Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Πρόταση....

Το κινητό του Ανδρέα κουδούνισε άξαφνα ρυθμικά υπενθυμίζοντάς του πως έφτανε η ώρα για το επαγγελματικό του ραντεβού και έψαξε με το βλέμμα του να βρει το εστιατόριο στο οποίο είχαν πει να βρεθούν όλα τα στελέχη για τον προσδιορισμό και την επίτευξη του τελικού τους στόχου, την στελέχωση και εντέλει το άνοιγμα του νοσοκομείου σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία ενός μήνα από τώρα.

Μα τότε μονάχα συνειδητοποίησε πόσο κοντά βρισκόταν στον προορισμό του, περπατώντας δίπλα σχεδόν στο κύμα με την πιο αναπάντεχη παρέα που θα μπορούσε να έχει ποτέ. Γύρισε αργά προς το μέρος της Αγνής τώρα και διαπίστωσε πως εκείνη τον κοιτούσε ερευνητικά όση ώρα το μυαλό του ταξίδευε, κάνοντάς τον να χαμογελάσει.

"Ξέρεις, δεν το περίμενα ποτέ όλο αυτό...Και πραγματικά, το γεγονός πως μένεις κιόλας λίγα μόνο μέτρα από το μέρος που πρόκειται να έχω μίτινγκ σε λίγα λεπτά, με ξεπερνάει. Λες και κάποιος .....

"......το σχεδίασε όλο αυτό, ναι ξέρω! Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ αυτή την στιγμή!" ψέλισσε τώρα σχεδόν η Αγνή κοιτώντας τον κατάματα μ'εκείνα τα πελώρια γαλαζοπράσινά της μάτια, που τον ζάλιζαν μ'ένα περίεργο τρόπο.

"Ομως, έτσι είναι η ζωή, γεμάτη συμπτώσεις τελικά.....Και ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές γυναίκες σαν την Σοφία ...."κατέληξε ντροπαλά κοιτώντας τον τώρα ερωτηματικά με την άκρη των ματιών της προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει θαρρείς την σημασία που είχε εκείνη στην ζωή του...  Μα ο Ανδρέας  δεν ήξερε τί να πει, καλά καλά δεν ήξερε αν ήθελε να αναφερθεί καν στην σχέση του με την γυναίκα εκείνη που ήταν ταυτόχρονα φίλη του, ερωμένη μα και σημαντική συνεργάτιδα στη δημιουργία από το μηδέν ενός νοσοκομείου - πρότυπο για τα άρρωστα παιδιά ολόκληρης της Μεσογείου και όχι μόνο.

Εμεινε να την κοιτάει τώρα μ' ένα ανάλαφρο χαμόγελο στο πρόσωπό του καθώς το ελαφρύ κοκκίνισμα που είχε, για άγνωστο λόγο, απλωθεί στα μάγουλά της, της πήγαινε πραγματικά πολύ....Τί γλυκιά, τί όμορφη που ήταν αλήθεια έτσι όπως στεκόταν μπροστά του χωρίς ίχνος μακιγιάζ, με την φυσική της παρουσία ανέγγιχτη από οτιδήποτε τεχνητό και επιτηδευμένο..... Μονάχα τα μεγάλα της μάτια να έβλεπε κανείς, ήταν αρκετό για να μαγευτεί.....έτρεξαν οι σκέψεις του τώρα πιο γρήγορα από την λογική του και στάθηκαν μπροστά του σκανταλιάρικα λες και ήθελαν εσκεμμένα να τον τυραννήσουν....Μα τις έδιωξε γρήγορα μακριά θυμίζοντας στον εαυτό του ποια ήταν και πόσο εύκολα μπορούσε εκείνη να πληγωθεί ...