Mijn ogen speurden langs de omgeving.
Ditmaal zouden we ons niet kunnen verbergen in een speciaal ontworpen schuilplaats. We zouden voor een andere oplossing moeten gaan.
Jax volgde mij in mijn kielzog met het meisje in zijn armen. Mijn gedachten wisten nog precies hoe het voelde om haar gewicht in mijn armen te moeten dragen. Het was geen makkelijke taak.
'Hier misschien?', vroeg Jax, wijzend naar een kleine ruimte tussen twee vuilniscontainers.
'Te openlijk. Maar...', antwoordde ik, terwijl ik naar één van de vuilniscontainers liep.
Ik gooide de klep open en wierp mijn blik op Jax, die me met een walgend gezicht aankeek.
'Dit is wel een optie', ging ik verder. Jax schudde zijn hoofd.
'Er is vast wel iets anders, toch?', kaatste hij terug. Ik schudde mijn hoofd.
'We hebben daar geen tijd voor. Hoor je dat? De stemmen zijn te dichtbij. Ze kunnen elk moment de hoek omslaan.'
Jax luisterde aandachtig en leek het ook te horen. Hij gaf zuchtend op en kwam bij de container staan. Samen tilden we het lichaam van Maeve op, om haar langzaam in de container te leggen, bovenop enkele vuilniszakken. Vervolgens hielp Jax mij om erin te komen. Ik legde mezelf neer naast het meisje en wachtte af tot Jax erin kwam.
Mijn blik viel op het verdoofde meisje en ik zuchtte. Hoe kon zij zoveel problemen veroorzaken?
Een laatste keer bekeek hij zijn omgeving. Zijn ogen werden groter, wat mij vertelde dat ze te dichtbij waren. Met een elegante sprong belandde hij naast mij. Zijn hand ging omhoog naar de klep, die hij met een zachte klap neersloeg.
Duisternis omhulde ons, gevolg door een lange, dodelijke stilte. Flitsen van herinneringen schoten me voorbij, die ik terugduwde. Ik moest me focussen.
Niemand durfde zich te verroeren of te kijken of de kust veilig was. De verdoving leek nog steeds te werken, wat maar goed was ook. Als ze nu wakker zou worden, zou alles mis kunnen gaan.
Een bezwete, rotte geur drong mijn neusgaten binnen en bleef hangen in de vieze, krappe ruimte waar we in vastzaten. Benauwdheid dreef ons beide tot waanzin.
Mijn hart sloeg een slag over bij het horen van naderende voetstappen. Jax ging in een comfortabelere positie liggen en beukte zachtjes met zijn elleboog tegen de rand. Scherp hield ik mijn adem in. Hij keek me aan met een angstige blik, bang dat we waren verraden.
'Hoorde je iets?', mompelde een stem enkele meters verwijderd van de container.
Jax' pupillen vergroten zich tot dubbele grootte. We hielden onze adem in terwijl we afwachtten. Tijd leek dodelijk te zijn. Ademhalen was iets dat we ons niet durfden te veroorloven op dit moment.
'Zal wel ongedierte zijn. Zie hoe smerig deze plek is', antwoordde een andere, diepe stem.
Toen volgde er een nieuwe, jongere stem.
'Ze moeten toch de andere steeg in zijn gegaan. Kom op', zei hij, gevolgd door voetstappen die zich steeds verder verwijderde.
Na enkele minuten durfden we pas uit de container te klimmen. Jax keek alert om zich heen, bang dat het een list was en ze terug zouden komen.
Ik gaf hem een zacht schouderklopje.
'Kom, we gaan verder. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol kan houden. En het meisje heeft onmiddellijk behandeling nodig. Ze wordt bleker met de minuut', zei ik en pas nu was het me doorgedrongen hoe slecht het met haar ging.
Ze had een lichtgetinte huid, die nu angstaanjagend bleek was geworden. Haar groene topje was doordrenkt met bloed van de wond in haar schouder. Ook haar handen kleurden rood van het bloed. Laat staan alle andere schrammen en verwondingen op haar lichaam. Dit kon niet goed zijn.
We slenterden naast elkaar door de schaduwen van de stegen heen, verborgen van omstanders. De vogels hadden hun schuilplaats verlaten en fladderden luid met hun vleugels door de lucht. Het leven was teruggekeerd in Valis en het stadje kwam langzaam tot leven.
De zon brak door de wolken heen en voorzag ons van licht. De donkere, vervallen steegjes maakten plaats voor hoge dennenbomen en verwilderde struiken. Dat betekende dat we er bijna waren.
Onkruid woekerde over de grond en gele grassprieten kleurden groen door de komst van de lente. Een voorbijwaaiend briesje bracht mijn haar in de war en voedde mijn neus met verfrissende geuren. Eindelijk verdween die rottende, bedorven geur uit mijn geheugen en kon mijn lichaam tot rust komen.
Het doorbloedde shirt dat om mijn been was gewikkeld, leek het bloeden te hebben gestopt, maar ik voelde de zwakte in mijn lichaam. De energie die met de seconde weg leek te glijden.
De verdoving van Maeve leek langzaam uit te werken, maar de kleur was nog steeds uit haar gezicht verdwenen. Jax voelde mijn brandende vraag.
'Ze ademt nog. Zwakjes', was zijn antwoord.
Ik knikte en bekeek alert mijn omgeving, bang dat de premiejagers ons nog steeds achtervolgden. Het zou niet lang duren voor ze ons weer zouden vinden, behalve als we onze bestemming hadden bereikt.
Een drukkende pijn vormde zich op mijn borst en zorgde ervoor dat ik ineenkromp. Mijn pas was afgeremd, wat Jax opviel.
'Gaat het?', vroeg Jax bezorgd.
Mijn kaak verstrakte en ik kon nog net een lichtelijke knik geven.
'Dit is niet goed, Ryder. Hou vol, we gaan het redden', bemoedigde hij.
Maar ik twijfelde eraan. Elke stap die ik zette was pijnlijker dan de vorige. Elke keer schreeuwde mijn botten dat ik moest stoppen. Elke keer drupte er een nieuwe zweetdruppel over mijn voorhoofd, langs mijn wang naar beneden.
Weer probeerde hij zijn polsband te gebruiken om om hulp te vragen. Geen verbinding.
Op een gegeven moment begon ik dingen te herkennen. Bepaalde bomen met een speciale verbuiging naar het oosten. Bepaalde bloemen die zich over de grond verspreidden en een cirkel vormden. Een tak die over de weg versperd lag, zoals altijd.
Ik kende dit kleine beboste gedeelte van Valis op mijn duimpje. Het was de plek waar we ons even konden verschuilen van de wereld. Maar niet ver genoeg.
Het lag aan de rand van het centrum van Valis, dus niet afgezonderd. Het was een klein stukje natuur, die op grotere schaal werd omringd door wijken, straten en parken: het bruisende gedeelte van Valis. Het was de ideale plek voor ons. Afgelegen, niet veel mensen, maar enkele honderden meters lopen en je stond midden in de stad. Op deze manier konden we makkelijk mensen bereiken, zoals Maeve.
Ik keek naar Jax en zag dat ik niet de enige was die tekenen van vermoeidheid begon te vertonen. Jax' loopsnelheid vertraagde en zijn linkerbeen leek moeite te hebben met het gewicht in zijn armen.
Een steek in mijn zij verraadde dat de wond die zich daar bevond, begon te infecteren. Terwijl ik me zorgen maakte over de schade van mijn wonden, hoorde ik een kreet van schrik van Jax.
'Kijk', zei hij met geschrokken, verwijde pupillen terwijl hij het gezicht van Maeve aanraakte.
Mijn blik viel op Maeve en ook ik legde mijn hand op haar gezicht. Haar gezicht was wit weggetrokken en haar huid was koud en klam. Haar lippen waren blauwgekleurd, net als haar nagels. Ze had te veel bloedverlies geleden.
'Ze is in shock', constateerde ik stamelend en Jax knikte en gaf me een wat-doen-we-nu blik.
Les dertien: behandelen van mensen in shock.
De bloedsomloop werkte op halve kracht en sprong over op de 'overlevingsstand': al het bloed dat het hart kon pompen, ging naar de hersenen en het hart. De overige bloedstroom naar organen en de huid stopte volledig, waardoor de huid over haar hele lichaam bleek was geworden. Ze moest zo snel mogelijk behandeld worden, want anders... zou ze sterven.
De laatste minuten voelden aan als uren. Paniek had ons in de greep genomen. Angst om te falen, na alles wat we hadden gedaan. We waren zo dichtbij.
En toen zag ik het. Zagen wij het.
De plek waar ik tientallen, misschien wel honderden keren had gestaan. De dikke eiken die een cirkel om een openplek vormden. Grassen en struiken, bloeiend onder de stralen van de hete zon.
Parkbankjes, waar enkele toeschouwers hun gedachten konden rusten. Ik voerde de stap uit, die ik altijd als eerste moest doen. Mijn vingers tikten op mijn polsband en de verbinding was teruggekeerd.
De welgekende code voerde ik in en Jax volgde mijn voorbeeld. Ik strekte mijn hand uit en zag de lichtblauwe gloed die over mijn lichaam heen was geworpen, als een schild.
Niemand, geen enkel mens, geen enkel wezen, kon ons nu zien. Wat maar goed was ook. Want niemand mocht weten waar onze bestemming was. De plek die ik jarenlang mijn thuis had genoemd.
Ik strompelde met mijn gewonde, manke been, naar een donkerbruine eik, dikker dan alle andere bomen in dit bos. Deze eik stond hier al zo lang als men zich kon herinneren.
Mijn hand streelden de schors en net als met mijn polsband, voerde ik onze unieke code in. Er verscheen een schermpje met daarop de woorden: Ryder Elliott.
Jax wenkte mij en ik liep naar hem toe. Enkele secondes later verscheen het schild, dat ons beschermde tegen indringers. Het schild dat ons in leven hield en onze bestemming afschermde van de buitenwereld.
Een volgende keer legde ik mijn hand neer. Het schild trilde zachtjes bij mijn aanraking en scande mijn hand. 'Welkom, lid 139.'
Het schild vormde een doorgang, waar we langzaam doorheen stapte. Kalmerende, rustgevende geuren wikkelden zich om mijn lichaam- mijn verzwakte, langzaam stervende lichaam.
Een zachte kreun kwam uit de mond van Maeve. Ook zij was stervende.
Zodra we door de doorgang heen waren gekomen, sloot hij zich weer.
Een waas trok voor mijn ogen nadat ik zag hoe de deuren van het witte, majestueuze gebouw open werden gegooid. De plek die ik niet meer terug dacht te zien na al deze ellende.
Het Instituut van het Witte Licht.