Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Ξελόγιασέ με....

Ο Ανδρέας, στεκόταν στη άκρη της τζαμαρίας με το βλέμμα του καρφωμένο όπως πάντα στην τρικυμισμένη θάλασσα μπροστά του, στο βάθος της φωταγωγημένης πόλης που ξενυχτούσε και εκείνη σαν τον ίδιο, γεμάτος από συναισθήματα που κυρίευαν τα πνευμόνια του και έψαχναν τρόπο να βγουν.

Δεν ήξερε τί να πρωτοθυμηθεί αλήθεια από την σημερινή καταπληκτική ημέρα! Τον αδερφό του που επιτέλους -έστω και για μία νύχτα- έμοιαζε να έχει δαμαστεί από τον απίστευτα δυναμικό χαρακτήρα της Αλίκης; Η μήπως τα χαμόγελα ευτυχίας που είχαν χαρίσει με τα βραβεία - έκπληξη σε τόσους ανθρώπους, τα γεμάτα ενθουσιασμό παιδιά που είδαν από κοντά τους αγαπημένους τους ήρωες θαρρείς και ήταν στην Ντίσνεϋλαντ, τους πασίγνωστους τραγουδιστές να ανεβαίνουν στην σκηνή και να τραγουδούν μαζί με το πλήθος τα υπέροχα τραγούδια και τέλος....τα μάτια της Αγνής του που λαμπύριζαν όλη νύχτα σαν πολύτιμα, φωτεινά, πανέμορφα πετράδια ζαλίζοντάς τον λες και ήταν έφηβος ακόμα στα μαθητικά του χρόνια!

Στην θέα της και μόνο ένιωθε το κορμί του ν'ανάβει και την καρδιά του να χτυπάει δυνατά ξέροντας πως σήμερα της είχε χαρίσει άλλον έναν μικρό παράδεισο. Οπως εκείνους που της χάριζε καθημερινά στα παιδικά της χρόνια με δεκάδες μικρές μα σημαντικές για εκείνη κινήσεις, όπως τώρα στο παρόν τους που προσπαθούσε να φέρνει το γέλιο και την χαρά στην ζωή της μην θέλοντας να την δει ποτέ να υποφέρει ξανά....Γιατί ήξερε πως δεν θ'άντεχε να είναι δίπλα της χωρίς να την βλέπει να χαμογελάει....Μόνο τότε θα έμενε εκεί, να της κρατά το χέρι, ξέροντας πως γεμίζει το γκρίζο της ζωής της....Μόνο τότε θα συνέχιζε να παραμένει δίπλα της, όσο εκείνη θα ήταν καλά μαζί του.... Και έπειτα.....έπειτα ποιος ξέρει; Η ζωή είναι τόσο μικρή για να κάνεις σχέδια και εκείνος το ήξερε αυτό από πρώτο χέρι, πολύ καλά...

Μα ευτυχώς, εντέλει όλα είχαν πάει κατ'ευχήν και μπορούσε πια επιτέλους ν'ανασάνει ελεύθερα, απόλυτα ικανοποιημένος! Γιατί δεν ήταν και λίγο αυτό που είχαν πετύχει! Είχαν καταφέρει να διαφημίσουν το έργο τους, να δώσουν χαρά και απίστευτη οικονομική ώθηση σε ανθρώπους που πραγματικά το είχαν ανάγκη και το κυριότερο, χωρίς η ίδια η μητέρα της Αγνής να υποψιαστεί πως όλα αυτά, είχαν ξεκινήσει από την ίδια, από την ανάγκη του Ενρίκε να προσφέρει κάτι σαν ηθική ανταμοιβή σε μια μητέρα που είχε σταθεί βράχος στο παιδί της και μάλιστα, σε μια τόσο τρυφερή για την ίδια ηλικία.....σκεφτόταν ακόμα όταν ένας πνιχτός, ανεπαίσθητος σχεδόν ήχος σταμάτησε κάθε του σκέψη.