P.O.V. Caitlyn
~Flashback 1 jaar geleden~
Ik ben gezellig met Sarah en Quincy op het strand. "Ik ga wat te drinken halen" zeg ik. Ik doe mijn jurkje weer aan en loop naar het kraampje, maar wordt ineens meegetrokken door een man. Ik slaak een kort gilletje, maar hij legt snel zijn hand op mijn mond. Ik kijk hem bang aan, maar hij sust me. "Oké Caitlyn, kom morgen om 11:00u naar hier. Kom niet te laat" en hij loopt weer weg.
Ik schud even mijn hoofd, maar loop weer snel terug naar het kraampje waar ik drinken ging halen. Er spoken allemaal vragen rond in mijn hoofd. Wie was dat? Hoe weet hij mijn naam? Waarom moet ik morgen komen? Wat moet ik doen? Ik besluit morgen gewoon te gaan en dan zie ik wel weer verder.
De volgende dag loop ik naar het plekje toe. Het is nu 10:55u, dus ik ben op tijd. De man die me gisteren meenam, staat er nu weer, alleen dan zonder masker. "Kom mee" Ik knik en loop met hem mee naar een auto. Ik stap snel in. Hij rijdt weg. "Ik zal me even voorstellen. Ik ben Caleb Schneider en ben 38 jaar. Ik ben de leider van de Tembers, dat is een groep mensen die vechten tegen The Spikes.
The Spikes is een grote groep mannen die vrouwen verkrachten, onschuldige mensen vermoorden en vele diefstallen plegen. Ik wil met mijn groep die mensen uitschakelen.
Jij bent uitgekozen, omdat je een zeer goede conditie hebt, een goed uithoudingsvermogen en een goede en snelle reflex. Ik neem je nu mee naar de trainingszaal waar je elke dag 2 uur lang moet trainen. Na een jaar ben je klaar en mag je weer vrij je gang gaan, maar neem altijd, maar dan ook altijd je pistool en masker mee die je van ons krijgt. The Spikes hebben een tatoeage in hun nek👇🏼
Door deze tatoeage kan je ze altijd herkennen." "Dus ik ben nu eigenlijk een spion?" Vraag ik. "Zo kan je het zien" We rijden nog een stukje verder en komen dan aan bij een verstopte sportschool. Ik stap samen met Caleb uit de auto en loop dan samen met hem naar binnen.
Binnen staat een hele menigte aan mensen. "Mag ik even jullie aandacht?!" Schreeuwt Caleb. Iedereen is gelijk stil en kijkt naar ons. "Ik heb Caitlyn meegenomen. Ze komt ons team versterken. Ik weet dat ze best wel jong is, maar ik vertrouw er op dat ze het kan, dus behandel haar net zoals de anderen hier" Iedereen knikt en gaat weer verder waar hij/zij mee bezig was. "Ik ben vanaf nu je leider en coach. Je mag tegen niemand zeggen dat je een White bent en dat je dit doet. Hier heb je een masker, zodat niemand je herkent. En hier heb je je eigen pistool" Ik kijk er bewonderend naar. Ik heb altijd al zo'n ding vast willen houden.
"Kom maar mee. We beginnen vandaag gelijk" Ik knik en loop met hem mee. Er staan allemaal sportattributen en schietspullen. "We beginnen met de warming up. 20 minuutjes op de loopband en daarna nog 20 push-ups" Ik knik en begin te joggen. Na 10 minuten verhoog ik het tempo iets en begin iets sneller te rennen. Na de hele warming up, heb ik het al super warm. Gelukkig heb ik nog een hemdje aan met een vest, dus ik trek mijn vest uit.
En zo begon een heel lang jaar met meer dan 70 vermoordde mensen door mij en een heel lang jaar trainen...
~einde flashback~
Ik hoorde een slaperige stem aan de andere kant.
Caleb: "Wie heb ik aan de telefoon?"
Ik: "Caitlyn. Ze zitten achter me aan. Ik vertelde toch dat ik naar New York zou verhuizen. Ze weten hoe ik eruit zie"
Caleb: "Cait? Het is hier 5:00u 's nachts. Is het goed als ik je over twee uurtjes terug bel? Dan kan ik even wakker worden en goed nadenken"
Ik: "Is goed. Ik heb mijn telefoon aan. Slaap lekker nog"
Caleb: "Thanks"
Ik hang op en loop snel verder naar huis, ik was er ondertussen al bijna.
Ik open de voordeur en sluit deze meteen achter mij. Ik hoop dat verder niemand me gevolgd is...
"Hey schat. Je bent net op tijd thuis. We gaan eten" hoor ik mijn moeder zeggen. "Lekker!" Ik trek snel mijn jas en schoenen uit en loop dan naar de keuken waar iedereen al zit.
Ik ga aan de tafel zitten en schep op. Ik hoor mijn telefoon weer afgaan en als ik zie dat het Caleb is, sta ik meteen op. "Ik moet deze nemen" zeg ik serieus, voordat ik naar de woonkamer loop, zonder dat mijn ouders opmerkingen kunnen maken.
Ik neem op.
Ik: "Dat is snel"
Caleb: "Ja sorry, ik bedacht me toch ineens dat het wel een heel groot probleem is. Je bent 16 en ik wil het niet op mijn geweten hebben dat er iets met je gebeurt. Ik had je nooit aan moeten nemen" zegt hij gestresst.
Ik: "Caleb, adem in en uit. Ik ben een van je best getrainde leden. Ik kan mezelf goed tegen de buitenwereld beschermen en daar ben ik heel blij mee. We moeten alleen een oplossing bedenken"
Caleb: "Ja dat is het hele probleem. Ik weet niet wat"
Ik: "Laat me even mijn avondeten eten en dan gaan we facetimen. Ik zit nu in de woonkamer en ben bang dat mijn ouders of broer zo binnen komen"
Caleb: "Is goed. Eet smakelijk."
Ik: "Thanks. Tot zo dan"
Caleb: "Tot zo"
Ik hang op en loop terug naar de eetkamer. "Sorry" "Je weet dat we geen telefoons gebruiken tijdens het avondeten" "Ja weet ik, maar het was belangrijk" "Okee, maar doe het niet nog een keer" Ik knik en ga verder met mijn eten.
"Waar was je vanmiddag eigenlijk?" Vraagt mijn moeder. "Bij een vriend van school" "Wie?" Vraagt Colin. "Sander" Colin reageert door half te stikken in zijn eten. "Wat deed je bij hém" "Hij is heel aardig, alleen laat hij dat op school niet zien. We hadden na school gekletst en het klikte gewoon" "Maar jullie hebben elkaar geslagen" zegt hij. "Dat is waar, maar hij moest zich gewoon realiseren dat hij niet voor iedereen dat masker op hoeft te zetten" "Cait, je bent veel te lief. Je hebt al 2 mensen geholpen in die 3 dagen dat je nu op school zit. Je moet ook wel aan jezelf blijven denken he" zegt mijn moeder bezorgd. "Weet ik, maar zo ben ik gewoon" zeg ik glimlachend.