Just like a dream

☁️34

'Ja hoor. De gang in en dan de tweede deur rechts.'
'Oké.' Ik sta op en loop richting de gang.
Achter de tweede deur zit inderdaad de wc. Ik doe de deur hoorbaar open en weer dicht. Dan loop ik terug naar de eerste deur. De trap naar boven. Aan de andere kant van de gang zitten nog twee deuren, ik doe er één voorzichtig open. Ik kan nog net een dweil opvangen. Snel zet ik hem terug en sluit de deur. Er blijft dan nog één deur over, laat dat hem asjeblieft zijn. Zachtjes doe ik die deur open. Ik kijk een grote kamer binnen, met in het midden een bureau waar een computer op staat. De computer is verbonden met een heleboel schermen, die op de muur erachter hangen. Er staan slechts een paar schermen aan. Ik loop iets verder naar binnen en kijk steeds even over mijn schouder. Asjeblieft Audrey, hou haar bezig. Ik zie het bloemenveld weer, maar er staan geen bloemen in. Op een ander scherm zie ik alleen maar wolken. Ik weet het nog, dat ik daar was. Dan zie ik de deur. Maar er is niemand te bekennen. Geen mens, niet mijn moeder. Zou de roddel dan niet waar zijn?
Teleurgesteld maar snel, loop ik de kamer uit. Ik sluit de deur en loop terug naar de woonkamer. Else kijkt even op als ik weer binnenkom, maar ze lijkt niks gemerkt te hebben. Ik ga tegen de bank aan staan. Audrey kijkt om, maar ik kan niks laten merken.
Dan zegt Else: 'Je hebt gelijk, Benthe, dit is vreemd. Ik ga het voor je uitzoeken, maar dat zal wel even wat tijd kosten. Is dat oké?'
Ik knik. 'Graag, dankjewel.'
Else glimlacht, staat op en geeft me de iPad terug. Ondertussen staat Audrey ook naast me. We lopen allemaal weer naar de gang en even later staan we weer buiten.
'En?' fluistert Audrey.
'Wacht, niet hier,' zeg ik, en ik begin te lopen. Audrey volgt. Als ik zeker weet dat Else ons niet meer kan zien, zeg ik: 'Niks. Er was gewoon niks te zien. Tenminste, geen personen.'
'Wat zag je dan wel?'
'Gewoon de plek van het bloemenveld, de plek met wolken en de deur.'
'En daar zaten daar dus geen mensen vast? Ik zei het toch.' Ze slaat haar armen over elkaar. 'Er is vast een andere verklaring voor je moeder, laten we afwachten waar Else mee komt.'
'Ja, misschien heb je gelijk.' geef ik toe. En eventjes geloof ik het ook echt.