Omdat ik er meestal om heen draai over hoe ik me voel, dus hier komt een heel eerlijk en oprecht hoofdstuk.
Doordat ik zo veel pijn heb, vind ik het lastig om naar 'morgen' te kijken. Ik ben de laatste tijd erg chagrijnig. Dit komt omdat ik zoveel pijn heb, ik kan niet zitten dus sta of lig de hele dag. Lessen volgen moet ik achterin de klas, ik wordt gewoonweg helemaal gek.
Ik ben gisteravond dan ook met een paniekaanval door mijn moeder uit bed gehaald. Heb precies verteld hoe ik me voelde. Ik weet amper nog wat ik heb verteld ik weet alleen dat ik 3x heel hard huilend heb geroepen dat ik niet meer kan, dat ik wil dat het zo stopt. Nu wordt ik met spoed behandeld in het ziekenhuis.
Nu ben ik het hele weekend alleen thuis, maar wordt om de 2 uur gebeld door papa of mama of alles nog goed gaat. Het is gewoon dat ik nergens zin in heb, ik kan echt wel lachen hoor. En het is ook zo dat wanneer ik met anderen ben, dat ik best gezellig kan zijn. Maar wanneer ik savonds in bed lig, weet ik dat het zo niet langer kan.
We wachten nu af wat het ziekenhuis voor me kan doen, en wordt ik goed in de gaten gehouden en met me gepraat. Morgenavond een feestje, ben benieuwd hoe dat uitpakt.