Isang buong linggo ang continuation ng practice ng graduation.
Nextweek na rin ay makakamit na namin ang kaniya kaniya naming diploma. Ang bunga ng aming pagsisikap at determinasyon.
"Z-Zaphira." Napabaling ang aking atensyon sa baritonong boses na tumawag sa akin.
Kakatapos lamang ng buong araw naming pagpapractice. Narito ako ngayon at papunta na sa locker ko ng marinig kong may tumawag sa akin.
Nakita ko naman si Andrew. Classmate ko siya sa isang minor subject.
Nang nilingon ko ang paligid ay kita kong wala ng tao bukod sa amin.
At nang tignan ko ito ay yumuko ito't inayos ang kaniyang salamin na bumagay sa kaniyang mukha at kinamot ang kaniyang batok.
Mukhang nahihiya pang sabihin kung ano yung sasabihin niya.
"Why?" Malamig kong sabi. Di kasi ako sanay na makipag usap sa ibang tao.
Di ko siya tinignan dahil abala ako sa pagkukuha ng mga gamit ko sa locker. Nang matapos kong kunin ang bag ko ay isinabit ko agad ito sa aking braso at muli siyang hinarap.
Ganoon pa rin ang postura nito. Ano bang kailangan niya? Pupunta punta siya dito tapos ganiyan itsura niya.
"A-Are you busy this coming weekend?" Utal nitong sabi.
Bahagyang kumunot ang noo ko sa sinabi niya. I'm not that dumb para hindi malaman ang sinasabi niya.
"And why?" I asked again. C'mon. Just tell it straight to the point, man. So I can go home.
I know he isn't a type of a man na playboy or may gagawing masama but I am not really that comfortable na makihalubilo sa kaniya lalo na't hindi ko naman siya close and out of nowhere, susulpot siya; asking that thing..
"Since one week na lang bago tayo magkakahiwalay-hiwalay, I'll confess. I have a feelings for you." Sa sinabi niyang iyon ay hindi siya nautal. Nakakagulat iyon.
Tinignan ko lamang siya dahil hindi ko alam kung anong irereact o sasabihin.
But at the end, to finally finish this scene, nagsalita ako.
"How?" Yun na lamang ang nasabi ko. What the hell, nawiwindang din ako okay?
Ang daming tanong na dumadaloy sa utak ko. Like, HOW? E hindi naman kami nagcross ng landas. Hindi kami nagkatinginan, nagkausap. And now.. Nawindang ako ng lumapit siya sa akin. Nawiwindang ako ng nakipag usap siya sa akin and then, MAS NAKAKAWINDANG NA MAGCOCONFESS SIYA SA AKIN? How will I suppose to react in this kind of situation? Be calm? What the hell, how to be calm?
He chuckled, "I don't even know. Kapag nakikita kita, you were like a puzzle to me, gustong gusto kitang lapitan at---"
"And complete the missing piece of her, being a jigsaw puzzle? C'mon man. That's so cheap." Isang malamig na tono ang nakapagpahinto sa taong nasa harap ko na nagsasalita. It's him.
Halata sa mukha ni Andrew ang pagkairita dahil sa taong dumating.
"Van. Don't interfere. Gusto ko si Zaphira and I won't let any man. Even you, ang hahadlang sa akin." He's really determined.
Tumawa lamang ang taong nasa likod ko.
"Go on, as if she mapupunta siya sayo." Paghahamon nito. Ramdam na ramdam ang pagkadiin ng bawat salitang binibitawan niya.
Tinignan ko lamang si Andrew at hinintay ang kaniyang sasabihin. Parang sa ilang minutong nakatayo ako rito ay hindi ako nakahinga. F-ck. His presence is really intimidating. It's Vandrius whom I'm talking about.
Kita ko sa mukha ni Andrew ang tinging iginawad niya kay Van at pagkatapos ay sakin bago ito umalis.
Tsaka lamang ako nakahinga ng maluwag ng umalis ito. Nakayanan kong hindi huminga ng ilang minuto? That's.. ridiculous.
"Sino yon?" Ngayon ay parang manginginig ang tuhod ko dahil kahit na nakatalikod pa rin ako sa kaniya ay ramdam ko ang matalim niyang pagtingin sa akin.
Ilang beses akong kumurap bago magsalita. "Andrew." I only said.
He mutter curses after and pace me.
"Wag mo kong pilosopohin Zaphira. You know what I am talking about." Madiin nitong bigkas.
Napapikit ako sa boses nitong ramdam ang pagpipigil ng galit.
"V-Van.."
Agad niyang pinadyak ang paa niya at ihinilamos ang mukha gamit ang kaniyang palad.
"Damn it! Damn it. Sasapakin ko talaga yung pagmumukha nong lalaking yon. Hindi niya alam kung sino yung inaangkin niya. Akin ka lang." Madiin at klarong klaro niyang banggit.
Nakagat ko ang labi ko sa kaniyang sinabi. Alam kong ako ang tinutukoy niya sa kaniyang sinabi at hindi ko na mapigilan ang puso kong sobra sobra ang kabog dahil sa kaniyang mga salita.
Nang humarap ito sa akin ay halos mapaigtad ako sa aking kinatatayuan. Naramdaman ko namang nilagay niya ang kaniyang kaliwang kamay sa aking kanang bahagi para macorner ako at ang kaniyang kanang kamay naman ay nakahalukipkip sa kaniyang bulsa.
Hindi ko siya matignan sa mukha. Natatakot akong makita ang mga mata niya. Dahil feeling ko isang tama lamang ng aming mga mata ay bibigay na ko.
"Baby..." Usal nito.
Napalunok ako sa isang simpleng salita niyang iyon.
Nakatingin lamang ako sa kaniyang dibdib at hindi pa rin nagsasalita. Mas nakakawindang to kaysa sa kanina.
Hindi dahil sa hindi ako komportable kundi dahil hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko sa tuwing nariyan ang presensya niya.
"Baby, look at me.." Ramdam ko sa salitang kaniyang binigkas ang lambing sa tono nito.
Di ko alam kung anong nangyayari sa buong sistema ko at bakit ko sinunod ang kaniyang sinabi.
Naging para akong isang alipin na handang sumunod at walang halong pagpilit sa utos ng kaniyang amo.
Ngayon naman ay hinilig niya ang kaniyang noo sa aking noo.
Pwede bang taympers muna?
"Tandaan mo to, hindi ko hahayaan na kahit ano, o sino mang lalaking yan ang kunin ka sa akin." Klaro ang pagkakabigkas nito na agad tumambol sa buong sistema ko. Lahat ng systems na nasa aking katawan siguro ay nagfunction agad matapos marinig ang kaniyang sinabi.
Bumaba ang kaniyang bibig at itinapat ito sa aking tainga.
"Akin ka lang, Zaphira." Bulong nito.
Napapikit ako ng marinig muli ang mga salitang iyon. Di ko alam kung bakit gusto ko na lamang isigaw sa kaniya na ako lamang ang pag aari niya pero sa pagkabog ng puso ko ay hindi ko masabi iyon.
Nang lumayo na ang kaniyang katawan sa akin ay hinawakan niya ang kamay ko.
Biglang sumagi sa isip ko ang post dati ni Faye kung saan nakahawak ang kaniyang kamay sa kamay ni Van.
Agad kong binitawan ang kamay ni Van. Nakita ko namang nagtaka siya sa inasta ko.
Nanliliit ang kaniyang mga mata ng tinignan ang aking reaksyon. Tinaas ko lamang ang kilay ko't humalukipkip.
"Dati, sinabi mo childhood friend lang kayo ni Faye. E bakit may picture kayo na magkahawak kamay?" Diretsang tanong ko sa kaniya.
Nagtaka siya sa sinabi ko.
"Huh! Maang maangan. Ikaw pasabi sabi ka na sayo lang ako pero ikaw hindi naman akin." Giit ko sa kaniya.
He looked at me with amusement written on his face.
"What are you talking about?" Kita ko ang pagpipigil niya ng tawa sa sinabi ko.
"Oh bakit hindi ba? Faye's posted it on facebook. It's all over the internet. With a caption of, 'give me your hand darling, do you feel my heart beatin', paano mo ieexplain yun huh?" Pagtataray ko sa kaniya.
Mukhang hindi niya pa rin naiintindihan ang aking sinasabi kaya't nagbrowse ako sa fb at ipinakita sa kaniya ang picture.
Nang makita niya iyon ay kumunot ang kaniyang noo at dumilim ang kaniyang mukha.
"So, would you believe that kind of stupid crap?" He asked. Hindi pa din nawawala ang inis sa kaniyang mukha.
"I'm just asking! At bakit ka nagagalit sa akin ngayon?" Sigaw ko sa kaniya.
Bahagya naman siyang natauhan at tsaka nagsalita. "Baby, hindi ko kayang magalit sayo. Faye's really did bad things so much." At hinarap ako. "I am gripping her wrist nung mga panahong iyan. She abruptly call my name and dang! She secretly took this photo. Damn it." He looks frustrated. Dama ko ang pagsusumamo ng kaniyang mga mata na paniwalaan ko siya sa mga sinasabi niya.
Alam ko. Alam kong pakana lamang ni Faye yun pero hindi ko pa rin maiwasang masaktan dahil sa mga nakita kong masasayang litrato nilang dalawa.
Alam ko na ang lahat pero mas masarap pala sa pakiramdam na tumitiklop ang isang Vandrius Scotch Escavantes kapag nag eexplain dahil natatakot na baka hindi ko siya paniwalaan.
Kahit alam ko na ang totoo ay nagmataray pa din ako. "Huh, bahala ka sa buhay mo. Hawakan mo yang sarili mong kamay. May bakas pa ng nakaraan mo yan." Singhal ko.
Sa loob loob ko ay natatawa na ko sa reaksyon niya. Para siyang tigre na biglang umamo.
"Damn. Hindi ko siya nakaraan! Baby.." Pagsusumamo nito.
Hinarap ko naman siya at tinaasan ng kilay.
"Minumura mo ko Vandrius?"
Napaigtad siya sa pagkakahabol sa akin at biglang nagpaamo ng mukha. Oo. NAGPAAMO. As in sadya.
Di ko na napigilan ang sarili ko at tumawa na sa kaniyang itsura.
Siya naman ngayon ang masama ang tingin sa akin.
"Pinagtitripan mo ba ko Zaphira?" Siya naman ngayon ang may seryosong tanong.
Nang tignan ko siya ay nagtaas siya ng kilay at naging hudyat ito na kailangan ko ng tumakbo!
Napuno ng tawa ang hallway at hingal na hingal ako ng makabit niya agad sa aking baywang ang kaniyang makikisig na mga braso.
Nasa gate na kami ng aming school at hinahabol ang aming sariling paghinga.
"Silly girl." Pinisil nito ang aking ilong at iniwas ko naman agad ito.
"Ano ba Vandrius! Pawis ako." Bigla akong nahiya sa sarili ko. Sobrang layo ba naman kanina ng locker room hanggang dito sa gate. Para kaming mga batang naghabulan at nagtayaan.
Di pa rin niya inaalis ang kaniyang mga braso sa aking baywang. Nasa likod ko siya at ramdam ko ang kaniyang bawat paghinga at halakhak.
"Ang bango pa din ng baby ko." Kiniliti niya ang aking leeg gamit ang kaniyang ilong.
Iniwas iwas ko ang aking leeg at natatawang pinipigilan siya sa kaniyang ginagawa.
"Vandrius ano ba! Umuwi na tayo!" Halakhak ko habang pilit pa ding pinipigilan siya sa kaniyang ginagawa.
Wala nang tao sa buong campus at wala rin naman sa amin ang atensyon ni manong guard.
Nang sa huli ay pinakawalan niya din ako't pinunasan ang pawis ko.
Nakatingin lamang ako sa kaniya habang ginagawa iyon.
Nang matapos na siya ay tinignan niya ko't hinawakan ang aking magkabilang pisngi.
"Thankyou." Tanging saad nito.
Napangiti ako't dinama ang kaniyang mga labi na pumatak sa aking labi.
Mabilis lamang iyon ngunit ramdam ko ang pagmamahal na ibinuhos niya roon.
Bahagya pumula ang aking pisngi ng mapagtanto kong nakaawang pa din ang aking labi.
Pagkatapos ng sandaling katahimikan ay hinawakan niya ang aking kamay ng mahigpit at sabay na naglakad pauwi.
Habang naglalakad kami ay inaasar niya pa din ako ng kung ano ano.
Wala ng mas sasaya pa sa araw na ito. Hindi ko na kailangan pa ng ibang kaibigan sa buhay ko, ibang minamahal. Siya lamang ang umukit ng salitang "PAG IBIG" sa puso ko.
He will serve as my shell and I am his pearl. That no matter what happens, he will always be with my side and protect me.
He will be my saviour in the shell of my emptiness.
Nang sumapit na ang paglalim ng gabi ay nakangiti akong natulog...
___________________________