Met langzame stappen loop ik naar de deur waar Lieke ligt. Ongeveer een half uur geleden heeft een irritante klitklat dokter ons weggestuurd omdat er iets in haar hoofd wwas gebeurd waar ik allemaal geen verstand van heb. Nu mogen we weer naar binnen. Omdat ik een lichte trauma heb aan ziekenhuizen *kuch kuch* ga ik met de meiden want ja.. Eigenlijk mag je maar met twee personen erbij maar ja. Fuck die regels.
Renske duwt de deur klink omlaag en we lopen naar her uiterste bed. Lieke keek uit het raam maar kijkt nu onze kant op.
"Euh.. hai." Zegt ze droog. Het is net alsof... "Wie zijn jullie?" ..ze ons niet kent.
"L-Lieke?" Zeg ik trillend.
"Wie is Lieke?" Vraagt ze dan en ze kijkt ons verbaasd aan. "Krijg ik nog antwoord?"
"Jij bent Lieke." Zegt Lenora en we lopen dichterbij. "Je bent onze beste vriendin."
"Nee echt niet, ik ken jullie niet eens." Zegt ze overtuigend en ik krijg langzaam tranen in mijn ogen.
"En Luke?" Vraag ik. Ze schud snel haar hoofd.
"Wie mag dat dan zijn? Mijn vriendje?"
"Je ex." Mompelt Renske bijna onverstaanbaar. Er loopt nu één traan over mijn wang heen en snel loop ik de deur uit. De tranen beginnen harde te stromen dus ik ren snel naar de wachtkamer waar de jongens zitten. Ik val meteen in Nialls armen en begin luid te snikken.
"Z-ze weet niks meer." Snik ik en ik kijk Niall hopeloos aan. "Z-ze wist niet hoe ze heette en ze k-kende ons niet."
"Ze wist niet wie jullie waren?" Vraagt Michael achter mij verbaasd. Voorzichtig schud ik mijn hoofd.
"Kunnen we íets doen om haar alles weer te herinneren?" Ik kijk de jongens één voor één aan maar ze zeggen niks.
"We kunnen story of my life videoclip set-up namaken met allemaal foto's van haar en ons." Hoor ik Renske plots achter mij zeggen.
"Ja! We kunnen langs huis gaan en foto's ophalen." Zegt Lenora entaustiast. Er komt een glimlach op mijn gezicht.
"En we kunnen alles ophangen in de loods bij het concert gebouw." Vul ik aan en de jongens knikken blij. "Maar er moet wel iemand bij haar blijven." Iedereen kijkt Luke scheinheilig aan en hij knikt oogrollend (sorry not sorry parkietje).
💫
5 uur later, 10 uur 's avonds. Kiek mocht uit het ziekenhuis en zit nu met Luke in een taxi hierheen. Wij hebben honderden foto's uitgeprint en verzamelt uit fotoboeken en ze hangen nu allemaal door de loods heen. Het ziet er echt leuk uit. We hebben ook foto's van #like erin gedaan zodat ze Luke misschien als haae vriendje ziet. Wat zijn wij toch duivels.
We horen voetstappen door de loods klinken wat betekent dat ze eraan komen. Wij gaan allemaal ergens staan en glimlachen als een stelletje debielen naae Lieke. Luke leid haar langzaam door door foto's.
"Zijn jullie dit?" Vraagt ze lachend en ze wijst naar een groepsfoto die we met z'n all en hadden genomen in de tourbus een keer. Ik knik blij maar ze ziet niets van een herinnering. Ze loopt weer door maae staat daarna weer stil bij een foto van Luke en haar zoenend. Ze kijkt verbaasd naar Luke en weer terug naar de foto. "Ben jij.. zijn wij?" Vraagt ze stamelend en nog voor hij antwoord kan geven knuffelt ze hem stevig.
"We hebben niks, we hadden wat maar jij maakte het uit." Zegt Luke verdrietig als Lieke hem los laat. Lieke knuffelt hem weer en loopt daarna door tot ze weer stopt. Het is een foto van ons midden in een sneeuwballengevecht. We zaten toen in het derde ofzo. Het was een geweldige dag toen. Toen we nog zonder zorgen zaten.
Er beginnen tranen over haar wangen te lopen en ze kijkt ons aan.
"Dit weet ik nog." Zegt ze zacht maar net ars genoeg zodat wij het kunnen horen. "Ik weet alles weer."