De resterende repetitietijd neem ik uiterst serieus. Ik zonder mezelf af van alles en iedereen om me ervan te verzekeren dat ik de tekst nog steeds ken. Ik oefen een paar keer voor mezelf en ook nog een keer met de pianist van het programma.
Uiteindelijk zitten de twee uur erop en worden we weer bij elkaar geroepen om naar iedereen te kijken. Met nog twintig deelnemers in de race, die allemaal een solonummer zingen, belooft het een behoorlijk lange zit te worden. Vooral omdat iedereen ook nog eens feedback krijgt van de jury. Hoe dan ook is het wel een goede manier om erachter te komen waar je op moet letten in een mogelijke liveshow.
Er zijn ongeveer vijf jongens voor me, waaronder Tyrrell die een paar fantastische rolstoelmoves uit de kast haalt. Wie zegt dat iemand in een rolstoel niet zou kunnen dansen?
Nerveus sta ik op van mijn stoel. Om de een of andere reden voelt het alsof ik voor het eerst voor publiek ga zingen. Wat best gek is als je bedenkt dat juist deze personen mijn eerste publiek ooit was. Alleen kon ik alle vorige keren opgaan in de groep en sta ik nu in mijn eentje in het middelpunt van de belangstelling. En Simon Cowell zit te kijken, ik bedoel maar. Hoe kan iemand dán nog rustig blijven.
Met onvaste stem begin ik dan ook aan mijn nummer. Hoe moet ik dit in vredesnaam drie minuten volhouden? Dit worden vast de langste drie minuten van mijn leven.
Dan vangt mijn blik die van Tyrrell. Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen 'wat ben jij nou weer aan het doen, meisjes-Zayn? Beetje meer pit erin'.
Ik weet dat hij gelijk heeft. De jury zit niet te wachten op onzekere meisjes. Daarom focus ik me enkel en alleen op de jongen in de rolstoel. Ik laat me gaan alsof ik alleen voor hem zing en de rest niet bestaat. Zonder de juiste noten uit het oog te verliezen probeer ik mezelf in te prenten dat de mening van Tyrrell het belangrijkst is. Als hij het leuk vond, kan de jury zeggen wat ze wil maar dan is het niet mijn schuld.
Op deze manier vliegen de drie minuten toch nog snel voorbij. Ik knipper met mijn ogen als de rest van de groep zich mijn waarnemingsveld weer binnendringt.
"Goed, Luca," begint Simon. "Ik vind het heel bijzonder om te zien dat er een meisje meedoet aan deze talentenjacht." Hierbij werpt hij een korte blik op Mason die – of verbeeld ik me dat nu? – een ietsiepietsie in elkaar krimpt. Dan richt hij zich weer tot mij. "In het begin klonk je stem wat onvast, maar later herpakte je je goed. Volgens mij heb je nog niet vaak voor publiek gezongen, klopt dat?"
"Dat klopt," antwoord ik terwijl mijn buik voelt alsof die wordt opengepikt door een stel hongerige kraaien. Kraak me alsjeblieft niet af. Alsjeblieft, niet op televisie.
"Dat was te horen. Hoewel je een mooie stem hebt, klink je heel onzeker. Mijn advies is om daar flink in te oefenen. Mocht je doorgaan naar de liveshows dan heb je een nog veel groter publiek."
"Ik zal eraan werken," zeg ik terwijl ik probeer hem aan te blijven kijken. Blik afwenden is voor onzekere meisjes. "Dankuwel."
Nadat ook de andere juryleden hun zegje gedaan hebben, keer ik opgelucht terug naar mijn plaats tussen Tyrrell en James in. Zo heel slecht heb ik het dus niet gedaan, ik moet me alleen niet meer laten afleiden door het publiek. Daar kan ik wel aan werken. Misschien komen Juli en haar cd's van Destiny's Child dan toch nog van pas.
**
Terwijl de rest van de kandidaten hun nummers afwerkt, neem ik in gedachten de belangrijkste punten uit mijn geschiedenisboek door. Alleen bij James let ik echt op. En wauw, wat zet die jongen een goede performance van 'Send my love' neer. Of hij geschikt is als bandlid voor One Direction, weet ik niet, maar als hij niet in de liveshows komt dan is er hier toch iemand ernstig doof.
Nadat iedereen heeft gezongen, neemt een assistente ons kandidaten mee naar een apart zaaltje waar de lunch klaarstaat. Zo heeft de jury tijd om met elkaar te overleggen over wie ze het beste en het slechtste vonden.
Ik duw Tyrrells rolstoel de ruimte in zodat het niet opvalt dat ik me achter hem verstop. Ik zou het niet willen riskeren om per ongeluk naast Greg te zitten. Daarom tuur ik de tafels af naar een plek waar geen stoel staat. "Waar zit jij?"
"Daar blijkbaar," wijst Tyrrell naar het hoofdeind van een van de tafels. Hij praat verder terwijl ik hem ernaartoe duw. "Dat is het nadeel van een rolstoel, je kunt nooit zelf bepalen waar je gaat zitten."
Dat klinkt best wel zielig. "Kun je echt nooit meer lopen?"
"Niet tenzij er een wonder gebeurt. Het is niet onmogelijk, ik heb op televisie mensen gezien die na vijftien jaar ineens weer konden lopen, maar ik reken er niet op."
Ik zou niet weten wat ik moest zonder mijn twee benen. Als ik die niet had, had ik hier vandaag ook niet stiekem kunnen zijn. Dat doet me er trouwens een denken dat ik mijn vader even een sms'je moet sturen om de schijn op te houden.
"Kijk niet zo triest, meisjes-Zayn. Ik ben eraan gewend inmiddels. Die rolstoel is voor mij net zo een onderdeel van me als dat die mooie blonde krullen dat van jou zijn. Ik wed dat die ook weleens vervelend zijn."
"Het zijn niet echt krullen," mompel ik terwijl ik een hand door mijn lange haar haal. "Maar het is vooral vervelend als ik bijvoorbeeld op het strand ben en een ijsje probeer te eten. Meestal zijn dat ook van die momenten dat ik vergeten ben een elastiekje mee te nemen. Echt niet handig."
"Hoe vonden jullie het gaan?" valt James ons gesprek binnen terwijl hij tegenover me gaat zitten.
Automatisch glimlach ik naar hem. "Je deed het echt super. Ik hou helemaal niet van Adele, maar wauw."
"Bedankt," lacht hij terug. "Jij was ook goed, maar ze hadden wel gelijk. Je stond daar echt als een bang vogeltje. Dat is zonde."
"Precies," knikt Tyrrell. "Je was helemaal niet de Luca die ik heb leren kennen."
Ik heb helemaal geen zin om het hier nog over te hebben. Straks blijft iedereen me zien als dat onzekere meisje. Ik kan er echt wel aan wennen om op te treden. Daarom pak ik stug een croissantje van een etagère. "Misschien ken je me ook helemaal nog niet."
"Doe niet zo stom." Zelf pakt Tyrrell een mini-chocoladebroodje van een andere verdieping van de etagère. "Je hoeft niet zo verwaand te gaan zitten doen omdat we je alleen maar de waarheid vertellen."
"Hé, jongens, ga nou geen ruzie zitten maken," probeert James de boel te sussen. "We kennen elkaar inderdaad nog niet zo heel goed en dat is niet zo heel gek, gezien we tot een paar weken geleden volslagen vreemden van elkaar waren. Maar dat komt wel. Ik wil samen met jullie verder in dit programma, oké?"
"Je klinkt echt als een meisje," sneert Greg vanaf de andere tafel.
James negeert hem alsof hij zijn leven lang niks anders heeft gedaan, wat waarschijnlijk ook zo is, en schenkt zichzelf een kop thee in. "Dus Luca, een croissantje, is dat je favoriete broodje?"
Ik moet lachen om zijn poging het gesprek weer een positieve richting in te sturen. "Ja, maar ik hou ook van chocoladebroodjes zoals hij daar heeft. En jij?"
Een tevreden glimlach verschijnt op James' gezicht. "Ik weet dat het niet telt als een broodje, maar zo'n twee keer per jaar maakt mijn moeder heerlijke vanillemuffins voor het ontbijt. Die eten we dan samen op onder een deken op de bank, of op een kleedje in de tuin. Dat is echt mijn favoriete ontbijt."
"Dat doet me denken aan dat mijn zus elk jaar met kerst per se brownies wil bakken," voeg ik er een herinnering van mezelf aan toe. "Dus op kerstavond eten we onszelf helemaal misselijk en dan hebben we de volgende morgen bij het ontbijt eigenlijk allemaal geen honger meer, waardoor er elk jaar heel veel eten overblijft. En mijn moeder wil ook niet minder klaarmaken, want ze vindt dat ze dan de traditie verpest. Stiekem denk ik dat ze haar familie gewoon heel erg mist met Kerstmis en dat probeert te compenseren met eten."
"Woont haar familie ver weg dan?" vraagt James geïnteresseerd.
"In Hongarije," antwoord ik. "Dus dat is wel een eind uit de richting, ja. Van de zomer gaan we er weer heen."
"Als je dan meekunt tenminste," merkt Tyrrell met een knipoog op. "Misschien moet je dan wel repeteren met de grootste boyband ter wereld."
"Dat zien we dan wel weer." Zou ik de vakantie met mijn familie hiervoor opgeven? Ik denk het wel. Mijn familie loopt niet weg, deze kans wel als ik niet uitkijk. Ze zullen het vast wel begrijpen.
James maakt een wegwerpgebaar. "Ach, als je echt bij de band komt en je gaat touren dan kom je ook vast wel in Hongarije."
Ik zeg maar niet dat mijn familie in een dorpje ver van de hoofdstad Boedapest woont, en er dus weinig kans is op een concert bij hen in de buurt. Over mijn familie denk ik later wel na. Ik wil me nu eerst richten op deze show.
**
Na de lunch worden we terug in de zaal verwelkomd. Daar zitten nu niet alleen de juryleden voor wie we vandaag hebben gezongen, maar ook de vier overgebleven leden van One Direction.
Als alle kandidaten weer in de halve cirkel zitten, gaat Mason in het midden staan. "Na overleg zijn we gekomen tot de tien van jullie die doorgaan naar de liveshows. Hiervoor tellen niet alleen jullie optredens van vandaag mee, maar ook de mening die One Direction gisteren over jullie heeft gevormd en de wilskracht die jullie hebben laten zien in de workshops."
Meteen schieten mijn gedachten naar gisteren. Heb ik me van mijn beste kant laten zien? Ik hoop maar dat Louis niemand verteld heeft over mijn blunder. Al is dat waarschijnlijk niet nodig, want volgens mij heeft iedereen het gehoord. Shit. Ik scoor zo geen punten vandaag. Daar gaat mijn carrière voordat die zelfs maar begonnen was.
"De bekendmaking laten we over aan de jongens zelf," zegt Mason en hij gaat op zijn stoel naast Simon zitten.
Vier jongens stappen nu de halve cirkel in. Harry, Liam, Louis en Niall. Dit keer weet ik hun namen, ha. Een blunder zoals gisteren zal ik dus niet nog eens maken. Ginny kan trots op me zijn. Als ik tenminste met haar zou praten natuurlijk.
Harry haalt een hand door zijn wilde, lange haar voor hij begint te praten. "Het was een moeilijke beslissing. Jullie zijn allemaal getalenteerd, maar toch mogen we er maar tien door laten gaan naar de liveshows. We willen graag iedereen even afgaan en dan zeggen of diegene door is of niet."
Ah jakkes, dat is echt zenuwslopend. Ik weet nu al dat ik op mijn vingers zal gaan bijhouden hoeveel er al door zijn en niet en dat ik dan halverwege de tel kwijtraak en helemaal in de stress schiet.
"Laten we beginnen met Greg," vervolgt Liam en hij knikt naar de jongen die aan de overkant van de halve cirkel zit. "Jij valt ons al sinds het begin op. Door je auditietape waarop je jezelf begeleidde weten we dat je ontzettend muzikaal bent. Gisteren heb je ook laten zien dat je een harde werker bent. We zouden gek zijn als we jou niet door lieten. Welkom in de liveshows."
Onbewust sla ik mijn armen over elkaar en staar strak voor me uit. Toegegeven, Greg is goed, maar moet zijn ego nou echt nog verder opgekrikt worden? Bovendien heb ik echt geen zin om van hem te verliezen.
Terwijl de jongens de rest van de kandidaten afwerken, dwalen mijn gedachten af. Ik houd de tel dan ook inderdaad niet meer bij. Totdat ik iemand mijn naam hoor noemen.
"Luca." Het is Louis die het zegt. Dit keer weet ik dat.
Maar ik ben toch helemaal nog niet aan de beurt?
"Jij hebt iets unieks. We zijn er nog niet helemaal over uit of dat komt doordat je een meisje bent of dat het ergens anders mee te maken heeft. Hoe dan ook willen we dat graag uitvinden in de liveshows."
O mijn God, ik ben dóór! Verbaasd sla ik mijn handen voor mijn mond. Natuurlijk had ik erop gehoopt, maar mijn prestaties de afgelopen dagen waren helemaal niet uitzonderlijk.
"Gefeliciteerd," zegt James, die rechts van me zit.
De vier leden van One Direction kijken elkaar aan en dan hakt Niall de knoop door. "Het was de bedoeling om het spannend te houden, maar laten we het maar gewoon zeggen. Matt ligt eruit en James en Tyrrell zijn door. Welkom in de liveshows jongens, jullie hebben het geweldig gedaan. Allebei een unieke sound en geboren om te vechten. Dat zien we graag."
Yes! Uit blijdschap vlieg ik Tyrrell om zijn nek.
"Je bent nog niet van me af, meisjes-Zayn," grijnst hij.
Ik grijns terug. "En jij niet van mij."
"Groepsknuffel!" klinkt het achter me, waarna een gestalte – James – zich op ons stort. "We zijn door!"
Nu alleen nog bedenken hoe ik dit aan mijn vader ga vertellen.