Giovvanni Marradi "Only you"
Ανακάλυψα πρόσφατα αυτόν τον συνθέτη και έχω ενθουσιαστεί τόσο, που νομίζω θα καλύψω όλα τα κεφάλαιά μου με τις μουσικές του συνθέσεις, μια και εκφράζει μια νοσταλγία, αξιοπρέπεια μα και ρομαντισμό που ταιριάζει σ'αυτή μου την ιστορία...Αν θέλετε ακούστε τον και πείτε μου την γνώμη σας ....
Η Αγνή έμεινε ακίνητη τώρα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει επιτέλους γιατί η καρδιά της κόντευε να σπάσει χτυπώντας τόσο δυνατά, τόσο εκκωφαντικά που πίστευε πως μπορούσε να την ακούει κάθε ένας εκεί μέσα. Και έμεινε να κοιτά την εικόνα του Ανδρέα τόσο έντονα, γεμίζοντας σιγά σιγά συναισθήματα που είχε ξεχάσει πως υπήρχαν, καταχωνιασμένα, αραχνιασμένα θαρρείς μαζί με τις δυσάρεστες αναμνήσεις της από το παρελθόν. Ενιωθε ευγνωμοσύνη απέραντη, ηρεμία, γαλήνη, σεβασμό μα πάνω απ'όλα αγνή, ανόθευτη αγάπη για έναν άνθρωπο που είχε προσφέρει το είναι του σ'εκείνη σαν παιδί που έπασχε όπως τόσα άλλα. Που έμπαινε μέσα στο δωμάτιό της χαρίζοντάς της τριαντάφυλλα μαζί με το χαμόγελό του, που της κρατούσε το χέρι σταθερά κάθε φορά που πήγαινε να κάνει μια δυσάρεστη εξέταση, να πονέσει, να υποτροπιάσει, που της έπαιζε τραγούδια με μια μικρή κιθάρα που υπήρχε πάντοτε στο τμήμα τους και της τραγουδούσε γλυκά τα βράδια να κοιμηθεί όταν είχε την βάρδια του ή όταν η μητέρα της είχε κάποια άλλη δουλειά να παρευρεθεί, μην θέλοντας να την αφήνει μόνη.....Και τόσα μα τόσα άλλα, μικρά, απλά, καθημερινά που είχαν κάνει όμως τεράστια διαφορά στην μικρή αθώα ψυχή της......
Για να μην σκεφτούμε και εκείνον τον "γάμο" παρωδία που αν δεν τον έκανε θα πέθαινε εκείνη την στιγμή όπως αθώα μα επίμονα του είχε δηλώσει μια μέρα εντελώς ξαφνικά!
"Παντρέψου με Ανδρέα γιατί αλλιώς....η καρδιά μου θα σπάσει......θα γίνει χίλια κομμάτια και εγώ, δεν θα προλάβω καθόλου τότε να γίνω καλά!" του έλεγε αθώα, με τα μεγάλα της πράσινα μάτια να τον κοιτούν άφοβα, σταθερά κάνοντάς τον να ξεσπάει σε τρανταχτά δυνατά γέλια μαζί της.
"Αν είναι έτσι μικρή μου πριγκίπισσα, τότε ναι, θα γίνω ο πρίγκηπας της καρδιάς σου! Θα κάνω όπως προστάξετε" της είχε πει μια μέρα κωμικοτραγικά λυγίζοντας το ένα του πόδι σαν τους ιππότες και βάζοντας το χέρι του στο μέρος της καρδιάς σε μια ένδειξη πλήρους υποταγής....
"Και έτσι, θα γίνεις και ο σωτήρας της ψυχής μου.....Ετσι δεν λένε αλλιώς αυτό το μέρος που πάνε όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα;" τον είχε ρωτήσει εντελώς απρόσμενα αποστομώνοντάς τον, και κάνοντάς τον για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα να την κοιτάξει απορημένος και βουρκωμένος....
"Ναι μικρή, σοφή μου μάγισσα.....έτσι λέγεται και εγώ, δέχομαι λοιπόν την πρόκληση και θα γίνω ότι θέλεις εσύ....για σένα! Μα με ένα όρο...." είχε σταματήσει κοιτώντας την αποφασιστικά, με ένα ύφος που έλεγε πως δεν θα σήκωνε την παραμικρή αντίρρηση.
"Δηλαδή;" του είχε ψιθυρίσει απορημένη.
"Να, με τον όρο πως και εσύ θα κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου, ότι είναι δυνατόν να μην αντιστέκεσαι με κλάματα στις εξετάσεις που είναι αναγκαίο να σου κάνουν. Πως....από τώρα και στο εξής θα σκέφτεσαι μονάχα θετικά για όλα, όπως ότι οι καλοί, λευκοί στρατιώτες που πολεμούν διαρκώς μέσα στο σωματάκι σου την αρρώστια, θα νικούν κάθε μέρα λίγο λίγο μέχρι εσύ να γίνεις εντελώς μα εντελώς καλά.......Σύμφωνοι;" την είχε ρωτήσει και έτσι απλά είχαν δώσει τα χέρια.....Και ναι - ω ναι!- είχε κρατήσει στο έπακρο την υπόσχεσή της! σκούπισε τώρα ένα δάκρυ που κυλούσε ελεύθερο στο πρόσωπό της και δεν πρόσεξε τα φλας που αναβόσβηναν τόση ώρα αποθανατίζοντας τούτες τις στιγμές.....Μονάχα εκείνον και την ίδια μπορούσε να σκέφτεται και ό,τι είχαν περάσει οι δυο τους......και αυτό δεν μπορούσε ποτέ να το καταλάβει κανείς! Ούτε ακόμα και αυτή η συμπαθητική γυναίκα που τώρα την κοιτούσε γεμάτη κατανόηση και συγκίνηση στα μπλε της μάτια....
"Είσαι καλά Αγνή μου; Πες μου! Αν θέλεις να φύγεις μπορείς απλά να μου το πεις και εγώ θα το φροντίσω!" μουρμούρισε τώρα δίπλα της, παρατηρώντας την εξεταστικά να κοιτάζει τον Ανδρέα, μην μπορώντας να πάρει τα μάτια της από πάνω του....Εγνεψε το κεφάλι αρνητικά και συνέχισε ν'ακούει ότι έλεγε και να παρατηρεί κάθε κίνησή του προσπαθώντας να συνδυάσει το τότε με το τώρα....Μα αν ήθελε να είναι ειλικρινής, η σύγκριση ήταν απλά αδύνατη. Γιατί εκείνος ο άντρας μπροστά της, αν δεν μιλούσε τώρα για όλα αυτά που αφορούσαν τις λευχαιμίες, θα έβαζε στοίχημα πως ήταν ένας σταρ του σινεμά που απλά προσπαθούσε να μαζέψει χορηγίες για το νοσοκομείο. Τόσο αταίριαστος ήταν μ'εκείνη την παλιά αγορίστικη εικόνα που εκείνη είχε μέσα στο μυαλό της.
Τί περίεργο όμως.....Τώρα, ενήλικας πια, με τα χρόνια να έχουν περάσει τόσο όμορφα από πάνω του, έδειχνε ακόμα πιο ......πιο......δεν μπορούσε να βρει την κατάλληλη λέξη στο μυαλό της, να πάρει! Περισσότερο δυναμικός, αποφασιστικός ....περισσότερο.... άντρας! Ναι αυτό ήταν! Εναν άντρα είχε μπροστά της τώρα και όχι ένα όμορφο νεαρό αγόρι που τόσο καιρό κουβαλούσε στις αναμνήσεις της....Μα πάλι, πώς θα μπορούσε να μαντέψει, πώς θα γινόταν να φανταστεί την καταπληκτική αυτή αλλαγή του; σκεφτόταν ενώ εκείνος τέλειωνε πια την ομιλία του αποθεωμένος από το πλήθος που χειροκροτούσε διαρκώς και ασταμάτητα, ακόμα και όταν εκείνος κατευθύνθηκε προς το μέρος τους μ'ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Και όταν την πλησίασε και την έκλεισε απαλά στην αγκαλιά του, ένιωσε χιλιάδες πεταλούδες να αναδεύονται στην κοιλιά της ενώ το μέρος της καρδιάς φαίνεται πως στ'αλήθεια είχε βρει πια τον σωτήρα του, κάνοντάς την ν'αφήσει ένα τεράστιο όγκο αέρα αργά, ανακουφιστικά θαρρείς και είχε ξαναβρεί το παλιό, καλό, απάνεμο λιμάνι της......
Ναι! Το αγαπούσε βαθιά αυτό το αγόρι που είχε γίνει άντρας και θα έκανε τα πάντα για να είναι εκείνος καλά, υγιής και ευτυχισμένος όπως είχε κάνει το ίδιο για εκείνη! σκεφτόταν ενώ τον αγκάλιαζε και εκείνη γεμάτη βουβή απέραντη συγκίνηση....Και δεν έδωσε καμία σημασία και πάλι στα φλάς που αναβόσβηναν σαν φωτορυθμικά μπροστά τους αποθανατίζοντας καρέ καρέ κάθε δευτερόλεπτό τους! Της αρκούσε που τον είχε ξαναβρεί!
Κατέβηκαν αργά από την εξέδρα που είχαν μιλήσει ένας ένας, με μάτια βουρκωμένα ακόμα, με την συγκίνηση διάχυτη στα πρόσωπά τους και τους ανθρώπους γύρω τους ακόμα να τους επευφημούν λες και είχαν κάνει κάποιο φοβερό κατόρθωμα. Και ήταν η Σοφία που την έπιασε απότομα από το χέρι και την παρέσυρε μακριά από το πλήθος οδηγώντας την εκείνη και τον Ανδρέα σ'ένα δωμάτιο που έμοιαζε κλειστό μα σίγουρα το χρησιμοποιούσαν σαν τραπεζαρία αφού ήταν τεράστιο από μόνο του....
"Λοιπόν, σας αφήνω να τα πείτε μετά από τόσα χρόνια και εγώ.....φεύγω γιατί έχω πολλές ακόμα εκκρεμότητες να διευθετήσω!" ακούστηκε χαρούμενη τώρα η φωνή της και έκανε να φύγει όταν το χέρι του Ανδρέα τυλίχτηκε απότομα γύρω από το μπράτσο της.
"Μωρό μου.....σ'ευχαριστώ πολύ για όλα!" της είπε τρυφερά και της έδωσε ένα τρανταχτό φιλί στα χείλη κάνοντας την Αγνή να αποτραβήξει το βλέμμα της ενοχλημένη.....Ηταν ολοφάνερο πια τί ήταν οι δυο τους και ήδη ένιωθε άβολα ανάμεσά τους. Μα δεν γινόταν αλλιώς, ήθελε να τον δεί, να του μιλήσει, να μάθει τί έκανε όλα αυτά τα χρόνια! σκεφτόταν τώρα αγανακτισμένη μα το κινητό της που άρχισε να αναβοσβήνει σαν τρελό την έβγαλε από την μικρή της νιρβάνα....
"Παρακαλώ;" μουρμούρισε μπερδεμένη και βλαστήμησε την ώρα και την στιγμή που δεν είχε κοιτάξει ποιος την καλούσε.
"Μωρό μου; Τί κάνεις; Μήπως σε ενοχλώ; Μα....τί είναι αυτή η φασαρία που ακούγεται; Αγνή μου, δεν είσαι στο σπίτι;" άκουσε τώρα την φωνή του Γεράσιμου να λέει και δάγκωσε νευρικά το κάτω χείλος προσπαθώντας να βρει μια γρήγορη δικαιολογία.
"Εε, μωρό μου, δεν έχω καλό σήμα εδώ! Τίιι; Θα σε πάρω από το σπίτι!" μίλησε τώρα λίγο πιο δυνατά τάχα μου πως στ'αλήθεια δεν τον άκουγε και έκλεισε την συνομιλία νιώθοντας την ίδια στιγμή τύψεις για τα ψέματά της.....Γύρισε να δει τώρα πού ήταν ο Ανδρέας και έμεινε στήλη άλατος από το πόσο κοντά της βρισκόταν.
"Αγνή; Μικρή μου; Σε ξαναβρήκα λοιπόν...Και έχω να πω πως...μεγάλωσες εκπληκτικά, το ξέρεις;" βύθισε τώρα το γαλαζοπράσινο βλέμμα του πάνω της και ένιωσε θαρρείς και βρισκόταν 15 χρόνια πριν, όταν την κοίταζε μ'αυτά τα παιχνιδιάρικα γαλαζοπράσινά του μάτια υποδηλώνοντάς της πως ήταν ώρα για παιχνίδι και σκανταλιές....Μα τώρα, τόσα χρόνια μετά, το νόημά τους πια της έμοιαζε αλλιώτικο, διαφορετικό, βαθύτερο, σημαντικότερο από ένα απλό παιχνίδι......και ένιωσε την ανάσα της να κόβεται όταν το βλέμμα του σοβάρεψε ξαφνικά, αντικρίζοντας το αγέλαστο δικό της....
"Εμείς οι δυο, νομίζω πως.....έχουμε πολλά, τόσα πολλά να πούμε! Ομως όχι εδώ Αγνή, όχι τώρα.....Ελα, πάρε!" έβγαλε από την τσέπη του μια όμορφη κάρτα και της την έδωσε ενώ δεν απομάκρυνε στιγμή το βλέμμα του από το δικό της, θαρρείς και ήθελε να βεβαιωθεί πως εκείνη θα έκανε ότι της έλεγε.
"Θα ήθελα να τα πούμε κάποια στιγμή, αν θέλεις και εσύ φυσικά και....."
"Ναι! Φυσικά και θέλω Ανδρέα! Το ρωτάς; Αλλωστε, εμείς οι δυο, είμαστε ακόμα.....παντρεμένοι θυμάσαι;" κούνησε την κάρτα μπροστά του ναζιάρικα προσπαθώντας να ευθυμήσει λιγάκι την ατμόσφαιρα, να του δείξει πόσο άνετη ήταν μα εκείνος τώρα πια δεν μιλούσε, μονάχα την κοιτούσε με τα όμορφά του μάτια μ'ένα ύφος ανεξιχνίαστο, μ'ένα μονάχα αχνό χαμόγελο να διαγράφεται αργά στα σαρκώδη του χείλη.
"Ναι, κάτι θυμάμαι ακόμα.....δεν .......γέρασα τόσο μικρή μου!" παρατήρησε σιγανά και έπειτα, καλύπτοντας απότομα την ανάμεσά τους διαφορά, την έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του για μερικά ατέλειωτα, υπέροχα δευτερόλεπτα που εκείνη διαπίστωνε πως είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από την ώρα που τον είχε ξαναντικρύσει.
Εμεινε έτσι ασάλευτη για άλλη μια φορά, νιώθοντας να πλέει σε πελάγη ευτυχίας που εκείνο το απάνεμο λιμάνι της είχε επιτέλους επιστρέψει και ευχόταν να μην έφευγε ποτέ από εκεί μέσα, αφού είχε την μοναδική ικανότητα να την κάνει να αισθάνεται τόσο όμορφα, τόσο ζεστά και τόσο μα τόσο ασφαλής!
"Μου έλειψες μικρή! Πολύ! Τόσο καιρό.....αναρωτιόμουν πού να είσαι, τί να κάνεις και τώρα που σε ξαναείδα......με γέμισες απίστευτη χαρά....." άρχισε ν'απομακρύνεται και πάλι, με το βλέμμα του ν'αγκαλιάζει το κορμί της παρατηρώντας την γεμάτος λαχτάρα θαρρείς που την είχε τόσο καιρό στερηθεί....
"Βλέπεις.....μόνο εσύ με έκανες να χαμογελάω έτσι, όπως τώρα, αληθινά, απλά και αβίαστα με τα καμώματά σου, μόνο εσύ με καταλάβαινες και ήξερες να μιλάς στην καρδιά μου. Kανένας άλλος!" παρατήρησε τώρα σε μια αναπάντεχη εκδήλωση ειλικρίνειας, κάνοντας την καρδιά της να βουλιάξει στο στήθος από αγαλλίαση και ευτυχία. Γιατί μετά από τόσα χρόνια, εκείνος ακόμα θυμόταν την μικρή, πιστή, παντοτινή του φίλη....Και αυτό ήταν για εκείνη, απλά συγκλονιστικό!
Και αργά αργά η ιστορία μας ξετυλίγεται, μην αφήνοντας ωστόσο τους πρωταγωνιστές της ακόμα να καταλάβουν τί πρόκειται να συμβεί στην καρδιά τους....Γιατί κάτι τόσο δυνατό, απλά δεν μπορεί, δεν γίνεται να χαθεί! Συμφωνείτε;
Σχόλια, αστεράκια, follow δεκτά! Και επίσης μην ξεχνάτε τις άλλες μου ιστορίες και αν σας αρέσουν, προτείνετέ της please!!