~~Legendary Pets~~
AZAELA'S POV
It's early in the morning, and yet this place not far from Algoria is still so dark and gloomy. Really, the world has been overruled by the dark side.
Is this what you call Dawn of Darkness? Silly...
"Azaela gising ka na agad?" Tanong ni Ash ng makita niya akong nandito sa labas. Nakatanaw sa kalangitan na walang ibang makita kundi kadiliman.
"You're up too early, didn't get to sleep comfortably?" Tanong ko. Umiling naman siya saka ako tinabihan. Obviously nilalamig siya, of course it's foggy here saka malamig.
"Hindi ako makatulog ng maayos dahil ang daming gumugulo sa isipan ko. First yung Kuya ko, second yung totoo kong tatay at nanay,then yung iba. They must be pretty mad at me" napatawa naman ako ng mahina dahil kulang namang eexplain niya sakin lahat.
So he's worrying too, seems normal anyway. Ngayon na nakapag-isip-isip ako, hanggang maaari hindi ako makapapayag na mangyare ulit ang mga nangyare noon. Ang mga paghihirap namin,ang mga pair at sakit na pinagdaanan namin.
I don't like to feel helpless ever again, hindi ko gusto na makita ang mga kaibigan ko na umiiyak, nasasaktan, balot ng dugo, at patuloy na nagdurusa. Once is enough, twice is too much.
"Don't worry,they'll understand"
Sagot ko sa kaniya, napansin ko naman na ngumiti siya sakin.
Ever since Ash came to our world,I feel like we became more connected, our class and our kingdom is what I mean. Pero syempre, sabi nga sa science Newton's Third Law of Motion, Law of Interaction, that in every action there an equal and opposition reaction. Nung dumating siya, naging connected kami, naging masaya at maganda ang samahan namin, but his arrival also brought us our pain and destruction.
"Sorry....I'm so sorry for everything" napatingin ako sa kaniya ng bigla siyang humingi ng tawad. Hindi ko inaasahan na gagawin niya 'to, I mean not to over react pero....it's not his fault ain't it?
"Bakit ka naman nagsosorry?" Tanong ko sa kaniya, napailing siya ng bahagya saka ngumiti ng mapait.
"Alam ko na nagkagulo ang lahat dito,naging magulo ang mundo niyo dahil sakin. I've seen your world na in peace at saka tahimik, but for some odds napunta ako dito....at nawasak lahat dahil sakin." I found myself patting his back ng sabihin niya ang mga katagang yun.
His words somehow brings back some memories....
Painful memory that is....
"I've never liked the war....I've never lile the thought of fighting and bloods and violence" panimula ko, napatingin siya sakin ang I felt that...."but inevitable things happens kahit hindi natin gustuhin. Ito ang guhit ng tadhana natin. And we can't escape it" pagpapatuloy ko. Napatango naman siya sakin, at nakikinig lang ng maayos. Nakangiti ako.
"Back then, I was just a mere kid, six years old? When I saw my parents got slaughtered by the hands of Helszians. I felt so helpless and useless, alam mo kung ganun. And I hate feeling that way, that event took all the emotions I have. My heart became empty, my body felt numb,my hair turned black instead of violet. It's just something that took everything from me. Starting that day, I never felt much of an alive person, but not less of a breathing one." Tiningnan niya ako ng may away sa mga mata niya. Napatawa naman ako mg mahina, I feel so silly. Ang babaw ba? Tsss...whatever.
"I'm so sorry to hear that"
Sagot niya, muli napailing ako sa kaniya.
"You don't have to apologize, it's ironic na ang walang kasalanan pa ang hinihingi ng tawad kesa sa mga taong dapat na magbayad sa mga kasalanan nila. My point is,I just don't want to feel useless and helpless anymore, because every time I see some people suffering in front of me, while I can't do anything to help at all, makes me remember those bitter days" saad ko. Narinig ko naman siyang bumuntong hininga. Itinaas niya ang kamay niya na para bang inaabot niya ang kalangitan.
"Parehas lang pala tayo, naranasan ko na rin yan. It's so annoying don't it. Yung kunin nila ang pinakamahalagang bagay mula sayo that easily? They just don't get it and it's far to easy for them" I just stare at him, pero siya ngumiti lang siya sakin. A smile I've never seen simula nung nangyare ang ganitong kaguluhan. A smile that shows happinesses and bravery. Hayst...
"It is indeed" sagot ko.
Binalot kami ng madaliang katahimikan. Bakit ba hanggang ngayon tulog pa rin sila? Nakakabagot actually, and I hate it that I didn't get any enough sleep.
"Aalis muna ako" nagulat ako sa sinabi niya kaya naman hinawakan ko ang laylayan ng jacket na suot niya. Napatingin siya sakin ng may gulat sa mukha, napabitaw naman ako.
"Saan ka pupunta?" Tanong ko sa kaniya. Napakamot naman siya ng batok niya.
"Hahanapin ko lang ang kwentas ko" sagot niya saka nagsimulang maglakad palayo.
Napatingin ako sa mga bahay na tinutulugan ngayon ng mga kasamahan ko and look back at Ash walking away. Should I go?
"Where exactly will you find your necklace?" Tanong ko sa kaniya. I dunno, but I found myself following him all the way....to the Algoria Academy.
"Hindi ako sure....pero baka nasa infirmary" sagot niya sabay kibit-balikat.
Bahagya kong pinagmasdan ang academy na dati kong pinag-aralan. There are so many memories here, it's hard to forget such place like this. What will the Queen do for this one?
Namimiss ko na talaga ang lugar na 'to. This has been my second home, dito na 'ko lumaki. Ang mga tao dito sa akademya ang nag-alaga sakin at nagpalaki matapos......matapos.....ang trahedyang yun.
"Azaela....dito!" Hinila kaagad ako ni Ash saka kami napasandal sa isang pader ng may mga sundalng Helszian ang dumaan sa harapan namin.
Ng makaalis na sila ay nagpatuloy na kami sa paglalakad papunta sa infirmary. This place has changed,it's now darker, gloomier, at empty. Marami na ring vines,at nagcra-crack na ang mga dingding.
"This isn't it...." Mahina kong saad habang hinawakan ang dingding ng infirmary.
"So many things has changed, Azaela. This is not the place we know anymore. Masyadong lumawak ang kapangyarihan ng Helszia....marami na sila ng nasasakop, at marami na silang sundalo" nakikinig lang ako kay Ash habang todo hanap siya ng kwentas niya.
Napabuntong hininga lang ako, hanggang sa mahagip ng mga mata ko ang isang maliit na kahon. May nakaengrave na A letter doon. Sa tingin ko kay Ash 'to. Pinulot ko yun at saka na nahulog ang isang kwentas doon.
"Nahanap mo----- AZAELA!" Agad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa sigaw niya. Bigla akong naalerto at napatingin sa labas.
"Ba't ka sumigaw?!" Singhal ko sa kaniya. Napatakip naman siya ng bibig niya saka ako inilingan, napaface palm na lang ako sa kaniya.
"Nahanap mo ba?" Tanong niya, tumango naman ako saka ko ibinigay sa kaniya ang kwentas na nahanap ko.
Kinuha niya iyon saka niya ito isinuot. Nagulat ako ng biglang sumabog ang liwanag mula doon.
"What the hell,Ash patayin mo yan---- grr! They'll find us!" Aligaga kong saad sa kaniya. Nagkandaugaga naman kami dahil sa ilaw na iyon.
"Ayaw mamatay! Azaela anong gagawin natin?" Tanong niya. Napakamot naman ako ng batok ko.
Ano nga ba?
"Wait Azaela....look" may biglang lumabas na parang bato sa kwentas na iyon. Tinitigan ko iyon ng mabuti.
"How come na nandiyan ang Vermeillion?" Napakibit-balikat naman siya. So the Helszians hasn't had their hands on the Vermeillion yet, but Ash possessed the power of the Vermeillion stone so......okay now it make sense.
"Sinong nandiyan?!"
"Buksan mo na"
"Alis diyan"
Nagkatinginan kami ni Ash dahil sa panic. Napalingon-lingon kami sa buong paligid. Nagpapanic na ang utak ko at hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko o kung saan ako pupunta.
"Pahamak kayo..." May biglang humigit samin papunta sa isang closet dito sa infirmary.
Tinakpan nila ang mga bibig namin saka nila kami pinatahimik. Maya-maya sa maliit na siwang ng pintuan ng closet na 'to ay nakita ko ang tatlong sundalong Helszians na masugid na sinusuyod ang bawat sulok ng silid na 'to para hanapin kami.
"Nasaan sila?"
"Gago hanapin mo ng maayos andiyan lang yan sila"
"Dito! Dito!"
Napasinghap ako ng unti-unti silang lumapit sa direksiyon namin. At dun ko'y hindi na napigilan ang sarili ko.
Lumabas ako ng aparador at sinipa ang mukha ng isang lalaki na nangunguna sa kanila. Napaface palm naman si Ash at saka sinapak ang isang pang lalaki hanggang sa makatulog ito.
"Ops! May nakatakas! Ako na ang bahala dun!" Agad na hinabol ni Audrey ang isang lalaking nakatakas.
At nakita ko pa siyang maliksing sinugod ang lalaking yun.
"Dito tayo" itinuro ni Brine ang daan na dinaanan nila.
Tumalon kami sa bintanang iyon at tumakbo palayo sa lugar na yun. Nagulat na lang ako ng mapansing nakalingkis na sa braso ni Ash ang nga braso ni Audrey.
=_____= to be honest I don't like this attitude of her.
"Bago ko malimutan, magmadali kayo....dahil hinahabol nila ako" bumitaw siya kay Ash at saka niya dinilaan ang ibabang labi niya at saka dahan-dahang kinuha ang mga patalim niya sa likod nito.
"Hindi natin sila lalabanan,Audrey. Hindi pa ngayon" hinila ni Brine si Audrey at saka kami tumakbo pabalik.
Ng makabalik kami sa tinitirhan namin ngayon ay nag-aalala nila kaming sinalubong. And I've never felt something like this before, the feeling of happiness.... For some unknown reason....marami na akong naexperience na mga mapakapigil hiingang scene sa mga misyon namin,but this one....this is epic....
"Azaela----- ang buhok mo...." napatigil sila sa sinabi ni Prim.
Bakas ang mangha sa mga mukha nila habang pinagmamasdan ako. Nagulat naman ako kaya napahawak ako sa buhok ko, at sa gulat ko ay Lila na itong muli. Unti-unting nagiging lila ang buhok ko pataas...I can't believe it.
"Oh my gosh,Azaela!" Masayang saad ni Flora saka yinakap si prim.
"What's going on?" Tanong ng isang babae kay Dwayne.
"Her power is coming back....I wonder what a power of love can do....I forgot about it already" nakangising saad ni Ash.
Sa hindi maipaliwanag na dahilan, I feel something this time. Like ang hyper ko at gustong-gusto ko ng mangyakap ng tao ngayon. I don't know what I'm feeling right now pero---basta!
"Hindi ako makapaniwala! Nagbalik na ang kulay ng buhok ko!" Nagtatalon ako sa tuwa, at agad ding napatigil ng makita sa mga mukha nila na ang pagtataka at gulat.
"Azaela? Ikaw ba talaga yan?" Tanong ni Gael.
Tumango naman ako....
"This is the version of me....almost fifteen years ago" smiling, I said.
EMORY'S POV
Nakasandal lang ako ngayon sa isang puno habang hinahabol ang hininga ko dahil pagod na rin ako sa kakatakbo. Bukod dun ay kanina ko pa tinatakasan ang mga sundalo na mula sa Helszia na kanina pang humahabol sakin. Gustuhin ko man silang labanan ay hindi ko na pwedeng gawin, ginamit ko na kanina pa ang kapangyarihan ko para isa-isahin silang paslangin pero dumarami lang sila, na para bang alam nila ang limitasyon ko at gustong-gusto nila akong mahuli.
"Bwesit kailan ba titigil ang mga 'to?!" Inis kong bulong habang nakatago sa likod ng malaking puno na ito.
Malayo pa ako sa bundok na sinasabing tirahan ng Thunderbird kaya hindi dapat ako mag-aksaya ng lakas para lang harapin sila, pero kung hindi ko rin gagawin ang bagay na 'to ay maaari nila akong mahuli.
Bwesit!
"Hayst, hindi ko kayo matatakasan huh? Hindi ko rin kayo hahayaang makaalis ng buhay" kinuha ko na naman ang espada ko sa pangalawang pagkakataon, saka ko ipinikit ang aking mga mata at itinigil ko ang pagtakbo ng oras.
Kahit papaano ay nagagawa ko ng patigilin ang oras kahit tatlong beses pa sa isang araw. Pero ang lakas ko talaga ang inuubos nito....
Nakita ko silang lahat na nakatigil.
Isa-isa ko silang dinagpas ng espada ko ang mga taong ito, pero namoroblema lang ako ng makitang marami pa sa kanila ang nandirito, at unti-unti ng lumalabo ang paningin ko.
"Bwesit na kapangyarihan, handy sana pero pangmadalian lang naman. Bwesit talaga!" Bulong ko saka tumakbo na palayo sa mga kalaban hangga't kaya ko pang pahintuin ang oras.
Takbo ako ng takbo hanggang sa marinig ko na naman ang mga yabag nila. Bwesit saan ba ko pupunta sa puro punong lugar na 'to?
"Kweba! Kweba! Kwe--- kweba!"
Agad akong pumasok sa isang kweba na nakita ko na nasa taas na bahagi ng isang burol. Maraming vines doon kaya tago ito.
Doon ako nagtago para hindi nila ako mahanap. At nasa loob ako ng makarinig ako ng malakas na kulog, at flash ng isang ilaw na para bang kidlat. Narinig ko ang hiyaw at palahaw ng mga tao sa labas.
Umatras lang ako ng umatras dahil hindi ko na alam kung ano ang nangyayare sa labas. Umalingawngaw din ang isang malakas na sigaw ng isang....
"Agila?" Tanong ko sa sarili ko saka natumba ng may biglang tumisod sakin na bato.
Tumama ang ulo ko sa isang bato, at napahawak ako dun. Saka ko na lamang naramdaman na basa ang ulo ko. At naaninag ko, sa kabila ng kadiliman ng kwebang to, ang dugo mula sa ulo ko...
"Bwesit...." Usal ko....
At ang huli kong nakita ay may lumapit sa'king dalaga....nakasuot ng kulay gintong hanggang tuhod na manipis na bestida......
*blackout
Pagkagising ko'y bumungad sa mga mata ko ang ilaw na nagmumula sa isang gasera. Matigas rin ang hinihigaan ko, at may kung anong nakatali sa ulo ko. Umiikot pa ang paningin ko, pero hindi ko maalis ang tingin ko sa isang dalaga na para bang pangpersian ang kasuotan, revealing pero bagay na bagay lang dahil sa ganda ng kurba ng katawan niya.
"Sino ka?" tanong ko....
Nakatitig lang siya sakin at hindi kumukurap. Ang creepy niya....
Muli ko siyang tinanong pero pinilig lang niya ang ulo niya pakanan. Naitanong ko tuloy sa sarili ko kung naiintindihan niya ba ako.
Tumayo ako mula sa higaan saka napahawak sa noo ko, naglakad ako papunta sa sulok ng lugar na 'to, pero nakaupo lang siya dun at sinusundan niya ako ng tingin. Ngayon ko lang mapansin na kulay tanso ang buhok niya. Basically gold and silver ang buong kulay niya,kutis porselana rin siya.
Sino ba talaga ang dalagang 'to?
"Nasaan ako?" Tanong ko sa kaniya.
Muli ay pinilig lang niya ang ulo niya.
I feel so stupid...
"Naiintindihan mo ba ako?....bwesit hindi niya ata ako naiintindihan! Kaasar!" Napasabunot ako ng ulo ko dahil hindi ko alam kung nasaan ako.
Pinagmasdan ko siya habang dahan-dahan na lumalapit papunta sa bungad ng kwebang ito. Ng marating ko ang bungad ay nagulat ako dahil nasa taas ako ng isang bundok.....at sadyang napakataas ng kinalalagyan namin ngayon dahil halos makita ko na ang buong bundok ng Elysium at ang lawak ng kagubatang ito.
Bakit ba parang nag-iba ang lokasyon ng kwebang to?
Why am I at the peak of this mountain?
Liningon ko uli yung babae at nakatitig lang siya sakin.
Bwesit!!! Kaawaan niyo ko!
Nilapitan ko siya saka ko ulit siya tinanong kung nasaan ako pero tumingala lang siya at tinitigan ako.
Kunti na lang, naiinis na talaga ako!
"ANO BA?! BINGI KA BA O ANO??
BIGYAN MO NAMAN AKO NG SENYALES NA HINDI KA NAKAKAINTINDI SAKIN?! HA?! LETSE!" Sigaw ko, naningkit naman ang mga mata niya dahil dito.
Tumayo siya at saka ako tiningnan.
"Alalik atik idnih! Atik gnal nagnulunit" sambit nito. Napatameme naman ako dahil hindi ko maintindihan ang sinasabi niya.
Ngayon mas lalo kong naramdaman na istupida ako....sa tingin ko naiintindihan niya ako....pero ako...hindi ko maintindihan ang mga pinagsasasabi niya.
"Ano bang pinagsasasabi mo?!" Singhal ko sa kaniya.
Pinagkrus niya ang mga braso niya saka harap ng dibdib niya at sinamaan ako ng tingin. May kinuha siyang isang bagay at itinapon iyon sakin, umilag ako doon....pero syempre hindi ako makapaniwala dahil sa ginawa niya.
Who tf is this girl again?!
"Ano bang ginagawa mo?! Huy! Tama na! Pag ako matama--- aray! Ano ba!!" Ilag lang ako ng ilag sa mga tinatapon niya. Namumula na rin ang pisngi niya....galit na siya sakin?
"Tamalas gnalnam alaw?! ak angat an mala ok idnih orep ak gnapatam" taas kilay niyang saad. Jusko kaawaan niyo ko ano ba ang sinasabi niya?!
Kunti na lang dudugo na ang ilong ko.
Gusto ko ma siya ng sampalin pramis!
Ano ba!!
"Ano?!" This is hopeless, hinding-hindi kami magkakaintindihan nito.
Minasahe ko ang sintido ko dahil sumasakit na ang ulo ko dahil sa mga pinagsasasabi niya. Tiningnan niya ako at nginitian, tumalikod siya saka nag-ibang anyo....ang bestidang suot niya ang nagsilbing mga pakpak niya at ang tansong buhok niya ang naging balahibo niya sa katawan niya. Nagahalong ginto at tanso ang kulay niya....naging isa siyang napakalaking ibon.... Napanganga na lang ako....
"Thunderbird, ikaw ang sadya ko dito. Hindi ako makapaniwala" sumenyas siya sakin, kaya naman agad akong sumakay sa kaniya.
Gumawa pa siya ng nakakabinging ingay, at sa gulat ko ay muntik na akong makabitaw. Ang lakas ng hangin dito sa taas, at ang pagaspas niya ng pakpak niya'y nakakagawa ng malakas na ikot ng hangin. Habang nasa himpapawid kami ay may dinaanan kaming nayon....iyon ay kung saan may hukbo ng mga Helszians na nagsasaya habang may mga taong mula sa nayon na iyon silang inaalila at sinasaktan.
Kenszia....kawawa naman.
Muling gumawa ng nakakabinging ingay ang Thunderbird na 'to na gaya ng sa isang agila, habang pumapaikot-ikot kami sa himpapawid ng nayon na iyon ay isang kidlat ang tumama sa nayong iyon. Sa gulat ko ay napatitig ako sa Thunderbird na 'to.
She has that strong sense of justice, dahil ang mga inosente ay siniguro niyang hindi masasaktan o masasalo sa galit niya sa mga masasamang loob na iyon.
"Anong nangyare? Bakit---- never mind" saad ko saka lumipad ito palayo sa lugar na yun....
Lumapag kami sa harap ng isang maliit na dampa. Muli siya ng nag-anyong tao atsaka siya kumatok sa pinto. Lumabas doon ang isang babae, ngumiti siya sa dalaga--- este Thunderbird na kasama ko.
"Ah nandito ka.....kumusta na? Ano't----- sino itong Binibining kasama mo?" Tanong nung babae na ngayon ay todo ang ngiti.
Tumingin sakin 'tong Thunderbird na 'to saka ako nginitian. Kinusot ko pa yung mga mata ko kung sure ba na yun ang nakita ko o baka naman namamalikmata lang ako.
"Ok ilipan gna ayis" saad nito na hindi ko na naman naintindihan.
"Ganun ba?..hmm....pumasok muna kayo. Veronica,Hiro! Ipaghanda niyo ng tsaa at makakain ang ating panauhin" nagpatiuna siyang pumasok, sumunod naman yung Thunderbird saka na ako sumunod.
Thunderbird ang itatawag ko sa kaniya sa ngayon.
"Maupo muna kayo"
Gaya ng sinabi niya ay naupo ako at inilibot ang aking paningin. Nahagip ng mga mata ko ang nakahigang sina Mathew at Jake, sa isang sulok naman ay nagpupumiglas na si...Tres?
"Bakit may Helszian dito?!"
Bulalas ko.
SAM'S POV
Iniabot ko kay Sage ang kamay ko para tulungan siyang umakyat. Kahit na gustong-gusto niya ang mga adventure na gaya nito, hindi maipagkakaila na hindi siya sanay sa mga ganito.
"Salamat...." Mahina niyang sambit matapos abutin ang kamay ko. Hinila ko siya pataas, at ngayon ay mangha niyang tinitigan ang napakaraming bulaklak na ngayon ay nasa harapan namin.
Sa totoo lang, ngayon ko lang nakita ang mga bulaklak na ito. Mukha itong crystal, at kakaiba siya sa lahat ng mga bulaklak na nakita pa namin dito sa bundok ng Elysium. Nanlaki ang mga mata ni Sage sa nakita niya at agad ding tumakbo papunta doon.
"Sam!! This are Elysium's Rose or mostly known samin as Heaven's Rose!" Masaya niyang sabi habang hinahawakan ang isang bulaklak na ito. Ngayon ko lang narinig yan...wait, sa mga legends naririnig ko na pala ang mga yan. Wow,they do exist.
Tumango lang ako sa kaniya.
Pinagmasdan ko lang siya habang nasa balikat ko ang isang maliit na Fzestra. Yup, that's my pet. Parehas nga kaming napailing ng ulo namin habang pinagmamasdan si Sage na parang bata kung maglaro sa gitna ng mga bulaklak na iyon.
Parang kanina lang ang tahi-tahimik niya. Mukhang okay na naman siya, pero alam ko na pinipilit lang niya ang sarili niya na maging okay.
"Hayst....ang saya niya diyan ano?
Hindi ko nga alam na nag-eexist ang ganitong klaseng bulaklak. Akala ko legends lang ang mga 'to."
sabi ko, kinakausap ko na ngayon ang alaga ko na alam kong hindi naman sasagot.
Nakasandal lang ako dito sa isang puno, at uupo sana sa damuhan, ng mapansin kong hindi gumagalaw si Sage sa kinatatayuan niya. Tiningnan ko siya at ng bumaling siya sakin ay napakunot ako ng noo ko dahil nakangiwi siya.
Anong problema nito?
"Sam....huwag kang lalapit" sabi niya habang nanginginig ang labi.
Napataas naman ako ng kilay ko saka huminto sa paglalakad.
"Anong nangyare Sage?" Tanong ko sa kaniya. Itinaas niya ang kaniyang kamay sa ere na sumesenyales na lumayo ako sa kaniya.
"Stay....away...." Napailing ako sa kaniya. Pero natigilan din ako ng parang biglang humawi ang mga bulaklak.
Kunot-noo ko iyong tiningnan na para bang may something beneath it,seems like swimming towards Sage's direction. At hindi ako kaagad nakagalaw ng lumabas ang isang tila serpenteng nilalang na may pakpak ang lumabas doon. Kulay bughaw ang kulay nito't may dash of yellow. Walang'ya!
"Oh my goshhhh!!!" Sigaw ni Sage saka nagtatakbo sa direksiyon ko.
Nakita kong tila nagwawala't galit na galit ang nilalang na yun. Napatingin ako kay Sage pero ngayon ay takot lang ang nakikita sa mukha niya.
Patuloy kami sa pagtakbo pero mabilis talagang lumipad ang nilalang na yun. If I'm not mistaken it, Occamy yun....at yun ang pet na hinahanap niya.
An occamy has a serpentine like body and a wings who can shrink itself into a smaller size to fit into something small and actually go mad when something happens to it's egg. Wait a minute!
"Sage anong nangyare?! Pinakealam mo ba ang mga itlog niya??" Tanong ko sa kaniya sabay talon sa isang punong tumilapon sa direksiyon namin dahil sa kagagawan ng occamy.
Ngayon ay sigaw ito ng sigaw at lumilingkis sa mga puno dito, binubuwad niya iyon at itinatapon sa direksiyon namin. Habang tumatakbo ay hawak ni Sage ang ulo niya.
"Sam there's people here, I mean may mga Helszians na nandito at nakita ko sila,they stole all of the occamy's egg and I think....ako ang huli niyang nakita kaya baka ako akala niyang may kagagawan nun" Sagot niya, huminto siya at nagpakawala ng palaso sa kinalalagyan ng oocamy.
Hawak na niya ngayon ang isang panang gawa sa ilaw na nagpapakawala ng kulay gintong palaso.
"Damn it! Ngayon tayo pa ang napapahamak" sabi ko, walang'ya pati ba naman dito? Bwesit na mga Helszians yan!
Takbo lang kami ng takbo at iwas ng iwas sa mga ibinabato't atake ng nilalang na 'to. Wala kaming laban sa kaniya, it's so strong and hindi ko alam kung saan ko siya dapat patamaan. Ang ginawa ko ay hinawakan ko ang lupa saka pinasabugan ang direksiyon ng nilalang na yun.
"Ba't mo pinasabugan?!" Singhal niya.
"What else would I do? That will at least hold him up!---ughh! Never mind! Saaage! Takbo!ugh!" Usal ko ng biglang lumingkis ang katawan niya sa katawan ko. Ang alaga ko naman ay kinagat ang katawan ng nilalang na 'to pero tumilapon lang ito palayo."nooo! Fier!" Fier ang name ng alaga ko.
Matapos niyang tumilapon,dahil sa liit niya ay hindi ko na siya nakita.
Shit,I just have it earlier pinaghirapan ko yun pero ganun lang siya nawala?! Come back! Sana okay lang siya....shit!
Tatalab din 'tong poison sa kaniya...mamaya....
Matapos ang pagsabog ay bigla na lamang pumalibot sa katawan ko ang katawan niya, hindi ko nahalata dahil lumabas na lang bigla ang katawan niya sa usok at ayun na nga....heto ang nangyare.
"Ahhhh! Shit!" Singhal ko ng unti-unting humihigpit ang pagkapulupot niya sa katawan ko.
Nakita ko si Sage ma nagtatago sa likod ng isang puno. Lintik, sinabi ko ng umalis siya dito! Bakit nandito pa rin siya?! Gusto niya ba talagang mamatay?!
"Ahhhhh!!! For God's sake....ang sakit!" Hindi na ako makahinga at pakiramdam ko anytime this creature would crush me!
Nakita kong nakapikit si Sage at inuumpog niya ang ulo niya sa sinasandalan niyang puno. What the heck is she doing?!
Bigla akong naalog ng isa-isang buwalin ng oocamy na 'to ang bawat puno dito ag umaalingawngaw ang sigaw niya sa buong paligid. It's like she's looking for her. This creature sure is something, at ang bawat palahaw niya....parang umiiyak....
"Sage! Get out of there!" Sigaw ko....
Maya-maya ay itinapon ako ng nilalang na 'to palayo and found myself hitting a tree....nanlabo ang paningin ko dahil sa nangyare.
Napahawak ako sa ulo ko....dugo? Seriously, what could go worse than this?!
Pinagmasdan ko lang sila, gusto kong gamitin ang kapangyarihan ko pero I'm too weak to do it...and besides hindi ko rin nagamit ang kapangyarihan ko kanina dahil imbis na ang nilalang na 'to ang mapahamak baka mamatay ako,with a headline na suicide, if you get what I mean.
"I'm so sorry....but I'm not the one who did it... naiintindihan ko kung bakit ganito ka kagalit... naiintindihan ko ang nararamdaman mo ngayon...." Pinilit kong makatayo para malapitan siya. What the heck is she doing?!
Nasa harapan na niya ngayon ang oocamy, and I can tell that this is not going to end well. Bakit ba ginagawa niya 'to? This won't help her....
"I see your monsters I see your pain Tell me your problems I'll chase them away I'll be your lighthouse I'll make it okay When I see your monsters I'll stand there so brave and chase them all away" panimula nito. Kunot-noo akong tumayo, pinagmasdan ko siyang kumanta sa harap ng nilalang na ito.
Huminto sa harap niya ang oocamy at humahangos na nakipagtitigan sa kaniya. Pakiramdam ko sabay na pumipintig ang mga dibdib nila sa mga sandaling ito. Hindi ko alam kung ano ang sumapi kay Sage para magconcert. Pero parang gumagana naman ang ginagawa niya dahil kumakalma na ang nilalang na ito.
"In the dark we, we, we stand apart we, we never see that the things we need are staring right at us You just want to hide, hide, hide never show your smile, smile Stand alone when you need someone it's the hardest thing of all that you see are the bad, bad, bad memories,take your time and you'll find me"Hindi ko alam kung bakit pero parang sa isip ko, natatawa na lang ako. She must really wan to help this poor creature.
"I could see the sky, sky, sky beautiful tonight, night when you breathe why can't you see That the clouds are in your head I would stay there, there, there no need to fear, fear when you need to talk it out with someone you can trust What you see are the bad, bad, bad memories" ngayon ay tuluyan ng kalmado ang kalmado na nga ang occamy, and guess what sage is stepping close to it.
Ngumiti siya dito habang pinagpapatuloy ang pagkanta niya.
As she sings the song, parang iisa lang sila. The creature somehow understands her message. At yan ang nakakatuwa sa nakikita ko ngayon.
Pero ang sakit pa rin ng ulo ko.
"You've got the chance to see the light even in the darkest night And I will be here like you were for me so just let me in" idinikit niya ang noo niya sa noo ng occamy, and just by that. I think she got her.
"Huwag kang mag-alala, babawiin natin ang anak mo sa kanila. By then,help me take what's mine from them as well....deal?" Napatawa ako ng mahina dahil sa nasaksihan ko, this is how she turns impossible to possible, magic it is.
Parang tumango yung occamy sa kaniya, so they have the deal?
Wow....good for her.
"Sam!!" I still hear her voice and Fier coming to me,just before I passed out.
JEWEL'S POV
Paikot-ikot lang ako dito sa Anthemia, hanggang sa makita ko si Edrian, ang kapatid ni Ate Eliszia na kaedad ko lang. Tiningnan ko siya, malayo kasi ang tingin niya kaya naman nagtaka ako. Linapitan ko siya, pero hindi niya ako napansin kaya kinalabit ko na.
"Hi!" Bati ko, bigla naman siyang napayuko kaya napatawa ako ng mahina.
"Mahal na Prinsesa! A-ano pong kailangan niyo?" Magalang niyang tanong. I giggled.
"Ang pormal mo naman, hindi na naman ito ang unang panahon kaya hindi mo na kailangang gawin yan.
Edrian ang name mo diba?" Tanong ko, tumango naman siya sakin. Inilahad ko naman ang kamay ko sa harapan niya, "I'm Jewel, mahaba ang name ko kaya Jewel na lang hindi na naman mahalaga ang second at last name eh,it's not as if you'll call me by my whole name" nakangiti Kong saad, he shakes our hand naman.
"Nice to meet you" nahihiya niyang sambit.
"Nice to meet you too!---uh, siya nga pala...nabalitaan ko yung nangyare sa inyo....okay ka na ba?" Tanong ko sa kaniya. Tumingin naman siya sakin saka ako tinanguan.
"Ikinulong nila ako sa lugar nila....ang sama nung babaeng yun...buti na lang may binatang tumulong sakin para makalabas ako." Seryoso siya ng sabihin ang mga salitang iyon.
"Alam mo ba kung sino ang tumulong na yun sayo?" Tanong ko sa kaniya. Tumango naman siya sakin.
"Tinawag nila siyang Prinsipe Mikael" sabi niya. Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi niya.
"Sabi na nga ba't mabait siya!--- teka nga, nakita mo ba dun ang Kuya ko?" Napakunot naman siya ng noo niya, "yung Prinsipe Lucas!" Sabi ko. Tumango naman siya sakin.
"Oo nakita ko nga siya, pero lagi naman yung walang ekspresiyon ng mukha. Pano mo naging Kuya yun?" Ngumiti naman ako sa kaniya,yes! Buti na lang.
"Mahabang kwento....may hihingin akong pabor sayo. Pwede mo ba akong samahan na pumunta dun? Gusto ko siyang makita,as in!" I'm so eager to see him na....kapatid ko siya....and I really miss him.
"Ano ka hilo? Hindi pwede! Alam mo ba kung gaano kasama ang mga tao dun? Alam mo ba kung ano ang lugar na yun? Hindi pwede!"singhal niya sakin. Napasimangot naman ako bigla.
"Ganito na kang,kung ayaw mo akong samahan...ituro mo na lang sakin ang daan" tiningnan naman niya ako ng masama.
"Mahal na Prinsesa, kung gusto mong mamatay...huwag ganito. Mas maganda pang magbigti ka na lang kesa mangdamay ka pa. Alam mo bang konsensiya ko pa yan pagmay nangyareng masama sayo?!" Sigaw niya kaya naman napaatras ako. Ang harsh naman kapatid na to ni ate Eliszia.
"Samahan mo na lang kasi ako" pangungulet ko.
"Tumigil ka na lang kasi diyan sa kabaliwan mo, pasensya na mahal na prinsesa pero hindi kita dadalhin sa katapusan mo. Bye!" At ayun na nga,tumakbo siya palayo sakin.
Bakit ba lahat sila kontra na makita ko ang kapatid ko?
Pati tadhana ang damot,hmpff!
•To be continued ~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
PS: The Thunderbird's language is just like ours actually, basahin niyo lang from left to right:)
Song by:
Katie Sky
[Monsters]