Pov Rechercheur Brandt:
Waar is dat huiszoekingsbevel nou heen?! Het lag hier net nog en nu is het opeens weg.
Misschien had mijn collega niet genoeg aan een dozijn cremé-taartjes en heeft hij het huiszoekingsbevel opgegeten. Dat zou me niet eens verbazen.
Maar ik heb het bevel wel nodig om het huis van Jace Lightfall te doorzoeken. En ik wéét gewoon dat Esmay Roberts daar is, Lightfall werkt samen met Mike Marodê omdat hij gestoord is en de tiener wanhopig verliefd. Toen ze haar eenmaal opsloten bedachten ze zich dat er geen weg terug was.
Ik heb de hele zaak gewoon opgelost. Alleen de keiharde bewijzen onrbreken nog maar die heb ik zó te pakken in zijn huis.
Mijn collega komt de koffiekamer uit waggelen met nog een grote mok koffie. Hij heeft een vuist vol suikerzakjes die hij in de mok leegt. Dikzak.
Op het bureau tegenover het mijne zet hij de mok neer en veegt met de rug van zijn hand over zijn voorhoofd. Door de wandeling van de koffiekamer naar zijn bureau is hij hevig gaan zweten.
Dan pakt hij een gevulde koek uit een van zijn bureau lades en neemt daar een grote hap van. Met half open mond begint hij de koek naar binnen te werken.
"Heb jij het huiszoekingsbevel voor Lightfall gezien?" vraag ik met een walgende blik naar zijn onsmakelijke manier van eten.
Verbaasd kijkt hij me aan.
'Bwat? Bhuiszoekingbevwel?" vraagt hij met volle mond.
Er vliegen druppels speeksel en kruimeltjes koek uit zijn mond. De bladen die op zijn bureau lagen zitten onder.
"Ja. Voor Jace Lightfall. Ik weet zeker dat Esmay Roberts daar is." zeg ik geïrriteerd.
"Ó, het huiszoekingsbevel!" zegt hij dan.
Zoals ik zei ja, idioot.
"Nee niet gezien. Maar je hebt wel bewijzen nodig om het zeker te weten Brandt, en de bewijzen zijn er niet." zegt hij dan.
Ik negeer het laatste wat hij zegt en geef een schop van irritatie tegen mijn bureau, waarbij ik mijn teen zo erg bezeer dat ik denk dat ik een kneuzing heb opgelopen.
Kort vloek ik. Hier heeft een van hen iets mee te maken, Lightfall of Marodê, ik weet het zeker. Het is hen schuld.
Deze strijd is nog niet voorbij. Ik heb een alternatief plan.
Ik hink naar de telefoon op mijn bureau en negeer mijn collega die aan zijn tweede gevulde koek begint.
Snel toets ik het nummer in en druk op het groene hoorntje. Ik druk de telefoon en hoor hem overgaan.
"Met Angelina." neemt een oude vrouw op.
"Hallo mevrouw, U spreekt met Rechercheur Brandt van de plaatselijke politie Moonfalls. Ik hoorde dat U informatie heeft voor ons over een verdachte."
"Dat klopt meneer Brandt. Ik hoorde dat jullie zoeken bij Jace Lightfall. Heeft U wel eens de legendes over zijn familie en... dorp, gehoord?" zegt de vrouw.
"Nee. Kan het me helpen?"
"Ik denk het wel. Als U de legendes komt aanhoren kunt U uitvogelen wat er aan de hand is met Esmay Roberts en hoe zij in verband staat met Jace Lightfall, behalve het verband dat het ongeluk zo dicht bij hem gebeurde. Ik vind het zelf allemaal zo klaar als een klontje, maar U kent de legendes natuurlijk niet, en persoonlijk geloof ik er wel in maar dat verschilt natuurlijk per persoon..." verteld ze.
Mens kom tot je punt! Ik heb geen tijd voor oude mensen gezeik.
"... kent U de legende over de shape-shifters en hen ware liefdes?" eindigt ze na een tijdje haar verhaal.
O. O! Jace Lightfall is geen mens maar iets wat van gedaante kan veranderen in haar legende. Met een ware liefde. Esmay Roberts? Nee. Te bizar voor woorden. Dat kan niet. Dit oude mens is gewoon gestoord.
Maar dit is mijn enige aanwijzing op het moment. Ik moet íéts doen.
"Ik luister."
Pov Esmay:
"Dankjewel Jace. Dit had je echt niet allemaal moeten doen." zeg ik als hij alle tassen met kleding op mijn bed legt.
Jace zucht diep en lacht naar me.
"Hoe vaak ga je dat nog zeggen? Het is niets Esmay, echt. Voor jou doe ik alles." zegt hij.
Ik voel mijn wangen weer warm worden en moet de neiging om naar de grond te kijken onderdrukken.
"Ik voel me gewoon schuldig dat ik niets terug kan doen." zeg ik.
"Je doet genoeg voor me als je gewoon bij mij bent." zegt hij. Dan denkt hij na. "Nou..." begint hij weer langzaam. "Je kan me bedanken. Door een film met me te kijken."
Klinkt goed. Gewoon een film kijken. Als dat nou alles is.
Als antwoord glimlach ik en knik.
"Kom prinses. Jij kiest een film, ik haal popcorn. Dat is een hele gezonde snack." zegt hij met een knipoog.
Jace ook met zijn gezonde eten.
Hij pakt mijn hand stevig vast en trekt me mijn kamer uit. We lopen naar de keuken waar Jace popcorn gaat maken en ik loop door naar de woonkamer.
Een afstandsbediening is wel handig. Maar waar is die.
Ik kijk wat rond in het kastje waar de tv boven hangt. En er ligt een soort huistelefoon, alsof iemand die verborgen heeft.
Mijn hartslag versnelt terwijl ik naar de telefoon kijk. Ik zou nu mijn ouders kunnen bellen, een korte voicemail inspreken over dat ik in orde ben en niet gevonden wil worden en dan ophangen. Jace moet het alleen niet merken.
In de keuken hoor ik wat gerommel met een magnetron die aan gaat en het geluid van iemand die iets van een schaal uit een kastje haalt.
Langzaam pak ik de telefoon vast. Hij staat gewoon aan. Ik hoef maar een paar knopjes in te drukken en dan bel ik ze.
Waarom ben ik zo zenuwachtig? Mijn hart klopt in mijn keel.
Ik zit gehurkt op de grond voor het kastje. Helemaal verstijfd.
Mijn duim glijd zacht over de knopjes. Dit is mijn kans. En ik weet wat ik doe, ik verpest de band die vandaag tussen Jace en mij is ontstaan maar als ik dit niet doe weet ik niet of mijn familie ooit verder gaat met leven.
"Lukt het prinses?" roept Jace vanuit de keuken.
Mijn hart slaat een slag over van schrik. Snel leg ik de telefoon terug op de plek waar hij ongeveer lag.
"Ja, ja! Ik zoek alleen de afstandsbediening." zeg ik snel.
Ik zie hem nu liggen. Niet ver naast de telefoon. Jace mag niet weten dat ik de telefoon heb gevonden, ik kan die later gebruiken.
"Laat maar. Gevonden." roep ik naar de keuken als ik voetstappen hoor.
Snel kom ik overeind met de afstandsbediening in mijn hand en sluit het kastje.
Ik zet de televisie aan en dan komt Jace met een grote bak popcorn. Hij pakt mijn hand en trekt me naast zich op de bank zodat ik in de hoek zit zoals ik het liefst heb. Ik trek mijn benen onder me op.
"Hier staat Netflix en dan kan jij iets kiezen. Wat heb je al gezien? Van series enzo?" vraagt Jace.
Ik scroll door het menu en kijk verbaasd naar hoe veel keuze er is.
"Bijna niets. Wij hebben geen Netflix thuis, mijn moeder was bang dat we niet meer op school zouden concentreren. Maar vorige maand begon ik mee te kijken op iemand anders account." vertel ik.
"Aangezien dit nu je thuis is en je niet naar school gaat mag je kijken wat je wilt. Hoewel ik denk dat horror geen goed idee is." grijnst Jace.
Ik rol met mijn ogen en lach. "Ik kan prima tegen horror films. Maar dit vind ik leuker." zeg ik en stop met scrollen bij Divergent.
Jace pakt de afstandsbediening aan en start de film.
"Die horror gaan we ook nog eens kijken." zegt hij grijnzend.
Lachend knik ik en kijk dan naar de film die begint. Opeens schuift Jace naar me toe en tilt me op. Hij schuift zo op mijn plaats en zet me op zijn schoot.
Ik protesteer een beetje en probeer van zijn schoot af te gaan maar hij heeft zijn armen heel stevig om mijn middel geslagen en drukt mijn rug tegen zijn borstkas. Ik kan geen kant op dus... laat maar. Hij is knap en doet zo lief, het had veel erger gekund.
We kijken de film en Jace glimlacht de hele tijd. Hij voert me popcorn en ik voel de hele tijd zijn blik branden maar negeer het. Met moeite onderdruk ik een opkomende blos.
Op het moment dat Four naar voren buigt en Tris zoent drukt Jace zijn lippen in mijn nek. Kippenvel verspreid zich over mijn hele lichaam door alle tintelingen en kort ril ik.
Ik voel Jace gewoon glimlachen tegen mijn huid, hij weet wat hij met me doet en het is oneerlijk.
Wanneer de film is afgelopen pakt hij mijn hand en drukt er een kus op.
"Het is nu bedtijd voor jou prinses. Kom, ik breng je wel." zegt hij en komt overeind zodat ik ook gedwongen ben om op te staan.
"Wat?" zeg ik verbaasd.
Waarom bepaald hij hoe laat ik naar bed ga? Hij is mijn mate en een soort vriend denk ik. Niet een ouder, niet een verzorger.
"We kwamen thuis om 9 uur en begonnen de film te kijken om half 10. Het is nu kwart voor 12 lieverd. Ik wil niet dat je morgen vermoeid bent." zegt Jace.
"Half 12 is niet zo laat." zeg ik. "Of wil jij slapen en wil je niet dat ik hier ben als jij er niet bent?
Jace lacht. "Ik ga nog lang niet slapen. Maar half 12 is laat genoeg voor jou, morgen is het maandag en ik maak je wakker voor ik weg ga en dat is 8 uur. Je moet gaan slapen."
Ik doe mijn mond open om te protesteren maar Jace is me voor.
"Geen tegenspraak meer prinses. Slapen."
Diep zucht ik en kijk hem chagerijnig aan als ik opsta. Hij kijkt geduldig terug en wacht tot ik begin te lopen voor hij achter me aan komt.
In mijn kamer aangekomen loop ik naar de badkamer waar ik mijn tanden poets terwijl Jace nog wat van de kleding in mijn kast hangt dat hij heeft gekocht.
Als ik terug kom wil ik een pyjama kopen maar een opeens shirtless Jace gooit me een shirt toe.
Ik wordt vuurrood en scheur snel mijn blik los van zijn spieren. Ik pak een korte pyjamabroek en sportbeha uit de kast en trek het dan aan in de badkamer.
Ik loop weer terug mijn kamer in en Jace slaat de dekens om zodat ik in mijn bed kan zitten. Het voelt weer helemaal alsof ik 6 ben en mijn ouders me naar bed brengen. Ik mis het.
Jace legt de dekens over me heen en stopt me in. Dan kust hij mijn voorhoofd. En mijn wangen. En het puntje van mijn neus. Hij stopt pas als ik hem lachend weg begin te duwen.
"Oké oké ik ga al. Sweet dreams prinses." grijnst Jace voor hij naar de deur loopt en het licht uit knipt.
Ik hoor de deur sluiten en zijn voetstappen sterven weg.
Ik kijk door het donker maar zie helemaal niets. Jace heeft de gordijnen gesloten en er is geen enkele bron van licht in mijn kamer.
Opeens krijg ik het heel benauwd. Ik wil gewoon alles kunnen zien. Als er nu iemand naast me staat zou ik het niet zien.
Dat idee maakt me zo bang dat ik gelijk op mijn zij rol, mijn benen optrek en omlaag schuif tot het dekbed het puntje van mijn neus raakt. Mijn ogen knijp ik stijf dicht.
Val in slaap Esmay, val in slaap. Als je slaapt is het gevoel dat allemaal onzichtbare mensen je aankijken weg.
En opeens komt de slaap.
Ik open mijn ogen en kijk door de donkere kamer. Nu zie ik wel wat. Op de bank zit mijn broer Ferry in de hoek, mijn zus zit naast hem. Allison haar nek is als het ware gescheurd en ze is bedekt met bloed. Ferry zijn huid is vuurrood en op sommige plekken zwart verbrand.
Ze staan op en lopen mijn kant op. Ik wil wel bewegen, maar het gaat niet. Ik zit bevroren rechtop in bed en kan alleen kijken naar hoe ze dichterbij komen.
"Eindelijk ben je wakker. Je slaapt zo goed aldoor nadat je lieve mate je slaapwel wenst. Je slaapt goed terwijl je broer en zus op gruwelijke wijze om het leven zijn gekomen voor jou ogen. Wat denk jij Allison, zouden wij goed slapen als Esmay dood was gegaan voor onze ogen?" zegt Ferry.
Allison schud haar hoofd en kijkt me aan met haar enge dode ogen.
"Ik zou niet kunnen slapen. Ik zou alleen maar huilen en liggen woelen in mijn bed. En wat denk jij, is Esmay niet nog beter terecht gekomen ná het ongeluk? Ze heeft haar knappe soulmate gevonden die nogwel een Alfa weerwolf is. Toe maar hoor. En ondertussen laat ze haar familie ik spanning. Hield je ooit wel van ons Esmay?" vraagt Allison kwaad.
"Ja Esmay? Zeg eens."
"We willen het graag weten."
"ZEG HET DAN!"
Hijgend en nat van het koude zweet schiet ik overeind. Was dat echt? Was het een droom?
Het was een droom. Het was gewoon een droom, niet meer aan denken. Dat soort dingen gebeuren niet in het echte leven.
Ik hoor een geluidje in de hoek van mijn kamer. Waar de bank staat.
Nu twijfel ik niet meer over of het een droom is, ik kijk nadrukkelijk niet die kant op, ik spring gewoon mijn bed uit en ren naar de deur. Ik trap de deur open en ren zo mijn kamer uit.
Ik blijf maar rennen. De trappen af, gangen door, tot de buitendeur. Ik hoor iets bovenaan de trap.
Dat zijn vast Ferry en Allison. Ik moet hier weg.
In pure paniek begin ik tegen de deur te trappen en zie dan dat de sleutel gewoon in het slot zit. Wauw.
Snel draai ik de sleutel om en gooi de deur open. Nu hoor ik bonkende voetstappen op de trap, iemand roept mijn naam. Dat moet Ferry zijn. Ik aarzel niet langer en ren de donkere nacht in.
Pov Jace:
Ik sluit de deur van Esmay haar kamer en loop naar de woonkamer. Max ligt languit op de bank en leest het huiszoekingsbevel dat Rick heeft gestolen. Zelf zit Rick naast Max op het puntje van de bank fifa te spelen, klaar om overeind te springen als hij een goal maakt.
"Gelukt?" vraag ik.
Rick knikt en houd zijn ogen op zijn spel. "Jep. Die lange dunne had niets door. Die kleine dikke was te druk met vulling uit gevulde koeken te schrapen."
We trekken allemaal een vies gezicht bij dat laatste. Dan kijk ik weer serieus.
"Goed werk." zeg ik en plof ook op de bank neer.
Rick geeft Max en mij een controller aan en we beginnen met ze drieën een potje te spelen.
2 uur later:
"Ik ga nu echt naar huis. Alice wordt echt pissig als ik nog later kom en ik wil niet buiten slapen." zegt Rick en staat op.
Max staat ook op. "En ik ga naar mijn kamer want ben ook wel moe."
Lachend kijk ik hem aan.
"Slapen vampiers?"
Hij wiebelt geheimzinnig met zijn wenkbrauwen als antwoord en loopt de woonkamer uit. Ik rol enkel met mijn ogen.
Met Rick spreek ik af dat hij om 7 uur een groep krijgers gaat trainen. Dan gaat ook hij weg.
Ik sta op en rek me uit. Hm, misschien tijd om te gaan slapen.
Langzaam loop ik een rondje om alle lichten uit te doen en doe dan beneden de deur op slot. De sleutel laat ik in het slot zitten, er is toch niemand die wilt inbreken en Esmay is slim genoeg om niet 's nachts in het donker naar buiten te gaan.
Ik loop weer naar boven, langs Esmay haar kamer waar ik snel haar hartslag en ademhaling check, naar mijn kamer.
Snel pak ik uit mijn inloopkast een boxershort en loop dan de badkamer in waar ik me uitkleed en onder de douche spring.
Het water staat altijd op precies de goede temperatuur. Ik was mijn haar en wil net de douche uit zetten als ik Esmay haar kamerdeur open hoor slaan.
Gelijk sta ik helemaal stil om goed te kunnen luisteren. Ze rent naar beneden!
Ik zet de douche uit, droog me razendsnel af en trek een boxershort aan. Ik doe ook een joggingbroek aan, wetende dat ze bang zal zijn als ik opeens in bijna geen kleding voor haar sta, en ren dan naar haar kamer.
De deur staat nog open. Haar dekbed is helemaal aan de kant getrapt en de lakens zijn gekreukeld, alsof ze de hele tijd heeft liggen woelen.
Shit shit shit.
Ik hoor beneden dat ze aan de deur rammelt dus ren gelijk de trappen af. Ze is wel snel opeens.
"Esmay!" roep ik.
Nu begint ze zelfs tegen de deur te trappen. Ze merkt opeens de sleutel op en draait die om. En voor ik beneden ben rent ze zo naar buiten.
Kut.
Pov Esmay:
Het is hier zo ontzettend donker. De maan zit achter de wolken en ook de sterren zijn niet te zien. Als ik omlaag kijk zie ik mijn voeten niet eens en ik heb geen idee van waar ik ben. Ik weet alleen dat ik heel erg bang ben hier, maar terug gaan is geen optie. Daar zijn de geesten van mijn dode broer en zus. Toch?
Mijn enkels doen pijn, mijn benen potesteren. Waar is dat meisje gebleven die atletiek deed en iedere week 3 maal de 10 kilometer rende?
Ik heb lang in het ziekenhuis gelegen en daarna weinig bewogen. Jace wilde me aldoor binnen houden en weinig laten lopen. Maar dat mijn conditie zo snel weg zou zijn... had ik niet verwacht.
Nu ik opeens weer aan het rennen ben kan ik merken dat mijn lichaam het alleen doet door de pure doodsangst. Anders was ik al lang ingestort.
Luid hijgend blijf ik rennen en voel hoe de koude lucht in mijn longen brand. Het doet pijn. Net als mijn voeten, die doen ook pijn. Misschien omdat ik eerst over grint rende en toen opeens het bos in waar allemaal scherpe takken liggen. Mijn voeten zijn helemaal kapot maar over mijn benen lopen ook stralen bloed door takken en struiken die zo door mijn huid prikten.
Het enige wat ik kan denken is: niet stoppen, dan ben je een makkelijker doelwit voor wat hier allemaal ook mag zitten.
Ik vraag me af of Jace me al zoekt. Ik hoop van wel, en dat hij me snel vind, want het is koud en ik heb pijn.
In alleen een t-shirt en korte broek
s' nachts door het bos rennen is geen aanrader.
Het is trouwens een wonder dat ik nog niet tegen een boom aangelopen ben, ik zie helemaal niets dus het zou heel snel kunnen gebeu-
Ik ren op volle snelheid tegen een boom aan en val achterover op de grond. Mijn hoofd doet heel veel pijn en niet veel later wordt het nog zwarter.
Opeens schrik ik wakker. Iemand prikt met een tak tegen me. What the fuck is er gebeurd?
"Yo. Dikbuikje. Doe je ogen eens open. Leef je nog wel?" zegt een bekende stem bot.
O nee, niet hém.
Ik speel wel gewoon dood tot hij weg gaat.
"Ugh dan moet ik je maar dragen. De Alfa gaat hier niet blij mee zijn, hij heeft al uren een zoekteam laten rondlopen in het bos. Maar wie had ook kunnen weten dan jij kilometers ver een bos in ging rennen midden in de nacht?" zucht hij.
Ik voel zijn ene arm onder mijn knieholtes schuiven en de ander onder mijn rug.
"Jezus wat ben jij zwaar. Je moet echt minder eten." kreunt Mike en tilt me op.
"Alsof je zelf zo licht bent." mompel ik.
Shit, dat was hardop.
"Hehe je bent wakker. Je klinkt wel een beetje wazig. Laat me raden, tegen een boom aan gerend?" zegt Mike.
"Hoe erg is het?"
"Je hoofd is even lelijk als altijd, niets veranderd. Je benen zijn 1 grote bloedende massa. Nee grapje. Er zitten gewoon heel veel wondjes op en dat bloed is uitgelopen en toen opgedroogd. Je voeten zijn wel helemaal kapot." antwoord hij.
Ik had mijn ogen nogsteeds dicht dus open ze nu en werp een vluchtige blik op mijn benen.
Het ziet er inderdaad uit als 1 grote bloedende massa dus ik sluit mijn ogen weer en probeer de opkomende misselijkheid te onderdrukken.
1 pluspunt: het is weer licht.
En al die beledigingen van Mike zijn niets nieuws. Ik was bijna vergeten hoe fijn het was om zonder hem door het leven te kunnen maar nu is hij natuurlijk opeens hier heen gekomen. Ik heb er gisteren met Jace nog over gepraat.
Wat blijkt, Mike heeft veel potentie om een goede krijger of wachter te worden en misschien wel een leider van een groep.
Het verbaasd me niet helemaal. Mike was de enige op de middelbare die een soort van gespierd was en hij had vreemde, super snelle reflexen. Zo snel dat iedereen het voor onmogelijk hield.
"Je gaat toch niet overgeven? Dan dump ik je alsnog onder een struik." dreigt Mike.
"Je doet maar." mompel ik vaag. Alles draait, ook met gesloten ogen. En ik hoor alles heel gedempt.
"Jajaja, je soulmate vermoord me dan, ik weet het." zegt Mike.
Als ik mijn ogen open had kon ik een oogrol zien denk ik.
Bijna iedere stap ga ik op en neer in Mike zijn armen. Ik ben zo vreselijk misselijk.
Was Jace maar hier...
Wat? Nee. Dat dacht ik niet. Ik moet wel heel hard gerend hebben toen ik tegen die boom kwam.
Mike liep harder dan ik dacht want opeens wordt het zachte geluid van voeten op de bosgrond vervangen door knarsend grint.
Ik open voorzichtig mijn ogen en zie dat we nu bij de lange oprijlaan zijn.
Helemaal in de verte zie ik het huis, waar een paar mensen voor staan. Ik zie niet wie het zijn maar zodra ze ons zien beginnen ze dingen te roepen naar elkaar.
Boven alle rumoer uit hoor ik Jace schreeuwen.
"Iedereen aan de kant! Max, haal dekens! Kate en Alice, hier blijven. Haal drinkwater voor haar! Rick, jij zorgt dat Dokter Teal komt, snel! Daila- ga weg. Of zorg dat je me niet voor de voeten loopt." roept hij.
Ik werp een snelle blik op Mike, die geamuseerd lijkt. Zijn grijze ogen staan vrolijk en er zitten nog blaadjes van het bos in zijn donkerblonde haar.
Omdat ik nu gevaarlijk misselijk ben sluit ik mijn ogen weer. Niet overgeven, niet overgeven, niet overgeven.
Amper 2 seconden later hoor ik opeens gegrom vlak naast me en schieten mijn ogen weer open. Jace staat voor ons en kijkt heel kwaad naar Mike.
"Geef. Haar. Aan. Míj." gromt hij op lage toon.
Ik strek als een klein kind mijn armen naar hem uit en Mike zucht. Jace trekt me gelijk uit zijn armen en houd me stevig vast.
Hij begraaft zijn gezicht in mijn nek en ademt diep in en uit. Dan zet hij me voorzichtig op mijn voeten.
Omdat mijn voeten helemaal kapot zijn kan ik er niet heel goed op staan en val ik bijna op de grond. Gelukkig had Jace zijn armen nog om me heen.
De misselijkheid trekt weg nu ik bij Jace ben. Ik klem me stevig aan hem vast en hij tilt me gelijk weer op.
"Ik breng je naar binnen lieverd, je wonden moeten verzorgd. En je moet met een heel goede verklaring komen voor dat belachelijke gedrag. Ik dacht dat je niet zou weglopen maar dat dacht ik dus fout." zegt Jace.
Ik kijk hem geschrokken aan maar hij heeft het niet door.
Hij loopt terug naar het huis en negeert Mike volledig.
"Ik liep niet weg. Ik vluchtte. Heb je ze dan niet gezien? Ze waren boos, en ik dacht dat ik dat droomde, maar toen ik wakker werd hoorde ik wat dus ik begon te rennen want dacht dat ze achter me aan kwamen en-"
"Waar heb je het over? Wie? Waren er mensen binnen?" onderbreekt Jace verward mijn geratel.
Dan gaat zijn uitdrukking naar boos.
"Niemand mag binnen komen zonder toestemming en al helemaal niemand mag bij jou in de buurt komen. Jou kamer is verboden terein voor iedereen." zegt hij kwaad.
Jace heeft heel snel gelopen en opent nu de deur.
"Nee! Nee je begrijpt het niet. Ik droomde- nee dat dacht ik, dat Ferry en Allison in mijn kamer waren en ze waren heel kwaad en toen werd ik wakker maar besefte ik me door geluid uit de hoek waar ze zaten dat ik de hele tijd al wakker was. Toen ben ik gaan rennen." probeer ik uit te leggen.
Nu zegt Jace niets meer en draagt me de trap op. Hij loopt naar de woonkamer, waar verschillende mensen staan.
Max met een paar speciale warmte dekens in zijn armen, een meisje dat ongeveer even groot is als mij maar wel veel dunner met een groot glas water, een meisje die heel erg zwanger is. Dokter Teal staat naast Rick maar komt zodra wij binnen komen naar mij toe.
Jace zet me op de bank en slaat wat van de dekens om me heen terwijl dokter Teal me een hand geeft. Natuurlijk zorgt Jace er voor dat de dekens me helemaal bedekken en er geen centimeter van mijn armen of benen te zien is.
Nu ik de dekens om heb besef ik me pas dat ik het echt heel erg koud had.
"Esmay, hoe voel je je? Waar heb je pijn?" vraagt Dokter Teal.
Ik leg uit waar ik pijn heb en hij begint de wondjes te ontsmetten en verbinden terwijl Jace op zachte toon met Max en Rick praat.
Zodra Dokter Teal klaar is loopt Jace naar hem toe en zegt op zachte toon, alsof ik er niet ben "Ze dacht dat ze haar dode broer en zus zag en is toen helemaal geflipt. Ik denk niet dat ze nog het verschil tussen dromen en realiteit ziet."
Hallo, ik zit hier! En ik ben niet gestoord ofzoiets.
De 2 meisjes wisselen en snelle blik met Jace en lopen dan naar me toe. Jace loopt met dokter Teal naar de andere kant van de kamer.
"Hey, jij moet Esmay zijn. Leuk om je eindelijk te ontmoeten, ik heb al veel over je gehoord van Jace. Hij is nu al helemaal gek van je. Ik ben Kate, de soulmate van Leroy. " stelt het zwangere meisje zich voor.
"En ik ben Alice. De mate van die daar." zegt het andere meisje grijnzend en wijst met haar duim over haar schouder naar Rick, die haar volgde toen ze naar de bank liep.
Ondertussen praat Jace op zachte en gehaaste toon door met Dokter Teal, die ernstig kijkt en knikt.
"Leuk om nu eindelijk wat meiden te ontmoeten." zeg ik glimlachend.
Ik probeer om te luisteren naar wat Jace allemaal zegt maar versta er helemaal niets van.
Kate en Alice proberen me nog af te leiden en ik drink wat water tot Dokter Teal weer naar me toe loopt en de meiden gelijk weg schuiven.
"Zou je wat vragen willen beantwoorden Esmay?" vraagt hij en glimlacht vriendelijk.
Ik knik. "Ja hoor."
"Hoe vaak na het ongeluk heb je gedroomd dat je overleden mensen zag?" valt hij met de deur in huis.
"Nooit. Vanacht heb ik mijn broer en zus gezien, verder heb ik er nooit last van gehad." antwoord ik.
Nu wisselt hij een snelle blik met Jace, die heel bezorgd mijn kant op kijkt. Hij staat met zijn armen over elkaar geslagen naast de bank. Max heeft een hand op zijn schouder gelegd.
Dokter Teal draait zich weer mijn kant op en kijkt me dringend aan.
"Dat was niet echt Esmay, je had een kwade droom."
"Het was wel echt! Ik weet het zeker. Het was even echt als dit." protesteer ik.
"Viel je niets ongebruikelijks op? Een slaapverlamming, vervormde stemmen, onrealistische beelden? Er moet toch iets zijn?" vraagt Jace nu.
Zijn handen trillen en hij onderbrak Dokter Teal toen die net iets wilde zeggen.
Jace wend zich nu tot Dokter Teal. "Zeg alsjeblieft dat dit eenmalig was en ze echt en nep nog gewoon van elkaar kan onderscheiden." smeekt Jace.
Ik kan er ook niets aan doen. Als je liever een normaal iemand hebt...
"Dat weet ik echt nog niet, dan zou ze langere tijd geobseveerd moeten worden. En dan moet ik nog wat meer met haar en met U praten." zegt Dokter Teal rustig.
Max, Kate, Alice en Rick snappen de hint. Ze staan allemaal op en lopen stilletjes de deur uit.
Diep zucht ik en wrijf met mijn vingers over mijn slapen.
"Ik voel me prima, echt. Ik had 1 nachtmerrie waarvan ik bijna zeker weet dat het realiteit was maar dat is het. Ik heb nu niet gelijk een psychische stoornis of zoiets." zeg ik.
Dokter Teal glimlacht maar Jace kijkt me serieus en bijna afkeurend aan.
"Natuurlijk niet. Dit is geen rede voor paniek, maar als we iets kunnen voorkomen door gelijk in te grijpen doen we dat." zegt Dokter Teal vriendelijk.
Hij pakt een kladblok. "Waarom raakte je precies in paniek en wat liet jou het besluit nemen om heel hard te gaan rennen?"
"Ik droomde dat mijn dode broer en zus kwaad waren en zag ze in de staat waarin ze dood zijn gegaan. Ik kon niet bewegen en ze kwamen heel dichtbij dus toen raakte ik in paniek. Toen ik wakker schrok dacht ik dat ik al de hele tijd wakker was want ik hoorde wat in de hoek waar ze in mijn droom vanuit kwamen en toen was het gewoon pure paniek en een soort gevoel dat ik heel snel weg moest komen." leg ik uit.
Ik probeer heel hard om niet geïrriteerd een zucht te slaken en weg te lopen. Als dit gebeurd na iedere nachtmerrie wordt ik gek.
Hoewel ik hoop dat niet iedere nachtmerrie me laat denken dat het de realiteit is. Nogsteeds heb ik geen idee van wat ik nu moet geloven.
Dokter Teal schrijft het op en ik besef me dat ik nog iets belangrijks moet vragen.
"Waarom vond juist Mike me eigenlijk?" vraag ik.
Jace gromt bij het horen van die naam.
"Ik was je geur kwijt, zo ver was je gegaan. En omdat niemand dacht dat je zo ver zou komen zochten we alleen in het begindeel van het bos. Het spijt me zo erg prinses, ik wilde niet dat híj je vond en had daar moeten zijn maar-"
"Het is niet jou schuld." zeg ik snel.
De stilte is pijnlijk.
"Hoe laat is het?" vraag ik me hardop af.
"3 uur in de middag." antwoord Jace.
Wow. Dan heb ik echt heel lang bewusteloos in het bos gelegen.
Dokter Teal staat op en pakt zijn spullen in.
Jace geeft hem snel een hand en loopt mee naar de deur. Ik hoor Dokter Teal nog half wat zeggen voor ze buiten gehoorsafstand zijn.
"-goed in de gaten houden. Als er ook maar iets gebeurd, gelijk mindlinken alstublieft-"
Fijn. Ik sta nu onder toezicht.
Uren later:
Jace staat erop dat ik nu al naar bed ga. Het is half 10. Alsof ik een 5-jarige ben moet ik nu eerst douchen omdat Jace dat zegt en daarna gaat hij me naar bed brengen. En als ik zeg dat ik het alleen red of vraag waarom is het antwoord aldoor 'omdat ik dat zeg'.
Ik loop mopperend mijn badkamer in en doe de deur op slot. Op de badrand leg ik een setje ondergoed neer. Ik kan later een pyjama zoeken.
De douche laat ik alvast lopen en ik kleed me snel uit. Ik stap onder het warme water en blijf even staan voor ik mijn haren was, benen en onder mijn armen scheer, mijn gezicht voorzichtig scrub.
Uiteindelijk draai ik de douche uit en droog me af met een grote handdoek. De spiegel is beslagen dus ik borstel mijn haar op gevoel en hoop dat ik niet 1 plek vergeten ben.
Ik wrijf mijn haar nu nog droog en trek de onderbroek en sportbeha voor het slapen aan. Ik doe er ook een hemdje over.
Dan open ik de badkamer deur en stap mijn kamer in. Zacht neuriend loop ik mijn kledingkast in en pak een lange slaapbroek.
Een sportbeha met een hemdje erover kan verder prima vind ik. Misschien geeft Jace me zijn shirt weer... nee stop. Niet aan denken. Dan ga je in gedachten staren.
Ik loop op blote voeten mijn kamer uit en loop door naar de keuken waar ik een glas water drink. Eigenlijk heb ik nog wel honger. Ik pak een appel en was die af. Net als ik een hap wil nemen pakt Jace de appel af.
"Nee. Geen eten vlak voordat je gaat slapen, dat is slecht voor je spijsvertering. En waar is je shirt? Als er hier iemand anders was had die je kunnen zien en ik wil niet-" begint Jace afkeurend.
"Dat anderen me zien. Maar ze zouden alleen mijn armen, schouders en hals zien." onderbreek ik hem.
Jace vind het niet leuk om onderbroken te worden en kijkt geïrriteerd.
"Je weet dat ik niet wil dat ze je schouders en hals zien. Armen liever al niet maar dat accepteer ik. De rest is alleen voor mijn ogen bestemd." zegt hij boos.
Ik kan het niet onderdrukken. Door zijn laatste zin komt er een vuurrode blos omhoog.
Jace grijnst bij het zien van mijn blos en tilt me op.
"Kom, we gaan slapen. En je zou niet zo veel moeten lopen, je voeten hebben de kans nodig om te genezen." zegt hij.
Ho ho ho. Geen kerstman hohoho, dit is de ho ho ho van serieus wacht even.
Wé gaan slapen?
"Uh... ga jij ook zo vroeg slapen?" vraag ik ongemakkelijk.
"Ja natuurlijk, ik laat je vannacht niet alleen. Ik moet het snel genoeg merken als er iets mis is. Hoewel het waarschijnlijk lang gaat duren voor ik in slaap val, ik heb weinig slaap nodig." zegt Jace rustig.
Ik draai me half om in zijn armen om hem aan te kijken. Zijn gezicht is onverwacht heel dichtbij en even kijk ik hem zo aan. Hij is echt heel knap. Dan knipper ik en kom uit mijn trans. Ik buig wat weg.
"Maar ik heb een eigen kamer. Omdat ik appart wil slapen. Ik snap dat we mates zijn maar wil nu echt nog in een eigen bed slapen."
Er schiet een korte teleurgestelde uitdrukking over zijn gezicht maar die is zo snel weg dat ik even twijfel over of ik het wel goed zag.
"Dat weet ik prinses, echt. Als je niet appart wilde slapen liep ik nu naar mijn kamer die dan onze kamer zou zijn. Je hebt een bank in je kamer staan waar ik op ga slapen." zegt Jace.
Op de een of andere manier moet ik door zijn woorden alweer blozen. Ik vind het alleen echt zielig als hij op de bank gaat slapen. Nu voel ik me echt een bitch.
"Nee een bank slaapt echt vreselijk. Jace dit is echt onnodig-"
"Jij wilt niet samen slapen wat ik begrijp, heel erg jammer vind maar begrijp, en het is mijn keuze om bij je te blijven en dus op de bank te slapen." onderbreekt hij mij nu.
Ik zucht alleen en Jace opent mijn kamerdeur. Hij knipt het licht aan en loopt naar mijn bed, waar hij me op de rand zet.
Weer schrik ik half als hij opeens zijn shirt uittrekt en zo een afgetrainde buik onthult. Geen grammetje vet, alleen spieren. Jezus was een sixpack...
"Prinses? Hallo? Ik zei dat je deze aan kan doen." zegt Jace en zwaait met zijn hand heen en weer voor mijn gezicht.
Ik verkleur en pak snel het shirt aan. Jace zijn grijns verteld dat hij heel goed weet wat voor effect hij op me heeft.
Om mijn donker rode gezicht te verbergen trek ik snel het shirt aan.
"Ik ga snel een joggingbroek halen. Ben binnen 10 seconden terug." zegt Jace.
Ik voel een windvlaag als hij weg schiet.
Langzaam kruip ik mijn bed in. Ik had na het douchen mijn tanden al gepoetst dus dat scheelt.
Met nog een windvlaag is Jace weer terug, in alleen een joggingboek waar de rand van een Calvin Klein boxershort bovenuit steekt.
"Slaapwel mijn engel." prevelt hij en buigt zich over me heen om mijn voorhoofd te kussen.
"Welterusten." mompel ik.
"Als er ook maar iets is moet je me wakker maken, oké? Ik denk dat ik wakker wordt als jij wakker wordt maar alsnog. Voor wat dan ook. Maak me wakker." zegt hij dringend.
"Hmhm."
Diep zucht hij en kust nog eens mijn voorhoofd voor hij het licht uit doet en naar de bank loopt, waar hij op gaat liggen.
De bank is groot, maar Jace is ook groot. Ik voel me echt schuldig.
"Kunnen we niet ruilen? Ik voel me echt schuldig als jij zo oncomfortabel moet slapen." stel ik voor.
"Denk je serieus dat ik ook maar zou overwegen om jou op een bank te laten slapen?" vraagt hij ongelovig.
Daar heeft hij een punt.
"Nou... nee eigenlijk niet." geef ik toe.
"Mooi. Ga slapen prinses."
Ik sluit mijn ogen en val gelijk in slaap.
Dit hoofdstuk ik mede mogelijk gemaakt door Bol.com die de geweldige voor 23:59 uur besteld morgen in huis service heeft. Mijn nieuwe mobiel was er vanmiddag dus ik heb een dubbel hoofdstuk geschreven als excuses dat het zo lang moest duren: 6300 woorden.
Liefs en kusjesss..