Pov Jace:
"Snap je nu dat iedereen je een klein kind vind? Je loopt gewoon weg. Dat doen kleine kinderen! Jezus Esmay, wat heb jij toch de laatste tijd? Je bent vreselijk onhandelbaar." zeg ik kwaad tegen Esmay.
Ze haalt enkel haar schouders op en loopt langs me heen haar kamer uit. Ruw pak ik haar pols vast.
Boos trekt ze zich los.
"Laat me met rust. Ik ben gewoon boos omdat je sinds ik hier ben je vrienden heel anders behandelt. Goed? Dan ga ik nu naar de achtertuin want ik had vanochtend afgesproken met Kate-"
"Jij gaat helemaal nergens heen. Je wilde graag met rust gelaten worden dus dat kan. Je blijft de rest van de dag helemaal alleen in je kamer. Lekker veel rust. Ik kom je avondeten brengen en dat ga je zonder tegenspraak opeten. Als je morgen kan laten zien dat je gedrag niet meer op dat van een 6 jarige lijkt mag je je kamer weer uit. Veel plezier." zeg ik kwaad.
Ik duw haar terug haar kamer in en gooi de deur met een klap achter haar dicht.
Er zit geen slot op de deur maar dat maakt niet uit, als Esmay iets gaat proberen om te ontsnappen hoor ik dat gelijk en steek ik er een stokje voor.
Boos loop ik naar de woonkamer, waar Max nogsteeds op de bank zit.
Esmay is heel onredelijk bezig, maar over 1 ding heeft ze gelijk. Ik gebruik Max als een soorg oppas en Rick als levende babyfoon via de mindlink. Dat is niet hoe je vrienden zou moeten gebruiken.
"Ik zei het je, het is haar leeftijd. Je hebt geen idee van wat je in huis hebt gehaald. Als je niet snel iets doet wordt ze zoals Zack." zegt Max zonder op te kijken van zijn telefoon.
Kort grom ik. "Ze wordt niet zoals Zack. Bemoei je er niet mee."
"Misschien moet je me dan niet aldoor vragen om me te bemoeien met je mate." reageert hij.
Het is stil terwijl ik nadenk over wat hij bedoelt.
Hij moest aldoor aan haar vragen of ze had gegeten, wat ze had gegeten. Ik wilde dat hij op haar lette als ik weg was. Toen ik uit woede voor Mike veranderde was hij degene die ervoor heeft gezorgd dat ik haar niet perongeluk aan stukken scheurde.
Als je het zo bekijkt heb ik hem bijna gedwongen om zich te bemoeien met Esmay en mij.
"Uhh... daar heb je misschien gelijk in." mompel ik.
"Dat betekend dat je niet meer zo belachelijk gaat doen? Ik kon zelfs je jaloezie ruiken toen ze moest lachen om iets wat ik zei. Je weet dat ik nooit op zo een manier iets voor jou mate zou voelen." zegt Max.
Hij heeft zijn telefoon weg gelegd en is opgestaan om iets bij de tv te doen.
"Ik weet het. En het gaat niet meer gebeuren. Rick gaat me trainen om gewend te raken aan afstand nemen." zucht ik.
"Mooi."
Max gooit een controller van de Playstation mijn kant op, die ik opvang. Fifa is opgestart.
We hebben het er niet meer over en spelen tot 6 uur.
Rick belt en vraagt of we met hem en Leroy samen gaan eten. Max zegt ja en ik nee. Iemand moet zorgen dat Esmay in haar kamer blijft.
Nadat Max is vertrokken begin ik eten te maken voor Esmay.
Een lichte salade, een stukje kipfilet, gebakken aardappel blokjes. Alles in heel kleine porties omdat haar maag het anders niet kan hebben. De kipfilet snij ik alvast in stukjes zodat ze geen mes nodig heeft.
Met het bord in 1 hand en een vork in de andere loop ik naar haar kamer. Kort bonk ik op de deur en open die dan.
Esmay zit in kleermakerszit midden op haar bed een boek te lezen. Ik had een paar dagen geleden wat boeken in haar bureaulades gedaan voor als ze zich verveelde en die heeft ze nu dus gevonden.
Als ze opkijkt zie ik dat haar wangen rood gevlekt zijn. Ze heeft gehuild.
"Ik haat het als ze verdrietig is maar dit is haar eigen schuld. Ze wilde niet als 6-jarige gezien worden maar gedraagt zich wel zo. Niemand loopt zo maar weg midden in een gesprek! Dat is zo respectloos, ik heb er niet eens woorden voor." zegt Dan boos.
Zelfs mijn wolf is boos. Dat is eigenlijk wel goed, ik kan onmogelijk boos op haar blijven en Dan helpt me om het toch wat langer vol te houden.
Ik zet het bord op haar bureau neer.
"Je avondeten. Ik wil dat je alles opeet. Zo niet, blijf je morgen ook de hele dag in je kamer." zeg ik kortaf.
Ze moet nu echt gaan luisteren naar wat ik zeg. Als ze nu gewend raakt aan dat ik bijna alles goed vind zal ze gek worden als ik eens iets niet goed vind.
Omdat ze niet antwoord draai ik me naar haar om.
"Oké?" vraag ik.
Haar onderlip begint te trillen en gelijk voel ik Dan in mijn hoofd breken. Hij is niet boos meer. Het zal niet lang meer duren voor ik volg.
"Nee. Ik heb echt geen honger en wil niet nog een dag op mijn kamer zitten." brengt ze moeizaam uit.
Ze probeert heel hard haar tranen terug te dringen en het brok in haar keel weg te slikken maar zo te zien lukt het niet.
Diep zucht ik. De boosheid is nu al bijna helemaal verdwenen. Het enige wat ik nu nog kan doen is niet dichterbij komen want als ik haar eenmaal omhels en troost ben ik verloren.
"Je moet het toch opeten. Geen honger is geen reden. Pas als je ziek bent hoef je niet hele maaltijden te eten." zeg ik.
"Vanmorgen wilde ik wat eten en werd misselijk. Toen moest ik overgeven. Telt dat als ziek zijn?" vraagt Esmay zacht.
Ze slikt weer hevig. Nogsteeds heeft ze grote moeite met de tranen binnen houden.
Vanmorgen... heeft ze... overgegeven?
"AAAAAAAH ZORG DAT DE DOKTER KOMT ZE IS ZIEK EN GAAT DOOD! AAAAAAAAAAH" schreeuwt Dan in paniek.
"Ja. Ik neem je nu mee naar Dokter Teal." zeg ik gelijk en loop naar haar toe.
"Nee alsjeblieft niet. Het is morgen over, echt. Ik weet niet wat ik vandaag had maar ik was aldoor misselijk en gedroeg me als zo een highclass iemand die denkt dat ze alles is. Ik ga gewoon slapen en hoop dat het morgen beter is." zegt ze.
"Dus je vind zelf ook dat je gedrag echt belachelijk was?"
Ze krimpt ineen maar knikt dan.
"Ja."
Geen idee of ze het meent, ze is moeilijk in te schatten als ze zo hevig haar tranen probeert terug te dringen, maar ze zei het tenminste. Dat is al wat.
"Mooi. Probeer te eten, als het echt niet gaat ga je slapen. Tot morgen." zeg ik.
Ik loop naar de deur en knip het licht alvast uit, wetende dat ze toch niet gaat eten.
Zonder nog om te kijken sluit ik de deur en zucht dan opgelucht.
Het is me gelukt, ik ben bij mijn standpunt gebleven. Ze heeft het me met die extreme aantrekkingskracht moeilijk gemaakt maar het lukte me.
Ik zou het liefst terug naar binnen gaan en haar omhelzen, kussen, bij haar blijven tot ze slaapt en naast haar slapen. Maar dat kan niet.
Na nog een zucht loop ik naar mijn kantoor hier op de verdieping. Er zijn nog bergen met werk te doen.
Pov Esmay:
Ik wordt wakker van een harde klap.
Verbaasd open ik mijn ogen en kom overeind. Volgens mijn klok is het 7 uur in de ochtend, waarom komt er nu zo hard geluid uit de achtertuin?
En ik heb echt heel lang geslapen. Toen Jace gisteren weg ging viel ik in slaap en ik ben nu pas wakker.
Op de gang hoor ik voetstappen van vermoedelijk Jace. Hij passeert mijn kamer en ik hoor hem op de trap.
Het is een tijd stil, tot ik buiten Jace hoor schreeuwen tegen iemand.
"DIT IS HET PRIVÉTEREIN VAN JE ALFA! HOE HEB HET JE IN JE HOOFD KUNNEN HALEN OM HIER TE KOMEN?!"
Een andere stem antwoord, maar die praat op normaal volume dus ik kan het niet verstaan. Als mijn raam niet open was geweest had ik helemaal niets gehoord.
"JE MAG NIET MET HAAR PRATEN WANT ZE IS VAN MIJ EN ALLEEN IK PRAAT MET HAAR!" schreeuwt Jace.
Dat klinkt alsof het over mij gaat...
Wie wilt er met me praten? Politie? Weten ze dat ik hier ben?
De stem antwoord. Jace gromt luid.
"DRIE SECONDEN. JE KRIJGT 3 SECONDEN OM WEG TE GAAN EN NOOIT MEER OP MIJN TEREIN TERUG TE KOMEN. ALS JE NIET NU WEG GAAT OF NOG EEN KEER IETS OVER MIJN MATE ZEGT SCHEUR IK JE AAN STUKKEN!" schreeuwt hij.
Nou nou, dat is niet aardig. Even kalm blijven.
Als ik niets meer hoor spits ik mijn oren en ga iets rechter overeind zitten. Ik wil weten wat er gebeurd.
Zodra ik weer voetstappen op de trap hoor zwaai ik mijn benen uit bed en loop zachtjes naar de deur.
Ik open de deur en stap de gang op. Jace komt net de hoek om.
"Hoe lang ben je al wakker?" vraagt hij geschrokken.
"Uhm niet zo lang. Toen er iets omviel in de tuin en jij boos werd op iemand." zeg ik aarzelend.
Jace zucht diep en gaat met een hand door zijn haar. Hij heeft een joggingbroek en oud shirt aan, en hij loopt op blote voeten.
"Ga nog maar even slapen lieverd. Het was niets." zegt hij.
"Maar... je had het over mij. Wie wilde er met mij praten?" vraag ik door.
Als Jace niets zegt kan ik het al raden.
"O. Mike zeker. Wat wilt hij dan zo graag bespreken?" mompel ik.
Ik kan het niet tegenhouden, ik wordt rood. En ik heb geen idee waarom maar het geeft wel een verkeerde indruk.
Opeens duwt Jace me tegen de muur, met zijn handen naast mijn hoofd zodat ik ingesloten ben.
Hij is nu wel heel dichtbij, en gek genoeg vind ik het niet eens erg. Van dichtbij is hij nog knapper. Op zijn kaken zit een vage donkere waas van stoppels, alsof hij zich niet heeft geschoren. Weer verbaas ik mezelf door dat alleen maar aantrekkelijk te vinden.
"Wíl je met hem praten?" zegt hij langzaam.
"Nee. Echt niet. Ik wil gewoon weten wat er zo belangrijk is dat hij om half 7 in de ochtend in jou achtertuin staat." breng ik uit.
Jace knijpt zijn ogen tot spleetjes en buigt nog dichter naar me toe. Ik kan zijn spieren voelen.
"Zo belangrijk dat hij ligbedden opstapelt om op jou raam te kunnen kloppen. Wees eens eerlijk Esmay. Wat voel je voor hem dat je niet voor mij voelt?"
Ik ben stil door zijn laatste zin. Nu hij zo dichtbij staat is het heel moeilijk om na te denken dus ik heb geen idee van wat hij bedoelt.
En hoe in vredesnaam zijn mijn armen om zijn nek gekomen?
"Wat?" pruttel ik uiteindelijk.
"Wat. Voel. Je. Voor. Mike. Zijn je verliefde gevoelens voor hem groter dan die voor mij? Vind je hem aardiger dan mij? Aantrekkelijker?" gromt hij jaloers.
Ik ontwaak als het ware uit mijn trans en haal mijn armen weg. Ik leg mijn handen tegen zijn borstkas en duw, niet omdat ik hem weg zou kunnen duwen, maar zodat hij weet dat hij afstand moet nemen.
"Ik voel niets voor hem Jace, helemaal niets. Als je enorme irritatie en een vleugje haat niet meerekent tenminste." zeg ik.
Omdat hij nogsteeds niet aan de kant stapt ga ik verder en probeer alvast een blos te onderdrukken.
"En hij is níét aantrekkelijk, jij bent daarentegen wel aantrekkelijk." zeg ik blozend.
Jace zijn hele jaloerse houding verdwijnt en hij heeft nu zo een brede grijns op zijn gezicht dat het pijn lijkt te doen.
"Ik kan het horen wanneer iemand de waarheid spreekt en dat klonk duidelijk als de waarheid." zegt hij tevreden.
Ik zucht en probeer onder zijn arm door te lopen maar hij pakt mijn middel en tilt me op.
Zacht drukt hij zijn lippen tegen de markering in mijn nek, wat kippenvel en die vreemde tintelingen veroorzaakt.
Dan kust hij mijn hele nek. Ik bijt op mijn lip om een kreun te onderdrukken. De zoenen gaan naar mijn hals, en opeens zet hij een zuigzoen.
"Nee Jace niet doen!" jammer ik.
Jace lacht tegen mijn huid. "Prinses, dit gaat nog heel vaak gebeuren. Ik houd ervan om mijn tekens op jou huid te zien, en het versterkt mijn geur om je heen. Iedereen merkt dat je van mij bent."
Dit zijn dingen die ik alleen heb gelezen in boeken of gezien in films, en de hoofdpersoon werd altijd boos en riep dat ze geen voorwerp was en dominant gedrag haatte. Om helemaal eerlijk te zijn... ik vind het vleiend. Het is bestwel schattig als iemand zo tegen of over je praat.
Ik bloos en wordt zo mogelijk nog roder. Jace kust mijn wangen.
Hij mag niet merken dat ik het stiekem wel leuk vind. Dat zou gênant zijn. En bovendien, als ik nog mensen tegenkom komende week, ziet iedereen die zuigzoen en krijg ik een hele hoop opmerkingen.
"En bedekken gaat niet meer, je mag bijna geen make-up van mij. Met mascara ga je het niet wegkrijgen." grinnikt Jace kwaadaardig.
"Dat is gemeen." zeg ik en trek een zogenaamd boos gezicht.
Nogsteeds lachend schud hij zijn hoofd. "Dat is slim zijn."
6 uur later:
"Kom baby, we gaan in de stad lunchen." zegt Jace opeens.
Ik zat op de bank in mijn kamer te lezen en had hem niet horen binnenkomen.
Verbaasd kijk ik hem aan. Hij heeft al een jas voor me vast, wat niet nodig is omdat het minstens 26 graden is.
Waarom ik binnen zit te lezen? Ik mag niet alleen buiten zijn en Jace moest werken. Hij was bang dat ik in de achtertuin zou struikelen over... een grassprietje? en mijn nek zou breken.
Natuurlijk dacht hij ook dat ik zou wegrennen als ik de kans kreeg maar dat zegt hij niet. En ik wil niet wegrennen. Gisteren ging het niet zo goed tussen ons maar vandaag is een nieuwe dag. Ik ga niet na 1 ruzie opeens heel hard wegrennen. Hij is mijn soulmate, ik ga het een kans geven. Maar ik wil wel nogsteeds mijn familie laten weten dat ik in orde ben.
"Oké. Ben je nu al klaar?" vraag ik en sta op.
"Nee." antwoord hij.
"Uh... heb je dan wel tijd om met mij te gaan lunchen?"
"Natuurlijk. Voor jou heb ik altijd tijd prinses."
Ik glimlach automatisch en Jace glimlacht terug. Zijn bruine ogen staan vrolijk, warm, alsof hij echt zin heeft om samen iets te doen. Het geeft me een goed gevoel.
Ik loop naar hem toe en hij geeft me de jas aan.
"O dat is niet nodig. Het is 26 graden." zeg ik.
"Dan kan je alsnog griep krijgen en dat wil ik juist voorkomen. Veel mensen krijgen juist op warme dagen griep omdat ze onderschatten-"
"Ik neem hem wel mee." verzucht ik.
Jace knikt goedkeurend en pakt mijn hand.
We lopen naar beneden. De buitendeur staat open en buiten staat een quad.
Toen ik werkte bij een restaurant op het strand mocht ik soms op de quad rijden. Het was dan een heel klein stukje, naar de ehbo post bijvoorbeeld toen Daila een mes liet vallen die met de punt precies in haar grote teen viel.
Deze quad is wel duidelijk duurder en ook groter.
"Is die van jou?" vraag ik.
"Hmhm. Leroy en Rick hebben er ook een. En Max ook. En er staat er een voor jou die gebruikt mag worden als je 18 bent." antwoord Jace afwezig.
Hij pakt de sleutels en stapt op. Ik gok dat het nu de bedoeling is dat is achterop ga.
"Als ik 18 ben? Ik heb al eens op een quad gereden. Een kleinere. Maar het was er wel een." zeg ik.
Jace fronst. "Dan was je 15. Welke sukkel laat jou zoiets gevaarlijks gebruiken?"
"Mijn baas." zeg ik lachend.
Hij is er duidelijk niet blij mee en zucht. Gelukkig houd hij er wel over op.
"Kom baby. We gaan." zegt hij dan.
Ik ga achterop zitten. Nu is hij alweer zo dichtbij en ik vind het alweer helemaal niet meer erg.
Jace draait hij zich half om en pakt mijn armen, die hij om zijn middel legt. Maar niet na een kus op mijn handen gedrukt te hebben.
"Goed vasthouden. Ik wil je niet kwijt." zegt hij.
Een beetje verlegen opeens verstrak ik mijn armen om hem heen. Jezus wat is hij gespierd. Geen grammetje vet.
Pov Jace:
Haar armen zo om me heen voelt geweldig, maar ik kan me niet laten afleiden.
Omdat ik geen enkel risico wil lopen rijd ik 70. Niet harder. Er mag niets met haar gebeuren. Als ik eraan denk alleen al wordt ik gek.
Mijn gedachtes worden onderbroken door Rick die me mindlinked.
"Vanavond is het woensdag! En dat betekend..." hint hij.
Woensdag is de vaste avond dat Rick en Leroy komen. Meestal voetballen we of doen we iets anders waar je een wedstrijd van kan maken.
"Nu Max er ook is 2 tegen 2 voetballen! Als je Alice nou meeneemt en Leroy Kate hoef ik Esmay niet alleen te laten." stel ik voor.
"Goed idee. Leroy wil Kate ook liever niet alleen laten nu ze zwanger is." antwoord hij.
"Zie je vanavond. 7 uur." zeg ik en sluit dan de mindlink.
We komen het dorp binnen. Ik rijd naar een van de vele restaurantjes die hier zijn en parkeer bij eentje die zich vooral op lunches richt.
We hebben speciale parkeerplaatsen voor Quads in dit pack, veel wolven hebben er een. Gewoon omdat ze handig zijn, ze zijn smaller en kleiner dan auto's en kunnen ook het bos in als dat nodig is.
Zodra ik de Quad heb geparkeerd laat Esmay me los. Op de terugweg moet ik nog langzamer rijden, dan heeft ze langer haar armen om me heen.
Esmay stapt als eerste af. Ik volg gelijk en pak haar hand stevig vast.
"Is hier lunchen goed?" vraag ik haar.
Het antwoord is ja, dat weet ik al, maar uit beleefdheid vraag ik het toch. Als ze hier toch niet zou willen eten moet ze het kunnen zeggen.
"Tuurlijk." zegt ze.
De zon laat haar donkerblonde haar goud lijken. Haar lichte huid is glad en haar grote donkerbruine ogen zijn omrand met volle, lange zwarte wimpers. Esmay is het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Ik weet het zeker.
Ik buig me voorover om haar hoofd te kussen. Ze is niet persé heel klein, volgens de vermissingsberichten 1.69m, maar ik ben 1.92 dus voor mij is ze klein. Het is schattig.
"Je bent echt heel schattig." zeg ik.
Gelijk bloost ze, wat me laat glimlachen.
"Kom. Je moet echt iets eten." zeg ik dan en trek haar mee naar het restaurant.
Pov Rechercheur Brandt:
Ik bel aan bij het huis van Mevrouw Latmor.
Het huis is klein en de mini-voortuin is overwoekert met onkruid. De ramen zijn al tijden niet gewassen.
Als ik dit zo zie begin ik steeds minder vertrouwen te krijgen in de zogenaamde legendes over de afkomst van Jace Lightfall. Het lijkt nu alsof hier gewoon een oude heks woont.
Omdat niemand de deur open doet pak ik mijn notities en kijk nog eens naar het adres. Het klopt.
Ik bel nog eens aan, langer nu, en ergens in het huis klinkt nu gerommel.
Het geluid van voetstappen komt dichterbij en de gordijntjes voor het glas van de deur worden een beetje aan de kant geschoven.
Dan wordt de sleutel omgedraaid en gaat de deur open op een kiertje met een krakend geluid alsof het heel lang geleden is dat die open ging.
Een heel oude vrouw gluurt om de hoek.
"Hallo Mevrouw Latmor. Ik ben Rechercheur Brandt. Wij hadden telefonisch contact gehad en U zei me langs te komen als ik de legendes wilde horen." zeg ik.
Nu opent ze de deur iets verder en ik kan haar zien. Ze is heel klein, krom, heeft kort super grijs haar dat een wasbeurt kan gebruiken, ingevallen kleine grijze oogjes, heel veel rimpels en ouderdomsvlekken op haar huid.
Achter het oude mensje is in het huis een totale chaos van troep te zien.
Jezus, waar besteed ik mijn tijd aan. Dit is gewoon een oud, gestoord mens dat aandacht wil.
"O... ja. Komt u binnen. Ik heb net thee gezet. Zeg maar Angelina." mompelt het oude vrouwtje vaag.
Ze draait zich om en sloft door de troep heen verder het huis in.
Langzaam stap ik over de drempel. Het ruikt hier muf. Oud. Overal hangen spinnenwebben en er ligt een dikke laag stof, alsof er nooit schoongemaakt wordt.
Alles in me schreeuwt dat ze niet goed in haar hoofd is en ik moet maken dat ik weg kom.
Dit is tot nu toe mijn enige spoor naar Lightfall en hij is mijn enige mogelijke spoor naar Esmay Roberts. Als ik dat meisje vind ben ik de held van de stad. Ik zal in alle kranten komen, in nieuwsberichten, ik krijg loonsverhoging en wordt uitgeroepen tot rechercheur van het jaar. Dankzij mij gaat Lightfall achter de tralies. Dagdag grote mond en intimiderende houding.
Ik loop verder het huis in.