Totoo nga na pinaalis ng mag inang iyon si Nana Selia.
Narito siya ngayon sa aking tabi at nagpapahinga na.
Nakitulog na lamang kami sa kaniyang kakilala malapit sa aming mansyon.
Tulog na si Nana Selia at ako'y hindi pa tinatablan ng antok. Di naman ako nakapagtext kay Van kanina kaya naisip kong magtext muna sa kaniya.
Nagulat ako nang pagkasend ng text ko ay tumunog na agad ang aking cellphone. Hinawakan ko naman iyon at sinagot ang tawag.
"Hmm?" Matamlay na sagot ko.
"What happened? Are you okay?" Dinig ko sa kabilang linya ang mga masasayang tugtog at napagtanto kong nasa bar nga ito.
"Nasan ka?" Hindi ko inintindi ang tanong niya.
Dinig ko namang nawawala na ang maiingay na tugtog na narinig ko kani-nina lang. Marahil ay lumayo siya para makausap ako.
"There's a bit celebration here with my friends. We're at the bar." He said.
Tumango na lamang ako na tila nasa harap ko siya.
"So, what happened? Are you okay?" He asked.
Napabuga na lamang ako ng hangin sa kaniyang tanong. Wala rin naman siyang alam sa aking Pamilya. Ang alam niya lang ay naparito ako para magluksa sa pagkamatay ng aking ama.
"Ayos naman ako rito." Iyon na lamang ang sinabi ko.
Dinig ko naman ang pagbuntomg hininga niya sa kabilang linya.
"You sure?" He asked.
"Yup. Don't worry about me. I'm okay." Usal ko.
Ilang segundo pa nang hindi siya sumagot at napahinga ng malalim.
"Damn, baby.. I miss you so much." He said.
Nagulat ako ng banggitin niya iyon. Kanina lang naman kami nagkahiwalay ah. Siraulo to.
Napatawa ako sa sinabi niya.
"Ewan ko sayo."
He groaned.
"Damnit!you don't missed me, do you?"
Mas lalo akong natawa sa tono ng boses niya. Para siyang batang gustong makuha ang gustong candy. Panigurado, sa personal ay nakabusangot ito.
Magsasalita na sana ako ng marinig kong may tumawag sa kaniya sa kabilang linya.
Boses ito ng babae.
"Let's continue what we're doing."
Napakunot ang noo ko sa tono ng babaeng iyon.
Tonong ikinaiirita ng buong sistema ko. Ang tonong tila nang aakit. Nakakasura.
"Hey, Kailangan ko nang bumalik sa party. I'll call you later pagtapos nito." Sabi ni Van.
Hindi na lamang ako umimik at inaantay siyang ihang up ang tawag namin. Ngunit makalipas ang ilang segundo ay tinawag niya ang pangalan ko.
"Zaphira? Hey, Are you still there?"
Nag ehem na lamang ako para malaman niyang naririto pa ko.
"Sino iyon?" Kuryoso kong tanong.
"Who?" Banggit niya. Napairap na lamang ako sa patay malisya niyang pagsagot.
He mutter curses. The way he cursed means something to me.
"It's nothing, baby." he said in a hoarsely way.
Tumango na lamang ako at magpapaalam na sana when I heard him groaned in frustration.
"Damn it. It's just a girl here and she's f-cking drunk. I know what you're thinking. I don't want you to think of it. Hmm?" Para siyang batang nagsusumbong sa kaniyang inasta. Ramdam ko ang takot sa kaniyang boses.
"E ano bang ginawa niyo na ipagpapatuloy niyo?" Duda kong tanong sa kaniya.
He groaned again. "I don't know. She suddenly approached me and say something like that. She 's surely seducing me! F-ck. Di ko alam magagawa ko sa babaeng iyon kapag iniisip mo ang sa tingin kong iniisip mo. Hindi ako magpapaakit."
Naramdaman ko ang pagkataranta at takot sa boses nito.
Nawala ang iritang nararamdaman ko nang naiimagine ko ang itsura nito sa personal. Panigurado, para itong isang tigre na biglang umamo.
Napabuga ako ng hangin.
"Ayos lang. Enjoy the party there."
Tinantya niya ang nararamdaman ko sa pagsalita ko and then he sighed.
"I'll just go with my friends at magpapaalam na ko para umuwi. Okay? Don't hang up."
Mag aapila pa sana ako ng marinig ang iba't ibang tunog at hiyawan sa kabilang linya. Ibig sabihin ay nakabalik na siya sa puwesto nila sa bar.
Bigla tuloy akong nakaramdam ng inis sa sarili ko. Bakit ba ko nagtanong pa? Baka kung anong sabihin ng mga kaibigan niya sa kaniya.
Narinig ko sa kabilang linya ang dismaya ng kaniyang mga kaibigan at ang pagsabi pa sa kaniya nito na KJ.
"Hello, baby? You still there?" Rinig kong tanong niya sa akin.
Napanguso na lang ako at sinagot ang tanong niya, "Yup."
Wala akong masabi. Bigla tuloy akong nakaramdam ng hiya sa aking inasta.
"Ahmm, umalis ka? Bakit?" Tanong ko kahit parang alam ko na ang magiging sagot niya.
"Hmm.. I want to rest and to talk with you. I'm tired."
Napakunot ang noo ko sa pag aakalang sasagutin niya iyon nang naayon sa aking naisip.
He just groaned in frustration.
"I miss you so much baby, when will you come back?"
Napangiti ako ng marinig ang kaniyang tanong. Nakakatawa. Hindi niya talaga maitatago ang pagkaulila niya sa akin.
"Why? What's funny? You just don't missed me! Kanina pa ko nagtatanong. You're unfair." Ramdam ko ang paglalambing na hinaluan ng pagtatampo ang kaniyang boses.
Mas lalo akong natawa sa paghihimutok niya. Di ko alam na mas may sasaya pa sa araw kong ito matapos ang nangyari ngayong araw na ito.
Nang maalala ko ang nangyari kanina sa pagpunta ko sa mansyon ay nanlumo ako.
"Hey, what are you doing? What are you thinking?" He worriedly asked.
Napailing na lamang ako't inisip na siya ay nasa tabi ko. Everything about him makes me feel safe. Kahit na wala ang presensya niya sa tabi ko at tanging boses niya lamang ang naririnig ko ay ramdam kong protektado ako ng presensya ng kahit boses niya lamang.
"I miss you too." Banggit ko.
Hindi ko alam ngunit bahagya akong nangulila sa kaniya kahit na oras pa lamang ang bilang ng nagkahiwalay kami.
It's sort of like LDR Relationship huh?
I chuckled at my thought.
Narinig ko ang malakas na pagpreno ng kaniyang sasakyan sa kabilang linya. Ginapangan ako ng kaba ng marinig iyon.
"Van?"
Napakunot ang noo ko ng wala kong narinig na sumagot.
"Are you still there? Van! Answer me! Anong nangyari?" Kinabahan ako lalo nang hindi ko pa rin siya naririnig na sumagot.
Napamura ako sa isipan.
Napaupo ako mula sa pagkakahiga at naghintay ng ilang segundo.
Panay ang tawag ko sa pangalan niya. Hindi ko pinatay dahil natatakot ako sa maaaring mangyari kapag pinutol ko ang tawag.
Hindi ko alam ang nangyari pero lumipas na ang ilang minuto at ako'y nakatitig lamang sa cellphone ko at tinignan ang oras ng aming pagtawag.
Sa sobrang kaba ko'y nang ulitin ko ang pagtawag sa kaniya'y pumiyok na ang boses ko.
"V-Van!!"
"Sssh. I'm alright." Isang banayad na boses ang narinig ko sa kabilang linya.
Nabuhayan ako't di namalayang napaiyak ng marinig ko ang boses niya.
"Ano ba kasing nangyari! W-Why didn't y-you answer m-me!!" Di na ko nakapagsalita ng maayos dahil sa kaba at sayang naramdaman ko ng marinig ang boses niya.
He chuckled. "Hush now.. Please. F-ck. I don't want you to cry. I'm sorry it's my fault. I wanna tease you and it turns out like this! F-ck!" He mutter curses at dinig ko ang malalim na paghinga niya.
"Damn it, I'm not really that good in teasing huh? hush now please.. F-ck. I'm so inlove with you." Sabi niya sa napapaos na boses.
Bakit kahit sa cellphone lamang ay ang kisig ng boses niya?
Nagulat ako sa huli niyang sinabi na huli ko ring narinig. Di ko inaasahan na bigla bigla siyang babanat ng ganoon!
Namula ang akong pisngi bago magsalita. "B-bakit ka kasi nang aasar! Alam mo namang hindi magandang biro iyon.." Halos pabulong na lamang ang naging sermon ko dahil pilit na tumatatak sa sistema ko ang sinabi niya.
Pinilig ko ang aking ulo at kinunot ang noo at umastang galit sa kaniya.
"L-Leche to. Magmaneho ka nga ng maayos sa susunod!" Di ko mawari sa sarili ko kung galit ba ko o hindi.
Narinig ko naman siyang tumawa bago magsalita. "Trying hard, misis ko."
Di ko alam pero kanina pa ko nagpipigil ng ngiti. Pano ba naman kase! Papaiyakin ako ng tao na to tapos pangingitiin. Para akong timang rito.
Tumayo muna ako para uminom ng tubig sa baba.
"Napaamo din kita sa wakas noh?" Narinig ko ang matikas na pagtawa niya.
Nagmamaneho na siya ulit pabalik sa kaniyang condo.
Napairap na lamang ako sa sinabi niya. "And why the hell you're thinking that?"
Nagsalin ako ng tubig sa baso at uminom.
Mas lalo lamang siyang napatawa roon. "Noong firstday kasi, napakasnob mo. I f-cking hold my ego back just to talk to you. Damnit! I was nervous that time!" He chuckled right after he said that.
Muntik ko nang mabuga ang ininom ko dahil sa sinabi niyang iyon.
What? VANDRIUS SCOTCH ESCAVANTES, kinabahan?
"And what's the reason of that, then?" Kuryoso kong tanong pero heto na naman at inihahanda ang sarili sa maaaring maririnig na sagot.
"Why the hell there's a reason for that? I don't know. I just.. felt unfamiliar kind of feeling that time." Pabulong na ang sinabi niya ngunit malinaw at klaro sa aking pandinig.
Hindi niya man diretsong sinabi ang dapat sabihin ay may ideya nang pumasok sa aking isipan. Kinagat ko na lamang ang aking labi habang nakikinig.
I know para sa iba, nakakabawas puntos ang mas madaldal ang lalaki kaysa sa babae, but given this situation.. Gusto ko na lamang mag stay sa ganito. I want him talk more about himself.
Gusto kong nararamdaman niyang komportable siya sa akin. The same with mine.
He just tease me the whole time at naasar din ako sa mga pinagsasabi niya! He really that good in teasing people!
"And damn. You're so lovely kahit ang sungit mo. The way you glare at me, and the way how you send your gratitude towards me when you're dealing in that painful situation. I'm talking about the period days of yours." He laughed right after that.
Ramdam ko ang dugong umaakyat sa mukha ko at hindi ko mawari kung dahil ba sa irita o dahil sa kahihiyan.
"Van!" I gritted my teeth. Napapikit na lang ako dahil mas nangingibabaw ang kahihiyan ko non.
"Ow. Shut up nako misis." Ramdam ko ang pagpipigil ng kaniyang tawa sa kabilang linya.
Kung siguro nasa tabi ko ito ay mababatukan ko to ng wala sa oras.
But there's thought blink out of my mind.
Yung underwear at sanitary napkin. Where the hell..
Mas lalo akong napapikit sa kahihiyan kung tatanungin ko pa siya tungkol doon.
"Tigilan mo na nga ang kaaasar sa akin diyan. Kainis to." Napanguso ako sa tono ng boses ko. Hindi ko dinig ang galit sa tinig ko. Sinabunutan ko agad ang sarili ko nang mapagtantong para akong nanlalambing.
"Naiinis ka ba talaga? Hmmm."
Kinagat ko ang labi ko dahil nangingiti na naman ako..
Napag usapan din namin ang pagbali ko ng kaniyang braso noong araw na iyon.
Napatawa na lang ako nang maalala kung paano siya namilipit sa sakit.
It's payback time.
"And you know what? That's really kinda degrading huh? To think na babae ang napagngiwi sayo sa sakit? You're ego really hurt that time, Am I right?" Sabi ko at napapangisi na dahil naiimagine ko kung ano ang itsura niya ngayon.
Nagulat ako nang tumawa siya ng malakas.
"Do you really think na nasaktan ako non?"
Ewan ko kung makakahinga pa ba ito sa katatawa niya but I'm sure that, that situation really gave him a visual that made him laugh harder.
Napakunot ang noo ko ngunit napalitan din agad iyon ng ngisi.
"Naku naku. Alam ko na yang mga yan. You're saying that para masabi na nagpanggap ka lang non? I know what you're thinking."
Mas lalo siyang natawa sa sinabi kong iyon.
"Van! Stop laughing! Nakakairita!" Totoo. Naiirita ako sa tawa niyang iyon. May something e.
But at the same time, I want it to stay like this. Yung naririnig ko yung tawa niya, halakhak.. Nararamdaman kong masaya siya na kausap ako.
"Hmmm.. if you really think na nasaktan ako non, sige isipin mo na nga lang na ganon nga." Alam kong nagpipigil siyang tumawa. Mas lalo lang akong nakaramdam ng inis nang sabihin niya iyon.
"Inaasar mo lang ako e! Pagkabalik ko diyan, magtutuos tayo." Banta ko.
"Hmm. I really don't know that you're really that aggressive baby." Panunuya nito.
Napakunot ako sa sinabi nito ngunit napagtanto ko agad kung anong sinabi niya.
"What the hell?!" I exclaimed.
Napuno ng tawa niya ang tawagan namin.
Pagkatapos noon ay napagdesisyonan na naming matulog. Noong una'y ako pa ang ayaw bumitiw sa aming tawag ngunit ginamit na niya ang kaniyang awtoridad para patulugin ako ng maaga. At nakatulog ng ako.
Kinabukasan ay inagahan ko ang paggising at tinulungan si Nana Selia na gumawa ng gawaing bahay. Nakakahiyang dito pa kami nakitira sa kakilala niya at wala man lang gawing pambawi lamang sa kabaitang ibinigay sa amin.
Nagpatuloy ang pagtetext namin ni Van habang inaasikaso niya ang kaniyang papeles dahil pagkagraduate ay siya na ang mamahala sa business na ipinamana ng kaniyang ama.
Ako naman ay piniling umupo muna sa isang upuang gawa sa kahoy na naririto sa labas.
Tanaw mula rito ang mansyon namin.
Napabuga ako ng hangin at naalalang muli ang mga sinabi ni Tita Veronica.
"Hindi ako natatakot sayo Zaphira iha, wala ka nang babalikan pa rito. Dahil nasa pangalan ko na ang mansyong to. "
That bitch.
Kinasal sila ni Papa.
Napatayo ako ng biglang may napagtanto. Oo. Si Nana Selia lamang ang makakasagot non.
Kahapon ay hindi kami nakapag usap ng maayos dahil pagkatapos kumain at magkamustahan ay pinagpahinga ko na siya.
"Ang ama at ang tiyahin mo ba? Wala akong natatandaang nagpakasal sila ni Zaphino iha, dahil balak muna ni Zaphino na pumunta ng Maynila at makita ang pag akyat mo sa entablado at makuha ang diploma." Hinawakan nito ang akong kamay at marahang pinisil. "Mahal na mahal ka ng Papa mo kahit na may hindi kayo pagkakaunawaan noon Zaphira, at alam kong kapag siya'y magdedesiyon ay hindi nawawala ang pangalan mo sa kaniyang inaalala. Naglasing nga iyon ng umalis ka ng Maynila at sinabing hindi ka dapat niya pagsalitaan ng ganoon." Sabi nito.
Tuluyan ng bumuhos ang luha na nagbabadya lamang kanina.
"Sinusungitan at sinasabihan ka niya ng mga masasakit na salita ngunit pagtapos noon ay ihahagis niya ang kaniyang telepono kung saan at nagpapakalasing." Malungkot ang mga mata nitong nagkukuwento sa akin.
"Patawarin mo ang Papa mo Zaphira, kung ano man ang ginawa niya na sa tingin mo'y nakapagpasira ng relasyon niyo at nang iyong pamilya dati ay alam mong may rason iyon. May rason ang lahat ng bagay na nangyayari. Kailangan mo lang magpatawad at magpakatatag."
Patuloy ang pagbuhos ng aking luha. Alam kong minahal ako ni Papa. Ngunit hindi ko alam na hindi nawala ang pagmamahal na iyon hanggang siya ay mamatay.
Buong akala ko ay nawala na rin ang pagmamahal niya sa akin nang mawala na rin sa amin si mama.
Buong akala ko ay nawala na ang lahat ng pagmamahal na iyon ng magkaroon na ulit siya ng bagong pamilya.
Papa. Huli man pero gusto kong ako ang humingi ng tawad sayo. Ako ang patawarin mo dahil hindi ko pinagkatiwalaan ang pagmamahal mo.
Ako ang patawarin mo dahil mas pinili kong magtanim ng galit sayo.
Kinapa ko ang bracelet na gawa sa shells na ginawa para sa akin ng mga magulang ko.
Mas lalo akong napagulgol ng maisatinig ko ang sinabi ni Papa.
"Isa kang ginto sa amin Zaphira anak, Ikaw ang nagsisilbing kayamanan ng pamilya natin"
How?
How come a lady like me be the gold they treasure the most?
I'm sorry Pa, Ma.. I'm just a human, and I am not a precious thing that deserves to be treasure. Reality slaps me hard.
_________________________