Blake Shelton "every time I hear this song"
Εμειναν και οι δυο -η Αγνή και ο Ενρίκε- σαν στήλη άλατος να κοιτούν ο ένας τον άλλο αμίλητοι, ενώ μια βαριά σιωπή είχε απλωθεί στην ατμόσφαιρα για διαφορετικούς -για τον καθένα- λόγους....Εκείνη γιατί μόλις είχε ξεδιπλώσει την καρδιά της και τις πιο μύχιες σκέψεις της, εκείνες που αφορούσαν τον πατέρα της και εκείνος γιατί....απλά τις είχε ακούσει.
"Ενρίκε! Δεν κατάλαβα....δεν σε άκουσα που ήρθες και...." τραύλισε σχεδόν αναστατωμένη, καθώς για πρώτη φορά ένιωθε πως την έπιαναν κυριολεκτικά στα πράσα.....
"Εμ, εγώ συγγνώμη μικρή μου.....Δεν ήθελα να εισβάλλω έτσι ξαφνικά στον προσωπικό σου χώρο, λυπάμαι...." χαμήλωσε το βλέμμα τώρα ο Ενρίκε ενώ η φωνή του έμοιαζε ξαφνικά αλλοιωμένη, βραχνή, μπερδεύοντάς την.
"Είσαι καλά; Θέλω να πω...." τον κοίταξε προβληματισμένη από την συννεφιά που αντίκριζε ξαφνικά στα μάτια του.
"Μια χαρά είμαι! Μην ανησυχείς για μένα!" καθάρισε την φωνή του, ξερόβηξε νευρικά και έπειτα έκανε στροφή και σαν κυνηγημένος θαρρείς, έφυγε μακριά της....
"Αλλο πάλι και τούτο! Δεν είμαστε καλά! Μα....τί έκανα; Γιατί έφυγε έτσι;" έμεινε αποσβολωμένη να κοιτάει την φιγούρα του καθώς απομακρυνόταν ενώ μπερδεμένες σκέψεις άρχισαν να στροβιλίζονται στο μυαλό της μην μπορώντας να βγάλει συμπέρασμα.
Μέχρι που....είδε τον Ανδρέα από την άλλη άκρη του καταστρώματος να την κοιτά και ένιωσε κάθε σκέψη να εξαφανίζεται ως δια μαγείας και ένα ελαφρύ μούδιασμα να απλώνεται γοργά τσιτώνοντας όλο το κορμί της.
Αχ, όχι πάλι! Δεν μπορεί να με ξεσηκώνει έτσι ξαφνικά, κάθε φορά που τον βλέπω! Για όνομα του Θεού, δεν θυμάμαι ποτέ να είχα τέτοιο πρόβλημα με τον Γεράσιμο! ξεφύσηξε απογοητευμένη και άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες καθώς με την άκρη του ματιού της τον είδε να την πλησιάζει γοργά.
"Ωστε εδώ είσαι! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μετρούσα τα λεπτά μέχρι να βγεις από την καμπίνα!" γρύλισε σχεδόν τώρα πίσω της, κάνοντας τις αισθήσεις της να χτυπήσουν κόκκινο άμεσα.
"Μμμ και εγώ που νόμιζα πως περνάς καλά με όλες εκείνες τις καλλονές να σε περιτριγυρίζουν...." θέλησε να τον πειράξει αναφερόμενη φυσικά σε μια συγκεκριμένη,την προϊσταμένη του διοικητικού προσωπικού που όλοι έλεγαν πως είχε σωρό τις περγαμηνές της μορφώσεως μα εκείνη έβλεπε μόνο μία, της ξετσιπωσιάς, αφού από την αρχή του ταξιδιού το βλέμμα της δεν έλεγε να φύγει από τον δικό της Ανδρέα!!
"Μωρό μου εγώ θέλω μόνο εσένα! Πώς μπορεί να μην το βλέπεις;" μιλούσε τώρα βραχνά, απίστευτα αισθησιακά ζαλίζοντάς την, ενώ την ίδια στιγμή την γυρνούσε μπροστά του, κόβοντάς της κυριολεκτικά την ανάσα.
Τον κοίταξε τώρα με λατρεία και μηδένισε την απόσταση ανάμεσά τους χαρίζοντάς του το πιο ηδονικό, καυτό της φιλί, κάνοντάς τον να κολλήσει ξεδιάντροπα το κορμί του πάνω της, ξεχνώντας τα δεκάδες αδιάκριτα βλέμματα που, σαν και εκείνους, είχαν ανέβει στο κατάστρωμα για να απολαύσουν τον δροσερό, αιγαιοπελαγίτικο αγέρα....
Μα ούτε και τα ξεσπάσματα, τα σφυρίγματα και τα χειροκροτήματα της υπόλοιπης ομάδας δεν έμοιαζαν αρκετά για να τους αποσπάσουν από την θύελλα που τους είχε τυλίξει. Ούτε καν το βλέμμα του Ενρίκε που σαν γεράκι τους παρατηρούσε εξονυχιστικά με βλέμμα ψυχρό και παγωμένο, ούτε καν η κόρνα του πλοίου που βροντερά χαιρετούσε τα υπόλοιπα πλοία καθώς έμπαιναν στο λιμάνι της Μυκόνου. Χρειάστηκε εκείνη, από την μεριά της να καταβάλλει υπερπροσπάθεια για να τραβηχτεί μετά από λίγο μακριά του, παρότι το κορμί της ήθελε σαν τρελό να συνεχίσει.
"Σε θέλω μωρό μου! Τί μου κάνεις; Βρες ένα τρόπο και έλα στην καμπίνα, θα περιμένω!" γρύλισε μέσα από τα δόντια του ο Ανδρέας τώρα -περισσότερο σαν υπόσχεση- και αφού χαιρέτισε όπως όπως την παρέα, εξαφανίστηκε στα κάτω πατώματα, σαν κυνηγημένος...
"Ολα καλά Αγνή μου; Χμ, για φαντάσου! Κατάφερες τελικά τον φοβερό και τρομερό Παπαλεωνίδα να πέσει στα πόδια σου; Βρε, βρε την μουσίτσα....Και δεν σου το΄χα..." παρατηρούσε τώρα χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά ο Παύλος δίπλα της, κάνοντάς την να γίνει κόκκινη σαν παντζάρι ενώ η Αλίκη που ερχόταν αργά, σαν γαζέλα προς το μέρος της ήταν φανερό τί ετοιμαζόταν να ξεστομίσει.....
Ωχ! Θεέ μου! Σώσε με! σκέφτηκε μοιρολατρικά και άρχισε να κάνει ασυναίσθητα αέρα με το ένα της χέρι λες και δεν έφτανε το έντονο καλοκαιρινό αγιάζι...
"Ζεσταινόμαστε δεσποινίς μου, ζεσταινόμαστε; Εμ βέβαια! Επεσες στο αντρικό ηφαίστειο με τα μούτρα, πώς να μην ανάψεις η καψερή;" μιλούσε με ύφος θεατρινίστικο τώρα η Αλίκη απέναντί της σκουντώντας και ξανασκουντώντας τον Παύλο από δίπλα και κοντεύοντας πια να την τυφλώσουν με τα αστραφτερά χαμόγελά τους λες και δεν ήταν ήδη αρκετά ζαλισμένη απ'ότι είχε προηγηθεί....
"Αμ, σου έφαγε την γλώσσα η γάτα γλυκιά μου; Ε, έτσι είναι αυτά! Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται όμως! Επρεπε να το ξέρεις αυτό!" συνέχισε ακάθεκτος τώρα ο Παύλος συνεχίζοντας ολόχαρος το μαρτύριό της.
"Ω, έλα τώρα καλή μου! Μην κάνεις έτσι! Καιρός ήταν αν θέλεις να ξέρεις! Και αν δεν κάνατε εσείς το πρώτο βήμα, θα σας το έκανα εγώ! Είχα βαρεθεί πια όλη αυτή την υπόγεια ένταση ανάμεσά σας και μερικές μάλιστα φορές, ούτε να δουλέψω δεν μπορούσα από τα "πυρά" που ανταλλάζατε!! Ε ώρα ήταν πια!" σοβάρεψε τώρα απότομα η Αλίκη κοιτώντας την γεμάτη αγανάκτηση στα μάτια. Οσο για τον Παύλο, δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από την κινητή σούπερ-σεξοβόμβα προϊσταμένη, λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να κοιτάξει εκείνη η ντίβα, τον απλό μα τόσο γλυκό Παύλο.....
"Αχ! Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται φίλε!¨" χτύπησε φιλικά την πλάτη του τώρα η Αγνή ανταποδίδοντας τα δικά του λόγια για να πάρει μια καθωσπρέπει ξεγυρισμένη δολοφονική ματιά από μέρους του.
"Ετσι λες; Ε, κάτι θα ξέρεις εσύ!" την αποστόμωσε κοιτώντας την τώρα περιπαιχτικά και αμέσως προκάλεσε τάχα μου την οργή της αφού όρμησε πάνω του και άρχισε να του δίνει απανωτές μικρές μπουνιές στα μπράτσα του δήθεν εκνευρισμένη. Μα ήταν σίγουρη πως και με όλη της την δύναμη να τον χτυπούσε, εκείνος θα νόμιζε πως τον χαϊδεύει έτσι γεροδεμένος και εύσωμος όπως ήταν, σαν ένας παλαιστής ή εκπαιδευμένος στρατιωτικός λίγο πριν την μάχη....Και εδώ που τα λέμε....ναι, είχε ωραίο σώμα ο άτιμος, λίγο φουσκωτό μα....μια χαρά θα πήγαινε εκείνης της ξετσίπωτης που τον κοιτούσε τώρα ξελιγωμένη.....Ελεος κοπέλα μου, όλο τον αντρικό πληθυσμό;;;; ήθελε να της φωνάξει μα περιορίστηκε να την κοιτάξει φευγαλέα...
"Ασε με εμένα όμως τώρα γιατί νομίζω πως.....η τύχη σου δουλεύει κύριε Παύλο!" τον πείραξε.
"Κερί και λιβάνια! Ακούς εκεί κύριε Παύλο! Που θα με βγάλεις σε λίγο και γέρο!" την στραβοκοίταξε τάχα μου και έπειτα της έδωσε μια ανάλαφρη ξυλιά και την διέταξε κυριολεκτικά να εξαφανιστεί από μπροστά του. Και εκείνη, άλλο που δεν ήθελε, απομακρύνθηκε με βήμα ανάλαφρο, χαιρετώντας μ'ένα νοητό φιλί την Αλίκη και παρατηρώντας την ξανθιά απέναντί της να την κοιτά με βλέμμα δολοφονικό.
"Ελα Χριστέ! Τί έπαθε πάλι; Μια ζωή ψυχρή και αγέλαστη! Τί κρίμα!" σκέφτηκε καθώς έφευγε μακριά της όσο πιο γρήγορα γινόταν πηγαίνοντας εκεί που εδώ και ώρα λαχταρούσε η ψυχή της, στην αγκαλιά του Ανδρέα....
O Ανδρέας στεκόταν δίπλα στο μεγάλο παράθυρο περιμένοντας, με το βλέμμα του καρφωμένο στην θάλασσα ενώ η σκέψη του έτρεχε πάνω, στο κατάστρωμα όπου άφησε πριν λίγο την Αγνή σαν κυνηγημένος, από φόβο μήπως και όλοι καταλάβουν την έξαψη που του προκαλούσε λες και ήταν σχολιαρόπαιδο που ερωτευόταν για πρώτη φορά....Μα δεν μπορούσε να μην χαμογελάσει σ'αυτή την σκέψη καθώς διαπίστωνε πως εδώ και πολύ καιρό είχε ξεχάσει τί σημαίνει πραγματικά πόθος....
"Πόσο ηλίθιος είσαι αγόρι μου! Να λες πως ποθείς μια γυναίκα όταν δεν σε κάνει με μια ματιά να νιώθεις έτσι!"μουρμούρισε στον εαυτό του και τέντωσε το σώμα του ξεφυσώντας αργά, πιάνοντας να κάνει διατάσεις, προσπαθώντας ν'αποβάλλει όπως όπως την ένταση που υπήρχε μέσα του...Και έπειτα άρχισε να βηματίζει νευρικά, μην μπορώντας να περιμένει πια άπραγος...Φλεγόταν, καιγόταν ολόκληρος και η Αγνή δεν φαινόταν πουθενά....Προσπάθησε ωστόσο να αυτοσυγκρατηθεί λιγάκι, μπλοκάροντας όπως όπως τις σκέψεις που έρχονταν τώρα στο μυαλό του με την Αγνή στην αγκαλιά του Γεράσιμου ή κάθε Γεράσιμου που είχε περάσει από την ζωή της, νιώθοντας την ζήλια να τρυπώνει στην ψυχή του με ύπουλο τρόπο.
Οχι, δεν του άρεσε αυτό! Δεν του άρεσε να νιώθει ζήλια που κάποτε εκείνη ανήκε αλλού, σ'έναν άντρα που ακόμα την γυρόφερνε ελπίζοντας να την κερδίσει ή ακόμα χειρότερα, δουλεύοντας σ'εκείνο το γλοιώδες άτομο που της είχε δώσει δουλειά θέλοντας να την πηδήξει και τίποτε άλλο! έσφιξε τώρα τα χέρια του σε γροθιές καθώς σκεφτόταν τον απογευματινό της εργοδότη, και υπενθύμισε στον εαυτό του να ρωτήσει για ποιο λόγο είχε εκείνη ανάγκη κάτι τέτοιο! Δεν υπήρχε λόγος να εξαντλείται με αυτό τον τρόπο και δεν καταλάβαινε στ'αλήθεια γιατί στην ευχή δέχτηκε να δουλεύει για εκείνον! Κάτι βρωμάει εδώ...κάτι περίεργο μα θα το βρω πάση θυσία! έσφιξε τα δόντια του πεισματικά και γύρισε απότομα μόλις άκουσε την πόρτα....
"Ανδρέα;" την άκουσε να μιλάει δειλά, συγκρατημένα, περνώντας μέσα νυχοπατώντας και η καρδιά του χτύπησε δυνατά μόλις αντίκρισε το μικροκαμωμένο κορμί της. Πού ήσουν τόσο καιρό καρδιά μου.... ήθελε να της φωνάξει μα οι λέξεις χάθηκαν με ένα χαμόγελό της...
*******
"Παρακαλώ;" η Λύδα μίλησε συγκρατημένα στο κινητό της καθώς αυτός ο αριθμός της ήταν άγνωστος, μα για κάποιον περίεργο λόγο, δεν μπόρεσε ν'αντισταθεί και να μην το σηκώσει.
"Ελα καλή μου! Η Χρύσα είμαι! Ασε, ένας ηλίθιος μου έκλεψε το κινητό μου και τώρα περνάω απ'την αρχή ένα - ένα τηλέφωνο! Αλλά άσε με τώρα εμένα! Εσύ τί κάνεις όμορφη; Πού σεργιανίζεις το κορμί σου αυτή την φορά;" άκουσε την κολλητή της να της λέει και χαμογέλασε πλατιά.
"Α, τίποτα μωρέ! Εδώ, στην μίνι κρουαζιέρα που σου είχα πει! Που φαίνεται πως θα καταλήξει βαρετή μέχρι αηδίας αφού κάτι μανάρια είναι τόσο ηλίθιοι που δεν έχουν μάτια παρά για ένα μυξιάρικο κακομαθημένο!"μίλησε απίστευτα εκνευρισμένη τώρα.
"Ω καλή μου, έφαγες χυλόπιτα; Πάει, χάλασε ο πλανήτης! Μου κάνεις πλάκα έτσι;"
"Και όμως όχι! Εσύ; Πότε θα πάμε για καφέ; Με την δουλειά σου στην εφημερίδα όλο μου ξεφεύγεις τελευταία!" την επέπληξε η Λύδα.
"Εμ ναι, τώρα πάω για καφέ αλλά εσύ λείπεις! Μάλιστα τον ξέρεις κιόλας, είναι ο Γεράσιμος, ο παλιός μας συμμαθητής από το Λύκειο που σου έλεγα, αυτός είναι τώρα καθηγητής Πανεπιστημίου και....μανάρι σκέτο! Αχ βρε Λύδα, χάνεις τα καλύτερα!"
"Ει, για σιγά, αυτός δεν είναι που θα αρραβωνιαζόταν σύντομα;" παρατήρησε μπερδεμένη.
"Ναι, αλλά η δικιά του τον εγκατέλειψε! Η κάτι τέτοιο! Το φαντάζεσαι; Τί ηλίθιες που είναι μερικές; Πάω όμως τώρα γιατί έχω αργήσει δικιά μου! Θα σε ενημερώσω! Φιλάκια!" παρατήρησε και έκλεισε βιαστική το τηλέφωνο. Και η Λύδα, έμεινε να παρατηρεί ξεσηκωμένη τον κούκλο, πλούσιο "εργοδότη" τους να κοιτά το πέλαγος λες και ήταν χαμένος σε σκέψεις.
"Οχι ρε! Δεν είναι δυνατόν τέτοιο άντρας να σέρνεται και αυτός στα πόδια της! Θα ξεράσω με όλη αυτή την κατάσταση! Ολοι λένε Αγνή και να στάζει το στόμα τους μέλι! Σιγά την γκόμενα ρε! Τί στην ευχή τους έχει κάνει;;;" μονολόγησε τώρα εξαγριωμένη που η ίδια, δεν μπορούσε να ρίξει κανέναν, εντελώς έξω από τα νερά της αφού πάντοτε, τους είχε όλους!
"Να πάρει και να σηκώσει, θα μου το πληρώσεις μυξιάρικο!" φούντωσε ακόμα περισσότερο καθώς ο Γκονζάλες, χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά, χάθηκε στην γέφυρα του γιωτ και ας φορούσε εκείνη το πιο καυτό, σέξυ μαγιό της ακριβώς κάτω από τα πόδια του!
"Βρε δεν πας στον αγύριστο! Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές!" αντιγύρισε εξοργισμένη και σηκώθηκε να πάει προς εκείνον τον υπάλληλό τους που έμοιαζε με γίγαντα γεμάτος μύες και μπράτσα....Χμ.....αναρωτιέμαι και τί άλλο.....σκέφτηκε ξαναμμένη καθώς και εκείνος -επιτέλους- την κοιτούσε όπως όλοι πάντα, σαν μια καλλονή που όλοι ήθελαν να.....δαμάσουν! Ακριβώς αυτό!" σκέφτηκε ξεσηκωμένη και έφτασε δίπλα στον Παύλο Χατζηφωτίου μ'ένα χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις....
Και εδώ τώρα τα πράγματα μπερδεύουν....Μα δεν θ'αποκαλύψω τίποτα, θα πρέπει να περιμένετε, sorry! 😈😈