Chapter 10 –Welcome to reality.
Nagtitimpla noon ng kape si Julie sa pantry ng opisina nila—iniisip ang mga maaaring mangyari kung matutuloy ang pagpunta niya sa bahay nila Elmo sa Biyernes. Bagaman ipinaliwanag na ni Margaret na wala si Elmo dahil magkakaroon siya ng business meeting, hindi pa rin kumportable para kay Julie na humarap sa pamilya ng lalaking iniwan niya.
Biglang nagbukas ang pinto at bumalik sa ulirat si Julie.
“Tina?” tawag ng lalaki sabay ng pagbukas nito ng pinto.
Nagulat si Julie nang makita kung sino ito—Elmo.
Nagkatitigan lang ang dalawa.
“…U-uh…hi-hinahanap mo ba si Tina?” nag-aalinlangang tanong ni Julie.
Tumango si Elmo.
“…Nasa kabilang department ata siya…” sagot ni Julie.
“…Ahh.”
Bakas sa mukha ng dalawa ang pagka-ilang.
“G-gusto mo ng coffee?” tanong ni Julie.
Umiling lang si Elmo.
“…o-okay…”
Ilang segundong katahimikan…
“…nabalitaan ko na nag-eexcel ka sa trabaho mo…mabuti yun… maintain mo lang yun…it’s good to know na hindi ka pa rin nagbabago…like before, you excel in everything.” Sabi ni Elmo.
Hindi umibo si Julie.
Napagtanto ni Elmo na hindi niya dapat sinabi ang mga salitang iyon kay Julie.
“…Uh…sige, mauna na ’ko.” Sabi ni Elmo.
Paalis na si Elmo nang bigla siyang may naalala.
“Siya nga pala… Julie…”
Nakatitig lang si Julie kay Elmo.
“…magkakaroon tayo ng dinner meeting for the discussion about the new product next week. I’ll be with my business partner. Kaylangan natin i-discuss yun para maging organized lahat…I hope you understand…yun lang…bye.” Sabi ni Elmo.
Bago pa man maka-imik si Julie ay umalis na si Elmo.
Napa-buntong hininga na lang si Julie.
“Hay, Julie…ano ba ‘tong mga pinapasukan mo…?” sabi ni Julie sa sarili.
—-;——
“O, ba’t ang lungkot mo?” tanong ni Julie.
Bumuntong hininga si Elmo. “Eh, pa’no, C na naman ako dun sa test namin. Wala na talaga akong pag-asa.”
Tumawa si Julie.
“Osige, tawa pa. malungkot na nga yung tao, e.”
Tumigil si Julie sa pag-tawa. “…Sorry na. Alam mo kasi, Moe, marami ka namang pwedeng gawin, e. kung gusto mo, i-tututor na lang kita.”
“Tutor? Eh, dapat nga ako gumagawa nun sa’yo, e.”
Ngumiti si Julie. “Kapag nakabawi ka na, tsaka mo ‘ko i-tutor…ano, payag ka na?”
Napa-isip si Elmo.
“Dali na, Moe.”
“…Sige na nga, pasalamat ka maganda kang tutor.”
Nangiti si Julie. “Sus! Bolero!”
Nagtitigan lang silang dalawa. Pa-onti-onting inilapit ni Elmo ang mukha niya kay Julie at hinalikan siya sa noo.
“I love you, Japs.:”
“I love you too, Moe.”
Ngumiti silang dalawa. “Halika na nga, mag-aral na tayo!” sabi ni Julie.
“Tara!”
……
“Eto kasi yan…i-compute mo muna yung slope…”
Patuloy lang sa pagtuturo si Julie pero nakatitig lang si Elmo sa kanya—tulala at tila walang pumapasok sa utak niya sa mga tinuturo ni Julie.
Napansin ni Julie na hindi nakikinig si Elmo kaya binatukan niya ito.
“Aray!” hinaing ni Elmo habang hinihimas ang ulo.
“Ba’t mo ba ‘ko binatukan?”
“Eh, paano, kanina pa ‘ko salita ng salita rito tapos hindi ka naman nakikinig.”
“Nakikinig ako, ah!”
Tinaasan ng kilay ni Julie si Elmo. “Sige, sagutan mo nga ‘to.” Sabi ni Julie sabay usog ng libro papunta kay Elmo.
Tinitigan ni Elmo ang libro. Napakamot na lang siya ng ulo.
Napa-iling si Julie. “Yan! Di kasi nakikinig. Alam mo kasi Elmo, focus lang naman ang kaylangan mo, e.”
“…Eh, paano naman ako makaka-focus kung ikaw pa lang malaking distraction na.” sabi ni Elmo.
Pinigilan ni Julie ang sarili na mangiti.
“Kung ayaw mo, eh ‘di hindi na lang kita tuturuan.”
Nanlaki ang mata ni Elmo. “Uy! Ano ka, gusto ko ‘no! Sige na, sige na. Makikinig na ‘ko.”
Tuluyang nangiti si Julie.
“O, game na.”
“Teka, teka.”
“Ano na naman ba, Moe?”
“Ehh…wala man lang ba diyang goodluck kiss?” sabi ni Elmo na may pilyong ngiti.
Bumuntong hininga si Julie. “Goodluck sapak gusto mo?”
“Eto naman, dali na. kahit sa cheeks lang. para naman ma-inspire ako. Sige na…”
“Hay! Oo na! Oo na! Nang matigil ka na!”
Ngumiti si Elmo.
Onti-onting nilapit ni Julie ang mukha sa mukha ni Elmo—nakatagilid mukha ni Elmo kasi sa cheeks siya i-kikiss—nang hahalikan na ni Julie ang pisngi ni Elmo ay bigla itong humarap sa kanya kaya sa labi siya nahalikan ni Julie. Nanlaki ang mata ni Julie sa gulat.
Pinalo ni Julie si Elmo sa braso. “Ikaw talaga!”
“Para-paraan lang yan.” Nakangiting sabi ni Elmo.
Ngumiting-aso si Julie. “Sana ginagamit mo yang talino mo sa pag-aaral, eh 'no? Hindi sa kalokohan.”
Natawa si Elmo. “Ayan na nga po. Mag-aaral na.”
Huminga ng malalim si Julie. “O, game na. Ganito kasi yan…”
……
“Julie!” tawag ni Elmo.
Nilingon naman ni Julie si Elmo.
“O, bakit?”
“Nakakuha ako ng A+ sa test namin kanina!” tuwang-tuwang sabi ni Elmo.
Nangiti si Julie. “Sabi ko naman sa’yo kayang-kaya mo yan, e!”
“Siyempre! Magaling na, maganda pa yung tutor ko.” Sabi ni Elmo na nakangiti.
“Ikaw talaga! Magpapasalamat ka na lang, nambola ka pa.”
“Uy, hindi, ah.”
Tumawa silang dalawa.
Niyakap ni Elmo si Julie ng mahigpit. “Thank you.”
Nakangiting tumango si Julie—habang yakap si Elmo.
Huminga ng malim si Elmo.
“Hanggang kelan mo ba pahihirapan yung sarili mo, Elmo? Hanggang kelan ka ba mabubuhay sa nakaraan? Kelan mo ba tatanggapin na wala ng pag-asa sa inyong dalawa…dahil hindi ka na niya mahal…isa pa, andiyan naman na si Veronica na mahal ka…si Veronica na ma—…”
Napa-buntong hininga si elmo. “…si Veronica…”