"မင္းငါ့ကိုေစာင့္ေနခဲ့တယ္လို႔ေျပာတယ္ေနာ္။ ဘာလို႔လဲ? ငါေသခ်ာေပါက္လာမယ္လို႔ မင္းဘာလို႔ ထင္ထားခဲ့တာလဲ..?"
"ဟင္?"
သူေမးလိုက္ေတာ့ Kai က နားမလည္သလို ခပ္ျပဴးျပဴးေလး ၾကည့္လာသည္။
လိုက္ကာကေနတစ္ဆင့္ ေနေရာင္ျခည္ခပ္မွိန္မွိန္က Kai မ်က္ႏွာေပၚ ျဖာက်ေနလ်က္ရွိသည္။
ဪ ဘာလိုလိုနဲ႔ မိုးေတာင္လင္းၿပီပဲ..
"ဪ ငါေရာက္လာလာခ်င္းက မင္းက ငါ့ကို တစ္ေန႔လံုးေစာင့္ေနတာလို႔ ေျပာတယ္ေလ"
"ဪ သိၿပီ။ ကဲပါ ဘာေတြသိခ်င္ေနတာလဲ လာ ဒီကိုလာ"
Kai က ေျပာရင္း မ်က္ခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ကို Kai ကိုေက်ာေပးေစကာ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔ဆံပင္မ်ားကို ဖြကာ ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္ေပးေနေလသည္။
သူလည္း ခပ္ဖြဖြ ရယ္မိရင္း Kai ရင္ခြင္ကိုမွီကာ မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ထားလိုက္မိသည္။
အား.. ခ်စ္ရတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ကေႏြးလိုက္တာ..
ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာစကားမွေျပာမေနေပမဲ့ စိမ္းကားေနျခင္း ကသိကေအာက္ျဖစ္ျခင္းမ်ိဳးမရွိဘဲ ေႏြးေထြးေသာ ခံစားခ်က္ေလးသာ ရွိေနသည္ကို သူအေတာ္သေဘာက်သည္။ ဘာမွမေျပာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္ေနသလို.. အတူရွိေန႐ုံနဲ႔ ျပည့္စံုေနသလို..
အလာတုန္းကေတာ့ ျပန္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိခဲ့ေပမဲ့ ေရာက္ၿပီးေနာက္မွေတာ့ အစီအစဥ္ေတြေျပာင္းကာ Suho ကိုသာ ျပန္ဖို႔ေျပာၿပီး သူကေတာ့ ဒီမွာပဲ က်န္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလံုး ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္မွီရင္းထိုင္ရင္းသာ အခ်ိန္အမ်ားစုကို ကုန္ဆံုးခဲ့ၾကသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ အာလဘသလာဘ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
သူ ဒီအိမ္မွာ စစအလုပ္လုပ္ခ်င္းက အေၾကာင္းေတြ.. သူတို႔ စစေတြ႕ခ်င္းကအေၾကာင္းေတြ စသည္ စသည္..
႐ုတ္တရက္ စကားထေျပာရင္ေတာင္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားျခင္းမရွိတာ ကိုလည္း သူ ေပ်ာ္မိသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အေတာ္သက္ေတာင့္သက္သာရွိေနၾကသည္မွာ မသိရင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သိလာၿပီးသား လူႏွစ္ေယာက္လိုလို..
"ေျဖပါ ဘာလို႔လဲလို႔"
သူက Kai ရင္ခြင္ထဲကေန Kai မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ Kai က ေခါင္းခါရင္း ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ ရယ္သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး.. အဲ့ဒါက အမွန္ေတာ့ မင္းမ်ား ျပန္လာမလားလို႔ ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္လင့္ေနတာပါ။"
Kai က သူ႔လက္ကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ရင္းေျပာလာသည္။
စကားကေတာ့တတ္ပါ့..
"အမယ္.. ဒါဆို မလာရင္ လိုက္လာေတာ့မလို႔လို႔ ေျပာတာကေရာ?"
"ဪ အဲ့ဒါကေတာ့ လိုက္မလာရင္ မေတြ႕ရေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိလို႔ေလ မင္းကမွ မလာဘဲ.."
"ဪ ငါ့အျပစ္ေပါ့"
သူကခနဲ႔သလိုေျပာရင္း Kai ရင္ခြင္ထဲက ထဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့ Kai က အသံပါထြက္ေအာင္ရယ္ရင္း သူ႔ကို အတင္းျပန္ဆြဲဖက္ထားသည္။ အစကေတာ့ သူလည္း စေနာက္ရင္း ႐ုန္းကန္ေပမဲ့ ခဏေတာင္မၾကာလိုက္ဘဲ မ႐ုန္းေတာ့ဘဲ Kai ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေနရာယူလိုက္ေတာ့သည္။
"ၾကည့္စမ္း တကယ္လည္း ထခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔"
Kai က သူ႔ေခါင္းကို ပုတ္ရင္း စသလိုေနာက္သလို ေျပာေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ မထခ်င္ဘူးကြာ အၿမဲဒီလိုပဲေနခ်င္တယ္ကြာ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ"
သူ Kai ရင္ခြင္ကို သူ႔ပုခံုးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြတိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ Kai ဆီက "အာ ဒီေကာင္ေလးေတာ့" လို႔ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံကို သူၾကားလိုက္ရသည္မို႔ သူခပ္ဖြဖြရယ္မိသည္။
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားမိၾကသည္။
"SOO!!"
သို႔ေသာ္ ထိုတိတ္ဆိတ္မႈက အျပင္ဘက္က Soo နာမည္ကို ေအာ္ေခၚသံ တစ္ခုေၾကာင့္ ၾကာၾကာမခံလိုက္ဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသလို မထင္မွတ္ထားတာမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း လန္႔ျဖန္႔ကာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားရသည္။
"ဘယ္သူလဲ?"
သူတို႔ရွိရာ အခန္းဆီသို႔ေျပးလာဟန္ရွိေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလာရသည္ႏွင့္အတူ သူ အခန္းထဲမွ ခပ္က်ယ္က်ယ္ လွမ္းေအာ္ကာ ေမးလိုက္သည္။
Kai ကေတာ့ ထိုင္ေနရာမွထကာ တံခါးနားမွာ သတိအေနအထားႏွင့္ သြားရပ္ေနေလသည္။
"SOO! ငါပါ"
သူတို႔အခန္းေရွ႕မွာ ရပ္သြားတဲ့ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ရင္းႏွီးေနေသာ အသံတစ္ခုကို သူ အေျဖအျဖစ္ ၾကားလိုက္ရသည္။
"Suho?"
Kai က သူ႔ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္လာရင္း ခပ္တိုးတိုးေမးသည္။
သူေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ Kai က ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
တံခါးေရွ႕မွာသူတို႔ကိုေစာင့္ႀကိဳေနတာက သူတို႔ ထင္ထားသလို Suho ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
~^~^~^~^~
"ကၽြန္ေတာ္ Soo နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာလို႔ရႏိုင္မလား Kai?"
Suho ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ Kai က သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ ေလသည္။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ Kai ကလည္း သူ႔ကို အသာေလး ေခါင္းျပန္ၿငိမ့္ျပကာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွ ထ ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေျပာေလ Suho.. အလန္႔တၾကား ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ?"
"ငါ- ငါသိၿပီ Soo .. မင္းအိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္သြားရမလဲဆိုတာ ငါသိၿပီထင္တယ္"
႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ စကားေၾကာင့္ သူေၾကာင္သြားသည္မွာအမွန္။
အိမ္ျပန္ဖို႔.. အင္း ဟုတ္သား.. အိမ္ျပန္ဖို႔ကို သူႀကိဳးပမ္းရဦးမွာပဲ.. သူက ဒီမွာ ဧည့္သည္သက္သက္ပဲမလား..
ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ သူ႔ဟာသူ ျပန္ဝမ္းနည္းသြားမိသည္။
"ဟုတ္လား.. အဲ့ဒါမ်ားကြာ မင္းကလည္း ငါျပန္လာမွ ေျပာလည္းရတာပဲ။ မင္းသိသြားၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ.. ဒါဆို ငါျပန္႐ုံပဲေပါ့.."
သူ႔အသံက သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းေနမည္ထင္သည္။ ထိန္းဖို႔လည္း သူမႀကိဳးစားမိပါ။
"မဟုတ္ဘူး Soo.
မင္း ဒီကိုေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ပါ ငါသိလိုက္ရၿပီ။
မင္းအခု ငါနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့မွျဖစ္မယ္။"
Suho ကို ၾကည့္ရတာ လိုတာထက္ပိုၿပီး ေလးနက္တည္ၿငိမ္ေနသည္။
ဘာေတြမ်ား Suho သိထားလို႔ပါလိမ့္..?
ဒီကိုေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း ကေရာ ဘာလဲ..? သူေတာင္မသိတာ Suho က ဘယ္လို သိသြားတာလဲ..?
စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာတင္ သူ႔ေခါင္းထဲ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခတ္သြားေတာ့သည္။
"ေနပါဦး ငါနားလည္ေအာင္ရွင္းျပပါဦးကြာ ငါမရွိတဲ့ တစ္ညေလာက္မွာ မင္းဘာေတြအဲ့ေလာက္သိသြားတာလဲ?"
"ငါ- အင္း.. Soo မင္းနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ မင္းစာအုပ္ကို ငါ ယူဖတ္ ျကည့္လိုက္မိတယ္ကြာ။ က်န္တာေတာ့ ငါ့အိမ္ေရာက္မွ ငါအကုန္ရွင္းျပမယ္။ မင္းအခု ျပန္လိုက္ခဲ့ပါကြာ ေနာ္"
စကားအဆံုးမွာ Suho က သူ႔ လက္ဖ်ံကို လွမ္း ဆုပ္ကိုင္လာသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတဲ့ Suho မ်က္လံုးေတြထဲမွာ စိတ္ပူေနမႈကို သူျမင္ေနရသည္။
စာအုပ္.. သူနဲ႔အတူပါလာတဲ့ စာအုပ္ဆိုေတာ့ Samcheon ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္အေသးေလးေပါ့။
Suho ရဲ႕ ထိုစကားက သူ႔စိတ္ကို ဖမ္းစားလိုက္တာေတာ့ အမွန္ပင္။ အခုခ်ိန္ထိ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းမသိ ရႈပ္ေထြးေနေသးေပမဲ့ ၾကည့္ရတာ သူ Suho ႏွင့္အတူ ျပန္လိုက္သြားရင္ေတာ့ အရာရာ ရွင္းလင္းသြားေတာ့မည္ ထင္ပါသည္။
"အင္း ဒါဆိုလည္း သြားၾကမယ္ေလ"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ Suho က ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ၿငိမ့္ျပရင္း အခန္းထဲက ထထြက္သြားေတာ့သည္။ သူလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ Suho ေနာက္က လိုက္ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ဆင္းခါနီး ေလွကားနားမွာ သူ႔ကို ရပ္ေစာင့္ေနဟန္ရွိေသာ Kai ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"အခန္းတံခါးဖြင့္သံ ၾကားလို႔ ထြက္လာတာ Suho နဲ႔လည္းေတြ႕လိုက္တယ္။ ေအာက္မွာေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ ျပန္လိုက္သြားေတာ့မယ္ဆို?"
Kai မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝမ္းနည္းရိပ္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြား သည္ကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္။..
"အင္း ျပန္လိုက္သြားရေတာ့မယ္.."
သူ ေလွကားေတြကို ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖမိသည္။
Kai မ်က္ႏွာကို ဆက္ၾကည့္ေနရင္ သူ ငိုမိမလား ေတာင္မသိ။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
Kai ရဲ႕ စကားသံနဲ႔အတူ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တင္မက ရင္ထဲမွာပါ ေႏြးေထြးသြားမႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။ Kai က သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ ဖက္လိုက္ျခင္းပင္..
"မဟုတ္ဘူး ငါက ပိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
သူျပန္ေျပာရင္း Kai ကို အတင္းက်ပ္ဆံုး ျပန္ဖက္ထားမိေတာ့သည္။
ေနာင္တရစရာအေကာင္းဆံုးႏွင္႔ သူေနာင္တမရဆံုး ကိစၥမွာ Kai နဲ႔ဆံုေတြ႕ခဲ့ရျခင္းႏွင့္ Kai ကို ခ်စ္မိခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
~^~^~^~
"မင္း အျမန္ဆံုး ျပန္မွျဖစ္မယ္ Kyung Soo"
အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၾကားလိုက္ရတဲ့ Suho စကားအျပင္ အေတာ္မၾကားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ နာမည္အရွည္ကိုပါ ၾကားလိုက္ရတာၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲ အေတာ္ကို တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားမိသည္။
"မင္းဘာကိုဆိုလိုတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
သူ ဧည့္ခန္းက ခံုတစ္ခံုမွာဝင္ထိုင္ရင္း Suho ကို လွမ္းေမးလိုက္ေပမဲ့ Suho ကေတာ့ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္သြားမွန္းမသိေပ။ အခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕..
"Suho?"
"ငါမင္းကိုရွင္းျပစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဝင္လာခဲ့ အခန္းထဲကို"
သူလွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ Suho အခန္းထဲက မဟုတ္ဘဲ သူေနတဲ့အခန္းထဲကေန Suho က အခန္းထဲကို လာခဲ့ဖို႔ ေခၚေနသည္မို႔ သူလည္း ခပ္သြက္သြက္ ထၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။
အခန္းထဲမွာေစာင့္ေနတာက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို သဲႀကီးမဲႀကီး ရွာေနပံုရတဲ့ Suho.
"Ha! ေတြ႕ၿပီ ဒါပဲ ဒီစာပိုဒ္ပဲ။"
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနရာမွ Suho မ်က္ႏွာေပၚ အျပံဳးတစ္ပြင့္ေရာက္လာေတာ့သည္။ သူရွာေနတာကို ေတြ႕သြားပံုပါပဲ..
"ေရာ့ မင္း ဒီစာပိုဒ္ကို သိလား"
Suho က သူ႔ကို စာအုပ္ကို ထိုးေပးရင္း ေမးလာသည္။
စာအုပ္ကို ယူကာ သူေျပာတဲ့ ဟာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဪ.. ဒါ ဟို စာပိုဒ္ပဲ.. သူေတာင္ ဒီစာပိုဒ္နဲ႔ အိမ္ျပန္တာနဲ႔ တစ္ခုခု ဆိုင္ကို ဆိုင္မယ္ ထင္ထားတဲ့ စာပိုဒ္။
"အင္း သိတယ္ေလ"
"ေအး အဲ့စာပိုဒ္က မင္းရဲ႕ အျပန္လက္မွတ္ပဲ.."
"ဘယ္လို ဘယ္လို?"
သူနားမလည္စြာ ျပန္ေမးမိေတာ့ Suho က သူ႔ကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ရင္း ခပ္ဖြဖြျပံဳးျပသည္။
"ငါတို႔ ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္သြားၾကမလား?"
Suho ရဲ႕ မဆီမဆိုင္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။
"Suho မင္းခုနကေျပာတာ -"
"ဧည့္ခန္းထဲမွာ ငါရွင္းျပပါ့မယ္"
သူ႔စကားကိုေတာင္ အဆံုးမသတ္ေစဘဲ ျဖတ္ေျပာၿပီး Suho က စာအုပ္ကို သူ႔လက္ထဲမွာ ျပန္ယူကာ အခန္းထဲက ထြက္သြားတာမို႔ သူလည္းေနာက္ကေန ျမန္ျမန္ လိုက္သြားရသည္။
ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုႏွစ္ခံုမွာ ေနရာယူလိုက္ၾကၿပီး Suho က စာအုပ္ကို ထိုစာပိုဒ္ရွိရာေနရာသို႔ လွန္လ်က္ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ေလသည္။
"အင္း.. အရင္ဆံုး မင္းစာအုပ္ကို မင္းခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ယူဖတ္မိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုတာနဲ႔ စရမယ္ထင္တယ္။
ျဖစ္ပံုကေတာ့ကြာ.. ဘာရယ္မဟုတ္ မင္း အခန္းထဲကို ငါဝင္ၾကည့္မိရင္း အဲ့စာအုပ္ေလးကို ျမင္မိရာက စတာပဲ.. ယူဖတ္ၾကည့္မိရင္း ေဟာဒီ စာပိုဒ္ကို ေတြ႕ေတာ့ မင္းကိုေျပာဖူးတဲ့ ငါေတြ႕တယ္ဆိုတဲ့ ဒီစာအုပ္ႀကီးကို သြားသတိရမိတယ္ကြာ.."
Suho က လွန္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာကို လက္ညႇိုးႏွင့္ ေထာက္ျပရင္း ေျပာလာသည္။ ထို႔ေနာက္ စားပြဲေအာက္အဆင့္မွာ တင္ထားတဲ့ စာအုပ္အထူတစ္ခုကို စားပြဲေပၚ ယူတင္လိုက္ေလသည္။
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီစာပိုဒ္က ငါမင္းကို ေျပာဖူးတဲ့ ဒီစာအုပ္ႀကီးထဲမွာလည္း ပါတယ္ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ပဲ.. အေမြဆက္ခံသူေတြ ရြတ္ၿပီး Time Travel လုပ္ႏိုင္တဲ့ စာပိုဒ္.."
သူ႔ေခါင္းထဲ စၿပီး ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးလာသည္ကို သူခံစားေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေမးခြန္းမ်ားကို ေခါင္းထဲမွ ေမာင္းထုတ္ကာ Suho ေျပာတာကို ပဲ စိတ္ရွင္းရွင္းႏွင့္ နားေထာင္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေမးစရာရွိလည္း ေနာက္ဆံုးမွ ေမးတာေပါ့..
"အင္း ဆက္ေျပာပါဦး.."
"ၿပီးေတာ့ ငါေနာက္တစ္ခု သိလိုက္ရတာက မင္းက အေမြဆက္ခံသူ ဘယ္လိုျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတာပဲ.. မင္းအေဖနဲ႔ မင္း ဦးေလးက ဒီၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္တုန္းက အႀကီးအကဲေတြထဲမွာ ပါတယ္ Soo.. စာအုပ္နဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ ဓာတ္ပံုကို မင္းလည္း သိမွာပါ။ အဲ့ပံုမွာ မင္းမိသားစုဝင္ေတြနဲ႔အတူ ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို ေတြ႕လား အဲ့မိန္းကေလးက Young နဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုပတ္သက္ေနတာလဲေတာ့ ငါအခုထိမသိေသးဘူး။"
Suho က သက္ျပင္းခ်ရင္း စကားကို ခဏနားသည္။
"မင္း အျမန္ဆံုး ျပန္မွ ျဖစ္မယ္ Soo.. မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာေတာ့မယ္"
ထို႔ေနာက္ Suho ဆက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ အဆံုးစြန္ထိ ေလးလံသြားရသည္။
ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ.. Suho ေျပာသမွ်အကုန္ကို သူၾကားလိုက္ရေပမဲ့ ေခါင္းထဲကို ဘာမွ မေရာက္သလိုလို.. နားလည္ေပမဲ့ နားမလည္သလိုလို.. စိတ္ေတြ အလြန္ရႈပ္ေထြးေနသည္။
ေခါင္းငံု႔ထားမိရာက Suho ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ Suho က သူ႔ကို ေလးနက္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
အိမ္ျပန္ရမယ္..
အင္း မျပန္ခင္ အရင္ဆံုး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ သိရေအာင္ ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို သူ ဖတ္ၾကည့္ဦးမွ ျဖစ္မည္။ မရွင္းတာေတြ Suho ကိုေမးဦးမွ ျဖစ္မည္။ ဘာမွ ေသခ်ာ မသိရဘဲနဲ႔ေတာ့ သူ ျပန္မသြားႏိုင္ပါ။
ဟူး.. ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမွာလဲ..
စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုတစ္လွည့္ Suho ကိုတစ္လွည့္ လွမ္းၾကည့္ရင္း သူ သက္ျပင္းသာ ခ်မိေတာ့သည္။
~^~^~^~^~