ESVED

AŞKIN MANSUR HALİ / Bölüm:4

Acı…

İnsanın kalbini tunçtan pençelerle sarar da nefes alamaz hale gelir. Can acısı yakıp geçiyorsa bedeni, daha kesif daha onulmaz şekilde yakar yüreğini insanın ölüm acısı. Çaresizsindir, ellerin ulaşmaz, gözlerinin önünde solar gider ömür gülü, parmaklarının altındayken tutamazsın can özünü… Ölüm demirden bir set çeker de önüne, göremezsin…

Tüm parmaklarını toprağa gömmüştü Mansur. Kesif bir rüzgâr esiyordu mezarlıkta. Üzerindeki incecik gömlekle titriyor muydu? Hissetmiyordu… Annesinin mezarının başında, kimsesizliğine ağlıyordu.  Yeşil ormanlarından sicim sicim yağıyordu çocukluğu Mansur’un, Her bir damlada bir yaş daha büyüyordu.

Hastaneden çıkar çıkmaz ilk buraya gelmek istemişti Mansur ve Esved ikiletmemişti isteğini... Böyle olacaktı bundan sonra, Mansur isteyecek Esved dileğinin peşine koşacak ve dahi Esved isteyecek Mansur yollara revan olacaktı... Güz geçecek, bahar gelecekti ve bu iki yeni yetme yürek hep birbirlerine tomurcuklanacaktı...

Titrek sesiyle seslendi annesine Mansur;

"Buradayım anne, görüyor musun beni? Sen gittin, yemyeşil cennet bahçelerindesin şimdi babamla... Ya ben ne yaparım buralarda? Kim tarayacak saçlarımı? Kim kulağıma fısıldayacak geleceğe dair umutları?"

 

Tarifi imkansız bir hıçkırık firar etti dudaklarından, acının tarifi  olur muydu hiç?

Esved yumruk yaptığı ellerini  gevşetip yaklaştı yanına, omuzlarını kavrayıp ayağa kaldırdı titreyen bedenini. Üzerindeki ceketi  çıkarıp giydirdi üzerine. Bir kukla misali itaat ediyordu Mansur, ağlamaktan mecali kalmamıştı hiçbir şeye.

İki kolundan kavradı Esved, gece karası gözlerini, orman yeşillerine dikti korkusuzca, kendinden emin bir sesle konuşmaya başladı;

"Hekimoğlu, sen kimsesiz değilsin! Sen bensin bundan sonra, kanarsan ben saracağım seni, yanarsan merhem olacağım yaralarına. Ağlama artık! Erkek adam ağlamaz!"

Bilmiyordu Esved, ağlardı erkek adam hem de bir deniz ağlardı...

Mansur son hıçkırığını da yolladığında, sarıldı  Esved sıkıca kardeşine. Yaratan ona yeni bir kardeş yollamıştı ve asra yemin olsun ki Esved, tüm kanı pahasına kaybetmeyecekti kardeşini...

《~~~~~》

Karanlık odada Esved, sırım gibi dikilmişti adamın karşısında. Çerkez, gövdesinin tüm heybetiyle karşısında dikilen aslan parçasına baktı. Gözlerinde, elleriyle aldığı ilk canın izleri vardı. Esved, adamın ellerinde büyümüştü ama onun istediği gibi olmamıştı hiçbir şey...

Bir şey bekliyordu Esved, biliyordu adam.  Bir zaman, bir sûr bekliyordu, alacak canları, kapatacak hesapları vardı. Esved, ölüme yürüyen deli bir kasırgaydı dünya üzerinde. Şimdi birde yaren getirmişti yanında. Sarı saçlı bir oğlanın ne işi olurdu yer altı dünyasında. Saç tellerinde türküler asılıydı hala bu çocuğun, yapamazdı yaşayamazdı bu alemde...