Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ο Ανδρέας βγήκε από το πολυτελές ασημί τζιπ τεντώντας τα μέλη του κορμιού του θέλοντας να ξεμουδιάσει μετά από το πολύωρο ταξίδι, να πάρει μια βαθιά ανάσα και ν'αφήσει τα πάντα πίσω του μια και καλή. Την θλίψη, την πίκρα, την μελαγχολία, τον πόνο που τον είχε καταβάλει και τον έκανε να τρελαίνεται σε μία και μόνο σκέψη....πως η Αγνή του, η μόνη γυναίκα στην οποία είχε δώσει ότι περισσότερο είχε, τον είχε απορρίψει εντέλει εν ριπή οφθαλμού, δίχως να του δώσει ούτε μία ευκαιρία....Μετά απ'όσα είχε κάνει για εκείνη, απ'όσα είχε βιώσει και υπομείνει ακόμα, εκείνη είχε αποφασίσει να μείνει πίσω αφήνοντάς τον μόνο λες και δεν ήξερε πόσο την χρειαζόταν, πόσο την ήθελε, πόσο την είχε ανάγκη...Εσφιξε τα χέρια του σε γροθιές καθώς ένιωθε ξαφνικά το οξυγόνο να στερεύει στα πνευμόνια του και έκλεισε σφιχτά τα μάτια ελάχιστα δευτερόλεπτα όσο να καταφέρει ν'ανασκουμπωθεί, να συγκρατήσει τις σκέψεις του, να κοντρολάρει την καρδιά του που γύριζε πίσω.....Και ήξερε πως από τώρα και στο εξής έπρεπε να ψάξει, να βρει τον τρόπο να ζει δίχως της κάτι που αυτή την στιγμή έμοιαζε για εκείνον σαν τον άθλο που καλούνται να κάνουν τα νήπια όταν ξεκινούν να περπατούν για πρώτη φορά...
"Ει, αδερφέ τί θα γίνει μ'εσένα; Θα στέκεσαι εκεί σαν παγοκολώνα πολλή ώρα;" η φωνή του Γουστάβου δίπλα του διέκοψε για λίγο τις σκέψεις του πριν γυρίσει χαμογελώντας αμυδρά να τον αντικρίσει.
"Συγγνώμη ρε! Συγγνώμη που -σε αντίθεση με εσένα-έχω ανοικτές υποθέσεις να μ'απασχολούν!" τον χτύπησε τώρα εκεί που πονούσε....
"Α για μια στιγμή, μια στιγμή μεγάλε! Μην μου το παίζεις τώρα αισθηματίας και έτσι, εσύ που έφυγες μέσα σε μια νύχτα χωρίς καν να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία! Τουλάχιστον εγώ εξηγήθηκα!" μίλησε αγανακτισμένος τώρα ο Γουστάβος φανερά έτοιμος για μάχη και ο Ανδρέας, έτσι φορτισμένος όπως ήταν δεν ήθελε πολύ ν'αρπαχτεί!
