~~Depression & Hatred~~
THIRD PERSON'S POV
Dalawang araw matapos ang nakakapagod na training, ay nagpahinga muna ang mga estudyante. At sa kalagitnaan ng pagpapahingang iyon, ay may mga taong dumating sa lugar nila. Ang mga ito'y agad na sinalubong ng mga taga-roon at ihinatid sa pinuno nila.
Ang pinuno ng Anthemia na si Michael Edelbert, ang ama ng guro nila na si Martin Edelbert.
Sa kalagitnaan ng pagpupulong ng mga guro ng Akademya ng Algoria, ay dinala ng isang lalaki ang mga taong dinala rin ng Diyosa ng Pagsaayos, patungo sa lugar nila.
"Saan kayo nagmula?" Tanong ni Michael sa kanila. Kumapit naman ng mahigpit ang batang si Harmony sa laylayan ng damit ni Selina.
"Pentagon Village....kung saan nagtipon ang mga nakaligtas sa pagsira ng syudad namin noon na Contreras" dire-diretsong sagot ni Selina, bahagyang nagulat at napasinghap ang mga guro na nasa loob ng silid.
"Sinabi mo bang....Contreras?
Nakakatuwa naman,akala ko nawala na talaga kayo....gaya ng nangyare sa Ardor at Astra" masayang saad ni Silvana, tumango naman sa kaniya si Selina.
"Pinapunta ba kayo dito ng inyong anak,Mrs. Pimenova?" Tanong naman ni Reyna Elaine. Napailing naman si Selina, denying the fact that Sage indeed asks her to come.
"Nandito ako dahil sinugod ng Helszia ang bago naming tirahan, at ikinalulungkot ko na sabihing... dinakip nila lahat ng mga kasamahan namin. Ng tumakas kami ay may babaeng nakabistida ang nagdala samin dito, at kung hindi ako nagkakamali yun ang Helthare" napatango naman si Michael dahil sa isinalaysay nito.
Hindi na siya nagulat, dahil ang Helthare na rin ang nagtiwala na protektahan nito ang mga nangangailangan.
"Ikinalulungkot namin ang nangyare sa inyo, huwag kayong mag-alala ililigtas natin sila...siya nga pala,kailangan ng anak mo ang gabay at presensya mo...matapos ang huling ensayo namin ay hindi na siya lumabas sa silid niya...she's depressed about what happened, nag-alala kami sa kaniya...Simula ng malaman niya ang katotohanan sa likod ng galit ng dating kaibigan niya at ang pagtraydor sa kaniya ng lalaking minahal niya ay lagi na siyang tulala at madalas daw na umiiyak paggabi" litana ni Reyna Elaine. Walang emosyon na tumango si Selina...sa totoo lang wala naman siyang pakealam sa dalaga, para sa kaniya dagdag responsabilidad lang ito.
"Salamat po sa pag-aalaga niyo sa....eherm....kay Sage. Ngunit magpapahinga muna kami, saan ba kami manunuluyan" tanong nito, nag-utos naman si Michael sa mga estudyante na ituro ang titirahan ng mga bagong dating.
Iginiya naman sila sa titirhan nila.
Yun ay ang bahay rin na tinitirahan nina Axell at Sage. Naabutan nila si Axell na kinakausap ni Chantal.
"Axell..anak!" Agad na yinakap ni Selina ang anak, yinakap naman din siya nito pabalik.
"Mom,when did you arrive?... Lola...Harmony,Timbre and--nasaan si Rhythm?" Ngumiti pa ito sa Lola niya pero nagulat siya ng makitang nawawala ang isa sa mga kambal.
"Kuya! Kuya! Kinuha po nila si Rhythm" sumbong ni Harmony saka nagsimulang umiyak,tinitigan naman ni Timbre ang kapatid saka ikinuyom ang mumunti niyang kamao.
"Tahan na,baby" kinarga naman ni Chantal si Harmony at pilit na pinakalma ang pitong taong gulang na bata.
"Sinalakay rin nila ang Pentagon Village,ang believe it or not, kami lang ata ang nakatakas,buti sana kung hindi lang kami" napaupo sa upuan si Selina, napahilot naman si Axell sa sentido niya dahil sa nalaman.
Nagkatinginan din sila ni Chantal, nginitian naman siya ng dalaga, napangiti na lang din ng bahagya ang binata sa kaniya.
"I'm glad that you guys are okay..."
Saad ni Axell,tumango naman sa kaniya ang kaniyang ina.
"Apo,nasaan na pala si Saly?" Tanong ng Lola niya, napatungo naman si Axell saka itinuro ang pintuan ng isang silid.
"Mommy Sage? Nasa loob siya?"
Kunot noong tanong ni Timbre.
"Bakit siya nasa loob? May nangyare ba? Kumusta ang apo ko?" Nag-aalalang tanong ng matanda.
"Mom, I told her everything. Pero hindi niya kinaya at nagnervous breakdown siya, dumagdag pa ang lalaking mahal niya....he turned out to be an enemy" natutop na lang ng Lola niya ang kaniyang bibig. Samantala, tahimik naman lang si Selina.
Lumaki si Axell sa Lola niya, simula nung 7 years old siya hanggang mag-9. Ng dumating siya sa kanila ay nakita rin niya ang kapatid niya.
"Mom, you're all she needs now.
Naiintindihan ko kung bakit siya nagkakaganyan, her control over her emotion busted out, nadedepress na siya at ayaw na niyang makipag-usap sakin..she's shutting every one up....maski ang mga kaibigan niya'y ayaw niyang makausap o makita man lang..." Napatingin lang sa ibang direksiyon si Selina, naiinis na siya dahil lagi na lang siyang pinagtutulakan papunta sa dalagang iyon.
"Bakit hindi ang Lola mo ang pakausapin mo diyan? Diba paborito naman siya nito? Tsaka, magpapahangin lang ako" agad na lumabas ng bahay si Selina, at pinanood na lang ng binata ang kaniyang ina na umalis.
Pinasubok niya ang kaniyang Lola sa pagkausap sa dalaga pero ayaw rin siya nitong sagutin, maski ang mga bata ay nalulungkot na dahil ayaw rin silang kausapin nito. Sa mga sandaling ito, sobrang nasasaktan si Sage at ang tanging gusto niya lang ay maranasan ang pag-alo ng kaniyang ina sa kaniya, kung nandun pa nga lang ang kaniyang ama ay mas gugustuhin niya, pero wala....ayaw ng kaniyang ina,pakiramdam niya kinasusuklaman siya nito.
"Lola, hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Why is it that mom is so stubborn, she can't even talk to her daughter? She can't even console her? Minsan nagtataka ako kung bakit ang sama ng trato niya kay Saly, anak ba niya ang kapatid ko?" Frustrated na tanong ni Axell, nginitian naman siya ng matanda at hinawakan sa braso.
"Ang mama mo, siya ang pinakanasaktan ng nawala ang iyong ama....simula nun lahat na sumisimbolo sa iyong ama ay iniiwasan niya dahil bawat sandali ay nasasaktan lang siya...siguro isa na sa mga bagay na yun si Sage" napakunot naman ng noo niya si Axell, para sa kaniya ang labo ng rason ng kaniyang ina.
"Pero Lola, don't I symbolize my father's existence?" Nagtatakang tanong ni Axell. Umiling naman ang Lola niya saka tumawa ng mahina.
"Hindi naman sa ganun, pero mas kamukha kasi ng daddy mo si Sage, you took your mother's resemblance hahaha" at kahit papaano ay napangiti naman si Axell.
Napatingin sila sa pintuan ng silid ni Sage. Hindi na nila alam kung ano pa ang gagawin nila, ayaw ng kaniyang ina na kausapin siya. Pero mas lalong ayaw niyang kausapin ang ibang tao not unless ang ina niya iyon.
Sa likod ng pintuan iyon, ay walang tigil sa pag-iyak si Sage. Mugto ang mga mata, masagana ang eye bags, she's far from the Sage she was before. Tinititigan niya ang litrato niya kasama ang kaniyang ama na nasa isang locket na hindi niya maging isinusuot. Yinakap niya ang kaniyang tuhod,habang nasa gilid ng kama niya.
"Dad, I'm so frustrated... I can't stop thinking about Xchindy at it really hurts me when my memory with River flashes in my mind. Pakiramdam ko mababaliw na ko, ayaw ni Mommy sakin, at nagui-guilty ako kasi hindi ko pinapansin si Kuya...Dad, what did you do? Ano ba ang ginawa ng mga magulang ni Xchindy para gawin niyo yun sa kaniya. I know you have your reasons, I know she has her reasons, Kaso naguguluhan na ko...wala akong kaalam-alam but I'm the one who's suffering, did I really deserve this?" Pagkausap nito sa sarili niya. Sage has always been confident about herself, she's tough, but this issue softens her heart. She's guilty for something she has nothing to do of.
Sa kabilang banda, nakatanaw lang si Selina sa malawak na kapatagan na natatanaw niya mula sa kaniyang kinalalagyan. Magsisindi sana siya ng sigarilyo pero mayroon siyang biglang naalala, kaya naman ay itinapon niya na lamang ang sigarilyo at saka nagdabog. Wala siyang ibang masisisi, kundi ang sarili niya. Pakiramdam niya lagi siyang binabangungot ng nakaraan, at ang existence ni Sage ang laging nagpapaalala sa kaniya ng mga bangungot na iyon ng nakaraan niya.
She's not perfect like everybody thought her to be. She's nothing but also a victim of love.
"Damn it Hadji, wala na nga siya sa buhay ko,pero lagi kong nakikita sa batang yun ang pangga-gago mo sakin. Nangako ako sayo na aalagaan ko'y mamahalin siya para sayo, pero ang hirap lang eh...ang hirap na isantabi ang poot ko para sa dugong nananalaytay sa kaniya. I tried but I just can't! P***!" Parang baliw si Selina na nagsasalita ng mag-isa sa ilalim ng puno. Huminga lang siya ng malalim at muling tumingin sa bahay na nasa harapan niya ngayon.
Wala siyang pakealam sa nararamdaman ng dalaga, gusto niyang nakikita na nagdudusa ito dahil sa ganitong paraan pakiramdam niya'y nakakaganti na siya sa babaeng yun. She's pathetic to think of it that way, pero naging ambisyosa lang siya.
She wished for something she knew that will never be for her, ito ang napala niya...at ang katotohanan ang habang buhay na tumutugis sa kaniya. Kung sasabihin niya iyon ngayon, lalo lang madudurog ang puso ni Sage, but as if she cares. Para sa kaniya, mas mabuti ng naramdaman niya ang sakit ng isang dahasan lang kesa araw-araw siyang masasaktan dahil sa malalaman niya, it's better for her to suffer once than twice.
"Mrs. Pimenova,nandito ka pala"
Napalingon si Selina sa lalaking nakatayo ngayon sa harapan niya.
"Mr. Erickson Martel, what happened to you?" Supresang tanong ni Selina, may benda ang magkabilang braso ng lalaki at saka maraming galos,but unlike last time....he looks fine...kinda.
"Lot of things happened, hindi ko na alam kung saan ako magsisimula. Siya nga pala, pano ka napunta dito?" Tanong nito, napakibit balikat na lang si Selina.
She has to tell the thing over again.
"Helszians..." With one word naintindihan rin kaagad ni Erickson.
Tumabi siya dito, at saka nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga.
"Kumusta si Sage?" Tanong nito, napatingin naman sa kalangitan si Selina. Is this day just all about Sage? Tanong nito sa isip niya.
"Si Sage lang ba ang estudyante niyo?---- I mean, you all seems to worry about her" pagbawi nito.
Napatawa naman ng mahina si Erickson.
"I've known all my students,kinda, matatag at malakas na basta si Emory kaya niya ang sarili niya.
Pero si Sage, she's a fragile one"
Napairap naman sa hangin si Selina saka tumayo at tumalikod sa lalaki.
"Sir, ano po ba ang gagawin niyo kung sa isang bagay lagi mong nakikita ang masalimoot mong nakaraan? I mean, would you rather despise of it or keep it?"
Napakunot ng noo niya ang lalaki dahil sa tinanong nito.
"Kung lagi ka lang nasasaktan then, dispose of it and let go" tugon nito. Liningon naman siya ni Selina saka tumango dito at umalis na.
Pinagmasdan ni Erickson ang mga taong gumagawa ng kaniya-kaniya nilang mga gawain. Mula sa malayo ay natanaw niya ang mga estudyante niya. They're all having fun, kumaway siya sa mga ito ng mapansin nila ang presensiya niya at kumaway sa kaniya. Sa mga ito ay naalala lang niya ang anak-anakan niya....
"Sir Martel bakit nandito na kayo?
Dapat magpahinga muna kayo, kakagising niyo pa lang." Napatawa naman siya ng mahina dahil sinita siya ni Ace na kasama si Lloyd habang nagdadala ng mga labahang damit.
"Ayos lang ako....tsaka,Hijo maaari ba kitang makausap kahit saglit lang?" Nanlaki ng bahagya ang kaniyang mga mata saka tumango at ipinasa kay Lloyd ang mga dala niya.
Magrereklamo sana ang binata pero wala siyang magagawa,guro niya ang nag-utos eh.
"Tungkol po ba ito kay-----" hindi na natapos ng binata ang sasabihin niya ng magsalita kaagad si Erickson.
"Anong nangyare ng mga panahon na wala akong malay? Anong mga kabaliwan ba ang ginawa ng anak ko?" eager na tanong nito. Bakas sa boses niya ang lungkot, hindi rin maipagkakaila ang pagkadismaya dito. Nag-iwas naman ng tingin niya si Ace saka ngumiti ng mapait.
"Pasensya na po, I didn't keep my promise. Every time na nagkakaharap kami, nagta-take over ang galit ko sa kaniya dahil sa ginawa niya kay Therese" malumanay na sagot ni Ace, pero sa kabila nun....bakas ang lungkot sa boses niya. Namayani ng ilang sandali ang katahimikan sa pagitan nila hanggang sa mapaupo na lang si Erickson sa lupa.
"Sabi ko na nga ba, mauulit lang ulit lahat. Kahit anong gawin ko pabaya talaga ako....nakakatawa talaga. I'm so pathetic" he just smile bitterly. Hindi niya inaasahan na sa huling pagkakataon, mag-isa na naman siya, napabayaan na naman niya ang nag-iisang rason niya para mabuhay.
14 years ago, he lost his daughter and wife dahil inuna niya ang iba bago ang sarili niyang pamilya. Napabayaan niya ang mga ito kaya nawala sila sa piling niya, ng makilala niya si Xchindy, ng ampunin niya ito, inisip niya na sa pamamagitan niya ay makakabawi siya sa mga pagkukulang niya noon. But eventually, nangyare lang ulit.....she lost her way, he lost his happiness, they both got lost and lost someone.
"Sir huwag niyo pong sisihin ang sarili niyo,it's her choice and you got nothing to do with it. Si Xchindy...Nagbago na siya, hindi na siya ang Xchindy na kilala nating lahat, marami ng nawala satin dahil sa kaniya...." Bakas sa boses ni Ace ang inis, kaya naman napapikit na lang ng mga mata niya si Erickson.
"No,Ace...I am her guardian so I have the responsibility to look after her. Ako ang lubusang nakakakilala sa kaniya, and I'll probably be the last person to know her more than anything, Ace she's lonely....maaga siyang naulila, maaga niyang naranasan ang kalupitan ng mundo, she's tough outside but she's just like any girls, noon sinabi niya sakin na papatayin niya ang mga taong pumatay at may kinalaman sa pagkamatay ng mga magulang niya. Right from that moment, I knew na kailangan ko siyang bantayan" natigilan si ace dahil sa narinig niya.
Napailing siya ng bahagya ngayon na naririnig niya ang mga katagang ito.
Of course they won't know about it, maski ang taong ito'y hindi na kilala ang sarili niya...ang ibang tao pa kaya.
"Ibig sabihin Sir Martel noon pa man alam niyong mangyayare 'to?"
Gulat niyang tanong, tumango naman ng marahan si Erickson, napamura naman si Ace dahil hindi niya ito inaasahan."why did you keep all this to yourself? Sinabi mo dapat samin para hindi nangyayare ang lahat ng 'to. Alam niyo bang ang anak mo ang naging dahilan kung bakit nagsimula na naman ang digmaan? She exposed Ash's identity, she told them about the gems, she fooled everyone" frustrated na saad nito.
"Ace, kahit ang isang demonyo ay magiging anghel kung palalakihin siyang ganito. I hoped for her to be like the angel I want her to be. Kung hindi ko lang sana siya napabayaan. Kung nalaman ko lang na hanggang sa mga sandaling iyon ay binabagabag pa rin siya ng mga masalimoot niyang nakaraan sana may nagawa ako...." Napailing na kang si Ace at napahilamos ng mukha niya gamit ang palad niya.
"Sir Martel, kaya ba sinabi niyo sakin noon na bantayan ko siya?"
Tanong ni Ace, this time kumakalma na ang boses niya.
"I even made you promise..."
Tumayo naman si Erickson saka ilinapat ang kamay niya sa braso ng binata.
"I'm sorry...." Tugon ng binata.
"Don't be...alam mo ba nung nasa Helszia ako, nakita ko kung pano niya ako ipagtanggol. I saw how those golden eyes of her,through dagger of glares against those Helszians" napakunot naman ng noo niya si Ace.
"Why are you telling me this?" Nagugulumihanan nitong tanong.
"I'm saying na may pagkakataon pa para maitama ang lahat ng mga to"
Nakangiting saad nito.
Habang nag-uusap sila, ay nakaupo lang sa gilid ng kama niya si Emory at linilinis ang espada niya. Nasa may bintana siya kaya naman natatanaw niya rin ang mga tao doon, hindi niya maiwasang mapangisi ng maalala niya ang narinig niya kanina sa pag-uusap nina Selina at Erickson, actually ang parteng iyon lang ng pag-uusap nila ang naabutan niya.
"Matatag at malakas huh.....siguro ganito talaga...kapag alam ng mga tao na malakas ka, they won't bother to ask you if you're okay...minsan din kaya naming hindi kinakaya ang mga nangyayare samin....tsss" tiningnan ni Emory ang repleksiyon ng mukha niya sa espadang ngayon ay napakalinis na. Napangisi na lang siya ulit.
"Oo nga naman Emory... Malakas ka, matatag ka...panindigan mo yan" sabi niya sa sarili niya saka napahiga sa kama niya at saka nito ipinatong ang braso niya sa mga mata niya.
Maya-maya ay may kumatok sa pintuan niya. Bagama't tinatamad ay tumayo siya at pinagbuksan ng pintuan ang tao sa labas. Doon ay nakita niya si Vex na nakangiti at kasama nito ang Lola niya, not actually the Lola by blood, pero pamilya na rin ang turing niya sa buong angkan niya so...that explains it.
"Sinamahan ko siya dito since she really wants to see you...I'll leave you two na...bye" nakangiting umalis si Vex. Agad namang pinapasok ni Emory ang Lola niya sa bahay nito. Actually, mag-isa lang siya dito.
"Sana po nagsabi kayo na dadalaw pala kayo, sana nakapaglinis man lang ako" nahihiyang saad ni Emory.
Napakamot pa siya ng batok niya at hindi makatingin ng diretso sa mga mata ng matanda. This is the side of Emory, that only those who knew her since she's a fetus will see...
"Huwag ka nang papormal diyan alam ko namang hindi ka naglilinis.
Siya nga pala, nagdala ako ng tinola baka kasi hindi ka kumakain" pagbibiro ng matanda,pero agad lang napangiwi si Emory dahil dito. Agad namang kinuha ni Emory ang supot na dala nito, tumingkad ang mga mata niya dahil marshmallow ang laman nun....
"La! Sa'n ka nakabili nito?" Tanong nito sa matanda. Napatawa lang ng bahagya ang Lola niya.
"Dala pa yan ni Dwa--- Dwayanna! Si yanna kasi nakapunta noon sa bayan kanina lang kaya ayan" muntik ng masabi nito ang pangalan ni Dwayne,kaya naman napabuntong hininga na lang si Emory. Ang kaninang masaya niyang mukha ay nagbago rin.
"Pasensya na ho kayo...nag-aalala ba kayo sakin?" Tanong nito saka kumuha ng isang piraso ng marshmallow at isinubo iyon sa bibig niya.
"Hindi,bakit?" Napaubo bigla si Emory dahil sa sinagot ng matanda, napatawa na lang ito dahil sa reaksiyon ng dalaga....
"Jusko naman,La! Huwag ganyan!"
Reklamo nito, tawa lang ng tawa ang matanda. Pero umayos rin ito ng makita ang malungkot na mukha ni Emory. Somehow,she's so see through at the moment.
"Ano ka ba namang bata ka, bakit ba ganyan ang itinatanong mo sakin. Oo naman nag-aalala kami sayo, kilalang-kilala ka na namin eh. Ang tapang mong tingnan pero sa kalooban mo takot ka. Emory huwag kang magaalinlangan na ipakita sa mga taong nakapalibot sayo ang totoo mong nararamdaman" payo nito. Napailing naman ang dalaga. Para sa kaniya ang makitang mahina ay parang paglapastangan sa pride niya.
"Ayokong makita nila akong mahina. La, kung may makakakita man sakin na nagkakaganito ako, kayo lang yun...wala ng iba." She stiffen as she say those words. Lumungkot naman ang mukha ng matanda na kaharap niya.
"Emory,apo,hindi sa lahat ng oras itatago mo ang totoo mong nararamdaman. Kung mahalaga ka sa mga taong iyon, mamahalin nila ang mga kahinaan,kapintasan at kamalian mo. Emory walang perpektong tao...." Napatingin sa kaniya ang dalaga saka napabuntong hininga at ibinaba niya ang kaniyang hawak na supot ng marshmallow.
"Susubukan ko po." Sagot niya saka ngumiti. Tumango naman sa kaniya ang matanda saka tumayo.
"Siya nga pala, huwag kang magalit kay Dwayne....ginagawa niya 'to dahil naiwan ang kaniyang mga magulang sa Helszia...tsaka nandun rin ang iyong...." Pabitin na saad ng matanda. Napatayo naman rin ang dalaga.
"Ang aking...?" Nasasabik nitong tanong.
"...pinsan....nandun ang nag-iisa mong pinsan. Ang huling kadugo mo sa angkan natin" biglang nakaramdam ng kasiyahan si Emory.
Simula ng mangyare yun ay inakala niyang mag-isa na lang siya. Ngayon there was someone else she have.
"Talaga??" Masaya niyang tanong.
Tumango naman ang matanda sa kaniya. Dahil sa sobrang tuwa ay nayakap niya ng mahigpit ang Lola niya.
"Tama na yan,baka mabali mo ang mga buto ko,bata ka..." Bumitaw naman kaagad si Emory dahil sa reklamo ng matanda.
"Sorry po...." Nakangiti niyang sagot.
Napailing naman ang matanda saka pailing-iling na tunalikod at kumaway.
Naiwang mag-isa si Emory sa pasilyo at nakangiti pa rin ito. Magugulat pa nga ang mga tao kung nakikita nila ito dahil into ang kauna-unahang ngumiti ng ganito kalaki si Emory. It's like mapupunit ang labi niya dahil sa sobrang saya niya,and that smile of hers.
"First time yun ah! Ops! Ang ganda ng pagkakakuha ko" bumalik sa pagiging masunget ang ekspresiyon ng mukha ni Emory ng marinig ang boses ni Vex. Paglingon niya ay nandun ang dalagang kinainisan niya, may hawak iyong parang camera. Wait it is a camera.
"Vex....ano yang hawak mo?" Tanong ni Emory habang nakakunot ang noo.
"This? Ang tawag nila dito ay Camera, nagtataka ka siguro kung sa'n galing to....it came from the mortal world...just so you know, isinama ako nina Lucille at Maxwell sa pagpunta nila dun" pagmamayabang nito. Napataas naman ang kaliwang kilay ni Emory dahil sa narinig niya.
"Anong ginagawa nila dun?" Tanong nito. Natutop naman ni Vex ang bibig niya dahil sa sinabi ni Emory.
"Dude, nag-iimbistiga sila kung buhay ang ama-amahan ni Ash. Sabi kasi nila, may lalaking nagngangalang Selim Dawnvell ang nadala sa hospital nung mismong araw na inatake sila ng Helszia"
Salaysay ni Vex. Napailing naman ng bahagya si Emory. Nandun siya ng mga sandaling nangyare ang pamamaslang sa mga magulang ni Ash.
"Nakita ko kung paano nila siya pinatay. Pano nangyare yun? At bakit ngayon lang natin nalaman?"
Naguguluhang tanong ng dalaga.
"According sa source ko....sabi daw na biglang nawala si Mr. Dawnvell sa hospital. At alam mo bang si Miss Marina ang nakaalam patungkol dito ng pumunta siya sa mundo ng mga tao para may bilhin na walang dito sa mundo natin. Tapos may nakita siyang ID na nahulog...kinuha iyon ng isang mama na nakahood at umalis. She saw the name, Selim Dawnvell.... ang astig no?" Napahawak ng ibabang labi niya si Emory. Naisip niya na parang may mali....hindi niya alam kung ano....
"Naniwala naman kayo kaagad---- what if may kinalaman ang Helszia dito. Hindi dapat tayo basta-bastang naniniwala sa ganitong mga bagay, tandaan niyo....hawak ng Helszia ang hiyas na Bluster ng Valtoria, hindi lang yun basta-basta...kakaiba ang kakayahan nung manggaya" napatawa naman ng mahina si Vex dahil sa mga sinabi ng dalaga. Kaya naman napairap na kang ito sa hanging at tumalikod.
"Emory...uyy! Gala tayo!" Saad ni Vex pero isinara lang ni Emory ang pintuan at hindi na kinausap pa si Vex.
"Emoryyyyyy!!! Sige ka papasok talaga ako kahit wala ang permiso mo!" Napabuntong hininga na lang ang dalaga dahil sa sinabi nito. Sa huli ay wala ring nagawa si Emory kundi ang sumama kay Vex. Nagkapag-isip-isip rin siya patungkol sa sinabi sa kaniya ng Lola niya.
Pero hanggang ngayon ang iniisip pa rin niya ang mga Helszians,kahit kailan ay hindi niya makakalimutan ang mga ginawa nito.
Sa kabilang banda naman, habang naglalakad sina Nurse Lucky at Edrian papunta sa silid ni Eliszia ay napansin ng nurse na tila balisa ang bata.
"May problema ba Edrian?" Tanong nito pero umiling lang ang bata. Tumango na lang rin siya.
Ng buksan nilaang silid ni Eliszia ay nakita nila na nakikipagtalo ito sa isang binata. Who else? It's no other than the OH so Handsome Lloyd Roberts.
"Sinasabi ko na nga sayo na akin ka na lang ba't ba ayaw mo sakin? Gwapo naman ako....sige naaaa Eliszia be my queen and we'll rule the whole room of ours:>" nakangising saad ni Lloyd, namula banana ng mukha ni Eliszia saka niya hinampas ang binata. Pero napangiwi ito dahil ang injured niyang braso ang nagamit niya.
"Anong room of ours?! Ang dumi ng utak mo! At saka anong tingin mo sakin cheap?! Kahit gwapo ka pa hindi ako papatol sa Playboy naiintindihan mo?!---aray! Ang sakit!!! Bwesit ka Lloyd" sagot nito. Tawa naman ng tawa ang binata saka napatayo at sinangga ang unan na tinapon sa kaniya ng dalaga.
Pagkabukas ng pintuan ay pareho silang napatigil at napatingin sa direksiyon ng mga tao na nasa bungad ng pintuan, parehas sikang napaayos. Nanlaki naman ang mga mata ni Eliszia ng makita ang kapatid niya na agad siyang yinakap at iniyakan.
"Ate!!!!" iyak nito sa kapatid.
Hinila naman ni Nurse Lucky si Lloyd at ang iba pa na nasa silid na iyon palabas maliban na lamang sa dalawang magkapatid.
"Anong meron dun?" Nagtataang tanong ni Lloyd sabay hawak sa buhok niya.
"I'll tell you...this way" iginiya ng nurse ang binata papunta sa isang sulok at doon niya ikinuwento ang patungkol sa tragedyang nangyare sa pamilya ni Eliszia.
"Pinatay ng dalawang babae ng Helszian ang pamilya ni Eliszia. Nakatakas lamang ang batang iyon dahil may lalaking nagpatakas sa kaniya. But the rest were slaughtered mercilessly"salaysay nito. Biglang gumuhit ang galit sa mukha ni Lloyd. Napakuyom siya ng kamao niya at napamura.
"P***! Sabihin mo,kulay pula ba ang buhok ng isa sa dalawang babae na yun? Tsaka ginto ang kulay ng mga mata?!" Singhal na tanong ni Lloyd. Napataas naman ng kilay niya ang nurse saka binatukan ang binata.
"Huwag mo akong sisigawan, pero oo....nasabi nga niya na isa sa dalawang babaeng iyon ay tugma sa description mo" habang hinihimas ng binata ang batok niya ay napatingin siya ng seryoso sa nurse na nasa harapan niya.
"This is not good...." Saad nito,saka nakarinig sila ng mga nababasag na gamit at ingay sa loob ng silid ni Eliszia, kaya naman ay agad silang tumungo doon.
Matapos iwan nina Lloyd at Lucky sina Edrian at Eliszia,ay takot na takot na nagsalaysay ang bata sa mga nasaksihan niya sa kaniyang kapatid. At habang nakikinig sa mga tinuturan ng kapatid ay unti-unting linalamon ng galit at poot si Eliszia. Napasabunot ito sa sarili niyang buhok. Dahil dun ay mag-alala ang kapatid sa kaniya.
"A-Ate....*sob* okay ka lang b-ba?"
Pasinghot-singhot na tanong ni Edrian. Nakayuko lang si Eliszia, saka nagsalita ng malumanay. Malumanay nga ang pagkakasambit niya sa mga salita pero bakas sa boses niya ang pagpipigil, and it's creepy to hear.
"Edrian, maaari mo ba akong iwan muna?...." Nakayuko nitong pakiusap sa kapatid. Nag-aatubili man ay iniwan ni Edrian ang kaniyang kapatid sa loob ng silid.
Habang nakasandal sa pintuan ay narinig niya ang mga ingay ng mga gamit na tinatapon ng kaniyang kapatid. Gayundin ang mga nababasag na mga gamit doon.
"XCHINDY!!!!! ANO BA ANG NAGAWA KO SAYO?! BAKIT BA SILA PA?! BAKIT SILA PA?! AHHHHHHH!!!!!! ISINUSUMPA KO!!! PAGBABAYARAN MO LAHAT NG GINAWA MONG 'TO! HAYOP KA!!!" Rinig nitong sigaw ng dalaga sa loob ng silid, napaupo na lang siya sa likod ng pintuang iyon saka napahawakan sa magkabila niyang tenga.
Napatingala siya ng makita na padating ang maraming nurses at sina Lloyd kasama si Lucky. Agad itong yumakap kay Lucky, agad naman ring pumasok si Lloyd sa loob ay pinigilan si Eliszia. Nahirapan pa sila sa dalaga dahil galit na galit ito, parang nagwawalang halimaw si Eliszia. Ibang iba ito sa kung sino siya,sa normal na siya....
"Eliszia!" Sigaw ni Lloyd, saka pinaharap sa kaniya ang dalaga.
Umiyak ito ng umiyak.
"Pinatay niya ang buo kong pamilya! Lloyd sila lang ang meron ako! Hindi ko siya mapapatawad!! Hindi kahit kailan!!!----" agad ding yinakap ni Lloyd ang dalaga, dahil dun ay umiyak ng matindi ang dalaga habang yakap ng binata....sa dibdib niya'y ibinuhos ni Eliszia ang lahat ng luha niya sa mga sandaling iyon.
Sa kabilang dako'y nagising si Ash ng makaramdam siya ng presensya sa harap niya. Pero gaya ng inaasahan niya,hindi sumunod ang kaniyang katawan sa kaniya. Ang kaniyang diwa ay gising pero ang kaniyang katawan ay hindi, puro kadiliman lang ang bumabalot sa kaniya....at wala siyang nakita dahil sa kadilimang ito....pero may narinig siyang boses....
"Anak....anak ko...."
Kunot noong inilibot ni Ash ang kaniyang paningin pero wala siyang nakita. Pinilipilit niyang igalaw ang sarili niya pero dahil nakakadena siya wala siyang nagawa. Napayuko na lang siya, at hindi na nagpumilit pa....
"Kumusta...Ash...aking anak...."
Maya-maya ay may isang kulay lilang ilaw siyang nakita. Itinaas niya ang kaniyang tingin at isang babaeng nakabistida ang bumungad sa kaniyang paningin.
"Sino ka?" Mariin niyang tanong.
Tumulo lamang ang luha ng babae saka siya nito yinakap.
Naguguluhan niyang tiningnan ang babae, sa kaniyang isip ay tinatanong niya ang kaniyang sarili kung nananginip lang ba siya.
Hinawakan ng babae ang kaniyang pisngi at saka siya nito nginitian,kahit pa may luhang dumadaloy sa mga mata nito.
"Marahil ay naguguluhan ka...patawad....napunta ka sa ganitong sitwasyon dahil sakin. Patawad aking anak" natigilan si Ash dahil napagtanto niya ang mga sinabi ng babae. Tiningnan niya ng nakakunot ang noo ang babae na nasa harapan niya.
"Thalya?" Tanong nito.
Muling yinakap ng Diyosa ang kaniyang anak. Pero si Ash ay gulat parin hanggang sa mga sandaling iyon. Ni hindi niya nga alam kung bakit niya itinulak ang babaeng iyon palayo...
Samantala....
"Nakakatuwa...nakikita mo ba kung ano ang nakikita ko?" Tanong ni Diego kay Mikael na ngayon ay nakatanaw sa buong lupain ng Algoria na inagaw nila.
"Hindi ako bulag ama,nakikita ko lahat ng nakikita mo. Maski mga ginagawa mo na hindi ko sinasang-ayunan" prankang sagot nito. Napalingon naman ng marahas sa kaniya ang ama nito.
"Mikael! Hindi mo sinasagot ng ganyan ang hari....kahit ama mo pa ako rumespeto ka!iyan ba ang natutunan mo sa puder ng mga gunggong na yun?!" Singhal ng Hari sa kaniyang anak. Hinarap lang siya ng kaniyang anak. Nakipagtitigan ito sa kaniya na para bang hindi ito natatakot sa kaniya.
"Hindi ama...pero ito ang natutunan ko sa ilalim ng isang puder kasama ang mga traydor. Hindi ko alam kung kilala pa kita, ikaw pa ba ang hari ng Helszia? Dahil ang nakikita ng mga mata ko, ay isang bulag na sunod-sunuran. Oh,I'm taking my words back.... hindi ko naikita ang mga nakikita mo,dahil hindi ako bulag gaya mo"
With that notion ay lumabas ng walang imik pa si Mikael. Siya ang prinsipe ng Helszia, kinatatakutan, walang away kung pumatay....pero hindi bulag-bulagan.
Habang lumilipas ang araw....
Unti-unting nabubunyag ang mga kaliluhan ng bawat isa. Habang lumalaganap ang kadiliman, naisisilang ang pag-asa at liwanag.
•To be continued ~