Και για όσους ενδιαφέρονται, την μουσική θα την βρείτε στο Youtube ως"Sad Violin - Sad Romance"
Ο Ανδρέας στεκόταν στην γέφυρα του γιωτ μαζί με τον Ενρίκε χαλαρώνοντας, συζητώντας σαν δυο παλιοί καλοί φίλοι για διάφορα θέματα, απολαμβάνοντας την όμορφη αιγαιοπελαγίτικη κρουαζιέρα και ενθουσιασμένοι για τις ομορφιές που είχαν την δυνατότητα ν'απολαύσουν σε τούτα τα κρυστάλλινα νερά. Μα με μία μικρή δυσκολία από μέρος εκείνου, αφού το μυαλό του, λες και είχε δική του θέληση, έμοιαζε καρφωμένο μονάχα σε μια εικόνα, της Αγνής.
Την έβλεπε παντού και σκεφτόταν αθελά του διαρκώς ό,τι είχαν ζήσει το τελευταίο 24ωρο, διψώντας για ακόμα παραπάνω λες και δεν είχε χορτάσει τις τόσες φορές του έρωτά τους! Μα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εκείνον κάτι τέτοιο, δεν του είχε συμβεί ποτέ ξανά αφού μέχρι τώρα δεν κολλούσε σε κάποιο όμορφο γυναικείο πρόσωπο για δεύτερη φορά, έχοντας πληθώρα κατακτήσεων και ξέροντας πως η στιγμιαία ικανοποίηση ήταν το ζητούμενο πάντα και από τις δύο πλευρές. Δεν του άρεσαν άλλωστε τα περίπλοκα πράγματα, τα δάκρυα, οι χωρισμοί και τα άσχημα λόγια που ακολουθούσαν, αφού τα ζούσε καθημερινά μέσα από τα προβλήματα των ανθρώπων που παρακολουθούσε σαν ψυχολόγος τους. Οχι, δεν τα ήθελε σίγουρα στη δική του ζωή ολα αυτά και σίγουρα τα απέφευγε όταν τα συναντούσε...
Μα όλα αυτά, μέχρι τώρα....ξεφύσηξε μπερδεμένος και γύρισε να δει τον Ενρίκε που του ανέλυε ένα καινούριο -όπως του είχε πει- μεγαλεπίβολο σχέδιό του. Μα δυστυχώς, για άλλη μια φορά, μπρος στο πρόσωπό του δεν έβλεπε εκείνον, μα την Αγνή σε όλες τις εκφάνσεις της και κυρίως, όπως σήμερα το πρωί που, απελευθερωμένη πια από την ντροπή της πρώτης φοράς μαζί, του είχε αποκαλύψει ένα πρόσωπο που ποτέ δεν φανταζόταν πως υπήρχε....Οχι ντροπαλό, σεμνό, ήρεμο και παραδομένο μα φλογερό, ανυπότακτο, δωτικό και παθιασμένο μαζί, ένας συνδυασμός που τον ζάλιζε και έκανε και πάλι το μυαλό του να μπλοκάρει...
Ε, όχι να πάρει! Δεν είναι δυνατόν! Α, δεν θα τα πάμε καλά, καθόλου καλά δεσποινίς Τζωρτζάτου! ανασηκώθηκε αγανακτισμένος, αρχίζοντας να βηματίζει πάνω κάτω μες την γέφυρα εκνευρισμένος με τα χέρια του να περνάνε νευρικά μες τα μαλλιά του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να συγκεντρωθεί σε ότι του έλεγε τώρα ο Ενρίκε επίμονα.
"Ωστε έτσι λοιπόν....Είναι πιο σοβαρά τα πράγματα απ'ότι νόμιζες και αρχίζεις επιτέλους να το καταλαβαίνεις στο πετσί σου αυτό, έτσι κύριε Παπαλεωνίδα;" άκουσε την μπάσα ελαφρά ειρωνική φωνή του τώρα δίπλα του να λέει επιτακτικά και γύρισε στο πλάι για να τον αντικρίσει. Το πρόσωπό του είχε τώρα μια βαθιά στοχαστικότητα, μια σοβαρότητα και μια έμμεση απειλή που τον ξάφνιασε και τον έκανε να τον κοιτάξει λες και τον έβλεπε για πρώτη φορά.
Οχι, δεν ήταν πια αυτός ο άντρας που λίγα χρόνια πριν είχε χτυπήσει την πόρτα του γραφείου του ζητώντας έναν καλό ψυχολόγο, εκείνος που έκλαιγε σαν μικρό παιδί στην καρέκλα του πονώντας αφάνταστα για το παιδί που είχε χάσει, εκείνος που είχε γίνει μέθυσος, χαρτοπαίκτης, καταθλιπτικός μέχρι να καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια του και να γίνει ξανά ο δυνατός, ψύχραιμος, επιτυχημένος επιχειρηματίας μα και ο επιδέξιος γυναικοκατακτητής που ήταν πάντοτε.
".....Μην νομίζεις πως δεν ξέρω τί γίνεται Ανδρέα! Μα ένα πράγμα θα σου πω.... η Αγνή δεν είναι σαν όλες τις άλλες και δεν θα σε αφήσω να της φερθείς όπως σε όλες εκείνες που πέφτουν στα πόδια σου! Δεν θέλω να την δω να τσακίζεται εξαιτίας της συμπεριφοράς σου, αρκετά έχει πονέσει γι'αυτό αποφάσισε τώρα τί θα κάνεις! Σε προειδοποιώ, θα με βρεις μπροστά σου έτσι και την πετάξεις σαν το αποτσίγαρό σου! Και μην τολμήσεις να μου πεις φθηνές δικαιολογίες γιατί μην ξεχνάς, εσύ και εγώ είμαστε από την ίδια πάστα, έχουμε τις γυναίκες μονάχα για την σεξουαλική ικανοποίησή και τίποτε άλλο, όσο και αν δεν με κάνει υπερήφανο αυτό!" άστραψε και βρόντηξε τώρα, πρώτη φορά για ένα θέμα που δεν ήταν καθόλου επαγγελματικό, κάνοντάς τον να χαμογελάσει ειρωνικά και καχύποπτα παρότι ήξερε καλά τί γινόταν μέσα στην ψυχή του Ενρίκε.
"Α ναι; Αλήθεια; Και εσύ.....από πότε τέτοιο ενδιαφέρον για την Αγνή μας,ε; Σε μάγεψε και εσένα; Πες μου!" μισόκλεισε τα μάτια του τώρα κοιτώντας τον ειρωνικά, καχύποπτα και είδε αμέσως φλόγες οργής να αχνοφαίνονται στα μάτια του Ενρίκε.
"Πρόσεχε τί λες Ανδρέα! Η υπομονή έχει και τα όριά της! Και άλλωστε, είμαι ο εργοδότης σου, πρέπει να με σέβεσαι....."
"Και εγώ ο ψυχολόγος σου! Είμαστε πάτσι λοιπόν!" του πέταξε τώρα ενώ οι δυο τους κοιτάζονταν άγρια θαρρείς και ήταν έτοιμοι για μάχη σώμα με σώμα , έχοντας ένα μονάχα κοινό αυτή την στιγμή, το ενδιαφέρον τους για την Αγνή....
"Ηρεμα φίλε, δεν σου πάει! Ξέρεις πως έχω δίκιο και άλλωστε....νομίζω και οι δυο ενδιαφερόμαστε για το καλό της οπότε είναι άσκοπο να μαλώνουμε...." κατέληξε πιο ψύχραιμα τώρα ο Ενρίκε ξαφνιάζοντάς τον. Γιατί ποτέ δεν ήταν ο νηφάλιος και ήρεμος άνθρωπος, εκείνος που μετρούσε τα λόγια του και συγκρατούσε καταστάσεις. Με την επιρροή που διέθετε και τον αυθορμητισμό του, μάλλον τις πυροδοτούσε, συγκρατώντας με κόπο τον δυναμισμό και την πίκρα που πολλές φορές έβγαζε λόγω των καταστάσεων. Μα τώρα, ήταν εκείνος που προσπαθούσε να βρει λύση και αυτό σίγουρα γέμισε τον Ανδρέα ενδόμυχα περηφάνια για τον άλλοτε ασυγκράτητο εργοδότη και φίλο...Απλά....δεν θα του το έλεγε κιόλας!
"Κοίτα, νομίζω πως.....για πρώτη φορά-οφείλω να ομολογήσω- έχεις δίκιο. Και αν θες να ξέρεις, εδώ και πολύ καιρό φοβάμαι....." έσβησαν οι λέξεις τώρα στο στόμα του καθώς γύριζε να κοιτάξει τον Ενρίκε.
"Για συνέχισε....." περίμενε τώρα υπομονετικά εκείνος, παρότι το βλέμμα του παρέμενε σκληρό και επιθετικό απέναντί του.
"Με την Αγνή....γνωρίζεις καλά την σχέση μας. Την ξέρω από μικρό κορίτσι....Ομως είμαι ένας απλός άνθρωπος όπως όλους, με τα καλά και τα στραβά μου! Αυτός είμαι, να πάρει η ευχή, ένας άνδρας που κάνω ότι όλοι, ζω την ζωή μου, και την απολαμβάνω στο έπακρο χωρίς δεσμεύσεις και δράματα! Και κάποια στιγμή, ό,τι ζω, φτάνει σ'ένα τέλος και προχωρώ παρακάτω....Δεν μπορώ να ξέρω τί θα φέρει αυτή την φορά, δυστυχώς και αυτό, σ'αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση με τρομάζει Ενρίκε! Ούτε εγώ θέλω να την πληγώσω, να την διαψεύσω, να την κάνω να δει ένα πρόσωπο που δεν θα της αρέσει! Από πάντα θέλω να την προστατεύω, να την προσέχω, να την κάνω να νιώθει μοναδική μα τώρα, οι δυο ρόλοι αυτοί αντικρούονται και ειλικρινά, είναι δύσκολο όλο αυτό να το χειριστώ! Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις μα....."
"Σταμάτα Ανδρέα! Αρκετά! Μου αρκεί να είσαι ο εαυτός σου και να έχεις στο νου σου αυτό που μόλις μου είπες, πώς να μην την πληγώσεις.....ή καλύτερα, πώς να την πληγώσεις το λιγότερο δυνατόν...." κατέληξε τώρα σιγανά ξεφυσώντας μπερδεμένος, βλέποντας και ο ίδιος την δυσκολία της υπόθεσης....Αντρας ήταν, γνώριζε καλά τί διακυβευόταν. Σ'αυτή την σχέση ο Ανδρέας έπρεπε να πράξει κάτι εντελώς αντίθετο απ'ότι συνήθιζε, πρώτα να σκέφτεται και μετά να αισθάνεται, κάτι που για άντρες σαν εκείνους,μαθημένους να ικανοποιούν την σεξουαλική τους ανάγκη πρώτα και πάνω απ'όλους ήταν κανονικός άθλος. Και αυτό από μόνο του μπλοκάρει μια σχέση, το λιγότερο που θα μπορούσε να πει.....προβληματιζόταν τώρα για το αν θα κατάφερνε να πετύχει όλο αυτό, να είναι ο Ανδρέας μαζί της χωρίς προβλήματα, μα δεν είπε κουβέντα.
Πφφφ, φίλε, τί σου ζητάω! Δύσκολο, πολύ δύσκολο! μια φωνούλα φώναξε μέσα του τώρα συμπονώντας τον από την μία μεριά αφού και εκείνος άντρας ήταν, μα από την άλλη ήξερε πια πως σ'αυτή την σχέση προτεραιότητά του ήταν εκείνη η κοπέλα, στην θέση της οποίας θα μπορούσε να είναι η Αννίτα του, αν ζούσε αυτή την στιγμή! κατέληξε και το βλέμμα του σκλήρυνε ενστικτωδώς στην σκέψη πως κάποιος θα μπορούσε να της κάνει κακό...
"Κοίτα, σου λέω μόνο πως θα σε παρακολουθώ!" μουρμούρισε μην θέλοντας να τον πιέσει άλλο, μα και συνειδητοποιώντας ξαφνικά την τραγικότητα αυτής της κατάστασης. Γιατί για αυτήν την κοπέλα ήταν ένας άγνωστος μα εκείνη η κοπέλα για τον ίδιο ήταν σαν την κόρη που δεν είχε.....Και εκείνη, απλά δεν το γνώριζε καν...
Η Αγνή δεν κρατιόταν άλλο. Επλεε κυριολεκτικά σε πελάγη ευτυχίας, με την καρδιά της ξαλαφρωμένη επιτέλους από το βαρύ παρελθόν της, θαρρείς και περίμενε αυτή την ένωσή της με τον Ανδρέα για να είναι και πάλι ξένοιαστη, ανάλαφρη και ευτυχισμένη όπως παλιά. Πολύ παλιά όμως, τότε που, κοριτσάκι μικρό ακόμη έτρεχε γεμάτη ελευθερία και απίστευτη ευτυχία στην ύπαιθρο της Ρόδου, εκεί, στο πατρικό σπίτι του πατέρα της που τώρα έστεκε μισογκρεμισμένο στην άκρη ενός λόφου που έβλεπε την δύση του ήλιου....
Αναστέναξε βαθιά ανοίγοντας τα χέρια να υποδεχθεί το κάλεσμα του ανέμου με τις εικόνες να πλημμυρίζουν και πάλι το μυαλό της από εκείνο το μαγευτικό μέρος και ας ήταν στην μέση της θάλασσας με τους γλάρους να της κάνουν παρέα τριγύρω....
"Γλυκά, όμορφα,ζεστά νιώθεις μόνο εκεί που είναι το σπίτι σου...." της έλεγε παλιά ο μπαμπάς της και εκείνη έτρεχε και έπεφτε στην αγκαλιά του γελώντας τρανταχτά, εκφράζοντας έτσι την ευτυχία της ψυχής της...Ο πατέρας της! Θα ήταν τώρα, αν ζούσε, μονάχα 39 ετών, μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος από την μητέρα της και θα είχε αλήθεια τόσα πολλά να του πει! Μόνο που εκείνος τους είχε αφήσει χρόνια τώρα σ'ένα θανατηφόρο ατύχημα στην άσφαλτο, μαζί με δεκάδες άλλους....
"Είχε πιει λίγο, έτρεχε.... το άλλο αυτοκίνητο προκάλεσε καραμπόλα, δεν πρόσεξε.... λυπάμαι....." άκουγε τότε σαν μέσα σε όνειρο τα λόγια ενός αστυνομικού να λέει στην μητέρα της λίγο πριν την δει να σωριάζεται σαν άψυχο σακί στα πόδια της....Και εκείνη απλά κοίταζε με το στόμα ανοικτό και μια μόνιμη απορία στα χείλη που δεν έλεγαν να κλείσουν και να πουν αυτό που φώναζε ο νους της.....
"......κύριε αστυνόμε, πού.....πού είναι ο μπαμπάς μου;;;;" ρώτησε τελικά μετά από πολλή προσπάθεια και δεν σταμάτησε να ρωτά μέχρι να πάρει μια σοβαρή, καθαρή απάντηση από τα χείλη μιας γυναίκας-ψυχολόγου....Μα εκείνη δεν καταλάβαινε και πολλά ότι και αν της έλεγαν, μονάχα σε λίγες φράσεις είχε σταθεί τότε ο νους της, πως και ο πατέρας της θα ανήκε πια στην οικογένεια των αγγέλων, πως θα την έβλεπε από ψηλά και θα την φρόντιζε μ'ένα μαγικό τρόπο, ακριβώς όπως όλοι εκείνοι οι μαγικοί ήρωες των παραμυθιών της που την συντρόφευαν καθημερινά μέσα από τις πολύχρωμες ζωγραφιστές ιστορίες τους...
Μα εκείνη τον ήθελε δίπλα της, κοντά της, να της μιλά, να την αγγίζει, να την αγκαλιάζει όπως έκανε πάντα, να την συνοδεύει και να την φιλά κάθε βράδυ πριν κλείσει τα μάτια της για έναν γλυκό, ξένοιαστο ύπνο! Και τον ήθελε πίσω! Δικό της! Ξανά! φώναζε από εκείνη την ημέρα και έπειτα διαρκώς, σε κάθε ένα που την πλησίαζε και της έλεγε τρυφερά λόγια για τον μπαμπά της! Μα δυστυχώς, ποτέ κανένας δεν την είχε πραγματικά ακούσει....τύλιξε τα χέρια της τώρα προστατευτικά γύρω από τον εαυτό της, νιώθοντας ένα βαθύ σφίξιμο στο στομάχι της και μια θλίψη που δεν είχε μέρος στην ψυχή της. Οχι! Επρεπε να το αποβάλλει όλο αυτό! Γιατί σήμερα γιόρταζε, χαιρόταν, μεθούσε από ευτυχία και δεν έπρεπε ν'αφήσει καμιά χαραμάδα ανοικτή στο παρελθόν της!
"Μόνο για σήμερα πατέρα.... Ασε με λίγο να χαρώ...." μουρμούρισε σιγανά παίρνωντας μεμιάς μακριά τα λόγια της ο άνεμος και δεν αντιλήφθηκε τον άντρα που είχε σταθεί τώρα ευθυτενής και απόλυτα σοβαρός πίσω της. Και ένα όνομα ξέφυγε ασυναίσθητα από τα χείλη της καθώς γύρισε απότομα διαπιστώνοντας πως εκείνος άκουγε σχεδόν εδώ και λίγα λεπτά τις σκέψεις της....
"Ενρίκε!" συλλάβισε έκπληκτη, πριν καλά καλά το σκεφτεί και είδε τα μάτια του να υγραίνουν άξαφνα....
Αφιερωμένο στους μπαμπάδες νομίζω....
Και μην μου πείτε πάλι πως δεν βλέπετε τον Γκάντυ σαν "μπαμπά"....γιατί θα σας πω, πως και οι μπαμπάδες αξίζουν να μοιάζουν με μοντέλα!
Οσο για εμένα, περιμένω όπως πάντα τα σχόλιά σας, τις παρατηρήσεις σας και φυσικά, αν σας άρεσε το κεφάλαιο, τα αστεράκια σας. Φιλιά σε όλους!💋💋💋