Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Η Αγνή στεκόταν στην άκρη της καλοκαιρινής σκηνής που είχε στηθεί στην Λίνδο της Ρόδου, με σκοπό να φιλοξενήσει την μεγάλη γιορτή για τον μισό πια χρόνο λειτουργίας του παιδικού νοσοκομείου για λευχαιμίες. Μπροστά της από την μία μεριά απλωνόταν η βαθυγάλαζη θάλασσα, που ήρεμη, σαν καθρέπτης αντανακλούσε μέσα της τον γεμάτο αστέρια ουρανό και από την άλλη εκατοντάδες μικρά κατάλευκα σπίτια έφτιαχναν μια μαγική απαστράπτουσα πόλη καταλήγοντας στην Ακρόπολη της Λίνδου που διάσημη και αυτή, δέσποζε φωταγωγημένη και πανέμορφη σαν στολίδι απέναντί της δημιουργώντας ένα θέαμα μοναδικό....
Πήρε βαθιά ανάσα τώρα και γύρισε αποφασιστικά προς τους καλεσμένους που ήρθαν σήμερα εδώ να συμβάλουν, να τιμήσουν, να ενημερωθούν, να δουν από μόνοι τους πόση πρόοδο είχε γίνει και με ποιο τρόπο το νοσοκομείο αυτό κατάφερνε να θεραπεύει και να στηρίζει σημαντικά τα παιδιά που το είχαν ανάγκη και ξεφύσηξε ανακουφισμένη καθώς το βλέμμα της σάρωνε το πλήθος από κάτω που ευτυχώς ήταν αρκετό...
Μαζί της σήμερα φυσικά και η μητέρα της, να την καμαρώνει από την θέση των θεατών, μα και ο Ενρίκε που - ο καλός της- είχε φροντίσει να είναι εδώ εγκαίρως παρόλες τις επαγγελματικές εκκρεμότητες που είχε, θέλοντας να ξεκινήσει από την αρχή σχεδόν φτιάχνοντας και αναπλάθοντας μια ολόκληρη περιοχή στην Ρόδο και εκμεταλλευόμενος φυσικά τα ακίνητά της.....
Μαζί της, νοερά και όλοι οι φίλοι της και μικροί μαθητές της στο νοσοκομείο που ήταν σε ανοσοκαταστολή και μέσω μιας γιγανοοθόνης ή των ατομικών τηλεοράσεών τους, θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν την σημερινή εκδήλωση, χωρίς να κινδυνεύουν να μολυνθούν και μην μπορώντας να εκτεθούν στο κανονικό, φυσικό περιβάλλον....
Είδε τώρα ανάμεσα στους καλεσμένους παλιούς συνοδοιπόρους της στην αρρώστια, όπως τον Παναγιώτη με την αρραβωνιαστικιά του μα και άλλους με τους οποίους είχαν κρατήσει μια καλή επαφή, να περιμένουν και εκείνοι χαμογελώντας, συζητώντας χαρούμενα και γεμάτοι ανυπομονησία για την έναρξη, ενώ λίγο πιο δίπλα ένα άλλο γνώριμο ζευγάρι την έκανε να χαμογελάσει ασυναίσθητα. Μια πανέμορφη γυναίκα με πιασμένα πίσω τα χρυσά μαλλιά της σ'ένα αυστηρό σινιόν κότσο που τόνιζε ωστόσο τα λεπτά χαρακτηριστικά της, μ'ένα μαύρο πουκάμισο ανοικτό μπροστά να τονίζει το χυμώδες της στήθος και μια κρεμ φούστα έως το ύψος του γόνατος που αναδείκνυε κάθε πόντο του κορμιού της έτσι εφαρμοστή όπως ήταν., η Λύδα, η σούπερ σέξυ γυναίκα έμοιαζε τώρα με γατούλα ήρεμη, ναζιάρα και ευτυχισμένη έτσι όπως ακουμπούσε το κεφάλι της ανάλαφρα πάνω στον ώμο του Παύλου, θαρρείς και είχε βρει πια τον στηλοβάτη στην ταραγμένη ψυχή της. Μα και εκείνος απέπνεε επιτέλους την αυτοπεποίθηση, την δύναμη και την ααποφασιστικότητα που του έλειπε αφού άλλοτε ήταν ντροπαλός και μετρημένος. Και εκείνη χαιρόταν αλήθεια τόσο πολύ για τους δυο τους που, παρότι είχαν περάσει έντονη κρίση ανάμεσά τους είχαν βρει ωστόσο τον τρόπο να είναι και πάλι μαζί!
