*** Oczami Harry'ego ***
Minął miesiąc. Za dwa dni zaczynamy trasę. Nie wiem, jak dam sobie radę z tym, że ten patałach kręci się jeszcze koło mnie. A szukanie nowego menagera tak, żeby nikt się nie dowiedział, nie jest takie proste. Jest cholernie trudne.
- Harry, nie przynieś mi wstydu - powiedziała surowo Marlena, choć widziałem uśmiech na jej ustach, a ja poczułem się jak na kazaniu u mamy.
- Ja? Wstydu? Tobie? Kochanie, ty będziesz ze mnie dumna! - wyściskałem ją mocno i wycałowałem.
- No ja myślę - odpowiedziała.
- Chodź, idziemy do Tommo i jego lubej i jedziemy na lotnisko - powiedziałem, po czym wrzuciłem walizki do wielkiego bagażnika mojego kierowcy.
Przeszliśmy kawałek i znaleźliśmy na na posesji Evy. Tak, Louis stwierdził, że nie chce być tak daleko od niej i przeniósł się do jej domu a Diana... Diana mieszka tymczasowo u mnie. Ma tam jakiś pokój na końcu korytarza na drugim piętrze. Szczerze, to jak Louis nam o tym powiedział, to nawet mnie serce ścisnęło. No nie lubiłem jej od początku, ale każdy może zmienić zdanie, prawda?
- Hej Evciu, jak tam, mój kochanek gotowy? - zapytałem, gdy tylko ją zobaczyłem w drzwiach.
Była mocno nie wyspana i ledwo trzymała się na nogach, przez co podtrzymywała się o drzwi. Włosy potargane, jakby dopiero co wstała. No Louis chyba pokazał na co go stać ostatniej nocy...
- Styles, ty i te twoje niewybredne żarty... Wchodźcie.
Dziewczyna wpuściła nas do środka i zaprosiła do kuchni.
- Napijecie się czegoś? O ile się nie mylę, została jeszcze trochę ponad godzina do samolotu, nie?
- Tak. Może kawy.
- Dla mnie też.
Wstawia wodę i oparła o blat.
- Marlena, zalej wrzątek, ja muszę się ogarnąć, okej?
Nim jeszcze skończyła, już nie było jej w pomieszczeniu.
- Okej...
- Ktoś tu się nie wyspał - powiedziała i zalała szklanki w kawą wodą, która się zagotowała.
- Tak.
Po kilku minutach zeszli do nas oboje. No Louis też nie wyglądał na wyspanego. Conajmiej zarwał całą noc.
- Co wy tak jak trupy wyglądacie? - zapytałem.
- Daj spokój. Miałam normalnie całą noc płukanie żołądka. Przez co Louis nie zmrużył oka.
- Jak to? Byłaś w szpitalu? - zapytała zaniepokojona Marlena.
- Nie. Po prostu musiałam się zatruć czymś z wczorajszej imprezy. Chyba ta sałatka śledziowa mi zaszkodziła.
- Wiesz, całkiem możliwe, bo ja też jakoś rano nie zbyt wyraźnie się czułam.
- Faktycznie.
- Jak tam z Dianą? - zapytała Eva.
- Chyba dobrze. Rano zeszła na śniadanie, zjadła coś i poszła do siebie, mówiąc, że źle się czuje. No, wczoraj też się szybko zwinęła.
-Harry, nie miej jej tego za złe. To wszystko ją boli, każde wspomnienie. To normalne, że chce być sama - powiedziała do mnie brunetka siedząca na kolanach Louisa.
- Właśnie - dopowiedziała Mar.
- Ale my się nią zajmiemy. Będziemy przynajmniej miały z kim pogadać jak was nie będzie - dodała Eva.
- W takim razie my możemy jechać! - powiedziałem, gdy spojrzałem na zagarek na moim nadgarstku. Wstałem i wsunąłem swoje krzesełko. - Chodź Louis.
W korytarzu Eva z Louisem żegnali się dość długo.
- Dobra gołąbeczki. Starczy tej miłości, idziemy.
*** Oczami Evy ***
Louis puścił mnie niechętnie ze swoich objęć.
- Dzwoń do mnie jakby cokolwiek ci się działo. I idź do lekarza jak ci mówiłem - spojrzał na mnie.
- Dobrze Lou. I tak ty będziesz dzwonił do mnie ze sto razy. Leć już - zaśmiałam się i pozwoliłam by razem z Harry'm opuścili moją posesję.
- No i zostałyśmy same - powiedziała Marlena.
- Będzie mi dziwnie.
- No.
- Tyle czasu z nimi i tak nagle zrobi się cicho...
- Racja.
- Mar, idź przyprowadź Dianę, niech weźmie kilka rzeczy, ty też. Będziemy sobie we trzy mieszkać. Nie chcę, żeby coś sobie niedaj Boże zrobiła.
- Już lecę.
*** Oczami Marleny ***
Weszłam do domu i od razu skierowałam się do pokoju Diany. Weszłam do środka, nie było jej.
- Diana? - zapytałam głośno, zanim nacisnęłam klamkę drzwi do łazienki. Odpowiedzi nie dostałam. Zajrzałam do łazienki, nie myśląc, że może w niej być.
Ale była.
- Diana! - podleciałam do niej. Siedziała na kafelkach z żylektą w dłoni a z drugiej ręki lała się strumieniami krew. Była przytomna. - Odbiło ci?! - jak najszybciej przyłożyłam do ran ręcznik, starając się to jakoś zatamować. - Po co ci to było? - zapytałam bandażując nadgarstek.
- Nie chcę już żyć. Nie daję już sobie z tym rady. Chcę umrzeć - nie patrzyła na mnie.
- Dobrze. Jeszcze o tym porozmawiamy. Jeśli zestawię cię tu na pięć minut samą, nic sobie nie zrobisz? - zapytałam.
- Nie.
Zostawiłam ją tam samą z ciężkim sercem i jak najszybciej spakowałam kilkanaście ciuchów, nawet nie wiem co dokładnie, bo wkładałam jak leciało. Do pokoju Diany nawet nie wchodziłam, dam jej swoje ciuchy, mamy podobne rozmiary.
- Jestem - zeszłam do niej. Na szczęście nic sobie nie zrobiła, tak jak obiecała.
- Jak widzisz, żyję - powiedziała niemrawo.
- I bardzo dobrze. A teraz idziemy.
- Gdzie?
- Do Evy. No chodź.
Wyszłyśmy. Dom zamknęłam na cztery spusty i po kilku minutach spaceru dotarłam z Dianą do domu przyjaciółki.
- Możesz jej nie mówić?
- Co?
- Nie mów Evie, że chciałam ze sobą skończyć - złapała mnie za rękę i mocno ścisnęła.
- Nie. Nie mogę tak tego zostawić. Uwierz mi.
- Ale...
- Nie. Wchodzimy.
Wepchnęłam ją delikatnie do domu. Eva była w kuchni i zapewne robiła obiad, bo na kuchni stały dwa garnki, z których ulatywała mocna para.
- Jesteśmy! - powiedziałam i rzuciłam torbę pod ścianę.
- To świetnie! Niedługo będzie obiad - powiedziała radośnie, ale widząc Dianę i jej zmarnowaną postać, uśmiech zniknął z jej twarzy szybciej niż się pojawił. - Diana, zjesz coś? - zapytała ją.
- Nie. Nie jestem głodna - odpowiedziała i przeleciała wzrokiem całą kuchnię, byle nie patrzeć na nią.
- Okej. Ale obiad i tak w ciebie wmuszę. Musisz mieć dużo siły i jeść za dwóch!
- Mogę iść się położyć? - zapytała.
- Jasne, zaprowadzę cię - weszłyśmy obie na piętro. - To tutaj - pokazałam jej pokój zaraz przy moim.
- Wzięłaś jakieś ciuchy dla mnie? - zapytała cicho.
- Nie. Dam ci swoje, o to nie musisz się martwić.
- Okej.
Dziewczyna weszła do pokoju, a ja za nią. Zostawiłam jej torbę przy łóżku a sama się wycofałam.
- Musimy pogadać Evuniu moja - powiedziałam do brunetki.
- O czym? - zapytała, krojąc coś na deseczce.
- O Dianie. Jest z nią bardzo, ale to bardzo źle - powiedziałam.
Eva aż usiadła przy stole i spojrzała na mnie nie pewnie.
- To znaczy?
- Znalazłam ją dzisiaj w łazience. Podcięła sobie żyły. Na szczęście zdążyłam ją uratować.
- Ale... Czemu?
- Powiedziała, że nie chce tak żyć. Że ma dość i nie da sobie rady.
- Muszę z nią pogadać. Musi wiedzieć, że nie tylko ona przeszła coś takiego.
- Powiesz jej?
- Tak. Może choć trochę jej ulży. I potrzebna będzie jakaś terapia, albo ona sama się podniesie z tego dna.
- Myślisz? - zapytałam.
- Tak. To silna dziewczyna, tylko po drodze się gdzieś zagubiła. Trzeba pokazać jej kierunek.
- Okej.
*** Oczami Evy ***
Po obiedzie we trzy usiadłyśmy i obejrzałyśmy trochę tv.
- Wiecie co, ja chyba pójdę się zdrzemnąć. Jakoś tak mi się spać zachciało - Marlena postanowiła mnie zostawić. Czyli czas pogadać.
- Ja chyba też... - dziewczyna zaczęła się podnosić, ale ją zatrzymałam.
- Poczekaj, możemy porozmawiać?
- O czym?
- O tobie. Wiem, co chciałaś zrobić - powiedziałam. Dziewczyna spojrzała na mnie zbolałym wzrokiem.
- Ty tego nigdy nie zrozumiesz. Ty masz chociaż dla kogo żyć. Masz Louisa, przyjaciół. Ja nie mam nikogo. Nikogo nie obchodzę.
- Masz nas. Jesteśmy by ci pomóc - powiedziałam.
- Ale wy nie zrozumiecie przez co teraz przechodzę. Czuję się jak nic nie warta szmata. Czułaś się tak kiedyś? - zapytała, wbijając we mnie swój zbolały wzrok.
- Tak. Tak Diana. Ja też zostałam zgwałcona - choć ciężko przeszło mi to przez gardło, postanowiłam jej o tym powiedzieć.
- Co?
- Tak. Zrobił to Mateusz, mój były chłopak. Byłam w nim ślepo zakochana i nie widziałam poza nim świata...
- Ja... Nie wiedziałam...
- Nikt nie wie oprócz Louisa i Marleny. Też miałam myśli samobójcze. Ale dzięki Marlenie udało mi się to pokonać.
- Ale nie byłaś w ciąży! A świadomość, że nosisz w sobie dziecko gwałtu nie jest wcale pokrzepiająca.
- Dziecko jest największym darem od samego Boga Diana! Jeśli on zesłał na ciebie tak wielką łaskę, powinnaś być szczęśliwa, że podarował ci władzę nad nowym życiem!
- Nie dam rady. Gdy tylko spojrzę na niego, będzie to wszystko wracało...
- Diana, to zostanie z tobą do końca życia. I tylko ty możesz sprawić, że albo będziesz strać się zapomnieć lub zmniejszyć ból. Dasz radę. Wychowasz to maleństwo - złapałam ją pocieszająco za dłoń.
- Będziesz w tym ze mną? - zapytała po chwili, patrząc na mnie uważnie.
- Tak - odpowiedziałam i przytuliłam ją do siebie. - Pomogę ci.
- Dziękuję.
**** Kilka dni później ****
Rozmawiam właśnie przez telefon z Lou.
- Hej kotku - przywitałam się radośnie jak zawsze.
- Hej misiu - jego głos był dziwny.
- Co się stało?
- Zayn wrócił do Londynu i dziwnie tu bez niego.
- Jak to wrócił? Co się stało?
Przez to całe zamieszanie z Dianą, nie mam zielonego pojęcia co się dzieje na świecie. Całkiem już z twittera zniknęłam.
- Pokłócił się z Perrie. Podobno ją zdradził z jakąś Andreą... Nie wiem dokładnie jak to tam było...
- Mam nadzieję, że wszystko się wyjaśni.
- Oby.
- Co robisz?
- A nic, leżę sobie i słucham twojego głosu - odpowiedział, na pewno się uśmiechając. Sama też się uśmiechnęłam.
- Jak koncert? - zapytałam.
- Jak zwykle niesamowicie! Wezmę się następnym razem ze sobą. Nie da się tego słowami opisać! - zaśmiał się.
- Okej, trzymam cię za słowo!
- Boję się, że to wszystko się rozpadnie - spoważniał.
- Co dokładnie?
- Wszystko. Zespół, nasza przyjaźń... A bez tego nie będziemy już tym samym One Direction.
- Louis. Wy nie potraficie bez siebie zbyt długo wytrzymać, ja to wiem i ty to wiesz. Nawet jak się pokłócicie to i tak zaraz się pogodzicie, mam rację? -zapytałam.
- Tak, masz rację.
- Jeszcze tylko kilka dni i znowu będziemy razem - powiedział radośnie.
- Już nie mogę się doczekać!
- Ja też. Dobrze, leć już spać, bo u ciebie jest już późno. Zadzwonię jutro i powiem ci kiedy dokładnie wracamy, okej?
- No dobrze.
- Kolorowych skarbie - powiedział, wysyłając mi całuski.
- Również kolorowych.
Rozłączyłam się i westchnęłam.
Jutro kolejny dzień pracy. I Rocky.
To aż zastanawiające, że Louis jeszcze o niczym nie wie. Nie wiem jak to się stało, że mu nie powiedziałam... A przez telefon to tak dziwnie... Jak tylko wróci, to od razu mu powiem.
Wstałam z łóżka i zeszłam do kuchni, bo naszła mnie ochota na kiszonego ogórka. Nie było w tym nic dziwnego, bo je uwielbiam i od zawsze je jem. Mam ich duży zapas, bo Diana pożera je tonami!
A wracając do mnie. Chyba będę musiała iść w końcu do tego lekarza. Dwa razy straciłam przytomność. Jestem czasem taka słaba, że w ogóle z łóżka nie wstaję. Marlena nie może sobie ze mną poradzić i ciągle zmusza mnie do wizyty u lekarza. I w końcu tak zrobię. Boję się, że to jakaś choroba albo wirus... Czasem sama nie wiem co zrobić...
*** Następnego dnia ***
- Masz - do kuchni wpadła zdyszana Marlena z jakimś pudełeczkiem w dłoni.
- Co mam?
- Masz i zrób - przed oczami pojawił się test. Ciążowy. Serio?
- Co to jest? - zapytałam i chwyciłam za opakowanie.
- Nie widzisz? Test ciążowy.
- Myślisz, że jestem w ciąży?
- Ja to wiem. A teraz na górę do łazienki - wypchnęła mnie z pomieszczenia na schody. - No sio!
To było tak niedorzeczne, jak to, że Rocky jest moim szefem, ale okej, poszłam zrobić. Po wykonaniu tej czynności zeszłam na dół, razem z plastikowym patyczkiem.
- Zrobiłaś?
- Taaa.
- No to teraz czekamy chwilę.
Gdy ta chwila minęła, Marlena spojrzała na wynik. Ja nie patrzyłam. Naszły mnie wątpliwości, czy aby na pewno nie jestem w ciąży, ale nie miałam tej pewności i zaczął zjadać mnie strach przed prawdą.
- Marlena powiedz mi w końcu - powiedziałam głucho, bo miałam zasłoniętą twarz dłońmi.
- Sama zobacz.
Zabrałam dłonie a przed oczami pojawiły się na pasku dwie czerwone kreseczki.
- Jesteś w ciąży.