Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Ακούστε το. Μοναδικό, ιστορικό πια κομμάτι και αυτό που ακούν οι πρωταγωνιστές στην διάρκεια της εκδήλωσης!
Η Αγνή περπατούσε αργά πάνω στο παχύ κόκκινο χαλί για άλλη μια φορά κατευθυνόμενη προς τις μπροστινές θέσεις, εκείνες των στελεχών του ιδρύματος και των επισήμων ουσιαστικά, μην μπορώντας να καταλάβει πώς στην ευχή έκανε τόσο λάθος ο Ανδρέας οδηγώντας τις προς τούτο το μέρος! Μα ενώ του έσφιγγε τον καρπό προσπαθώντας να τον κάνει να καταλάβει, εκείνος, δεν δίστασε καθόλου, μέχρι που έφτασε στα εντελώς μπροστινά καθίσματα, δείχνοντάς τους ακριβώς πού να καθίσουν.
"Ανδρέα! Κάποιο λάθος κάνεις! Εδώ....είναι για τους επισήμους, δεν βλέπεις;" τον ταρακούνησε ελαφρά ενώ πλησίαζε κοντά του ψιθυρίζοντας επιτακτικά προσπαθώντας να του δείξει το λάθος του. Μα εκείνος δεν έδειξε να καταλαβαίνει, χαμογελούσε μονάχα μειλίχια, μ'ένα βλέμμα που εγκλώβιζε όλη την τρυφερότητα και την ζωντάνια του κόσμου...Και ήταν τόσο όμορφος, που την υπνώτιζε θαρρείς, κάνοντας τη καρδιά της να χτυπά δυνατά αναστατωμένη, ανήμπορη να φέρει την παραμικρή αντίρρηση.
Και έτσι, αμίλητη, απλά υπάκουσε, σαν πειθήνιο σκυλάκι αγνοώντας τις επίσης απορημένες ματιές της μητέρας της που προσπαθούσε να καταλάβει και εκείνη τί στην ευχή γύρευαν στους επισήμους!
Και τα φώτα χαμήλωσαν και μια υπέροχη, απαλή μουσική ξεχύθηκε στο υπαίθριο θέατρο, ενώ μια μυστηριακή φωταγώγηση απλωνόταν απ'άκρη σ'άκρη αγγίζοντας την καρδιά τους....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Και στην εξέδρα, μετά από δεκάδες, εκατοντάδες χειροκροτήματα, ανέβηκε ο Ενρίκε! Με βλέμμα σοβαρό, συγκρατημένο και κάτι σαν συγκίνηση να λάμπει στο μπλε των ματιών του, η Αγνή, ένιωθε ν'ανατριχιάζει ολόκληρη στην εικόνα ενός άντρα που είχε δώσει ανάσα και πνοή σε τούτο το νοσοκομείο.... Μιλούσε αργά, σταθερά, με την καθαρή, δυνατή φωνή του γεμάτη υπόγεια ένταση που ίσως μονάχα εκείνη καταλάβαινε, αφού τον ειχε ήδη δει σε κάποιες βαθιά στοχαστικές του στιγμές....
