te stillen.
Voor mij zag ik hoe Prudence mij de oordopjes aanbood, maar ik was niet in staat om ze aan te nemen.
In plaats daarvan mompelde ik: 'Sorry, maar ik moet gaan.' En stond ik op van mijn plek.
Met snelle stappen haastte ik mij de kantine uit, zonder al te veel aandacht te trekken. Ik beukte in al mijn haast tegen iemands schouder op en liep door zonder mij te verontschuldigen.
Met ongelofelijke haat naar mijn zwakte, vluchtte ik een tweede keer weg uit de kantine.
De geluiden joegen mij na als schaduwen in het donker, die ik boos van me af wilde slaan. Achter mij klonken voetstappen, die ik negeerde.
Rust. Rust. Rust. Een plek zonder mensen. Een plek zonder geluiden. Ik moest... Ik moest weg.
Mijn gedachten waren een complete mengelmoes en ik sloeg een gang in, die ik niet herkende.
Er was niemand te bekennen, dus haastte ik me door. Totdat ik een hoek omsloeg en de gang eindigde in een kleine, open ruimte met twee groene banken.
Vermoeid liet ik mijn schouders zakken en hijgde ik na. Ik voelde hoe iemand mijn schouder vastgreep en als iemand die op een gespannen draad stond, draaide ik me snel om.
Ryder keek me doorzoekend aan.
'Gaat het?', vroeg hij zo vriendelijk mogelijk, maar zijn stem klonk ruw.
Ik knikte. 'Ja, je kunt gaan. Ik heb even rust nodig.'
Tot mijn ergernis leek hij niet van plan om weg te gaan. Ik zuchtte, wat hem alleen maar een scheve glimlach opleverde.
'Rust is er niet altijd om je te redden. Je moet je gave aankunnen, ook in het midden van chaos.'
Mijn hoofd kantelde. 'Wat wil je dat ik eraan doe?'
'Dat je met me mee komt', zei hij, zonder verdere context en ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Waarom help je me?'
De vraag verliet mijn mond in een vlaag van irritatie.
'Ik ben jouw beschermer. Het is mijn taak om-', antwoordde hij, maar ik kapte hem af.
'Houd je mond over je "taak". Het is jouw taak om mij te beschermen als ik gevaar dreig. Ik dreig geen gevaar, ik ben gewoon zwak', zei ik spugend.
Niet boos op hem, maar op mezelf.
Hij keek me beduusd aan, maar trok zijn gezicht terug in een plooi.
'Prima. Je bent belangrijker dan iedereen dat wil toegeven en ik ben niet van plan om toe te kijken hoe jij ten onder gaat door je gaven', kaatste hij terug.
Ik deinsde een stukje achteruit toen hij zijn stem verhief.
'Dus ik ben enkel een object voor jouw doel?', siste ik beledigd.
Zijn gezicht veranderde naar irritatie en verbazing.
'Dat is helemaal niet wat ik zeg. Snap je dan niet dat er iets groters aan de hand is? Dat Axon iets van plan is met jou?'
Hij slikte.
'In al mijn jaren actief, heb ik nog nooit gezien hoe ze een compleet huis afbrandde, drie mensen in gijzeling namen en negen leden van Axon inzette, om alleen een druppeltje bloed van jou te hebben. Dat is krankzinnig en je weet het, Adelyn.'
Hij had opnieuw een stap naar me toe gezet en ik rook de frisse geur van bodylotion. Verslagen liet ik mijn hoofd zakken en staarde ik naar de witte rand onder de muur.
'Wat moeten ze met mij? Je hebt gezien wat er is gebeurd. Wat er elke keer gebeurt. Ik kan dit niet! Ik ben hier niet geschikt voor en Axon moet dat toch inzien', sprak ik sputterend.
'Er zijn zoveel Emory's met veel meer potentie dan ik, maar toch moeten ze mij hebben en mijn familie verwoesten. Waar heb ik dat aan verdiend?'
Met mijn ogen en hoofd naar de grond toegeslagen, voelde ik hoe Ryder zijn hand onder mijn kin legde en mij dwong om hem aan te kijken.
'Dit is wat ze willen, Maeve', sprak hij, mij in verbazing achterlatend dat hij me 'Maeve' noemde en niet bij mijn achternaam. Dat deed hij zelden.
'Ze willen dat je het opgeeft. Ze willen dat je jezelf niet verzet, zodat ze je zonder problemen mee kunnen nemen. Pak ze terug. Laat mij je trainen zodat we hier een einde aan kunnen maken.'
Hij stopte even voor hij zijn volgende woorden uitkoos.
'Je moeder ging strijdend ten onder, geef jezelf de kans om je te verdedigen als ze voor jou komen.'
Mijn lichaam verstarde en Ryder liet zijn hand van me los, een warme plek achterlatend op mijn kin. Een brok vormde zich in mijn keel en kortademigheid nam me voor enkele seconde in de greep, waarna ik me herpakte.
'Je hebt gelijk', zei ik zacht.
Ryder hield zijn blik op mij gericht, die hij tevreden afwendde.
'Kom mee', zei hij, zonder mij een keuze te geven.
Hij liep weg, de hoek om, met mij opnieuw in zijn kielzog.
Waarom luisterde ik naar deze jongen?, vroeg ik mezelf hoofdschuddend af.
Toen we terug waren in de hoofdgang, stopte Ryder en vroeg hij: 'Wat hoor je?'
Mijn oren spitsten zich en nonchalant zei ik: 'Voetstappen.'
Ryder zuchtte kort, maar ik zag dat zijn mondhoeken omhooggingen. 'Waar komen ze vandaan?'
Een tikkeltje ongeconcentreerd, dwong ik mezelf om toch goed te luisteren. Na enkele seconde antwoordde ik: 'Links is het meest dichtbij.'
Hij gaf een goedkeurend knikje en ging verder.
'Hoeveel?'
Een nieuwe vraag, waarop ik mezelf moest aanspannen om die te beantwoordden.
Ver in de verte hoorde ik voetstappen die over de tegels dreunden. Ze hadden verschillende klanken en manier van lopen. De een slofte vermoeid over de grond, de ander sprintte vrolijk vooruit en nog één liep op een rustig tempo, met zachte stappen door de gangen.
'Drie.'
Ryder onderzocht mijn blik en zei toen: 'Ik moet je op je woord geloven.'
Hij liep zonder waarschuwing weer verder, linksaf, waarna we, zoals ik vermoedde, drie leden tegen kwamen.
De jongen die vrolijk vooruit huppelde, had een klein formaat en sprankelende ogen. Hij was energiek en fanatiek en stond te springen om iets te gaan doen. Het meisje naast hem keek hem vermoeid aan, ze hadden wallen onder haar ogen, wat toonde dat ze slecht geslapen had. En de jongen daarnaast had een neutrale blik en asblond haar. Aan zijn benen hing een loshangende, zwarte joggingsbroek, met daarop een effen zwart shirt.
'Had ik toch gelijk', zei ik triomfantelijk en Ryder schudde grijnzend zijn hoofd.
'Ik zou niet overmoedig worden, Adelyn', waarschuwde hij en mijn vrolijke stemming, ging over naar geïrriteerd.
'Alsof jij nooit overmoedig bent, Elliott', kaatste ik terug. Hij grijnsde alsnog.
'Ik mag dat.'
Ik snoof. 'Oh ja, tuurlijk.'
Enkele minuten was het stil, terwijl we door een gang heen struinden met zwarte en witte tegels op de muren. Een illusie vormde zich voor mijn ogen, waardoor ik heel even duizelig werd.
Ryder remde af toen hij de hoek omsloeg. Deze gang herkende ik. Dit was de weg naar de kantine. Een onrustig gevoel ging over me heen en ik aarzelde om verder te lopen.
'Kom', zei hij ongeduldig en ik slenterde naar hem toe. Hij stond stil en ik nam mijn plaats in naast hem.
'Wat ruik je?'. Een volgende vraag. Een volgend antwoord.
'Eten', antwoordde ik. Ryder zuchtte opnieuw.
'Specifieker. Wat voor eten?', ging hij verder en ik deed wat hij zei.
Met een steek van hoofdpijn duwde ik de geluiden naar de achtergrond en bracht ik mijn aandacht bijeen op de geuren die ik rook. Mijn neus jeukte bij alle verschillende luchten en aroma's.
Ik snoof. Een uitbarstende sensatie van frisse golven met ontelbare lichtfacetten.
'Iemand met een sterke parfum', vertelde ik.
De overheersende parfum bevat subtiele akkoorden van bergamot, osmanthus en thee en onderdrukte alle andere geuren, inclusief die van het eten. Daarin rook ik nog een gemengde geur.
'Een combinatie van roos, jasmijn en...' Ik concentreerde me. 'Freesia.'
Het had een weelderig effect op mijn zintuigen.
'En daaronder?', vroeg Ryder, zodat ik me moest richten op de onderliggende geuren.
Alsof ik de geur minachtte, drukte ik hem weg in de achterkant van mijn hoofd. Dit was moeilijker dan ik had gedacht, en duurde mij dan ook een minuut.
Uiteindelijk rook ik de sterke geur van knoflook en daarachter een eiersalade. Een luide dreun van een dichtklappende deur achter ons, zorgde ervoor dat ik mijn concentratie verloor. Ik zuchtte.
'Nog een keer', drong Ryder aan. Zachtjes kraakte ik mijn nek, die meteen soepeler aanvoelde.
Deze keer sloot ik mijn ogen. Doordat ik niks kon zien, sloot mijn zichtzintuig zich af en werden de reuk- en gehoorzintuigen versterkt.
Opnieuw stopte ik al mijn energie erin om de geluiden naar de achtergrond te dwingen.
De zware ademhaling van Ryder. De voetstappen op de gang verderop. Het geluid van snijdend bestek van de kantine en het hoesten van een verkouden meisje.
In plaats daarvan richtte ik me op de geuren van een Franse uiensoep, gepaard met het gulzige geslurp. Niet verder daarvandaan onderscheidde ik een nieuwe geur.
'Ik ruik een tosti met ham', vertelde ik.
Of was het toch abrikoos? Een volgende geur zorgde ervoor dat mijn maag opnieuw rommelde, ook al had ik net gegeten.
'Pannenkoeken met aardbei', zei ik glunderend.
Ryder zag mijn gezichtsuitdrukking en kon een lach niet onderdrukken.
'De geuren zitten wel goed, maar... -', sprak hij.
Hij maakte zijn zin niet af. Een harde ruk trok aan mijn geest en mijn zintuigen sprongen meteen op scherp. Ryder stond tegenover me en haalde razendsnel zijn arm naar achteren, zijn hand tot een vuist gebald.
Voor hij mijn gezicht kon raken, bukte ik. Zijn vuist zwaaide over mijn hoofd heen en ik stond op, met een furieuze blik.
'Waarom deed je dat nou?!', riep ik boos.
Zelf balde ik mijn vuist, om hem in zijn gezicht te slaan. Zonder problemen ving hij mijn vuist op in de lucht, die hij stopte met zijn eigen hand. Hard duwde hij mijn hand terug op zijn plek, waarna ik pijnlijk over mijn hand wreef.
'Je reflexen zijn goed, maar je moet bewuster zijn van je omgeving en de onnodige prikkels naar de achtergrond drukken, maar nooit compleet negeren. Je moet ze juist combineren', sprak hij en eerlijk gezegd, had hij daar een punt in.
'Het beste voor nu, is om in een overladende omgeving, zoveel mogelijk prikkels van elkaar te onderscheiden. Vertel jezelf wat je ziet, wat je ruikt en wat je hoort. En zo nodig, sluit je ogen om je zicht te blokkeren', ging hij verder.
Hij klonk als een wijze, oude man en ik trok lachend mijn neus op.
'Wat?', vroeg hij verward en een tikkeltje geïrriteerd. Grijnzend haalde ik mijn schouders op.
'Niks hoor', loog ik.
Ryder schudde zijn hoofd vanwege mijn stommiteit. Heel even leek ik te vergeten wie hij was en wat hij had gedaan. Maar genadeloos schoot de herinnering van Scarlett bij me terug.
Mijn lichaam beefde en heel even dacht ik de controle opnieuw te verliezen.
Herstellend bracht ik mijn gezicht terug in een neutrale plooi.
'Zijn we nu klaar?', vroeg ik ongeduldig.
Het was wel goed geweest zo. Ryder trok één wenkbrauw omhoog en een ijzige blik viel over zijn gezicht.
'Prima.'
Mijn ogen speurden door de gangen heen, waarbij ik besloot om de gang aan mijn linkerkant te nemen. Verschillende natuurlijke geuren kronkelden door de gang en bereikten mijn neus. Dat moest de uitgang zijn.
Mijn hoofd had behoefte aan rust. Ik had behoefte aan rust.