Het duurt nog ruim een uur voordat de jury alle groepen heeft afgewerkt. In totaal zijn er nog vijfendertig kandidaten over.
"Tijd voor de volgende opdracht," verkondigt Mason, nog steeds in een slecht humeur. Wedden dat ik er in deze ronde uit vlieg? En Tyrrell vast ook. We hebben niet bepaald vrienden gemaakt. "In deze ronde worden jullie opgedeeld in groepjes van vijf. Met andere woorden: zeven levensechte boybands. De groepjes worden gevormd door ons. Jullie taak is om in één middag een goed optreden in elkaar te zetten."
Dat klinkt leuk en angstaanjagend tegelijk. Die drie zinnen die ik daarstraks op het podium moest zingen, waren bij lange na niet genoeg om me te laten wennen aan het optreden. Samen met GInny gekke kleren aantrekken en op nummers van de Spice Girls dansen is leuk, maar met vier andere jongens een boyband vormen voor zo'n tweehonderd man publiek plus een jury die al niet zo'n hoge pet van me op heeft? Dit begint steeds meer te klinken als de grootste fout van mijn leven.
"James, Alex, Greg, Stephen en Luca zingen 'Little things'."
Verschrikt kijk ik op. Ik was zo diep in gedachten dat ik het bijna heb gemist. 'Little things', ken ik die? O ja, dat is dat schattige liedje dat Ginny me ook weleens heeft laten horen. Een rustig nummer, dat werkt waarschijnlijk wel in mijn voordeel. Ik heb niet zo veel ervaring met dansen namelijk.
James stoot me aan. "Yes, we zitten samen."
Ik voel iets kriebelen in mijn buik. Misschien heb ik dan toch op een bepaalde manier vrienden gemaakt hier. Dit is de eerste keer dat iemand bij mij in het team wil, afgezien dan van de meisjes uit mijn klas als we met gym moeten voetballen. Het voelt zo goed. Ik ben gewild!
"Heb jij enig idee wie die andere gasten zijn?" vraagt James terwijl hij met zijn ogen de groep concurrenten doorspit.
"Stephen is volgens mij die met dat blauwe vest en het T-shirt van Nirvana." Ik begin een beetje betrapt te blozen. Toen de jury daarstraks Stephens naam noemde om te zeggen dat hij door was naar deze ronde, was mijn eerste gedachte dat hij er wel leuk uitzag. En nu mag ik dus de hele middag met hem doorbrengen.
Alle namen zijn inmiddels genoemd, wat betekent dat het tijd is om het podium te verlaten en ons optreden voor het eind van de middag voor te bereiden. Wederom is het de bedoeling dat we gebruikmaken van de kleine zaaltjes waar we ook het vorige nummer konden repeteren.
"Weet jij welk nummer wij ook alweer hadden?" vraagt James terwijl we door de gang lopen.
"Eerlijk gezegd niet." Wat nu? Verderop zie ik Tyrrell door de deur met nummer zes gaan. Daar moeten wij dus zeker niet heen.
"We zouden terug kunnen gaan om het te vragen," zegt James aarzelend.
Op dat moment zie ik Stephen de deur met nummer drie door lopen. "Als zijn geheugen hem niet ook in de steek laat dan is het dus groep drie."
Opgelucht haakt James zijn arm door de mijne en sleurt me mee richting de juiste ruimte. Binnen hebben de overige leden van ons groepje zich al verzameld. Zo te zien zitten ze al druk over de tekst gebogen.
"Kijk aan, het meisje," merkt een jongen met dof bruin haar en een spleetje tussen zijn voortanden op. Zijn ogen puilen een beetje uit, waardoor ik me meteen afvraag of hij is afgewezen voor de alienacademie. "Hoe moeten we ooit een boybandact gaan opvoeren met een meisje erbij? Hoe heet een band met vier jongens en een meisje?"
"Een band?" probeer ik.
"Een gangbang," antwoordt een andere jongen, waarna hij meteen dubbel ligt om zijn eigen grap.
Alienoog geeft hem een boks. "Goeie, Alex. Luister meisje, er is voor jou maar one direction in deze competitie en dat is regelrecht naar de uitgang. Ik ga de concurrentie niet aan met een meisje."
"Omdat je bang bent dat je verliest zeker?" Ik weet niet waar ik die arrogante houding van vandaag ineens vandaan heb, maar stiekem bevalt het me wel. Op school durf ik nooit zo te doen, waarschijnlijk juist omdat dat mijn vertrouwde omgeving is. Die mensen moet ik nog een heel jaar lang elke dag onder ogen komen. Een groot deel van de personen hier hoef ik na vandaag nooit meer te zien.
De jongen met de rare ogen – Greg dus, gezien hij niet Alex is – kijkt me uitdagend aan. "Denk je dat je kunt winnen? Kom maar op dan."
"Best. Als het maar niet ten koste gaat van onze professionaliteit. Ik wil een goede act neerzetten straks."
"Prima," vindt Greg.
Vanuit mijn ooghoek zie ik James naar me kijken en ik weet dat hij aan mijn kant staat. Ten minste één persoon in deze ruimte is dus Team Luca. Ik richt me tot Stephen. "Ben jij ook tegen meisjes?"
Onverschillig haalt hij zijn schouders op. "Zullen we gewoon beginnen?"
Dat lijkt me een uitstekend idee.
**
Drie uur later duizelt het me van de zenuwen. De afgelopen uren hebben we keihard gewerkt om onszelf neer te zetten als een echte boyband (of gangbang, zoals Alex en Greg het blijven noemen). En nu is het tijd om aan de jury en het publiek te laten zien wat we kunnen.
Ik heb geen idee wat het publiek de afgelopen drie uur heeft gedaan. Het zou nogal zielig zijn als ze al die tijd hierop hebben zitten wachten. Dan had mijn moeder beter echt met Juli en Ginny kunnen gaan winkelen.
"Ben je er klaar voor?" fluistert James, die volgens mij zelf ook duizend doden sterft.
"Soort van," mompel ik. Hoe kun je hier nou ooit klaar voor zijn? Ik ben dit pas een paar uur geleden serieus gaan nemen. Dat is bij lange na niet lang genoeg om stevig in mijn schoenen te staan. Plus ik ben een meisje. Ik doe hier dan misschien wel stoer tegen iedereen, maar diep vanbinnen vraag ik me net zo hard af hoe ik ooit in een boyband zou kunnen passen als zij.
De jury is er zo te zien wel weer helemaal klaar voor. Mason weet het zelfs voor elkaar te krijgen om op te staan zonder uit zijn pak te knappen. "Dames en heren, voor deze ronde hebben we een aantal speciale extra juryleden uitgenodigd. Geef een groot applaus voor... One Direction!"
"Oh my God!" Nu knijpt James nog harder in mijn hand. "Kijk, daar komen ze. Eindelijk zie ik Niall in het echt."
Ik kan alleen maar met een opgetrokken wenkbrauw kijken naar de vier jongens die aan de andere kant van het podium onder luid gejuich opkomen en vervolgens op een aantal extra stoelen langs de jurytafel gaan zitten. Wat is er zo bijzonder aan hen? Waarom moet iedereen zo voor hen gillen?
In zijn enthousiasme omhelst James me. "Ik begrijp wel dat je sprakeloos bent. Ze zijn het echt!"
Ik zeg hem maar niet dat dat niet de reden is dat ik zogenaamd sprakeloos ben. Er schiet zoveel door mijn hoofd op dit moment. Wil ik echt ook zo iemand worden waarvoor de halve wereld zijn keel schor gilt? Wat dat betreft heb ik geluk dat ik een meisje ben. Misschien gillen ze niet zo hard voor mij.
"Jongens, kunnen jullie ons even vertellen waar jullie vandaag op gaan letten?" informeert Mason. Het is tenslotte toch televisie en elke seconde met de jongens in beeld wordt vast ongelofelijk goed bekeken. Ergens ben ik wel blij dat er nog geen presentator te bekennen is die ons om de haverklap een microfoon onder de neus duwt. Dat zal wel veranderen als we eenmaal richting liveshows gaan.
Met een brede glimlach op zijn gezicht houdt Harry een microfoon voor zijn mond. "Ik denk dat we vooral gaan letten of op iemand een goed onderdeel van een groep kan zijn. Samenwerking is heel belangrijk, maar je moet ook je individuele kwaliteiten hebben."
De andere groepsleden knikken instemmend, waarna Liam er nog iets aan toevoegt. "Je moet je comfortabel voelen in wat je doet. Als je je niet thuis voelt op het podium dan kun je misschien beter iets anders gaan doen."
Voel ik me thuis op het podium? Kan ik goed samenwerken? Als ik naar mijn groepsleden voor deze opdracht kijk, weet ik niet wat het antwoord op die vragen is. De afgelopen uren hebben we uiteindelijk wel iets goed in elkaar kunnen zetten, maar dat ging niet altijd van harte. Vooral Greg bleef de sfeer in de groep maar verzieken. Dan is het niet mijn probleem, toch? Maar wat nou als ik afgerekend word op zijn onvermogen om zich als een normaal mens te gedragen?
Ergens in de verte hoor ik dat de eerste groep het podium op geroepen wordt. Vanaf mijn plek aan de zijkant kan ik precies zien hoe ze het doen. Volgens mij brengen ze het er wel goed vanaf. Er is er eentje bij die nogal uit de maat danst, maar verder lijkt het wel een goede boyband.
De uit de maat dansende jongen is de jury ook opgevallen. Verder zijn ze overwegend positief in hun commentaar. Het maakt me alleen maar zenuwachtiger.
De tweede groep is fantastisch. Minder kan ik er niet van maken. Ze zouden zo met z'n vijven door kunnen gaan. Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik stiekem wenste dat ik in dat groepje zat. Ze zien er zo professioneel uit; er is vast niemand van hen die er problemen mee zou hebben om er een meisje bij te nemen.
Pas als het optreden af is gelopen, besef ik dat dat betekent dat ik nu aan de beurt ben. Misschien maar beter ook. Nu ik een beetje afleiding heb gehad, ben ik alweer iets rustiger geworden.
"Succes," fluistert James terwijl we het podium beklimmen.
"Jij ook," fluister ik terug.
Alle leden van onze groep sjouwen een kruk met zich mee die we op een rij op het podium zetten. Dan gaan we op de krukken zitten en na een paar seconden start ons nummer.
Ik let goed op de anderen. Greg is misschien nogal gemeen, maar hij weet wel het publiek te bespelen. Stephen is de knappe maar verlegen jongen waar alle meisjes in het publiek vast zo voor vallen. Alex' stem is een beetje onzuiver, maar verder komt hij wel geloofwaardig over. En James gaat zo op in het nummer dat hij volgens mij vergeet hoeveel mensen er in de zaal zitten.
En dan is het mijn beurt om te shinen. Ietwat onvast begin ik aan mijn regels solotekst, maar naarmate ik verder kom word ik zekerder. Ik zit hier niet omdat ze me zo slecht vonden, daar moet ik op vertrouwen. Uiteindelijk durf ik zelfs het publiek in te kijken. Ik zing mijn laatste woorden en geef het publiek een brede glimlach. Volgens mij ging dat zo slecht nog niet.
Na nog een paar regels is het nummer afgelopen. Onder een applaus sleep ik mijn kruk weer mee het podium af, achter de anderen aan.
"Ging supergoed, toch?" vraagt James zodra we backstage staan.
"Ja, volgens mij was het wel oké."
"Ik hoop dat we deze ronde allebei overleven."
Dat laat een lach op mijn gezicht verschijnen. Sommige mensen hier vinden mij misschien niet binnen een boyband passen, maar ik heb toch maar mooi al twee supporters onder mijn mededeelnemers. Ik hoop maar dat de jury ook langzaamaan warm begint te lopen voor me.