Weet je wat ik nog het ergst van alles vindt?
Dat ik me de laatste zo slecht voel en dat ik er over wil praten, maar wanneer het zo ver is, ik niet eens weet hoe ik erover moet praten, ik heb geen woorden, het enige wat ik kan is liters tranen janken. Even alles eruit laten.
Het voelt alsof ik in een trein zit, De trein heeft veel wagons, met allemaal verschillende mensen. De één stapt in, de ander stapt uit. Ook jij zit in deze trein. Je wil een gesprek voeren met een ander, maar je durft het gewoonweg niet. Bang voor reacties, vooroordelen ect. Uiteindelijk knoop je een gesprek aan met iemand, degene Is ontzettend vriendelijk voor je en helpt je een eindje opweg, maar na een tijdje verlaten ze je. Ook zij moeten hun reis vervolgen. Ze stappen bij hun halte uit. Jij blijft alleen achter. In deze wagon lijkt het alsof de wereld even stilstaat. Maar het leven raast aan je voorbij. In sneltreinvaart. Dan remt de trein af. De volgende halte is in zicht. Durf ik het leven aan te gaan?
Ik niet, maar het moet. Ik heb geen keus. Het leven heeft te veel van mij afgepakt. Zoveel mooie haltes, waar ik zomaar voorbij ben gereden. Ik moet een keuze gaan maken. Afscheid nemen van de trein, ook al lijkt dat onmogelijk. Overal is een tijd voor. Ook vandaag. Want er is altijd een nieuwe morgen.