Ο Ανδρέας την κρατούσε σφιχτά από το χέρι καθώς κατηφόριζαν προς την θάλασσα με την γραφική ιδιωτική παραλία, έχοντας φυλάξει σαν επτασφράγιστο μυστικό την σημερινή τους απόδραση από τα αδιάκριτα μάτια και επιθυμώντας εδώ και μέρες όσο τίποτα να βρεθεί λιγάκι μονάχος μαζί της. Ετσι, όπως παλιά, ανέμελος, ξένοιαστος, γεμάτος τρελό πόθο και επιθυμία για εκείνη....Και είχε κανονίσει τα πάντα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια για να μείνει αυτή η ημέρα χαραγμένη στο μυαλό της, γιατί της άξιζε, γιατί ήταν δίπλα του φρουρός ακλόνητος, γιατί είχε περάσει τόσα και όμως συνέχιζε να τον θέλει....
Εκείνη, στάθηκε για λίγο στην κορφή του κατηφορικού δρόμου αμίλητη, συγκινημένη, προσηλωμένη στο πανέμορφο τοπίο και τον δρόμο μπροστά τους, θαυμάζοντας ολοφάνερα γεμάτη έκπληξη τα μικρά πέτρινα σκαλοπατάκια που κατηφόριζαν γοργά προς την θάλασσα, περιστοιχισμένα σ'όλη την διαδρομή τους έως κάτω με παρτέρια γεμάτα πολύχρωμες μαργαρίτες. Και στο τέλος τους, άγγιζαν αχόρταγα την χρυσαφένια άμμο που σε μικρή απόσταση, όσο να καθίσουν 1-2 ζευγάρια, έφτανε έως το κρυστάλλινο νερό.....Την είδε να παίρνει βαθιά ανάσα, να κλείνει τα μάτια και να ξεφυσά αργόσυρτα απίστευτα αναζωογονημένη και προσπάθησε ν'αποτυπώσει στην μνήμη του τώρα κάθε της λεπτομέρεια, κάθε αντίδραση και έκφραση του προσώπου για αργότερα....όταν ίσως δεν θα ήταν πια εκεί...
"Χριστέ μου! Τί ομορφιά! Ανδρέα, πού με έφερες; Στον Παράδεισο;;;;" μονολόγησε τώρα εκείνη, περισσότερο μιλώντας στον εαυτό της παρά απευθυνόμενη σ'εκείνον καθώς τα μάτια της δεν έφευγαν από την γαλαζοπράσινη -σαν λίμνη- θάλασσα μπροστά τους.....Μια θάλασσα που για σήμερα τουλάχιστον ήταν όλη μέρα απόλυτα δική τους.....
"Ναι! Σ'έφερα στον δικό μας Παράδεισο μωρό μου.....Αυτόν που σου αξίζει και που σου προσφέρω για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ...." γύρισε τώρα και τον κοίταξε και η ένταση που είδε μες τα μπλε του μάτια την έπιασε εντελώς απροετοίμαστη...
Να πάρει! Δεν τα μπορούσε αυτά! Οχι όταν ήταν μαζί του και της ήταν ήδη δύσκολο να συγκρατήσει τα συναισθήματά της! Και έπειτα έκανε κάτι τέτοιο και έλιωνε σαν το παγάκι στα χέρια του, χωρίς να την νοιάζει το παραμικρό, ότι και αν έλεγε, ότι και αν έκανε, μόνο να είναι μαζί του! Και αυτό πια ήταν που ήθελε από τώρα και για πάντα! Ενιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά σ'αυτές τις σκέψεις που ξεχύθηκαν ασυναίσθητα στο μυαλό της και δαγκώθηκε αμήχανα προσπαθώντας να τις βάλει σε μια τάξη καθώς τις τελευταίες μέρες, ολοένα και περισσότερο καταλάβαινε πως ότι ένιωθε δεν ήταν ένα απλό πάθος, δεν ήταν μόνο έρωτας, δεν ήταν μονάχα συνήθεια μια και τον γνώριζε απ'το παρελθόν....Οχι, δεν είναι καρδιά μου, το ξέρω πως χτυπάς πια διαφορετικά για έναν και μόνο άνθρωπο.....εκείνον που στάθηκε δίπλα στου στην πιο δύσκολη στιγμή....Δαγκώθηκε και πάλι επίτηδες, προσπαθώντας να αυτοσυγκρατηθεί και γύρισε αργά προς το μέρος του μ'ένα βλέμμα που σίγουρα αποκάλυπτε κάθε της σκέψη.
Και εκείνος έμεινε για λίγο σιωπηλός, ακίνητος να την κοιτάζει λες και δεν υπήρχε κανένας άλλος στον κόσμο όλο....
"Ξέρεις....ήθελα να βρω λίγο χρόνο για τους δυο μας, να ξεχάσουμε τα πάντα, να μείνουμε για λίγο μαζί, όπως πρώτα, πριν....." τον σταμάτησε με τον δείκτη του χεριού της πάνω στα χείλη του, ενώ το βλέμμα της έπεφτε πάνω του καυτό, έντονο, υποσχόμενο το πάθος που τόσες μέρες του είχε λείψει....
"Και πολύ καλά έκανες!" ψιθύρισε με τα χείλη της σχεδόν πάνω στα δικά του ενώ τα χέρια της κατηφόρισαν προς τα κάτω και κύκλωσαν μέσα τους το διεγερμένο του σημείο....
"Ουου μωρό μου, σιγά! Είναι ανυπόμονος αλήτης και στην θέα του κορμιού σου, τρελαίνεται κυριολεκτικά εκεί κάτω....Σιγά....γιατί δεν ξέρω αν θ'αντέξει τόση ένταση μωρό μου!" μουρμούριζε δίπλα στο αυτί της τώρα, ενώ τα χέρια του έπαιρναν εκείνα την ρεβάνς εγκλωβίζοντάς την στην αγκαλιά του και έπειτα, αρχίζοντας να πετούν ένα ένα ότι εκείνη κρατούσε και ....φορούσε! Της πέταξε πέρα την τσάντα, τα γυαλιά ηλίου, το καπέλο και έβγαλε τέλος ανυπόμονα το λευκό παρεό της που τύλιγε το κορμί της εδώ και ώρα απαλά αφήνοντας όμως τα κυριότερα σημεία σε κοινή θέα, αποτρελαίνοντάς τον...
"Χμ....αλήτη μου!" ψιθύρισε μέσα απ'τα μισόκλειστα χείλη της που ήταν απασχολημένα να βρουν τα δικά του και όταν ένιωσε τα χέρια του πάνω στην γυμνή της σάρκα έγειρε πίσω άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό ευτυχίας....
"Εγώ; Αλήτης; Πρόσεχε τί λες νεράιδα, γιατί θα σου φερθώ ανάλογα!" γρύλισε εκείνος μέσα απ'τα δόντια του και με μια κίνηση την σήκωσε σαν πούπουλο στην αγκαλιά του και άρχισε να κατευθύνεται προς την γαλήνια θάλασσα που καθόλου δεν έμοιαζε με την τρικυμία της ψυχής της.
Την απόθεσε απαλά κάτω και άρχισε να την φιλά μ'έναν απίστευτα παθιασμένο τρόπο που της έκοβε την ανάσα και έκανε τα πόδια της να τρέμουν..Η γλώσσα του εξερευνούσε τώρα έμπειρα το στόμα της μ'ένα τρόπο που την παρέλυε λες και διψούσε για εκείνη λες και δεν ήθελε ν'αφήσει κανένα σημείο ανεξερεύνητο, θαρρείς και ήθελε να την νιώσει ως τα βάθη της ψυχής του. Και όταν τα χέρια του κατηφόρισαν ανυπόμονα στο στήθος και έλυσαν το πορτοκαλί πλεκτό σουτιέν του μαγιό της, έμεινε να την κοιτά αμίλητος για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα πριν βογκήξει στο απίστευτο θέαμα.
"Φώναξε μωρό μου! Δείξε μου τί θέλεις! Πες μου τί σου αρέσει!" της έλεγε μέσα από τα φιλιά του και εκείνη ένιωθε την ένταση να κορυφώνεται ολοένα και πιο πολύ μέσα της, καθώς φιλούσε ξανά και ξανά το κορμί της, ενώ τύλιγε τα χέρια του γύρω της παίζοντας βασανιστικά με την κάθε ευαίσθητό της σημείο μέχρι να την κάνει να φωνάξει δυνατά από πόθο!
"Μωρό μου ναι! Ω, ναι!" φώναζε δυνατά τεντώνοντας σαν τόξο το κορμί της μπροστά του ενώ τα πόδια της τυλίγονταν τώρα γύρω του θέλοντας να τον νιώσει ακόμα περισσότερο πάνω της. Εκείνος χαμογέλασε για ελάχιστα δευτερόλεπτα και έπειτα έλυσε αργά ένα ένα κορδονάκι του μαγιό της, απελευθερώνοντας βασανιστικά το πιο ευαίσθητό της σημείο που τόση ώρα παλλόταν από προσμονή για ένα του χάδι....Την κοίταξε σατανικά τώρα ενώ την σήκωνε στην αγκαλιά του και την απόθετε ανάλαφρα πάνω σ'ένα μικρό, στεγνό βραχάκι, με τα πόδια της να βουτούν ακόμη μέσα στην θάλασσα και το κορμί της έξω από αυτήν. Δυσανασχέτησε ξεφυσώντας παραπονιάρικα σ'αυτήν την απομάκρυνση των κορμιών του μα της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα...
"Ησυχα μωρό μου, δεν τελείωσα μαζί σου ακόμα....Γιατί όταν το κάνω.....δεν θα έχεις πια ανάσα....." μουρμούρισε πολύ κοντά της κάνοντάς την να ξεροκαταπιεί. Και πράγματι, μετά από λίγο ένιωθε πια έτοιμη να εκραγεί, με τους σπασμούς να τυλίγουν το κορμί της έντονα, δυνατά, ασυγκράτητα καθώς η γλώσσα και το χέρι του είχαν βαλθεί να την τρελάνουν...Ρίγη διαπερνούσαν το κορμί της, σπασμοί την κατέλαβαν και ένα κύμα πάθους γέμισε τα σωθικά της λίγο πριν ανέβει γοργά στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της ηδονής και εκραγεί σαν ηφαίστειο πετώντας παντού την λάβα του τριγύρω......
"Μωρό μου! Αντρέα.....ήταν....ήταν ....εκπληκτικά!!" κατέληξε τώρα εντελώς ξέπνοη, έχοντας βιώσει για άλλη μια φορά ένα απίστευτο πάθος....
"Μα εσύ....., εσύ....δεν...." έκανε να πει η Αγνή μα της έκλεισε τα χείλη με τα δικά του σ'ένα ατέλειωτο, παθιασμένο φιλί.....
"Μην ανησυχείς πριγκίπισσα.....σε λίγο θα είναι η σειρά μου! Ετοιμάσου και ...έρχομαι!" την διέταξε σχεδόν με μάτια που σπίθιζαν από ένταση κάνοντάς την να κοκκινίσει ως τις ρίζες των μαλλιών της και με μια απότομη κίνηση και ένα εντυπωσιακό μακροβούτι, χάθηκε για λίγο στα νερά του Αιγαίου....
Και εκείνη...έμεινε να τον κοιτάζει με μια απίστευτη πια γαλήνη στα σωθικά της, ευτυχισμένη όσο ποτέ που είχε δίπλα της έναν άντρα σαν τον Αντρέα, έναν άντρα που ήξερε μόνο να δίνει από τότε που τον είχε γνωρίσει....
Η Αγνή και ο Ανδρέας, έμεναν τώρα αγκαλιασμένοι, ερωτευμένοι όσο ποτέ, μπροστά στο ηλιοβασίλεμα να παρατηρούν σιωπηλά, μαγεμένοι την δύση του ήλιου που χανόταν μές τα γαλαζοπράσινα νερά απολαμβάνοντας ο ένας την αγκαλιά του άλλου λες και δεν υπήρχε αύριο....Και η Αγνή χαμογελούσε τώρα ασυναίσθητα καθώς θυμόταν πόσες φορές είχαν κάνει απίστευτο, παθιασμένο έρωτα ξανά και ξανά, μ'εκείνη να έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της....Και έπειτα, πεινασμένοι σαν λύκοι, ξετρύπωσαν σαν μάγοι ένα μεγάλο καλάθι του πικνικ που ο Ανδρέας είχε έξυπνα κρύψει πίσω από κάτι βράχια, γευμάτισαν σαν μικρά ανέμελα παιδιά και έπειτα, απόλαυσαν ένα υπέροχο παλιό κρασί που ο Ανδρέας είχε από πριν φροντίσει να υπάρχει βυθισμένο μες τα κρυστάλλινα νερά για να το διατηρήσει δροσερό....Και τώρα, αν την ρωτούσες, δεν ήθελε τίποτε άλλο, κανέναν άλλο μέρος να βρίσκεται παρά μόνο εδώ, βυθισμένη στην αγκαλιά του, χορτάτη και γεμάτη πια από κάθε άποψη, ν'απολαμβάνει στο έπακρο επιτέλους το πιο ήσυχο απόγευμά τους εδώ και μέρες....
"Είσαι καλά μικρή μου;" άκουσε την βαθιά μπάσα φωνή του να λέει και ανατρίχιασε και πάλι στο άκουσμά της....
"Ναι μωρό μου....Σήμερα μου χάρισες τον παράδεισο ξέρεις...." του χαμογέλασε σχεδόν ντροπαλά....
"Ναι.....σκέτος παράδεισος και για τους δυο μας!" παρατήρησε και εκείνος μ'ένα στραβό χαμόγελο όλο νόημα και της έσκασε ένα μικρό, σκανταλιάρικο φιλί στην μύτη κοιτώντας την μ'ένα βλέμμα που την ταξίδεψε και πάλι....
Αααααχχχχχχ! Αυτός ο έρωτας!!!! Σας άρεσε το κεφάλαιο λοιπόν;;;; Αν ναι, πατήστε ένα αστεράκι καλέ! Και γράψτε μου και τα σχόλιά σας γιατί αν δεν τα βλέπω νομίζω πως δεν σας αρέσει πραγματικά! Φιλιά μέχρι το επόμενο λοιπόν που, θα έχει αποκαλύψεις μα και ....αλλαγές φυσικά! (σιγά μην σας αφήσω έτσι! χιχιχι!)