Epilogue
-----
Tit...
Tit...
Sa isang hospital sa Isabela, nakahiga ang isang babaeng nakatulog ng mahigit isang taon. Huni ng life machine ang naririnig sa paligid.
Naging peklat na ang kanyang mga natamong sugat a year ago.
Tit...
Gumalaw ang forefinger niya. Ilang segundo pa'y gumalaw muli ito. At unti unti niyang minulat ang kanyang mga mata.
Wala siyang makita... unti unti, nagiging malabo, hanggang sa nakakasilaw na puti ang kanyang nakita. Pumikit muli siya dahil naramdaman niya ang matinding pagkirot ng kanyang ulo.
“Nurse! Nurse!” isang boses ng lalaki ang kanyang narinig, habang papalabas sa kwarto niya. Pagkatapos ng ilang segundo ay nasa paligid na niya ang mga nurse at kung ano ano ang chineck sa kanya.
She opened her eyes at tiningnan ang kanyang paligid. Puti. Halos puti ang kanyang nakikita.
Gusto niyang igalaw ang kanyang katawan, ngunit hindi siya makagalaw. Gusto niyang magsalita ngunit parang hindi niya alam kung paano yun gawin.
“It takes time para makarecover ang katawan ng kaibigan mo, Mr. Calleda. Her body is paralyzed right now dahil mahigit isang taon rin siyang nahimlay but she can move after some days. Her speaking ability will be affected too. Sabihin nalang natin para siyang naipanganak muli. Ngunit matututunan niya muli ang mga bagay sa ilang mga theraphy na gagawin natin sa kanya for her to recover,” sabi ng doctor, sa lalaki. “Malaki rin ang chances ng kaibigan mo na magka-amnesia dahil matindi ang pinagdaanan niyang surgery sa utak. If we estimate it it's 80 percent.”
“Her memory, can she recover it too, doc?”
“We can't say it yet, unless makarecover ng mabilis ang kanyang katawan and we'll undergo some test to answer your questions.” Tumingin ang doctor sa babaeng nakahimlay. “I'm so happy for your friend, Vince. The thing that happened to her was a big miracle.” dagdag pa ng doctor.
The guy who is with the doctor right now is Vince Calleda.
[After 2 years...]
Celestine’s POV
“VINCEEEEE!!!” Paglabas ko nang bahay ay agad akong tumakbo papunta sa bahay nila Vince. Parang ang layo naman 'no, eh magkapit bahay lang naman kami. Mas malaki nga lang yung bahay niya.
Kararating niya lang kasi galing Maynila, kasi nga bakasyon na. Pumasok nalang ako basta sa bahay niya, at hinanap kung asan siya. Pumunta akong kusina, wala, sa sala, wala, sa kwarto niya kaya?
Binuksan ko yun ng walang alinlangan at nakakita ako ng...
“AAAAHHHH!” siya yung sumigaw hindi ako kasi ako, napahiya kasi nga, nakita ko yung birdie niya!
Mabilis kong sinara yung pinto at napasandal sa pader.
“Oh my gosh... Oh my gosh!”
“Hoy Celes! Ikaw, kumatok ka bago ka pumasok.” Nasa harapan ko na pala siya ngayon. “May nakita ka?!” tanong niya.
Tumango lang ako habang nakakagat ako sa labi ko—and then I realised na ang pagkagat ko sa labi ko parang ang gross. Okay, kalma Celestine, kalma.
“Ang hot mo pala ah! Patingin nga ulit!” Pa-joke kong ihahawi yung tuwalya niya nang lumayo siya habang lumaki yung usual niyang mga mata. “JOKE LANG, GAGUBELLS! Yung pasalubong ko, akin na!” Inilahad ko sa harapan niya yung kamay ko na parang humihingi ng danyos.
“Wala. Bahala ka diyan!” Pumasok siya sa kwarto niya at naglock!
“Hoy, grabe ka Vince! Yung pasalubong ko!” Kinalampag ko talaga yung door niya. “Naku kapag ako walang pasalubong!” sigaw ko pa.
"Anong gagawin mo kapag wala kang pasalubong?!”
“Itutuloy ko yung plano kong gapangin ka mamayang gabi!” pabulong na sabi ko.
“Ano kamo?!”
“Wala, sabi ko iu-unfriend kita sa Facebook!”
“Edi i-unfriend mo ko!”
“Vince naman eh!” maktol ko. “Kung hindi lang kita pinagpapantasyahan talaga—”
Bigla siyang lumabas.
“Oh, ito na...”
Nagulat pa ako.
“Ano naman to? Nakakain ba to?” tanong ko habang binubuksan yung brown envelope na binibigay niya.
“Students' Form yan sa Beverson, happy birthday!” Hinawakan niya yung chin ko na kinakilig ko. Ang wafu kasi ni Vince tsaka nangiti pa.
At sa narinig ko...
“Waaaa... Thank you Vince, mahal na talaga kita!” Niyakap ko siya habang kumawiwit ang mga paa ko sa knees niya.
“Basta ikaw!”
“Basta ikaw daw eh ang tagal ko na kayang gustong magaral dun. Ayaw mo lang akong payagan.”
Matagal ko na kasing gustong pumasok sa Beversonville na yan. Feeling ko kasi, mas belong ako roon. At isa pa, para makasama ko si Vince ng mas madalas.
Crush ko kasi siya.
Ang pogi niya kasi. Ang bait. Ang hot... kaya lang kaibigan lang ata yung tingin niya sakin?
Naramdaman kong yumakap rin siya sakin at kumalag ako sa pakikipagyakap sa kanya. Uhmp, ang bango niya talaga.
“Kailangan mo nang harapin...“ aniya.
Ano naman kaya yung kailangan kong harapin? Yung buhay magasawa namin? Kyaaa! Okay lang kapag.
“Ang alin?” pademure na tanong ko.
“Ang Beversonville.”
“Ahhh...” akala ko naman liligawan na niya ako. Assuming!
“Sana ganito nalang palagi 'no? Sana maging ganito ka pa sakin, kahit sa Maynila?”
“Like what?”
“Ganyan... sweet.” nakita kong namula si Vince.
“Uy, namula ka. Crush mo ko no?”
“Ang taas taas talaga ng tingin mo sa sarili mo! Hmm!” pinitik niya yung noo ko.
“Payakap nga ulit!”
“Ayoko!”
Pumasok siya sa kwarto at naglock na.
Hmm, ayaw pa niyang aminin, gusto rin niya naman ako eh. Sa dami ng nanliligaw sakin sa school, wala akong magustuhan. Si Vince, crush ko talaga siya.
Siya kasi yung unang nakilala ko... at ang gaan ng loob ko sa kanya.
Isang taon kasi akong nakatulog dahil sa isang car accident, at dahil doon nagka-amnesia ako.
Yung memory ko... critical.
Sabi ng Doctor, base sa test na ginawa niya, 70 percent daw ang possibility na hindi ko na maregain yung memories ko. Ang sad life di ba?
Halos mabaliw nga ako minsan dahil hindi ko talaga alam kung sino ako. Minsan nga, habang nagsosolve ako ng Trigonometric equations bigla bigla nalang akong umiiyak ng hindi ko alam kung bakit? Basta bigla bigla parang ang bigat ng pakiramdam ko tsaka gusto ko talagang umiyak.
“Miss Celestine Ferancia, get out of my class!” sabi sakin ni Engr. Ausa, professor ko sa Trigonometry noong First year ako.
Naalala ko pa yun.
At ito pa, kapag nagiisa ako palagi akong nagsesenti at umiiyak ng sobra. Ang OA ko na sa iniisip ko, pero gusto kong malaman kung bakit ako ganito?
Maraming impormasyon akong nalaman mula kay Vince about sa pagkatao ko na ipinagpapasalamat ko sa kanya.
“Awww awww...” Lumingon ako sa asong kumahol nang pagkalabas ko sa bahay ni Vince, dito sa may kalye. Halatang gutom na gutom si doggie at ako ang napagdiskitahang kainin.
Papalapit na siya ngunit kalmado lang ako at nang nakalapit yung aso ay binigyan ko siya ng isang malakas na sipa sa kanyang ulo. Thankful naman akong hindi nakagat ang paa kong flawless.
Nakita ko nalang na nakabalandra na yung aso sa puno ng mangga.
How the...
How the heck did I do that?!
***********
Don't Test the Gangster in Me Book 2, coming up.
A little spoiler lang: Celestine is Icy! Oh ayan isipin niyo kung sino 'yung bangkay na nakita nila.