Pov Esmay:
"Ze is wakker! Ze is wakker, dokter Teal ze is wakker!"
De opgewonden vrouwenstem verdwijnt en een deur klapt dicht.
Ik open mijn ogen voor het eerst in 2... nee, aan het licht te zien inmiddels 3 dagen.
Ze gaan een beetje moeilijk open. Mijn oogleden lijken haast wel aan elkaar te pakken.
En mijn zicht is... wazig. Het wordt per seconde beter, na iedere keer knipperen wordt het beeld scherper, tot ik een kamer zie.
Ik lig in een ziekenhuisbed, met apparatuur zónder piepjes gelukkig naast me, in een verder lege witte kamer. Op 2 deuren en wat stoelen na dan.
Op mijn mond zit een irritant kapje, dat ik er voorzichtig vanaf trek. De bewegingen van mijn armen zijn nog wat onwennig.
Mijn keel doet pijn, net als mijn longen en ribben en hoofd.
Alle 4 de muren zijn zo wit dat mijn ogen er even aan moeten wennen. De deuren matchen in kleur en zelfs de stoeltjes zijn wit.
Hm, opzich voordelig voor mijn lichte huid, hiernaast lijkt het toch nog een beetje alsof ik een kleurtje heb inplaats van complete melkfles.
Voorzichtig draai ik mijn hoofd wat van links naar rechts. Het lukt, maar doet vreselijk veel pijn en de hele kamer draait voor mijn ogen als ik beweeg.
Ik strek mijn armen een beetje en bekijk ze dan geschokt. Er zijn geen brandwonden te zien. Helemaal geen, terwijl ik levend verbrande! Maar... ze zijn wel dun.
Mijn ogen gaan over mijn hele lichaam en even voel ik me een klein beetje blij. Ik ben niet meer stevig, ik ben normaal. Zoals ik altijd al heb willen zijn. Niet dik en niet dun. Gewoon goed.
Opeens vliegt de deur open waardoor ik geschrokken opkijk. Ik hoor geen piep meer van het harde geluid!
Ik laat ook gelijk mijn hoofd weer zakken, aangezien alles zo snel begint te draaien om me heen dat ik nu al misselijk ben.
Een man van ongeveer 50 met een vriendelijk gezicht komt binnen, hij heeft een lange witte doktersjas aan en een thetoscoop om zijn nek hangen.
Is dit dan de vriendelijke meneer en dokter?
Hij loopt de kamer in en komt naast mijn bed tot stilstand. Vriendelijk glimlacht hij en schrijft iets op zijn klembord voor hij begint te praten.
"Luna, het is me een eer u nu echt te mogen ontmoeten. Ik ben dokter Teal, ik heb de afgelopen dagen uw gezondheid en vooruitgang in de gaten gehouden, en de brandwonden op uw armen behandeld. De zusters hebben de andere brandwonden behandeld. Daar is nu niets meer van te zien, maar hoe voelt u zich verder? Heeft u nog ergens last van?" zegt hij.
Ik mag hem nu al. Hij is aardig en rustig, niet zoals die hysterisch gillende zuster van 'ze is wakker!'.
En ook fijn voor de privacy dat hij alleen mijn armen heeft behandeld. Hoewel ik het ook niet vreselijk erg had gevonden als hij mijn benen en buik ook had gedaan, hij is een dokter en die zijn speciaal anti-pedo opgeleid.
Trouwens... brandwonden behandelen. Dat kan niet zo goed gedaan worden dat het in 3 dagen compleet genezen is. Dat is onmogelijk.
Dan zijn vraag nog beantwoorden. Hoe ik me voel... kut. Sorry voor mijn taalgebruik, maar zo voel ik me nou eenmaal. En als ik ga beginnen over waar ik allemaal last van heb ben ik nog lang bezig dus ik houd het kort.
"Ik eh voel me prima." zeg ik schor.
Gelijk worden mijn ogen groot. Wow, mijn stem, dat is echt niet oké. Ik klink alsof ik 2 pakjes sigaretten per dag rook, en dan al sinds mijn geboorte. En ik rook niet eens.
De dokter grinnikt zacht en begripvol bij het zien van mijn geschrokken blik.
"Uw stem trekt heel erg snel bij, over een uur zal u wel weer normaal klinken. En weet u heel zeker dat u zich prima voelt Luna?" zegt hij rustig.
Uhm ja ik loog, en u betrapte me, maar dat kunt u gewoon zeggen.
"Niet helemaal, ik heb ook heel veel vragen. En ik heet Esmay, dokter Teal, en ben een je. Noem me alstublieft niet Luna." zeg ik smekend.
Kort en begripvol knikt hij.
Er klinkt een kort piepje, en op een scherm naast het bed komen nieuwe uitslagen binnen, die allemaal 0 aangeven.
Of omdat ik wakker ben, of omdat ik dat kapje van mijn mond trok. Of misschien staat mijn hart op het moment wel stil.
"Lun- Esmay, zou je willen aangeven waar je nog last van hebt en in welke mate?" vraagt dokter Teal nu.
Poeh, in welke mate, op een schaal van 1 tot 10? Alles een mooie 8. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld maar leef nog en ben uit die put, dus anders was het een 10 geweest.
"Mijn keel doet pijn, mijn hoofd bonkt, mijn longen doen pijn en ik ben extreem duizelig. Zodra ik mijn hoofd optil begint alles te draaien. En ik wil naar huis, en mijn familie spreken. Na twee zware verliezen moet ik echt bij ze zijn." leg ik uit.
Hij begon eerst te knikken en schrijven, maar zodra ik mijn familie noem kijkt hij een beetje ongemakkelijk.
"Uw familie... ik bedoel, je familie, is iets wat je moet bespreken met Alfa Lightfall. Hij is in een half uur hier trouwens en kan niet wachten om je te ontmoeten." glimlacht hij. "Voor je pijn heb ik pijnstillers zonder verdere bijwerkingen, en voor de duizeligheid heb ik ook nog wat. Je stem gaat nu al naar wat die was en je brandwonden zijn door onze speciaal ontworpen brandwondencremé weg. Alleen je kracht, evenwicht en conditie moeten weer wennen. Dat gaat ook ontzettend snel, echt waar."
O. Nou, dat is allemaal heel fijn en super goed nieuws, behalve 1 ding. Alfa Lightfall. Die wil ik dus niet ontmoeten. Hij gaat dingen zeggen die ik niet wil horen.
Dingen over weerwolven. Die niet horen te bestaan. Dingen over soulmates en eeuwige liefde.
Het enige wat ik nu wil is naar mijn familie om mijn oude leven op te pakken voor zover als dat nog mogelijk is.
"Uh Luna? Esmay? Dit moet je innemen. Voor de pijn en duizelingen." zegt de dokter, die iets in een bekertje vast heeft en een glas water pakt.
Snel kom ik overeind, wat niet helemaal lekker gaat.
Mijn spieren protesteren heftig maar zijn nog niet eens het probleem. De duizeligheid is vreselijk.
De hele kamer draait om me heen en de bekertjes die de dokter vasthoud lijken over de kop te gaan en van links naar rechts.
Ik steek mijn hand uit naar waar hij staat en hij zet een heel licht bekertje in mijn hand. Er zitten 4 heel kleine pilletjes.
Voorzichtig pak ik ze en sluit mijn ogen om het draaien te laten stoppen. Het gaat achter mijn oogleden verder. Ik ben nu al misselijk.
Snel leg ik de pillen achterop mijn tong en voel hoe de dokter het bekertje water in mijn hand zet.
Ik neem zonder verder nog na te denken een grote slok en slik het moeizaam door.
Dan open ik mijn ogen en begin hard te hoesten. Mijn keel doet onmenselijk veel pijn en dan voelt het na 3 dagen bijna niets drinken vreemd om nu water door te slikken.
De dokter klopt me op mijn rug en schrijft dan nog iets op. Het maakt me eigenlijk nerveus dat ze alles opschrijven van me. Ik weet niet waar ze het voor nodig hebben, maar op dit moment wordt het heel irritant.
"Goed gedaan. Over enkele minuten werken ze volledig en is de pijn weg, net zoals de duizeligheid. Ik kan je wel verklappen dat wij hier veel verder zijn in de ontwikkeling van medicijnen. Dit is trouwens een weerwolven middel, dus die mag je niet vaker gebruiken omdat het na vaker gebruik slecht kan zijn voor je gezondheid. Alfa Lightfall heeft alleen voor je ziekenhuistijd toestemming gegeven tot het gebruik van deze medicijnen."
Alfa Lightfall kan die toestemming weet ik veel waar steken, want als ik pijn lijd en met dit soort duizeligheid door het leven moet ga ik nog liever dood of terug de donkere diepe put in.
Ik weet nog niet zo goed wat ik van de weerwolven moet vinden. Ze hebben mijn leven gered denk ik, maar bemoeien zich er nu ook mee.
En die Alfa, Jace Lightfall, beet me! Zoiets doe je toch niet?! Wat ben je dan voor halvegare gek?!
"Hmm oké bedankt. En het werkt volgensmij. De pijn is bijna helemaal weg en de kamer draait niet meer. Ik wordt moe." mompel ik, slaperig opeens, en onderdruk een gaap.
"Ga gerust slapen Esmay, Alfa Lightfall is hier zo maar ik moet nog wat met hem bespreken en hij zegt dat uw gezondheid op de eerste plaats staat. Echt, ga maar slapen, uw- je, lichaam en geest hebben hard gewerkt om wakker te worden. Je hebt rust nodig." zegt hij met een bemoedigende glimlach bij het zien van mijn twijfels.
Langzaam knik ik. Eigenlijk is het dom om nu te gaan slapen, je moet je nooit kwetsbaar opstellen tegenover de vijand, maar ik ben uitgeput nu de pijn weg is. Dit is dan geen vijand, maar ik vertrouw Jace niet, hij beet me dus moet geestelijk wel gestoord zijn.
Zou hij trouwens knap zijn? Zo klonk zijn stem wel, hij is anders dan de jongens die ik ken, hij klinkt heel volwassen, heel... aantrekkelijk.
Wow. En hij beweert dat we soulmates zijn. Dan is mijn soulmate geestelijk gestoord en aantrekkelijk. Gevaarlijke combinatie.
"Dankuwel. En die Alfa Lightfall hoeft voor mij niet langs te komen hoor, hij beet me. Geef dat maar door als u wilt." zeg ik licht geïrriteerd.
Ik ga weer goed liggen en draai me op mijn rechterzijde, terwijl de dokter naar de deur loopt.
"Ik uh zal het benoemen." mompelt hij. "Slaapwel Luna, de zusters komen u om het half uur checken maar u merkt daar niets van."
Ik mompel een vaag bedankje terug en wordt al bijna opgeslokt door de slaap als ik mijn knieën optrek en me opkrul tot een bolletje.
Als je zo ligt is je buik beschermt en je belangrijkste organen zijn zo automatisch ook veiliger. Gewoon, voor als die Alfa echt niet geestelijk in orde is, een beetje extra veiligheid.
En nu... slapen....
30 minuten later:
Geen idee hoe lang ik heb geslapen. Ik ben ook nog niet helemaal wakker, maar begin me vaag bewust te worden van 2 stemmen die in gesprek zijn.
De stemmen van dokter Teal en Alfa Lightfall aka Jace de loverboy en geestelijk gestoorde.
O wat erg die bijnamen, dat is iets wat Elena en ik zouden bedenken en daar dan aldoor de slappe lach door krijgen.
"Hoezo gevolgen? Ze is wakker geweest en kan praten en bewegen, de verwondingen zijn genezen, ik zie geen problemen rond haar gezondheid." zegt Jace boos.
Er wordt wat papier omgeslagen op een klembord gok ik te horen, en de dokter wijst wat resultaten aan waar Jace lange, moeilijke en bovenal saaie vragen over begint te stellen.
Ik luister al even niet meer en begin weer verder weg te zakken in slaap als de dokter tijdelijke gevolgen van mijn 'coma' opnoemt.
"Haar lichaam is als het ware opnieuw opgestart en nog niet bestand tegen alles waar het eerst wel bestand tegen was. Ze is nu nog heel vatbaar voor virussen, wat snel over gaat, maar komende weken kunt u haar het best goed checken op tekens van ziekte en s' avonds als het afkoelt niet buiten laten."
Wat?! Niet naar buiten laten, dat klinkt alsof ik een huisdier ben dat aan het lijntje gehouden wordt.
Jace antwoord iets vaags over dat hij altijd goed op me zal passen en dat hij echt wel weet wat hij doet, maar ik besteed er geen aandacht aan. Zijn woorden geven me een benauwd gevoel. Ik ken hem niet eens.
"Verder is haar lichaam nog onwenning met beweging en haar spieren moeten wennen, wat snel blauwe plekken of pijn oplevert, maar ook dit gaat snel voorbij. En met eten is het nu nog even wennen voor haar maag na zo lang geen voedsel." verteld de dokter.
Ah, dat is interesant. Wennen met eten. Veel blauwe plekken. Dat eerste wordt moeilijk, dat tweede ben ik gewend uit de tijd dat ik turnde en met atletiek ging het ook niet altijd goed. Ik ben best onhandig.
De mannen praten weer wat en Jace begint weer met zijn 'ik ga goed voor haar zorgen' speech, die ik niet begrijp aangezien hij degene is die in mijn nek beet. Door de huid heen nog wel!
Ik schrik helemaal wakker als er twee stoelen schrapend naar achteren worden geschoven en het gesprek afgerond wordt.
Oké Esmay, in dat boek Het Huis Van De Nacht las je dat mensen alleen overtuigend slapend overkomen als ze hun ogen gewoon ontspannen gesloten houden en de ademhaling in een rustig vast tempo blijft gaan.
Ik probeer niets aan mijn houding te veranderen en hoop met alles wat ik in me heb dat Jace als weerwolf zijnde mijn mini-kleine beweging niet heeft gezien toen ik wakker werd. Misschien gaat hij wel weg als ik blijf 'slapen'.
Dokter Teal neemt afscheid met overdreven beleefde woorden naar mijn mening en Jace zegt dat hij kan gaan. De deur valt dicht.
"Lieverd, je kunt gerust je ogen openen. Ik weet dat je wakker bent." zegt Jace.
Zijn voetstappen klinken nu naar mijn bed en verbaasd knipperend open ik mijn ogen.
Ik zie door de manier waarop ik nu lig alleen zijn donkere jeans met gaten bij de knieën en zwart met witte Nike schoenen. Ik durf hem eigenlijk niet aan te kijken.
Jace is bezig en prutst aan het gordijn achter mijn bed. Ik slaak een kreetje en krimp nog meer in elkaar als een felle streep zonlicht vol in mijn ogen schijnt. Die had ik niet verwacht.
Gelijk valt het gordijn weer terug en opgelucht open ik mijn ogen verder dan het kleine kiertje waarop ik ze had. Nog steeds een donkere jeans en Nikes als ik zo lig.
"Het spijt me engel, de ondergaande zon schijnt feller dan ik verwachte. Sorry. Ben je oké?" vraagt Jace bezorgd.
Oké, tijd om mijn angst opzij te zetten. Ik moet hem toch ooit aankijken. En met hem praten. Nu maar hopen dat mijn stem weer normaal is.
Voorzichtig strek ik me uit en draai op mijn rug zodat ik overeind kan komen.
Dat gaat niet zo makkelijk en al snel voel ik twee warme handen die mijn middel pakken en me voorzichtig rechtop helpen zodat ik tegen het kussen kan leunen. De hele tijd kijk ik naar mijn benen. Waarom durf ik niet omhoog te kijken?
Wow, zijn aanraking... dat voelt goed. Heel vertrouwt.
"Lieverd... hoe voel je je?" vraagt hij zachtjes.
Ik maak een nietszeggend gebaar en voel dan hoe hij mijn kin vastpakt. Ik probeer me los te trekken maar hij houd me stevig vast.
Jezus, wat ruikt hij goed! Heel fris maar toch warm en vertrouwt. Het is niet uit te leggen, maar de deodorant die hij gebruikt ruikt goddelijk lekker.
Hij duwt mijn kin omhoog en ik kijk met tegenzin in zijn belachelijk mooie ogen.
Ik verdrink er bijna in. Het is alsof ik vergeten ben wat voor angstig gevoel ik van hem kreeg. Alles waar ik boos, bang of gefrustreerd over was maakt nu niet meer uit. Ik voel me veilig, compleet, gerustgesteld. Alleen hij zit in mijn hoofd.
Zijn warme bruine ogen met donkere wimpers en zware donkere wenkbrauwen geven zijn gezicht een... gevaarlijk en bijna dominant uiterlijk, perfect in balans met zijn natuurlijk gebruinde huid, gelaatstrekken en scherpe kaaklijn.
Hij heeft een vage donkere waas op zijn kin, kaak en wangen zitten. Gek genoeg is het idee dat hij baardgroei heeft, in tegenstelling tot de jongens bij mij op school, best aantrekkelijk.
En dan dat haar. Dik, donkerbruin haar dat op een perfecte manier nonchalant warrig zit.
Mijn ogen gaan naar de hand die mijn kin omklemd en dan naar zijn armen.
Een kleine schok gaat door me heen bij het zien van zijn spieren. Hij moet wel enorm sterk zijn. Hij zou nu met 1 beweging van zijn hand mijn kin en zo ook kaak kunnen breken en tot stof verpulveren. En gek genoeg maakt dat hem nog aantrekkelijker. Macht, kracht, een tikkeltje gevaar.
Wow. Ik dacht dat dit soort jongens alleen op instagram bestaan. Onder zijn strakke zwarte t-shirt is duidelijk een sixpack te zien... o mijn god... hij is zo knap. Als ik nu dood ga is het omdat ik verdrink in zijn aantrekkelijkheid.
Ik kleur donker rood van mijn kin tot mijn haargrens als ik me bedenk dat ik hem vreselijk zit aan te staren. Zo te zien ben ik niet de enige die staart.
Jace zijn ogen gaan over mijn gezicht en dan over mijn lichaam. Zijn ogen kleuren opeens donkerder, bijna zwart, en geschrokken schuif ik bij hem weg. Dat lijkt hij niet leuk te vinden maar hij laat het na een korte grom toch toe en haalt zijn hand van mijn kin.
"Je moet niet bang zijn voor mij schoonheid. Ik ga je alles uitleggen."
Volgensmij zie ik er juist vreselijk uit. Net nu ik voor zo'n beetje de knapste man van de wereld zit.
Ik ben bijna omgekomen in een auto ongeluk, ik weet niet eens wat voor kleding ik draag, mijn haar is vast 1 grote vettige puinhoop en over mijn gezicht wil ik niet eens praten. Hij moet wel flink zijn best doen met liegen.
"Ik ben Jace Lightfall. Je zielsverwant oftewel soulmate. Maar dat weet je al. Tenminste, je kon me horen toen je bewusteloos was. Ik heb je toen al veel verteld maar je moet nog meer weten. Hoe voel je je nu lieverd?" vraagt hij.
Hij blijft ook gewoon staan. Zitten is fijner zou ik denken.
Langzaam knik ik. "Ja dat weet ik. En ik voel niet zo veel, de pillen helpen goed."
Dat is een leugen... ik voel zo veel. Ik huil alleen niet omdat ik dat 3 dagen van bewusteloosheid lang heb gedaan maar je broer en zus dood zien gaan is best traumatiserend. Ik voel me vreselijk.
En mijn stem klinkt weer zoals normaal! Dat is best een opluchting.
Zacht gromt hij en ik schrik me rot. Wow. Hij gromt. Als in het grommen van een weerwolf...
"Waarom lieg je tegen me Esmay? Heb je iets voor mij te verbergen?" vraagt hij boos.
Gelijk kleur ik weer donker rood, net nu het een beetje gezakt was. En ja ik loog maar hoe kan hij dat gemerkt hebben?!
"Nou ik heb mijn broer en zus zien dood gaan en mis ze, net als mijn ouders en zusje die hier gek genoeg niet zijn. Ik had gedacht dat ze wel zouden wachten tot ik wakker werd." leg ik zacht uit.
Als reactie glimlacht Jace met oprecht medelijden. Hij legt zachtjes zijn hand op mijn wang maar ik draai mijn hoofd zodat die er vanaf valt.
Ik wil zijn medelijden niet, ik wil alleen mijn familie nu. Sorry.
Met een diepe zucht trekt hij zijn hand terug.
"Luister lieverd, je familie is hier alleen niet omdat ze niet weten dat je hier bent. Je bent vermist. Er worden zoekacties gehouden en ze kwamen hier ook langs maar we hebben gezegd dat we niets van je hebben vernomen. Daar moet je maar niet boos om worden want dat heeft een goede reden." verteld Jace rustig.
Hij praat op zo een rustige toon dat de ernst van zijn woorden opeens niet tot me doordringt.
Dan vlamt de woede op, maar de angst overheerst nog. Ik wordt gevangen gehouden. O mijn god.
Mijn ogen worden groot en mijn mond zakt open.
En ze zochten naar me! Ik heb nog een kans dus om ontdekt te worden en hier weg te komen. Ze moeten me alleen wel kunnen zien.
"Een goede reden? Het spijt me, maar ik kan geen reden bedenken die goed genoeg is om een meisje bij haar familie vandaan te houden." zeg ik met trillende stem van onderdrukte woede.
Nu pakt Jace wel een stoel en gaat zitten. Hij leunt naar voren en steunt met zijn ellebogen op zijn bovenbenen.
Hij kijkt me met zo een dwingende en tegelijk ook lieve blik aan dat ik nu al weet dat ik ga geloven wat hij zegt, wat het ook is.
Dat doet hij met 1 blik. Ik wordt gek bij hem. Van hem. Hij maakt me gek. O jezus dit is erg.
"Je weet dat ik een weerwolf ben. Dat ik Alfa ben van mijn pack. En jij bent mijn soulmate, wat je de Luna van het pack maakt. Zonder mijn mate wordt ik een wrak, ik zal instorten en kan ik mijn pack niet meer besturen, waardoor iedereen in het pack zal sterven. Door een aanval waar geen leger meer voor is of omdat het voedsel op is, dat maakt niet uit, maar zonder jou sterft iedereen. We hebben je nodig, we hebben onze Luna nodig. En je familie zou je van me afnemen. Het spijt mij ook dat ik je verdriet doe maar ik bescherm mijn pack, ik laat de honderden mensen niet sterven." zegt hij.
Zijn blik smeekt. Alsof hij me smeekt om hem te begrijpen. En ik begrijp hem wel... maar het is niet eerlijk. Ik wil die keuze zelf hebben.
Ik wil niet dat zijn gehele pack dood gaat, dat zou vreselijk zijn, zo veel mensen en waarschijnlijk zelfs jonge kinderen die nog een gehele toekomst voor zich hebben. Maar ik kan mijn familie niet voor de rest van mijn leven missen!
"Oké ik begrijp het, echt, en ik zou ook niet willen dat honderden mensen sterven maar ik kan mijn familie toch niet voor altijd missen?!"
"Je hebt mij, je krijgt een nieuwe familie. En er zijn genoeg foto's van ze die je kunt houden." antwoord Jace rustig.
Boos kom ik overeind. Ik kan wel gillen, foto's die je kunt houden! Foto's!
Maar ik moet oppassen en op mijn toon letten. In de verhalen van mijn grootouders waren Alfa's altijd ongeduldig en snel op hun tenen getrapt. Ze kunnen heel snel heel erg boos worden.
"Foto's?! Nou wel bedankt hoor Álfa, dat is me wat. Foto's! Gul zeg. Dat is een goede vervanging van mijn familie in levede lijve!" roep ik sarcastisch uit.
Zacht gromt hij naar me en gelijk maakt mijn woede plaats voor angst.
Ik deins verder achteruit en krimp wat ineen.
"Ík heb je leven gered! Als je dood was had je helemaal níéts meer gehad! Ík ben degene die jou uit een brandend auto-wrak heeft gehaald en naar het ziekenhuis heeft gebracht! Al had je het ongeluk overleefd, je was alsnog opgegeten door Rogues. Dankzij míj leef jij nu nog Esmay. Zonder mij zou je nu helemaal niets hebben. Ik verwacht dankbaarheid inplaats van die brutale toon." sist Jace met een ruk staat hij op.
Ik ben zo ver achteruit gekropen op het ziekenhuisbed als maar kan en kijk hem geschrokken aan.
Hij beent met grote passen naar de deur en opent die. Na een laatste kwade blik gooit hij die met een klap achter zich dicht.
Wow. Echt wow. Ik had niet verwacht dat hij zó boos zou worden.
En nu schaam ik me. Jace heeft mijn leven gered, zonder hem was ik dood. Dan zou ik mijn familie nooit meer zien en niet verder leven. Nu leef ik verder. Dat is iets.
Wat zijn Rogues trouwens? Mijn grootouders hebben nooit over ze verteld. Een soort vleeseters zoals coyotes? Hij zei dat ze me opgegeten hadden zonder zijn redding.
Ik ben hem dankbaar. Voor het redden van mijn leven. Hij komt over als een goede soulmate, als je even weg denkt dat hij me van mijn familie weg probeert te houden.
Ja ik snap zijn redenen, nee ik ben het er niet mee eens. Ik zal het er ook nooit mee eens zijn, maar ik wil hem wel een kans geven. Omdat hij mijn leven heeft gered. Lijkt me eerlijk.
En zodra ik de kans krijg bel ik mijn familie om te zeggen dat ik in orde ben en ze me niet moeten komen zoeken, ik zal zelf zoeken naar ontsnappingskansen. Als ik echt in een weerwolven pack ben loopt het slecht voor ze af als ze me gaan zoeken.
Goed. Wat nu. Ik ben compleet uitgedroogd en zou wel wat water willen drinken, en ik moet naar de wc, dus opstaan lijkt me een begin.
Ik sla de dekens van me af en schuif mijn benen over de rand. Het doet geen pijn door de pillen die ik kreeg, maar ik kan voelen hoe stijf mijn spieren zijn.
Diep adem ik in en uit. Nu moet ik gaan opstaan.
Voorzichtig schuif ik zo ver naar de rand van het bed dat ik met mijn kont op de rand zit en mijn tenen de koele grond raken.
Ugh ik durf niet. Straks val ik om en kom nooit meer overeind.
Wat ben ik ook een watje. Het is maar opstaan Esmay, zoals je al 16 jaar doet. Dit moet je redden. Slappeling. Sta op!
3...2...1...
Ik zet mezelf af en kom met een plof op de grond neer.
Ik kan een kreet niet onderdrukken. Door de pijnstillers voel ik de pijn dan wel niet maar aan het onprettige en verkrampte samentrekken van mijn spieren kan ik merken dat herstellen nog een zwaarder iets wordt dat ik had gedacht.
Maar goed, ik sta. Nu naar de witte deur lopen en kijken wat daar achter zit.
Langzaam til ik mijn rechtervoet op om een stap te zetten. Bijna verlies ik mijn evenwicht en zet een wankele stap. Het gaat.
Wankelend loop ik naar de deur, met protesterende spieren. Omdat ze nog niet helemaal goed werken ga ik alle kanten op voor ik mijn doel bereik. Ik val aldoor bijna om. Gelukkig staan hier bijna geen meubels.
Ik trek moeizaam de deur open en zie een simpele, prima badkamer. Erg klein, omdat het een ziekenhuis is, maar hij voldoet aan alle eisen.
Een kleine douche, een wasbak, 2 handoeken en kleine handoekjes, standaard wegwerp verpakte dingen zoals een tandenborstel, en tot slot een stapeltje schone kleding.
Dan draai ik me naar de muur en ik schrik me helemaal rot. Mijn spiegelbeeld... jezus. Mijn haar is een wilde puinhoop en vreselijk vettig, mijn huid zit onder de rode vlekken en bultjes en ik heb zulke donkere kringen onder mijn ogen dat ze gerust paars zijn te noemen.
Als ik alleen al denk aan hoe veel moeite het gaat kosten om dat allemaal weer normaal te krijgen raak ik spontaan dodelijk vermoeit. Ik begin wel met douchen en schone kleding.
Nieuwschierig wankel ik naar de kleding toe en bekijk het. Gelukkig, een wit t-shirt en een hoodie, een makkelijke maar wel aangesloten trainingsbroek, sokken en sneakers en (thank god) zelfs schoon ondergoed en een bh en allemaal in mijn maat.
Die kleding is zo veel beter dan dit korte broekje en kleine shirtje!
Ik zou kunnen gaan douchen... hoewel ik nog erg wankel ben, en de duizeligheid is alleen weg door de medicijnen. Als ik uitglijd kom ik niet meer zelfstandig overeind en als de medicijnen uitgewerkt zijn en ik nogsteeds zo duizelig ben... ik ga er niet eens over nadenken.
Hoewel. Wat moet ik anders doen, wachten tot er een zuster is die in de kamer wacht voor het geval dat ik uitglijd of flauwval? Dat is een belachelijk idee.
Ik ga gewoon douchen. Punt uit.
Ik loop net naar de kraan als ik een klop op de deur hoor en een onbekende mannen stem die "Luna? Kan ik binnen komen?" roept.
In mezelf vloek ik als ik bedenk dat dat vast een dokter is die weer allemaal testjes wilt doen en als die weet dat ik zelf wilde gaan douchen krijg ik vast een hele preek.
Snel wankel ik de badkamer uit voor zo ver als dat lukt en roep "Uh ja!" voor ik naar mijn bed loop en in kleermakerszit erop ga zitten.
De deur gaat open en een belachelijk knappe jongen met zwart haar en grijze ogen stapt naar binnen. Hij is ook al zo gespierd! Toch haalt hij het niet bij Jace, die is nóg knapper en gespierder en- ho stop. Niet aan denken Esmay.
Hij fronst als hij met net ziet gaan zitten. Ah oh, dat wordt een preek.
"Was u nou al uit bed? En bedek alstublieft uw benen, Jace vermoord me als hij weet dat ik u zo heb gezien." zegt hij.
Nee ik was helemaal niet uit bed. Helemaal niet, waarom denk je dat? Kuch kuch. Ik word nu al rood.
Snel trek ik de deken over mijn benen en bloos. Jace moet normaal doen maar dat zeg ik liever niet, ik heb geen idee hoe hij daar op zou reageren.
Waarschijnlijk heeft hij het door als ik lieg, net zoals Jace het merkte. Dan moet ik wel eerlijk zijn.
"Uhm ja ik ben heel even opgestaan, en het is je inplaats van u. Ik ben jonger dan jou." zeg ik verlegen glimlachend.
"Ben je een vriend van Jace?" zeg ik dan snel als ik zie dat hij er iets van wilt zeggen.
Langzaam knikt hij en stapt naar binnen. Hij sluit de deur achter zich en ploft neer op het einde van mijn bed.
Ondanks de grote ruimte die hij tussen ons laat schuif ik onopvallend nog wat meer naar achteren. Ik heb geen idee wie deze gast is.
"Ja. Ik ben Rick, Jace zijn Béta en beste vriend. Dat is de rechterhand van de Alfa. En je mag nog niet opstaan zonder Jace of een dokter, hij zei dat je spieren nog moeten wennen en je evenwicht slecht is." zegt de jongen vriendelijk.
O is dat even interesant, Jace kent mijn 'medische dossier' nu dus beter dan mij en deelt dat rustig met anderen. Gelukkig gaat het alleen om slecht evenwicht en niet echt iets gênants.
Moet die Rick nou eigenlijk een preek gaan geven van Jace?
"Ik moet je geen preek geven. Ik zeg het meer uit eigenbelang. Ik wens je natuurlijk geen pijnlijke val toe, maar Jace flipt compleet als er iets met jou gebeurd en dan zijn de mensen in zijn omgeving niet meer zo veilig." legt Rick lachend uit.
"Dan krijg je als rechterhand dus de volle laag. Sorry alvast dan voor als ik wel omval. Ik ben Esmay." zeg ik en schud de hand die hij uitsteekt.
We praten nog een heel tijdje en Rick legt nog dingen uit en beantwoord wat van mijn vragen.
Ik weet nu dat de Alfa een rechter en linker hand heeft genaamd de Béta en Gamma, en ik weet dat Rogues weerwolven zonder pack zijn die vaak het slechte pad op gaan.
Rick vertelde ook dat ik over een uur of anderhalf met Jace mee kan naar zijn huis, omdat ik dan officieel een 'stabiele' gezondheid heb. Dat ik niet dood ga dus.
En nog een van de meest interesante dingen die Rick mocht vertellen (ja er waren een hele hoop dingen die hij niet mocht zeggen van Jace) was dat Alfa's dus extreem beschermend zijn naar hun mate en heel dominant, super snel jaloers, bezitterig en territoriaal. Fijn. Ik zit dus met een soort Pitbull opgescheept.
Rick zag hoe mijn gezicht betrok en nam het natuurlijk gelijk voor Jace op.
"Jace is een heel goede jongen voor je, echt, hij zoekt al jaren naar zijn mate en kan alleen maar over jou praten en hoe veel hij wel niet om je geeft. Hij is heel zorgend, waar alle meisjes wel van houden."
Ja oké, ik moet toegeven, dat is wel schattig. En jongens die zorgzaam zijn naar hun vriendin... dat is zo lief. Dat wil ieder meisje denk ik.
Wacht. Ik ben zijn vriendin niet. Of automatisch wel omdat ik zijn mate ben?
Als dat zo is tref ik het niet heel slecht, hij is knap en sterk. Hij is volgens Rick lief voor me en hij kan me beschermen tegen zo'n beetje alles. Hij is Alfa wat betekend dat hij macht heeft en hij heeft mijn leven gered. Hij gaat voor me zorgen. Dus wat wil ik nog meer in de komende jaren? 1 klein dingetje.
Mijn familie.