Cami
Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang inaabot ang cellphone ni Saint. Talk about millennials and their gadgets...
"Saint, that's not nice ha. Hindi ka dapat sumasagot sa amin ni daddy ng ganon." Pangaral ko kay Saint habang nagmamaneho ako. Nakaupo siya sa passenger seat. Hiniram namin ang mustang ni Peter. Kasi it's either iyon o ang Lambo. At ayaw kong dalin ang Lambo niya.
"I just want to have a baby brother or sister." She replied softly.
"Baby, you have to understand that daddy and I are friends. He is not my boyfriend or husband." I am chocking while saying those words.
"We both love you. You know that. But playing cupids on us is not nice."
"Sorry, mommy." Mahinang sagot ni Saint.
"Kailangan mo ding maintindihan na baka merong girlfriend si daddy. But it doesn't mean na hindi ka na niya love, anak."
Huminga ako ng malalim at nagconcentrate sa pagmamaneho.
"Mommy, love mo pa ba si daddy?" Napadiin ako sa preno dahil sa tanong ni Saint. Mabuti na lang at nakaseat belt ang anak ko. Mabuti din at wala kaming kasunod kung hindi nabangga kami.
Huminga mula ako ng malalim bago sumagot. Kaya ko ito.
"I will always love your dad," I replied to her.
"Hindi ka magpapakasal sa sinasabi ni lola?"
"Hindi. Kaya nga umalis tayo kay lola mo. Hindi magapakasal si mommy doon. Wala kang ibang magiging daddy kung hindi si daddy mo." I promised her. Hindi ko kayang magmahal ng iba... Kahit si Carlos na sobrang gwapo na, hindi ko kinayang mahalin.
"Huwag sasama ang loob mo kapag mero ng girlfriend si daddy. Gusto naman natin na maging happy siya di ba?" Nireready ko na si Saint in case may ipakilala na si Peter. Para hindi na kami mahirapan lahat. Tumango si Saint.
I parked the car in front of her school. She kissed my cheek at hinhintay ko siyang makapasok sa gate bago ako umalis. Nanlalambot ako sa mga tanong ni Saint.
I don't have friends, come to think of it. Binuhos ko lahat ang oras ko sa pag-aaral hanggang sa naging isolated ako. I have acquaintance gaya Tiago at ang mga kasamahan ko sa trabaho, but real friends na matatakbuhan gaya ngayong naguguluhan ako...zero. How lonely my life has been.
Dumaan ako sa grocery store to buy some herbs and spices. Kulang sa condiment ang kusina nila Peter. Inisip ko na din kung ano ang lulutuin ko for dinner. But since hindi ko alam kung kakain sila sa bahay, I texted Peter just to make sure.
Sa bahay ba kayo kakain ng dinner ni papa mamaya?
-Sent by Camilla
Yup. Ano ulam?
-Sent by Peter
I was thinking of making lasagna and steak.
-Sent by Camilla
-Sounds good to me. Hindi na kita nahintay sa bahay. Nasa shop lang ako if you need anything. Pumasok sa office si papa so solo mo ang bahay.
-Sent by Peter
Okay. See you.
-Sent by Camilla
-Ingat ka Cami. Message me when you reach home.
-Sent by Peter
Home... Message me when you reach home. Pinakatitigan ko ang huling message ni Peter. Is it really our home? Comfortable kami ni Saint sa bahay nila na parang ang tagal na namin na nakatira doon. And it feels... home.
Do I need to find a house now bago pa kami mahirapan ni Saint na humiwalay? Ano ang uunahin ko? Magtayo ng resto or humanap ng bahay namin ni Saint? Sino ang maiiwan sa bata kung magwowork ako?
Ahhh... nakakabaliw maging single parent. Binuhos ko ang frustrations ko sa pagluluto hanggang makareceive ako ng tawag mula kay Peter.
"Cami, ako na susundo kay Saint." He said when I answered his call.
"Hindi ka ba busy sa shop mo?" Nilapag ko ang lasagna sa kitchen island. Iinitin na lang mamaya.
"It's fine. Magdadate muna kami." He replied.
"Ingat kayo."
"Ingat ka din, mommy." He replied.
"Ha?" Mali yata ako ng dinig.
"Ang sabi ko ingat ka, Cami." He repeated.
"Ok. Bye." Akala ko tinawag nya ulit ako ng mommy.