Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ο Ανδρέας άνοιξε τα μάτια του με κόπο, νιώθοντας πως ο ύπνος του δεν ήταν ακόμα επαρκής, με μια επιθυμία να κοιμάται ακόμη και όλη μέρα μετά την χθεσινή, απόλυτα επιτυχημένη ομιλία του γεμάτη επαίνους, διθυραμβικές κριτικές και απόλυτη επιτυχία που σίγουρα ψυχικά και σωματικά τον είχαν ωστόσο εξουθενώσει. Μα άξιζε τον κόπο πραγματικά γιατί ήταν μια μοναδική, καταπληκτική στιγμή - ορόσημο για τον κάθε ένα στον οποίο ποτέ θα τύχαινε....Τεντώθηκε τώρα νωχελικά, θέλοντας να χουζουρέψει όσο τίποτε άλλο, μα δυστυχώς ένα κουδούνισμα του κινητού του διέκοψε κάθε του σκέψη.
"Παρακαλώ....." μουρμούρισε νυσταγμένος όταν η φωνή στην άλλη άκρη τον έκανε να πεταχτεί πάνω θυμωμένος.
"Επιτέλους Γουστάβε! Πότε στην ευχή γύρισες; Γιατί δεν μου είπες κουβέντα, να πάρει! Πάντα σου αρέσει να μ'αιφνιδιάζεις έτσι;" μουρμούρισε εξαντλημένος καθώς σηκωνόταν να πάει προς την πόρτα αφού ο αδερφός του είχε αποφασίσει και πάλι την πιο ακατάλληλη στιγμή να τον επισκεφτεί....
"Βρε καλώς τον! Κάναμε μαύρα μάτια να σε δούμε...." άρχισε να μιλάει τώρα λιγάκι πιο εύθυμα καθώς του είχε λείψει, η αλήθεια είναι, όλο αυτόν τον καιρό...Γιατί, αν δεν πεις τον πόνο στου στον αδερφό σου, σε ποιον, στην ευχή, θα τον πεις!
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
(Γουστάβος ξαναλέμε....)
"Ναι, πες μου τώρα πως σου έλειψα κιόλας! Που έλαβα μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ιστιοπλοΐας και εσύ ούτε καν πέρασες απ'έξω!" κάγχασε τώρα ειρωνικά μα την ίδια στιγμή έπεφτε στην αγκαλιά του λιγάκι ανόρεχτα, βαριεστημένα ωστόσο σαν κάτι άλλο να τον απασχολούσε.
