Bahar
Düğünden iki gün önce…
Laysender odaya girip umursamazca yerine kurulan kadına bakıyordu. Kadın sadece bir gün ortadan kaybolmuş döndüğünde yanında “herşeyi” olduğunu iddia eden sinir bozucu bir adamla dönmüştü. Herşeyi! Ne anlamlara geliyordu acaba bu “Herşey”… Ne yapıp ne edip öğrenmeliydi. Bir de onca üzülmüştü kız acaba ondan hoşlanıyor muydu diye. O burada kendi kendisini yerken meğerse hanım efendi gününü gün ediyormuş.
Umut Laysender’ın ona kilitlenmiş bakışlarından kurtulabilmek için önünde ki kağıtlara sanki insanlığı kurtaracak önemli bir keşif yapacakmış gibi dikkatle bakıyordu. Adamın bakışları ensesinde toplanıp omuriliğinde sızlanmalar yaratarak derinlere doğru iniyordu. Bir gün de sadece bir günde ne kadar değişmişti bakışları. Mehmet etkisi olsa gerekti bu bakışların müsebbibi. Mehmet bütün gece Laysender’ın tepkilerini ölçmek için hiç davranmadığı kadar yakın davranmıştı kıza.
Dün gece her şey çok güzeldi ama Lumina nın bir ara mutfakta söyledikleri kafasını karıştırmıştı. “Bu adam sa..na de..li gibi aşık Umut. Gözle..rinden sana doğru kuru..lan köp..rüleri görme..mek için kör ol..mak lazım.”
Ama Lumina’nın gördüğü ancak Acar Hafiye’sinin rolunu oynarken ki profesyonelliği olabilirdi. Başka bir ihtimal aklının ucundan bile geçmemişti şimdiye kadar. Ama Allah şahit sabahtan beri Lumina’nın teorisini destekleyen anılar temsil gecesi gibi birer birer arzı endam ediyordu.
“Umut!”
Laysender’ın kulakları sağır eden bağırışıyla kendisine geldi. Kızgın gözlerini adamın derinlerine dikti öfkeyle. “Neden bağırıyorsun Laysender! Ödüm koptu!”
“Af edersin ama tam beş kere normal ses tonuyla seslendim ama bana bakmaya tenezzül etmediniz hanımefendi!”
“Biraz dalmış olmaz mıyım. Yine de bağırman gerekmezdi. Evet ne vardı?”
Bir de o minik burnunu kaldırıp diklenmiyor muydu! Laysender tek lokmada yutmak istiyordu onu.
“Modeller hazırlandı yarın kalıba girecekler son bir kez bakmak ister misin diye sormuştum.”
Umut heyecanla hemen yerinden kalktı. “Ay o zaman neden sabahtan beri söylemiyorsun Lay! Hemen gidelim hadi!”
Bir yandan çantasını topluyor bir yandan da konuşuyordu. Tam da bu nedenle yanına kadar sokulan adamı fark edememişti. Laysender’ın ilk olarak kokusu mest etti kadını. Sonra elleri acelesin bir şekilde bileğinden omzuna kadar süründü. Omzunu bulan parmaklar hafif bir baskıyla kızı yıldırım çarpmışa çevirmişti.
Diğer koluyla da aynı işlemi yaptıktan sonra kızı yavaşça kendisine çevirdi. O kadar yavaştı ki Umut saniyelerin kendi içlerinde binlere bölündüğünü düşünmeye başlamıştı. Teni karıncalanırken şimdi ki zamana konsantre olamıyordu bir türlü. Sanki bedeninden yükselmiş dışarıdan kendisini izliyordu.
“Sen ne yapıyorsun Aptal!” diye bağırıyordu içinde bir şeyler ki muhtemelen aklı fikri mantığı ve beyni kare as olmuş onu durdurmaya çalışıyorlardı ama nafile. Laysender çoktan başka şeylerin kontrolü altına girmişti. Mesela kızın aceleyle toplanırken dudağına baskı yapan o minik inci gibi dişleri… Ya da eliyle önüne düşen perçemlerini yüzünden uzaklaştırmaya çalışırken açılan ver her santimi binlerce davet barındıran boynu… Ya da dalgalar halinde havadaki oksijen tanecikleriyle savaşıp etrafını saran onu kendisinden uzaklaştıran kokusu…
Hangisi daha baskındı bilemiyordu ve açıkçası umurunda da değildi şu an. Kızın kendisine bakan gözlerinde oradan oraya koşuşturan duygularda umurunda değildi. Elinin altında tir tir titreyen bedeni de…
Usulca yaklaştırdı dudaklarını o pembeliklere… Önce bir yudum… Sanki bal şerbeti gibi içini yakan. Sonra ikinci yudum ki ilkinden daha fazla ateşlere atan. Sonunda yıllar sonra kaybettiği topraklarına ayak basan bir derebeyi gibi tüm kudretiyle ona ait olana sahip olmuştu genç adam…
Pişman mıydı? Hayatı pahasına hayır! Pişman olacak mıydı? Onu da gözlerini açınca düşünmeye karar verdi….
<~~~~~ >
Lumina ve Sophia birlikte gelinlik için alışveriş yapıyorlardı. Sophia ilk olarak fazla istemese de Lumina’nın ikna kabiliyetinin önünde fazla duramamıştı. Lumina sırayla gelinlikleri deniyor Sophia’da her seferinde kızın güzelliğine bir kere daha hayran kalıyordu. İyi ki Esved’i kapı dışarı etmişlerdi. Evet açıkçası onu dükkandan yollamak için küçük çaplı bir arbede yaşadıkları doğruydu. Mansur Esved’i zorla kapıdan çıkarırken omzunun üzerinden Sophia’nın gözlerinin içine bakmıştı.
O kahrolasıca adam tek bir bakışla nasıl oluyordu da kızın duymak istediği her şeyi fısıldayabiliyordu. “Evlensek…” demişti Mansur. “Benim olsan…” Bulutum olsan sadece bana ait olan…” Sonra üzüntülü gözlerle kapıdan çıkıp gitmişti.
Lumina gözleri dolu dolu içeri geldiğinde telaşa kapıldı birden. Ne olmuştu ki şimdi. Hemen yanına giderek kollarına aldı. “Şişşş neyin var senin?” “Ben… Ben haya..limde..ki gelin..liği buldum. Aynı annemin gelinli..ği.. baksana..”
Sophia gözlerini kızın üzerindeki gelinliğe çevirdi. Son derece sadeydi ama kıza o kadar çok yakışmıştı ki. Kalbinde ki tahta kıymıkları bir kere daha battı göğüs kafesine…
“Çok güzel olmuşsun canım. Ne kadar çok yakışmış.”
Lumina kırmızı gözlerini kaldırıp kadına baktı. “Sende çok gü..zel olur..sun Sophia. Mansur’u üz..me. O seni çok sevi..yor.”
Sophia gözlerinden kaçmak için sıkı sıkı sarıldı kıza. “Sen sadece düğününe konsantre ol taze gelin. Kendi kuş yuvanın dallarını yerleştirmeden başka yuvalar yapmaya çalışma.Hadi şimdi gidip yüzünü yıka Esved seni böyle görürse elinden çekeceğim var.”
Lumina paravanın arkasına doğru giderken içinden bu güzel yürekli kadın için bildiği bütün duaları okuyordu. Mansur’un iyiliği bu kadına bağlıydı. Ve Lumina Mansur’a bütün dünyaları verebilmek istiyordu. Esved’ine bu zamana kadar sahip çıktığı için…
<~~~~~>
Esved terzinin yerden hafif yüksek reyonuna çıktığında Mansur’un gözleri ışıldadı…
“Hety be İstanbul adam görsün!”
“Abartma Hekimoğlu. Her zaman ki halim işte!”
“Oğlum ne kadar mütevazısın gözlerim doldu. İyi de oğlum neden beyaz renk seçtin. Erkek adama yakışır mı?”
Derin bir iç çekti Esved:
“Benim Nefesim’in yanına beyazdan başka renk yakışmaz be Mansur!”
O sırada Esved’in çalan teleonun ona uzatmıştı Mansur. Esved yüksekte bir an dengesini kaybedince neredeyse telefonu düşürüyordu.
“Oğlum! Dikkat etsene düşüreceksin!” diye seslenirken Mansur. Esved bambaşka bir yerde topalamıştı sarsılan bedenini.
Küçük bir oğlan çocuğu zarif bir berjerde oturuyor kucağında ki minik bebeği biberonla doyuruyordu. Küçük bebek bir an kendisini geri atınca hafifçe sendeliyordu küçük çocuk baharda rüzgarda sallanan yapraklar gibi. Ve arkasından tok bir ses duyuluyordu
“Oğlum! Dikkat etsene düşüreceksin!”
Küçük çocuk kızgın dalgalar önünde ki tek dal parçasıymış gibi sarıyordu kollarında ki bebeği. Biberonu yanındaki masaya bırakıp kollarına lıp yüzüne bakıyordu bebeğin.
“Sen abine oyun mu yapıyorsun Efsun? Oyunbaz mı olacaksın sen!”
Bebek neşeli kıkırtılarla “aguurrrrrrrrrrrrrr” diye onaylıyordu abisini…
Ve görüntü bulutların arasında kaybolurken Esved bilinçsiz bir şekilde Mansur’un kollarına yığılıverdi…
<~~~~~ >
Bu sefer gerçekten kısa oldu ama affınıza sığınıyorum hafta sonu bölüm ekleyemeyeceğim için bu sizlere çikolata tadında bir bölüm olsun istedim.
Yorumlarınıza dönemiyorum malum internet sorunu yüzünden ama hepsini okuyorum ve çok mutlu oluyorum.
Sevgiler~