One hour to go…
Yes, that’s it… One more hour and it’s time for her to face the unknown… How does she feel? Should she be scared or at least a little bit nervous?... Looking in the mirror right now… staring at her own reflection, she doesn’t feel anything at all… But if there could be a feeling… numbness is certainly overflowing in her veins right now…
Kanina pa siya nakatayo sa harap ng salamin. For the past few minutes, she’s certain that she’s not even blinking. Maybe, her heart has even start beating… Hell, she’s not even breathing… She’s just staring… and staring… Her mind… Her soul... They seem to have left her body… She’s not feeling anything… She’s not thinking… She’s just empty… So empty…
Pero hindi niya gusto ang nararamdaman… Dapat magalit siya… Dapat nasasaktan siya… Dapat gusto niyang sumigaw… Dapat umiiyak siya… Kanina pa niya pinipilit ang sarili… But she’s hopeless… so empty… so numb… Maybe, this is a sign… Isang senyales ng mga taong malapit ng lisanin ang mundo…
That’s a great possibility, right?... Maybe, she’ll die… No, not maybe… She will surely and certainly die…
Another figure reflects in the mirror standing behind her….
DJ: It’s time, Kath…
Yes, it’s time… It’s time, indeed… Dumating na ang takdang oras… Tumango lamang siya dito… Narinig niyang nagpakawala ito ng malalim na buntung-hininga…
DJ: Remember, Kath… Just stick with the plan… Everything will work out just fine…
Hindi pa rin siya umiimik. She’s just staring at her reflection. Nakasuot siya ng khaki pants, black jacket, combat boots, with a black backpack… Hinipo niya ang tela ng kanyang jacket… Bigay ito ng kasintahan at bagong-bago pa… Obviously, this one costs a lot…
Naalala niya noong bata pa siya… Noong mga panahon ng tag-lamig sa Aysgarth… Tuwing pumapasok siya sa klase, paulit-ulit na jacket ang kanyang sinusuot. Kupas na pink ang kulay ngunit may butas pa ito sa laylayan na pilit lamang tinahi ni DJ. Hindi ito marunong magsulsi kaya mas lalo tuloy napaghahalata na may tinakpang butas doon. Idagdag pa na kulay itim ang ginamit na sinulid…
It’s pretty ironic that she’s wearing a very expensive jacket right now… She’s wearing this… But she’s not going to school… Hindi niya ito maipagyayabang sa mga kaklase… At higit sa lahat, hindi siya natutuwa… She should be happy though for this is one of her many wishes… having a new jacket…
Naramdaman niya ang mga bisig nito na yumakap sa kanyang bewang. Humalik ito sa kanyang batok. Saka ito tumingin sa kanyang mga mata mula sa reflection sa salamin…
DJ: We’ll get through this, Kath… Okay?...
Pabulong lamang nito iyong sinabi… Muli siyang tumango… Humigpit ang yakap nito…
DJ: Hey, say something…
Huminga siya ng malalim…
Kathryn: O-Okay…
Hinawakan nito ang magkabilaan niyang braso para iharap siya nito dito. Hinaplos nito ang kanyang pisngi at muling nagtama ang kanilang mga mata…
DJ: Kath… I’m scared… I’m so scared that I’m allowing you to go there… Kung may iba pa sanang paraan para lang ‘wag kang pumunta don, gagawin ko… I don’t want you going there and taking the risk… But you have to, Kath… Because you know… you damn well know… that if this all went well, it’s going to be worth the risk… You know that, right?... Right?...
Kathryn: Kung sana pinili na lang kita noon, DJ… Kung sana hindi ako--…
Pinutol na nito ang iba pa niyang sasabihin…
DJ: Stop it! Stop!... Just stop… I don’t want you thinking about anything else right now except that game… Focus! That’s what you need… Okay?... ‘Wag mong sisihin ang sarili mo sa lahat ng nangyayari… It’s not your fault!... It’s the people around us that keeps getting in our way…
She’s just looking at him. At alam niyang wala siyang pinapakitang emosyon… dahilan para higit siya nitong titigan… Matagal silang ganoon… They’re not talking… But their eyes… their minds… their souls… and their hearts are more than talking… It’s only them that can understand everything…
Kathryn: I have to go now, DJ…
She whispers… Pinikit ng kasintahan ang mga mata nito at agad siyang niyakap ng mahigpit…
DJ: Be careful…
She nods… He lets go of her… Then, he captures her lips… He devours the insides of her mouth… It feels like he’s treasuring every feel of her softness… every taste of her sweetness… He’s treasuring it… treasuring every memory that they have…
DJ: I love you… I love you so much…
A tear falls from her cheeks…
Kathryn: I love you too…
He looks at her in the eyes once more…
DJ: Remember the most important part of the plan… Okay?...
Kathryn: O-Okay…
_________________________________
“For centuries, this tumultuous event has been gracing our kingdom! People of Zanarkand!… Let us witness once again the unfolding of yet another history!... Soon, the future queen will be hailed!!!
Delegates!............. Let the games……….. Begin!!!!!!!!!!!”
Naririnig nilang mga kalahok ang speaker pero hindi nila alam kung saan ang pinanggagalingan noon. Kanina pa sila nailipad ng helicopter papunta sa kanilang kinalulugaran...
Hindi niya alam kung ito na nga ang Nyx. Wala pa ni sinuman ang kilala niyang nakarating sa lugar na iyon. Walang may matinong pag-iisip ang naglalakas-loob na pumunta sa nasabing lugar. Ngunit hindi ibig sabihin ay hindi siya nakakarinig ng mga kwento …
Hindi niya alam kung totoo ang mga iyon. Ngunit isa lang ang nasisiguro ng lahat. Nyx is a place like hell. And judging with the place they are in, maybe it is true… in the literal sense…
Humakbang siya ng minsan. Tumunog ang mga buhangin sa lupa. Lumingon siya sa paligid. Ilang dipa lang ang layo niya sa apat na kalahok. Lahat ay mukhang nagpapakiramdaman. Tila hindi alam kung ano ang susunod na gagawin…
Humakbang siyang muli. At pinakiramdaman ang tunog sa ilalim ng kanyang sapatos. Umupo siya at sinalikop ang buhangin sa kanyang mga kamay. Light brown ang kulay nito. Inikot niyang muli ang paningin… Disyerto… Nasa disyerto sila… This is not what she's expecting…
Maaaring nasa Nyx na nga sila. At base sa narinig nila kanina, the game must already begin. But still, no one's moving… Napakaalinsangan ng paligid. Hindi akma ang suot niya para sa klase ng klima na kinaroroonan niya…
Naalala niya ang sinabi ng kasintahan habang pinag-uusapan nila ang plano…
"The weather will always be your basis. The colder it gets, the nearer you are towards the finish line."
It only means one thing, she needs to move... The finish line is too far ahead…
Kathryn: Let the games begin…
Bulong niya ng pasarkastiko sa kanyang sarili. Then, she starts walking. Naramdaman niyang naglalakad na rin ang mga kasamahan. Lumingon siya sa kanyang kaliwa. Lavinia and Bianca are staring at her. Mukhang sinusundan siya ng mga ito. Lumingon siya sa kanyang kanan. Sofia is just walking straight ahead. Pagtingin niya kay Aria, she suddenly starts running… It's a slow run at first…. Then, she increases her pace and runs on high gear… Naalerto ang mga kasamahan niya… Ginaya nito ang ginawa ni Aria at nagsimula na ang lahat na tumakbo ng napakabilis…. except her…. Napalunok siya. She needs to stick with the plan. Just go slow.
Pinagpatuloy lamang niya ang paglalakad. Pero bahagya na niyang binilisan ang paghakbang. Tumingala siya. Base sa sikat ng araw, ilang oras pa bago dumilim. Hindi na niya natatanawan ang mga kasamahan. She's just alone now… Left alone in a vast desert…. But she’s always been alone, anyway… for they are her enemies…
______________________________________
Sa tantiya niya, dalawang oras na siyang naglalakad. Muli siyang uminom mula sa hawak na tumbler… Just a few sips… Kelangan niyang tipirin ang tubig…
Habang nagpupunas ng pawis ay tanaw niya ang hangganan ng tuyot na lupain. Mula doon ay umusbong ang berdeng kakahuyan. It's like an oasis in the middle of the desert. But in reality, it's not an oasis... Indeed, she's now entering the gates of hell…
________________________________
Inside the jungle…
Kung kanina ay bahagya pang may araw. Dito ay madilim na dahil sa mga nagtataasang punungkahoy. Lumaki siya sa kagubatan. But this one's different. Ngayon lamang siya nakakita ng mga ganitong klase ng punungkahoy. The trees here don't have branches. Kanina pa niya iyon napapansin. Lahat ng puno ay halos pantay-pantay ng taas at ni wala siyang nakikitang palatandaan na may mga hayop sa paligid... even small animals like rabbits or squirrels... Maging mga tunog ng ahas, huni ng ibon o footprints ng mga hayop sa lupa. Even the smell is different. Wala siyang nakikitang palatandaan na may buhay ang kagubatang ito. Jungles should always be creeping with noises. Here, it's eerily quiet. The silence is defeaning…
Kanina pa siya naghahanap ng tagong lugar sa paligid. Ngunit lagi siyang bigo. Ni walang mga tuyong dahon o piraso ng mga kahoy na nasa lupa. Everywhere seems to be just clean. This is getting weirder and weirder...
Tumingala siyang muli sa mga punungkahoy. Inikot niya ang paningin. She’s looking for something… And right there, in a very hidden spot, she sees it… Something really small but moving mechanically... a camera. Napalunok siya. This is the perfect spot to spend the night….
__________________________________
Napakadilim na ng paligid. Her ragged breathing is the only sound that she can hear… Pinakiramdaman niyang muli ang paligid. Hindi na gaanong maalinsangan. But still, it’s hot… lalo na at nakakulong siya sa itinayo niyang maliit na tent…
Alam niyang mali ang diskarte niya. Maaaring maamoy siya at lapitan ng mga hayop. But she has no choice. There are no branches in the trees. She wonders what the others are doing right now…
_________________________________
Daylight…
Magdamag siyang hindi natulog. That’s wrong. She needs to have the energy for this day. Pero hindi siya makatulog. Something’s bothering her… Narinig niyang tumunog ang kanyang tyan… Kahapon pa siya hindi kumakain. Hindi niya alam kung kelan matatapos ang paligsahan. There’s no time frame. Someone just needs to get to the finish line and the game will be over…
Bumangon na siya at binuksan ang laman ng bag… Kinuha niya ang isang piraso ng protein bar. That will do for awhile…
_________________________________
Nang maayos na niya ang tent at mailagay sa bag ay nagsimula na muli siyang maglakad. But she’s always not rushing. It’s better this way. Move slowly but surely.
Nagsimula na siyang maghanap ng signs or clues para mahanap ang tagong finish line. The finish line is not specific… It could be a red line or it could be just about anything… Hindi niya alam... But this is what the game’s rule is… So, she needs to know…
Nagpatuloy lang siya sa paglalakad. Pilit iniisip kung ano ba ang maaaring maging clues… Then, she feels something… Napatingin siya sa ibaba ng kanyang sapatos… Isang pana ang nakatusok dito…
Mabilis siyang lumingon at hinanap ang pinanggalingan nito. She sees her… Mahaba ang buhok nito wearing that ridiculous hat hiding in one of the trees…….. Lavinia…
Tumakbo siya sa isang malapad na puno. At inalis ang nakatusok sa sapatos. The only rule to this game is to get to the finish line… There are no rules about not killing each other… Nilabas niya ang sariling pana… If that’s how they want to play, then, she will… until death…
Naramdaman na niya ang kaluskos ng mga paa. Tumatakbo na ito palayo sa kanya. Mabilis niya itong hinabol. She can’t see her yet but she can hear her… Mas higit niyang binilisan ang pagtakbo…. And in whiplash, nakita niya ang imahe nito sa bawat siwang ng mga punungkahoy… Sinabayan niya ito at iniuumang ang pana sa gawi nito… Lavinia tried to hurt her or tried to kill her… At alam niyang uulitin nitong muli iyon pag nakahanap ng panibagong pagkakataon…
She’s about to pull the trigger on her bow…
“Focus on going towards the finish line! Do not distract yourself!”
Agad siyang napahinto. She’s breathing very fast but she can still hear what DJ told him… He’s right… She shouldn’t distract herself… Ibinaba na niya ang nakaumang na pana. Dinig pa rin niya ang papalayong yabag ni Lavinia… But she needs to let go of her… for now…
________________________
She just keeps on walking. This time, she’s walking very fast. She’s getting very frustrated.
Kathryn: Where are the damn clues?...
Bulong niya sa sarili… Then, as if someone hears her… A shake on the ground occurs… Napahinto siya sa paglalakad… Indeed, the ground is shaking… Nilibot niya ang tingin sa paligid… sa lupa… The ground is continuously shaking… Napaupo siya ng biglang lumakas ang pagyanig ng paligid… There’s no one around but her… Is this one of the traps? She f*cking don’t know…
Hindi pa rin siya gumagalaw… She closes her eyes… Nakakahilo ang paligid… As if it isn't enough, she hears a different sound… It’s a loud booming gyrating sound… Binuksan niya ang mga mata… The ground where she sits is cracking… There are cracks opening up… The ground is opening up!...
Mabilis siyang tumayo para makaalis mula sa marahang pagbukas ng lupa. Pero bigla itong mabilis na umuwang… It wants her to be swallowed… Nahulog siya… It’s a long fall… Nagtuluy-tuloy siyang mahulog sa malalim na lupa… Nasalat niya ang isang malaking ugat… She holds onto it… One hand is not enough to hold all of her weight... idagdag pa ang mabigat na bag sa likuran… Using her other hand, pinakawalan niya ang isang strap ng bag mula sa balikat. Ipinalit niya ang kabilang kamay para kumapit sa ugat… Pinakawalan na niya ang huling strap at tuluyan ng nahulog ang bag…
She manages to hold the root with both hands now. Alam niyang hindi siya pwedeng magtagal… Soon, her arms will get tired… Wala na siyang gamit… Wala na ang mga armas niya… But there are still some things attached to her… Itinaas niya ang isang paa… Dinukot niya mula sa ibabang bahagi ng pantalon ang isang tactical knife… Agad niya iyong tinusok sa lupa na nakapalibot sa kanya… Sa kabilang bahagi ay muli niyang dinukot ang panibagong tactical knife… At muli iyong itinusok…
Binitiwan na niya ang ugat at kumapit siya sa dalawang ‘yon. Using all of her strength, iniangat niya ang sariling bigat habang binunot niya ang isang knife at muli ulit iyong itinusok pataas. She does that on both tactical knives alternately. Ginamit niya ang lahat ng lakas. There’s searing pain on both of her arms. Hindi niya mapigilang sumigaw sa tindi ng sakit na nararamdaman. Pero pinagpatuloy niya ang pag-akyat pataas………
______________________________________
She’s breathing heavily… Kanina pa niya narating ang ibabaw ng lupa… But she can’t move… Her arms must be badly injured… Ibinalik niya ang dalawang tactical knife sa strap sa magkabilaan niyang paa… Ito na lamang ang mga natitirang armas niya… She should be more careful now…
The insides of her mouth feel so dry… Hindi dapat siya nagsisigaw kanina… She shouldn’t have wasted so much unnecessary energy… She needs water… But there’s no hope for even a sip… Everything that she needs is on that bag…
Sweat is dripping on her body. Water… Water… She needs to drown herself with water…
“Run!”
She hears a voice… Maging ang utak niya ay sinisigawan na siyang tumakbo… Maaaring masyado siyang naging mabagal… Baka may malapit ng manalo…
Sofia: Kathryn!!! Run!!!....
Nanlaki ang mga mata niya. Someone is shouting behind her… Marahas siyang lumingon at nakita si Sofia na mabilis tumatakbo patungo sa kanya… But is she just running towards her? Or is she running away from something?
Sofia: Kathryn! Run!!!
Hindi niya alam kung bakit siya nito pinapatakbo. But with the look on her face, she needs to trust her and that she really needs to run... Sinimulan na niya ang pagtakbo. Wala na siyang mga dalang gamit… She’s lighter now… She can run faster…
Hindi na siya lumingon. Mas binilisan na lamang niya ang pagtakbo… She can still hear Sofia behind her… Then, she hears a different sound… growling sounds… Napalunok siya… Something is definitely wrong… Lumingon siya habang tumatakbo… And there, she sees… tigers… hordes of tigers…
If they are running from tigers, dapat kanina pa sila nilapa. There’s no way that they can run away from them. It’s shocking to know that they’re still alive for even a few minutes being chased… It doesn’t seem possible…
There’s no more time to rationalize for an explanation… Mabilis siyang tumakbo papalapit sa isa sa mga puno. Too much adrenaline is rushing through her…
Kathryn: Sofia! Sundan mo ako!!!
Hindi niya ito nilingon…
Kathryn: Follow me!!!
Narating na niya ang isa sa mga puno. There are no freaking branches! She’s so pissed. But she needs to do this… With too much adrenaline on her system, her injured arms manage to grab a hold on the trunk of the tree… It’s painful as hell… Muli siyang napasigaw… The growling sounds are getting nearer…
Pinilit niyang muling iangat ang sarili. Now, she can use both of her feet… She’s climbing like a monkey… or maybe a koala bear for she is too slow… She needs to lift herself away from the monsters… She’s now 3-feet above the ground… Muli siyang umakyat pataas…
Kathryn: Sofia! Hold my hand!!!
She reaches one of her hands toward her… Inabot agad iyon ng kaibigan… Hinila niya ito pataas…
Kathryn: Umakyat ka! I can’t pull you up!!!
Kumapit na rin ito sa puno… She pulls herself more… Ramdam niya ang mga gasgas sa legs dahil sa marahas na pag-akyat… Lumingon siya sa ibaba… Mabilis na rin itong umaakyat… They go on… The tree is too high… But they didn’t stop. They want to get as high as possible… away from the growling hordes of tigers just below the tree… The look on their faces is creeping… Their jaws are wide open, waiting for the fruit to fall… in this case, no fruit is available… just pieces of meat… A horrid thought comes to her mind… She will not allow herself to be devoured…
_______________________________
Kanina pa madilim ang paligid… Nakayakap pa rin silang dalawa sa puno… There are still sounds below them… The pain on both of her arms is excruciating… Pakiramdam niya, any moment ay bigla na lang itong bibigay mula sa pagkakakapit… Baka mawalan na ng reflex ang mga kamay niya at sumuko na lang bigla…
Ipinagpapasalamat niya na may mga paa pa siyang nakakapit din… Somehow, maybe, they help in holding her weight…
Sofia: I’m scared, Kath… Bakit hindi pa sila umaalis?...
Narinig niya ang pagsinghot nito…
Kathryn: Hindi ko alam, Sofia… They’re tigers… But they don’t act like it…
Sofia: I know… Mas mababagal sila… God, Kathryn! If they’re just faster, kanina pa ako nilapa ng mga ‘yan!
Kathryn: Ssshhh… Quiet…
Mahina niyang bulong dito… Muli itong suminghot…
Sofia: I’m just so scared…Baka hindi na sila aalis… Pano kung hanggang bukas anjan pa rin sila?... Pano kung--
Pinutol na niya ang iba pa nitong sasabihin…
Kathryn: Sofia, stop thinking about nonsense… Walang mangyayari sa ginagawa mo dahil mas tinatakot mo lang ang sarili mo…
Sofia: Then, what do we need to do?...
Hindi siya umimik… Ano ba ang dapat nilang gawin?... Paano nga kung hindi na umalis ang mga ito?... Nagpakawala siya ng buntung-hininga…
Kathryn: We can’t do anything but pray… Let’s just pray, Sofia… Let’s just pray…
Hindi na ito sumagot… Tumingala siya sa itaas… Napakadilim… Hindi niya alam kung ang langit ba ang nakikita o natatakpan lamang ang mga bituin ng mga kakahuyan… She’s beyond exhausted… Wala pa siyang tulog nang nagdaang gabi… She’d been through hell for the rest of the day… If she can only take a glimpse of a wishing star, she’ll wish to have a peaceful death… for heaven seems to be not a bad place right now…
_________________________________________
I would always appreciate your votes and comments…
Hope you follow me on Twitter: @itsailsworld