Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Η Αγνή στάθηκε μπροστά του και ασυναίσθητα έριξε ένα γρήγορο βλέμμα στην μητέρα της που στεκόταν δίπλα του αμίλητη, άτεγκτη, ασάλευτη, κοιτώντας την μ'ένα τρόπο σαν να περίμενε με αγωνία την όποια αντίδρασή της. Μα δεν της έδωσε καμία σημασία, καθώς η ανάγκη της να πέσει στην αγκαλιά του ήταν πάνω από κάθε άλλη σκέψη. Και ήταν τόσο γλυκός, τόσο προσιτός, τόσο...... οικείος σ'εκείνη αφού χωρίς να το θέλει της θύμιζε φυσιογνωμικά τουλάχιστον τον πατέρα της έτσι όπως στεκόταν στητός και αγέρωχος περιμένοντας την αγκαλιά της χαμογελώντας, που απλά δεν μπορούσε να του αντισταθεί! Μα δεν μπορεί να ήταν τόσο τυφλή η μάνα της, απλά δεν μπορεί να μην το έβλεπε αυτό! σκεφτόταν ενώ την αγκάλιαζε στοργικά θαρρείς και ήταν μια πολύτιμη πορσελάνινη κούκλα.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
"Μικρή μου....μου έλειψες ξέρεις! Τόσο πολύ που ....δεν άντεξα, είπα να πεταχτώ να σε δω!" γέλασε τώρα με το μικρό του αστείο αφού ήταν γνωστό πως έπρεπε να είναι σήμερα εδώ, ενώ την κοιτούσε μ'ένα φωτεινό βλέμμα που την θάμπωνε και την έκανε ν'αναρωτιέται πώς είχε καταφέρει ξαφνικά να της θυμίζει τόσο εκείνον... Μπαμπά!....ψιθύρισε ενδόμυχα με την καρδιά σφιγμένη καθώς το ελαφρύ μούσι που είχε αφήσει να διαγράφεται γύρω από τις γωνίες του προσώπου του της θύμιζε ξεκάθαρα τα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια μ'εκείνον....Μα σκάλωσαν οι λέξεις στο στόμα της και έμειναν ανείπωτες εκεί, καθώς το βλέμμα της μάνας της παραδίπλα, ψυχρό και αυστηρό, έδειχναν πως είχε κάνει και εκείνη τις ίδιες σκέψεις. Μόνο που, για την μητέρα της, και μόνο η σύγκριση με άλλον άντρα ήταν αδιανόητη! Στο δικό της μυαλό, ο άντρας της, βρισκόταν ακόμα, πιο ψηλά απ'όλους .....
"Ενρίκε.....και εμένα μου έλειψες! Πάρα πολύ! Μα είναι γιατί....χάθηκες πραγματικά!" παραπονέθηκε τώρα ναζιάρικα, ενώ διασκέδαζε να βλέπει το πρόσωπό του ν'αλλάζει χίλιες δυο εκφράσεις.
"Μα, εγώ.....μιλούσα σχεδόν καθημερινά με τον Ανδρέα και μάθαινα όλα τα νέα σου! Απλά, να, δεν ήθελα να σ'ενοχλώ και έτσι ....του παράγγελνα να μην πει κουβέντα...." στραβοκατάπινε τώρα αμήχανα σαν μικρό παιδί που το είχαν πιάσει να κάνει αταξίες.
