Το κινητό του Ανδρέα κουδούνισε άξαφνα ρυθμικά υπενθυμίζοντάς του πως έφτανε η ώρα για το επαγγελματικό του ραντεβού και έψαξε με το βλέμμα του να βρει το εστιατόριο στο οποίο είχαν πει να βρεθούν όλα τα στελέχη για τον προσδιορισμό και την επίτευξη του τελικού τους στόχου, την στελέχωση και εντέλει το άνοιγμα του νοσοκομείου σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία ενός μήνα από τώρα.
Μα τότε μονάχα συνειδητοποίησε πόσο κοντά βρισκόταν στον προορισμό του, περπατώντας δίπλα σχεδόν στο κύμα με την πιο αναπάντεχη παρέα που θα μπορούσε να έχει ποτέ. Γύρισε αργά προς το μέρος της Αγνής τώρα και διαπίστωσε πως εκείνη τον κοιτούσε ερευνητικά όση ώρα το μυαλό του ταξίδευε, κάνοντάς τον να χαμογελάσει.
"Ξέρεις, δεν το περίμενα ποτέ όλο αυτό...Και πραγματικά, το γεγονός πως μένεις κιόλας λίγα μόνο μέτρα από το μέρος που πρόκειται να έχω μίτινγκ σε λίγα λεπτά, με ξεπερνάει. Λες και κάποιος .....
"......το σχεδίασε όλο αυτό, ναι ξέρω! Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ αυτή την στιγμή!" ψέλισσε τώρα σχεδόν η Αγνή κοιτώντας τον κατάματα μ'εκείνα τα πελώρια γαλαζοπράσινά της μάτια, που τον ζάλιζαν μ'ένα περίεργο τρόπο.
"Ομως, έτσι είναι η ζωή, γεμάτη συμπτώσεις τελικά.....Και ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές γυναίκες σαν την Σοφία ...."κατέληξε ντροπαλά κοιτώντας τον τώρα ερωτηματικά με την άκρη των ματιών της προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει θαρρείς την σημασία που είχε εκείνη στην ζωή του... Μα ο Ανδρέας δεν ήξερε τί να πει, καλά καλά δεν ήξερε αν ήθελε να αναφερθεί καν στην σχέση του με την γυναίκα εκείνη που ήταν ταυτόχρονα φίλη του, ερωμένη μα και σημαντική συνεργάτιδα στη δημιουργία από το μηδέν ενός νοσοκομείου - πρότυπο για τα άρρωστα παιδιά ολόκληρης της Μεσογείου και όχι μόνο.
Εμεινε να την κοιτάει τώρα μ' ένα ανάλαφρο χαμόγελο στο πρόσωπό του καθώς το ελαφρύ κοκκίνισμα που είχε, για άγνωστο λόγο, απλωθεί στα μάγουλά της, της πήγαινε πραγματικά πολύ....Τί γλυκιά, τί όμορφη που ήταν αλήθεια έτσι όπως στεκόταν μπροστά του χωρίς ίχνος μακιγιάζ, με την φυσική της παρουσία ανέγγιχτη από οτιδήποτε τεχνητό και επιτηδευμένο..... Μονάχα τα μεγάλα της μάτια να έβλεπε κανείς, ήταν αρκετό για να μαγευτεί.....έτρεξαν οι σκέψεις του τώρα πιο γρήγορα από την λογική του και στάθηκαν μπροστά του σκανταλιάρικα λες και ήθελαν εσκεμμένα να τον τυραννήσουν....Μα τις έδιωξε γρήγορα μακριά θυμίζοντας στον εαυτό του ποια ήταν και πόσο εύκολα μπορούσε εκείνη να πληγωθεί ...
"Και εσύ; Τί κάνεις σήμερα εσύ Αγνή; Πώς πέρασες όλα αυτά τα χρόνια, τί σε κράτησε ακόμα εδώ, τί δουλειά κάνεις και .......θέλω να σε ρωτήσω τόσα πολλά που νομίζω δεν θα με φτάσουν ώρες!" έγειρε τώρα τον κορμό του στο πλάι ακουμπώντας απαλά σ'ένα αλμυρίκι που ξεκινούσε τις ρίζες του μέσα από την άμμο της παραλίας και απλωνόταν προς τα πάνω, στον πλακοστρωμένο πεζόδρομο που έφτανε έως τα παραλιακά μαγαζιά. Και ήταν τόσο κοντά της τώρα, που μύριζε σχεδόν την φρεσκάδα του σώματός της....Κοίταξε τα μάτια της τώρα έτσι όπως λαμπύριζαν σαν πολύτιμα πετράδια στο σούρουπο και πήρε βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσει λιγάκι τους χτύπους της καρδιά του που χωρίς να το θέλει επιτάχυναν ολοένα και πιο πολύ...
Οπα! Ηρεμα φίλε μου, ήρεμα....Δεν είναι παρά η Αγνή.....η μικρή αθώα σου Αγνή! υπενθύμισε στον εαυτό του μα η ανδρική του φύση είχε φυσικά δική της θέληση. Την αγνόησε ωστόσο επιδεικτικά συνεχίζοντας την μικρή ανάκρισή του...
'Ξέρεις, είχα επικονωνία με την μητέρα σου έως τα δώδεκά σου χρόνια....Εχω μάλιστα και μια φωτογραφία σου από τότε, που με μακριές κοτσίδες χοροπηδούσες σαν μικρό κατσικάκι γεμάτη χαρά δίπλα στην θάλασσα. Δεν πιστεύω να κάνεις ακόμα το ίδιο και σήμερα έτσι;" την πείραξε δίνοντάς της ένα ανάλαφρο μπατσάκι στο μάγουλο, ξαφνιάζοντάς την ευχάριστα.
Τον κοίταξε τώρα γεμάτη λατρεία, αφού αμέσως ταξίδεψε πίσω στο παρελθόν, στην οικειότητα που είχαν από τα παιδικά της χρόνια, που εντελώς φυσικά τους επέτρεπε τέτοιου είδους αβρότητες. Και πολλές πολλές περισσότερες αν το σκεφτόταν καλύτερα αφού όλη μέρα εκείνη βρισκόταν κυριολεκτικά στην αγκαλιά του σαν μικρό κορίτσι, όποτε τουλάχιστον εκείνος είχε βάρδια....Και στ'αλήθεια ήταν άξιο απορίας πως δεν είχαν πέσει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου σήμερα περπατώντας αγκαλιασμένοι σ'όλη την διαδρομή τους μέχρι εδώ, αστειευόμενοι, χαρούμενοι και ξένοιαστοι όπως θα έπρεπε με κάθε λογική να είναι......
Ανεξήγητο θαρρείς αφού πρώτα και πάνω απ'όλα ήταν από πάντοτε φίλοι....Και όμως, αντ'αυτού, έμοιαζαν και οι δυο παγωμένοι, μαγκωμένοι για έναν μυστήριο λόγο που δεν μπορούσε να δικαιολογήσει, αφού, ακόμα και αν εκείνη ένιωθε αρκετά διαφορετικά, μια και παλιά ήταν ερωτευμένη μαζί του, εκείνος δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να φέρεται έτσι. Εκείνη ήταν που τον είχε "ερωτευτεί" από τα παιδικά της χρόνια! Εκείνος, απλά είχε πραγματοποιήσει ένα χαζό όνειρό της.....Τώρα γιατί λοιπόν φερόταν λες και ένιωθε περίεργα μαζί της, γιατί; Στεκόταν τώρα μπροστά της με βλέμμα διαπεραστικό και τόσο μα τόσο κοντά της που λίγο ήθελε να τυλίξει τα χέρια της γύρω του και να......Να κάνεις τί Αγνή δηλαδή; Επιτέλους κορίτσι μου ξεκόλλα! Τον συναντάς μετά από τόσα χρόνια, του χρωστάς τόσα πολλά και εσύ, αντί να τον ευχαριστήσεις, σκέφτεσαι τόσο .....τόσο.....χυδαία! μάλωσε τον εαυτό της που σκεφτόταν πράγματα που δεν ταίριαζαν σε μια σεμνή, αξιοπρεπή, καθωσπρέπει κοπέλα που αύριο βράδυ μάλιστα περίμενε τον σχεδόν αρραβωνιαστικό της! Ημαρτον Θεέ μου! μόνο που δεν σταυροκοπήθηκε, όπως θα έκανε άλλωστε η κυρα Ελευθερία η μητέρα της και σήκωσε και πάλι το κεφάλι να τον κοιτάξει. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή, διαπίστωσε πως κάθε τιμιότητα, αξιοπρέπεια, αθωότητα και ντομπροσύνη θα χανόταν στο λεπτό από πάνω της έτσι και συνέχιζε να την κοιτά όπως την κοιτούσε!
Μα ήταν πια ολόκληρη γυναίκα! Και ερωτευμένη μαζί του από τότε που θυμόταν τον εαυτό της! Τί στην ευχή, εκείνη έφταιγε που συνέχιζε να νιώθει όπως τότε και πολλά περισσότερα; Δεν ορίζουμε εμείς πώς νιώθουμε για κάποιον! Απλά νιώθουμε! έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό της ενώ το χέρι του τώρα στάθηκε στον καρπό της, γυρίζοντάς τον ανάστροφα, κοιτώντας περίεργα σ'ένα συγκεκριμένο σημείο....
"Και απ'ότι βλέπω, ακόμα δεν βρέθηκε ο άντρας της ζωής σου.....Ξέρεις, ότι και αν κάνεις, να θυμάσαι πως εγώ ήμουν ο πρώτος.....Και φυσικά, πρέπει να εγκρίνω τον επόμενο!" αστειεύτηκε τώρα κοιτώντας την σκανταλιάρικα μα εκείνη ένιωσε το στόμα της να στεγνώνει, να ξεραίνεται επικίνδυνα καθώς θυμόταν και πάλι τον ψεύτικο παιδικό της γάμο. Και άθελά της, το αυθάδικο μυαλό της έκανε τους συνειρμούς στο σήμερα και....ένιωσε να κοκκινίζει και πάλι ως τις ρίζες των μαλλιών της....
"Εε, ναι....έχεις ένα δίκιο σ'αυτό....Οσο για τον επόμενο....εγώ....εγώ...." κόμπιασε, κοιτάζοντας μέσα στο μπλε των ματιών του και οι λέξεις στάθηκαν στο μυαλό της και δεν έλεγαν να βγουν καθώς ξαφνικά, της ήταν αδύνατον να του αποκαλύψει οτιδήποτε αφορούσε τον Γεράσιμο και εκείνη....Μα γιατί; Γιατί; Είναι φίλος! Δεν μπορώ να του πω για την ζωή μου, το μέλλον μου; Γιατί; αναρωτιόταν μα η απάντηση συνέχισε να μένει μετέωρη στα χείλη της και εκείνος να περιμένει στωικά λες και ήθελε πραγματικά ν'ακούσει. Και τότε κατάλαβε, απάντησε η ίδια σ'αυτή την αγωνιώδη ερώτηση ξέροντας πως από αύριο θα καθόριζε την ζωή της. Και απλά, δεν μπορούσε ακόμα να την αποκαλύψει σε κανέναν.
"Λοιπόν; Δεν μου είπες....." τον άκουσε σαν μέσα σε όνειρο να λέει ενώ το βλέμμα του ένιωθε να την καίει όπου την κοιτούσε. Και μετά από μια ατέλειωτη, εκκωφαντική σιωπή, φωνές διέκοψαν άναρχα τις δικές της σκέψεις.
"Ανδρέα! Επιτέλους! Εδώ είναι! Σας το είπα πως είναι αυτός! Μια βροντερή ανδρική φωνή διέσχισε την ατμόσφαιρα και οι δυο τους πετάχτηκαν πάνω τρομαγμένοι....
"Παύλο! Με κατατρόμαξες αδερφέ!" γύρισε ξαφνιασμένος πίσω τώρα να κοιτάξει ο Ανδρέας και είδε τον άντρα που κατευθυνόταν καταπάνω του σαν θωρηκτό, να τον φτάνει σε ελάχιστα δεύτερα!
"Και εσύ είσαι αναίσθητος, να σε περιμένουμε τόση ώρα στην "Αύρα" και εσύ να μας γράφεις φίλε! Ωραίος συνάδελφος να σου πετύχει!" τον ειρωνεύτηκε το "θωρηκτό" και εκείνη έμεινε άφωνη τώρα να παρακολουθεί την στιχομυθία.
"Και μην μου πεις πως τα έκανες όλα αυτά για να ρίξεις αυτή την τουρίστρια γιατί θα σε χαστουκίσω να το ξέρεις!" ψιθύρισε τώρα χαμηλόφωνα δίπλα στο αυτί του, μα η βροντερή φωνή του δεν μπορούσε να παραμείνει κρυμμένη. Σκέφτηκε χαμογελώντας ντροπαλά η Αγνή και γύρισε από την άλλη μην δουν πόσο άβολα αισθανόταν...
"Σκάσε ηλίθιε! Είναι Ελληνίδα! Και σίγουρα σε άκουσε γι'αυτό σταμάτα να κάνεις πως....ψιθυρίζεις!" τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του ενώ οι υπόλοιποι συνεργάτες του είχαν ήδη μαζευτεί σαν το μελίσσι τριγύρω.
"Ει! Για μισό λεπτό! Είσαι η......Αγνή.....έτσι δεν είναι;" μια στριγκή γυναικεία φωνή ακούστηκε τώρα από το βάθος και γύρισαν όλοι αυτόματα να την κοιτάξουν.
"Εε, ναι, εγώ είμαι αυτή, το παραδέχομαι...." άρχισε σχεδόν ν'απολογείται η Αγνή όταν την κύκλωσε μια ολόκληρη ομάδα και άρχισε να την επεξεργάζεται λες και ήταν κάποιο σπάνιο είδος. Ε, δεν είμαστε καλά! Επιτέλους τι έχω; άρχισε να αγανακτεί τώρα καθώς μιλούσαν όλοι μαζί απευθυνόμενοι φυσικά προς τον Ανδρέα! Εκείνη απλά σαν να ήταν αόρατη.....
--Καλά είναι κουκλί!
--Αλήθεια τώρα; Το παιδί που είχες..."παντρευτεί" κατά κάποιον τρόπο;
--Ωω, τί γλυκιά που είναι!
--Τί ωραίο να ξαναβρίσκεστε μετά από τόσο καιρό! και πολλά πολλά άλλα σχόλια που κλωθογύριζαν τώρα στο μυαλό της μπερδεύοντάς την. Επιτέλους, κορίτσι ήταν όχι κανένα αδέσποτο σκυλάκι που όλοι ήθελαν να χαϊδέψουν! ήθελε να φωνάξει μα το βλέμμα του Ανδρέα καρφωμένο πάνω της την επανέφερε στην πραγματικότητα. Μείνε ήρεμη, μπόρα είναι θα περάσει, σαν να της έλεγε και πράγματι, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, η θύελλα αυτή των ερωτήσεων κόπασε και έμειναν όλοι τώρα να περιμένουν τις απαντήσεις.
"Λοιπόν, ακούστε με καλά και κυρίως, επιστρέψτε όλοι στο τραπέζι μας μια και έχουμε ήδη καθυστερήσει σημαντικά το σημερινό μας μίτινγκ......Ναι, η κοπέλα που βλέπετε είναι η μικρή Αγνή, εκείνη που δυο μέρες πριν ήταν καλεσμένη μας στην δεξίωση για τις χορηγίες του νοσοκομείου και ναι, παλιότερα, έπειτα από δική της επιθυμία, υπέκυψα και ....έγινα άντρας της! Γι'αυτό μακριά τα χέρια σας από εκείνη γιατί αλλιώς, δεν θα ευθύνομαι εγώ για τις πράξεις μου!" γύρισε τώρα τάχα μου κωμικοτραγικά προς το μέρος τους, μ'ένα βλέμμα που τάχα μου σκότωνε και αγριοκοιτάζοντάς τους λες και ήταν έτοιμος για επίθεση. Και εκείνοι, έμειναν όλοι να την κοιτάζουν άφωνοι λες και έβλεπαν -και κυρίως άκουγαν- το πιο αλλοπρόσαλλο πράγμα του κόσμου...
"Εντάξει.....ελάτε τώρα......Δεν πιστεύω να το πιστέψατε αυτό με το "άντρας της"! Hello! Πλάκα έκανα!" φώναζε σχεδόν τώρα αγανακτισμένος με τα χέρια ανοικτά λες και ήθελε να τους κλείσει μια τεράστια αγκαλιά....Μα εκείνοι συνέχιζαν να τον κοιτούν αμίλητοι .....
"Ρε παιδιά, θα συνεχιστεί πολλή ώρα ακόμη αυτή η ιστορία;" ξεφύσηξε αγανακτισμένος τώρα, σταυρώνοντας τα χέρια στη μέση και σίγουρα πιστεύοντας πως ναι, είχε στ'αλήθεια παρεξηγηθεί. Και τότε, ευτυχώς, όλοι ξέσπασαν σε τρανταχτά, δυνατά γέλια ξεσηκώνοντας φυσικά όλο το μαγαζί και τα περίχωρα στο πόδια από τις φωνές τους.
"Αχαχαα! Στην φέραμε! Επρεπε να δεις την έκφραση του προσώπου σου! Αχαχα! Ολα τα λεφτά δικέ μου, ααα ναι! Θα το ξαναέκανα ευχαρίστως!! Ετσι παιδιά; Αφού βρε ηλίθιε ξέρουμε πια όλη την ιστορία! Εμείς μαζί με όλο το νησί θα έλεγα!" ξεσπούσε σε τρανταχτά τώρα γέλια μαζί με όλους τους άλλους το "θωρηκτό" ένας γίναντας πραγματικός κοντά 2.00 ΄μετρα που τους κοιτούσε αφ'υψηλού καταδιασκεδάζοντας ολοφάνερα! Και εκείνη με τον Ανδρέα, κοιτάχτηκαν ανακουφισμένοι, χαμογελώντας στραβά που είχαν πέσει στην παγίδα.
"Εντάξει, εντάξει, μου την φέρατε το ομολογώ......Μα τώρα νομίζω είναι ώρα ν'ανασκουμπωθούμε! Εμπρός, γρήγορα μαζευτείτε και ....κατευθείαν στην ουσία! Εχουμε πολλά να κάνουμε άλλωστε μέχρι ν'ανοίξει το νοσοκομείο!" προσπάθησε πια να τους συντονίσει με λίγη ωστόσο παραπάνω προσπάθεια....
"Μια στιγμή Ανδρέα! Θα ήθελα πραγματικά να μάθω περισσότερα για την Αγνή μας!" η ίδια γυναίκα μίλησε ξανά ξαφνιάζοντάς την.
"Και πρώτα απ'όλα, αφού είναι δασκάλα και μάλιστα άνεργη, γιατί δεν την προσλαμβάνουμε για το τμήμα της διδασκαλίας που μας είναι τόσο αναγκαίο και σίγουρα δύσκολο να το διαχειριστεί κάποιος που δεν γνωρίζει τί περνούν αυτά τα παιδιά;" αναφώνησε κάνοντάς τους όλους να παγώσουν για δεύτερη φορά. Και την ίδια να μείνει στήλη άλατος από την αναπάντεχη αυτή πρόταση, αλλά και από το γεγονός πως φαίνεται πως ήξεραν πολύ περισσότερα απ'ότι νόμιζε, για εκείνη....
Εστρεψε έκπληκτη το βλέμμα της προς την κοπέλα που την κοιτούσε τώρα πασίχαρη λες και ήταν η λύση σε κάθε πρόβλημά τους, μα το παγωμένο βλέμμα του Ανδρέα λίγο πιο κοντά της της έκοψε κάθε της φόρα.....
Ουπς! σκέφτηκε απογοητευμένη μα δεν τράβηξε καθόλου το βλέμμα της από εκείνον....Και ας ένιωθε πως την έκαιγε λίγο λίγο έτσι έντονα, εξονυχιστικά, διαπεραστικά, με μάτια μισόκλειστα, όπως την κοιτούσε κάνοντάς την να τα χάνει....
Τί συμβαίνει κύριε Ανδρέα; Δεν μοιάζει να είσαι και πολύ ικανοποιημένος από αυτή την πρόταση ή κάνω λάθος; Εδώ που τα λέμε, δεν μπορείς να διαχειριστείς δυο λεπτά μαζί της, πόσο μάλλον να είσαστε και συνεργάτες! Ψυχολόγος σου λέει μετά! Βρε άντε για καμιά ψυχοθεραπεία μπας και ηρεμήσεις!
Στο μεταξύ, αν σας άρεσε περιμένω τα σχόλια και τα αστεράκια σας....
(ΥΓ. όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει τις άλλες τρεις ιστορίες μου "Καλοκαίρια του Ερωτα" , "Μόνο Μαζί Σου Μπορώ" & "Τίμημα" και αν του αρέσουν να της συστήσει και σε άλλους. Ευχαριστώ από καρδιάς και ....καλή σας ανάγνωση!)