Με όσο πιο γρήγορα αλλά συγκρατημένα βήματα μπορούσε, έφτασε στις γυναίκες τουαλέτες και μόνο εκεί, όταν δεν ένιωθε πια το έντονο βλέμμα του να καίει όλο της το είναι, κατάφερε να ανασάνει ξανά.
Πλησίασε έναν από τους καθρέφτες και κοίταξε έντονα το είδωλο της.
"Δεν θα κλάψεις, δεν θα κλάψεις, δεν θα κλάψεις..." ψιθύρισε στον εαυτό της, εν τέλη όμως η φωνή της έσπασε.
Το πρώτο δάκρυ κύλησε και σύντομα ακολούθησε κι άλλο.
"Όχι, όχι, όχι... Έλα τώρα..." μουρμούρισε και έπιασε γρήγορα χαρτί που βρήκα δίπλα της.
Προσπάθησε να σκουπίσει τα δάκρυα που της είχαν ξεφύγει, ενώ ταυτόχρονα συγκρατούσε και άλλα που απειλούσαν να γλιστρήσουν από τα μάτια της.
Όταν τα κατάφερε, χωρίς να καταστρέψει το μακιγιάζ της στο μεταξύ και προδώσει στους υπόλοιπους έξω τι συνέβη στο μπάνιο, πέταξε το χαρτί στον κάδο δίπλα της και στηρίζοντας τα χέρια της στον νιπτήρα μπροστά της, πήρε μερικές βαθιές ανάσες.
Συγχαρηκε τον εαυτό της που κατάφερε να φτάσει στο μπάνιο, προτού συμβεί κάτι τέτοιο στο τραπέζι και τρομάξει όλο το μαγαζί με την κρίση πανικού που ήταν σίγουρη ότι θα πάθαινε. Τις φάνηκε επίσης εξαιρετικά περίεργο το πόσο συγκρατημένη είχε καταφέρει να είναι κοντά του, ο τρόπος που είχε καταφέρει να καταπιεί όλα τα συναισθήματα που την πλημμύριζαν.
Ο γνώριμος ήχος των τακουνιων αντρικών, καλών παπουτσιών την τράβηξε απότομα από τις σκέψεις της και σήκωσε το βλέμμα της στον καθρέφτη. Προσπάθησε να παραμείνει ανεπιρρεαστη από την παρουσία του.
"Οι αντρικές τουαλέτες είναι δίπλα." είπε απλώς, στα ελληνικά -καθώς δεν υπήρχε κάνει άλλως γύρω τους- προτού ανοίξει τη βρύση και πλύνει τα χέρια της.
"Το ξέρω." είπε και εκείνος με τον ίδιο απλό τόνο, βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες του καλού, μαύρου παντελονιού του.
Ύστερα από αυτό, εκείνη τον αγνόησε και συνέχισε να πλένει τις παλάμες της -τις οποίες ένιωθε να κολλάνε από τον ιδρώτα της αμηχανίας- σιωπηλά.
"Ώστε τώρα δεν με γνωρίζεις;"
Πάνε πέντε χρόνια, αυτά επιλέγεις να είναι τα πρώτα σου λόγια σε εμένα; Όχι 'Αγάπη μου, να σου εξηγήσω.' ή 'Χίλια συγγνώμη, έχω μια φυσιολογική εξήγηση για όλα, η οποία θα μας οδηγήσει στο τέλος θα είμαστε πάλι μαζί.';
Δεν βρήκε το θάρρος να δώσει φωνή στις σκέψεις της. Έκλεισε τη βρύση μπροστά της και πήρε χαρτί για να σκουπίσει τα χέρια της. Τόλμησε να τον κοιτάξει τέταρτη φορά εκείνο το βράδυ. Σήκωσε τις άκρες των χειλιών της σε ένα πολύ μικρό και στενό χαμόγελο.
"Σας γνώρισα απόψε."
Πέταξε το χαρτί που χρησιμοποίησε και ξεκίνησε να κατευθύνετε προς τη πόρτα, που ξαφνικά της φάνηκε πως ήταν πολύ μακρυά. Ίσως πάλι να έφταιγε ο ψηλός άντρας δίπλα από τον οποίο έπρεπε να περάσει για να τη φτάσει.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και κράτησε το βλέμμα της ευθεία όταν έφτασε δίπλα του. Είχε κάνει ένα βήμα πέρα από εκείνον και ένιωσε τεράστια ανακούφιση όταν κατάφερε να περάσει από δίπλα του τόσο εύκολα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε...
Ένιωσε ξαφνικά το χέρι του στο μπράτσο της και σαν να τη χτύπησε ρεύμα, το τράβηξε μακρυά από τη λαβή του. Οποιοδήποτε ίχνος ψυχραιμίας είχε απομείνει μέσα της και προσπαθούσε να το κρατήσει με νύχια και με δόντια, εξαφανίστηκε τη στιγμή που το δέρμα του ακούμπησε το δικό της.
"Πάρε τα χέρια σου μακρυά μου." έτριξε μέσα από τα δόντια της και ορκιζοταν πως μπορούσε να νιώσει σπίθες να πετάγονται από τα μάτια της.
Καλύτερα σπίθες, παρά δάκρυα...
Τη κοίταξε με το ίδιο απαθες βλέμμα, η κοπέλα όμως κατάφερε να προσέξει τις άκρες των χειλιών του που προσπάθησε να καταπιέσει για να μην σχηματίσουν ένα παιχνιδιαρικο χαμόγελο.
"Ώστε με γνωρίζεις τελικά..."
Έτριξε το σαγόνι της και προσπάθησε να μην τον βρίσει. Από εκεί που φοβόταν ότι θα έτρεχε στην αγκαλιά του για να κλάψει, ανησυχούσε πλέον πως θα της ξέφευγε καμία σφαλιάρα. Το θράσος του την εξοργιζε.
"Ο μόνος Αλέξανδρος Σωτηρίου που ήξερα εγώ πέθανε πέντε χρόνια πριν, στα χέρια μου."
Στο μυαλό της, χτύπησε ενθαρρυντικά τον εαυτό της στη πλάτη για να τη συγχαρει που κατάφερε να τα πει όλα αυτά χωρίς να χάσει ούτε ένα δάκρυ.
Η Μυρτώ δεν περίμενε να τον επιρρεασουν τα λόγια της, όμως το έκαναν. Για ένα κλάσμα του δευτερολεπτου η μάσκα που φορούσε έπεσε από το πρόσωπο του και τον είδε να στραβοκαταπινει. Δεν άργησε όμως να πάρει ξανά το προηγούμενο του ύφος.
"Και τότε εγώ ποιος είμαι;"
Η σφαίρα εκείνο το βράδυ μπορεί να μην είχε αφαιρέσει τελικά τη ζωή του, είχε αφαιρέσει όμως κατά κάποιον τρόπο τη δική της.
"Πάντως όχι το αγόρι που αγάπησα..."
Τα λόγια που βγήκαν από το στόμα της, ίσως πλήγωσαν πιο πολύ εκείνη πάρα εκείνον, όμως δυστυχώς ήταν η αλήθεια...
Τη στάση που είχε ολόκληρο το βράδυ, κανονικά δεν θα την είχε ποτέ προς τη Μυρτώ, μονάχα μπροστά σε άγνωστους. Γιατί μπροστά στη Μυρτώ δεν φοβόταν να δείξει τον αληθινό του εαυτό, τον εαυτό που είναι καλός και νοιάζεται, που αγαπά. Όλη τη βραδιά όμως ήταν και εκείνη αντιμέτωπη με το σοβαρό και ψυχρό βλέμμα του και ένιωθε πως τους χώριζαν χιλιόμετρα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μερικά εκατοστά, κάτι που δεν άντεχε.
Δεν έμεινε άλλο για να δει την αντίδραση του, δεν μπορούσε. Βγήκε γρήγορα από τις τουαλέτες και έφτασε στο τραπέζι τους. Πήρε τη τσάντα της στο χέρι της, προτού βάλει το άλλο απαλά στον ώμο του Δημήτρη. Κοίταξε μια αυτόν, μια τη Βανέσα.
"Ζητώ συγγνώμη, όμως ξαφνικά δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. Θα χρειαστεί να σας αφήσω να συνεχίσετε μόνοι σας τη βραδιά..."
Ο Δημήτρης σηκώθηκε αμέσως από τη καρέκλα του και πήρε το χέρι της στα δικά του. Την κοίταξε ανήσυχος.
"Συνέβη κάτι, είσαι καλά;"
Κούνησε το κεφάλι της και κατάφερε να χαμογελάσει απαλά "Όλα μια χαρά, μια μικρή αδιαθεσία είναι μόνο."
"Να σε πάω σπίτι τότε." έκανε να σπρώξει τη καρέκλα του πίσω, όμως εκείνη τον σταμάτησε.
"Δεν χρειάζεται, δεν θέλω να σε πάρω από το επαγγελματικό σου δείπνο, είναι σημαντικό." ψιθύρισε.
"Θα πάρω ταξί." συμπλήρωσε.
"Μα-"
"Αλήθεια." τον διέκοψε.
Ο άντρας δυσανασχετησε μα δεν συνέχισε τις αντιρρήσεις του. Έσκυψε και άφησε ένα φίλο στα χείλη της.
"Στείλε μου μήνυμα μόλις φτάσεις σπίτι."
Η Μυρτώ εγνεψε απλώς καταφατικά, προτού γυρίσει προς τη Βανέσα. Η κοπέλα σηκώθηκε και άπλωσαν ταυτόχρονα τα χέρια τους για μια χειραψία.
"Κρίμα που πρέπει να φύγεις, ήθελα να σε γνωρίσω περισσότερο." ακούστηκε και φάνηκε όντως λίγο λυπημένη.
"Περαστικά." της ευχήθηκε με ένα γλυκό χαμόγελο και η Μυρτώ δεν κατάφερε να μην το ανταποδώσει.
Όσο κι αν είχε προσπαθήσει να μισήσει τη γυναίκα που ήταν με τον Αλέξανδρο, δεν τα είχε καταφέρει. Την είχαν αποτρέψει το ευγενικό της χαμόγελο και οι καλοί της τρόποι.
"Ευχαριστώ." απάντησε.
Τους αποχαιρέτησε μια τελευταία φορά και ευτυχώς για εκείνη, κατάφερε να φτάσει στην είσοδο του εστιατορίου και να πάρει το παλτό της προτού εμφανιστεί κάπου ο Αλέξανδρος.
Κάλεσε βιαστικά ένα ταξί και μετά από αρκετή ώρα πια, έκλεινε τη πόρτα του διαμερίσματος της.
Αμέσως άκουσε τα γυμνά της βήματα στις σκάλες πριν τη δει μπροστά της. Η ανησυχία ήταν ξεκάθαρη στα γκρι της μάτια πίσω από τα γυαλιά διαβάσματος της.
"Λοιπόν...;" αναρωτήθηκε σιγανά η Κατερίνα.
Η Μυρτώ κούνησε απλώς το κεφάλι της αρνητικά.
"Δεν έχω την ενέργεια να ασχοληθώ απόψε θεία. Ίσως αύριο το πρωί..."
"Εντάξει, κανένα πρόβλημα. Όποτε θελήσεις."
Η κοπέλα την ευχαρίστησε και αφού έβγαλε τα τακούνια της, ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο δωμάτιο της. Αν δεν ήταν τόσο συναισθηματικά εξουθενωμενη, θα είχε κάνει πιθανότατα τον ίδιο σαματά που είχε κάνει το βράδυ που γύρισε από το γκαλά, πλέον όμως απλώς δεν άντεχε κι άλλο δράμα, είχε ήδη αρκετό η ζωή της.
Έκλεισε τη πόρτα του δωματίου της πίσω της και έβγαλε το παλτό της, αφήνοντας το να πέσει στο πάτωμα. Δίχως να αναλύσει τίποτα άλλο παραπάνω, έπεσε στο κρεβάτι της και έκλεισε τα μάτια της, παρακαλώντας έναν ήσυχο ύπνο να την πάρει σύντομα.