- Jasne - odłożył urządzenie na stolik, a ja usiadłam na kanapie obok niego. Oparłam rękę na wezgłowiu kanapy i oparłam o nią głowę. - O co chodzi?
- Ja... Chciałabym ci coś powiedzieć, ale nie wiem czy... Czy dam radę na sucho.
- Wino? - zapytał z krzepiącym uśmiechem.
- Poproszę.
Wstał z kanapy i po chwili przyniósł dwie lampki do wina i czerwone wino. Idealne. Polał nam do kieliszków. Mimo sytuacji w jakiej się teraz znajduję, co chcę mu powiedzieć, to bym uznała to za romantyczny wieczór. Stuknęliśmy się nimi bez słowa upiłam łyk. Wzięłam głęboki oddech.
- Ja... Chcę ci powiedzieć... Coś co nikomu nie mówiłam. Zwłaszcza wam, a przecież jesteście dla mnie ważni... - na jego twarzy zagościł delikatny uśmiech. -Może zacznę od początku. Tak, tak bedzie najlepiej.
- Mów.
- To było jakoś w podstawówce. Poznałam Marlenę. Miałyśmy może po siedem lat, ale przysięgłyśmy sobie przyjaźń do śmierci. Była ze mną w każdym momencie życia. Słuchałam jej rad i w ogóle... Zawsze dobrze na tym wychodziłam. Do czasu, oczywiście - tym razem upiłam spory łyk trunku. Zmarszczyłam nos lekko. - Zakochałam się. Tak bardzo, że nie widziałam świata poza nim. Nikogo nie słuchałam, ani mamy ani Marleny. Dziewczyna powtarzała mi, że to się nie uda, ale ja jej nie słuchałam.
- Byłaś zakochana - powiedział.
- Tak, Mateusz był... Był cudowny - uśmiechnęłam się na pierwsze wspomnienie o nim. - Był idealny. Za każdym razem gdy się spotykaliśmy, imponował mi we wszystkim. Uwielbiałam go. Marlena uparcie cały czas twierdziła, że będę przez niego jeszcze cierpieć - uśmiech znikł mi z twarzy. - Spotykaliśmy się rok. W tym czasie zdążyłam zacząć palić, raz nawet spróbowałam narkotyków i prawie straciłam przyjaciółkę.
- Palisz? - zapytał.
- Nie. Już nie. Ale wracając do tematu. Robiłam wszystko co chciał, bo przecież nie widziałam po za nim świata... - czuję, że zaraz będę wyć. Nie, nie mogę się teraz przy nim rozbeczeć. - Pewnego razu poszliśmy na imprezę. Nie piłam wtedy, bo byłam świeżo po chorobie.
Zatrzymałam się by wziąć oddech i przy pierwszej lepszej okazji się nie popłakać.
- Co było dalej?
- Nawet świetnie się bawiłam... Mateusz pił... Prawie tak jak ja wczoraj - uśmiechnęłam się blado w kieliszek. -Wróciliśmy do domu. Mieszkałam u niego od czasu, gdy pokłóciłam się z mamą o to, że wyraziła zdanie o moim chłopaku. Zmęczona, położyłam się spać, ale on miał jeszcze mało zabawy i zachciało mu się tańczyć na środku pokoju - parsknęłam nerwowo.
Oczy zaszły mi łzami. Zaraz wybuchnę.
Odstwiłam kieliszek na stół.
- Spokojnie Eva, jestem tu - przyciągnął mnie do siebie.
- W pewnym momencie zbliżyliśmy się do siebie... Zaczął mnie całować i on... Ja nie chciałam niczego więcej tamtego wieczoru... I... Wkurzył się i wziął sobie, to chciał. On mnie zgwałcił... - ledwo wydusiłam i rozpłakałam się, a jego ramiona mnie otuliły mocnej. - Nie wiem jak, ale... Udało mi się uciec od niego. Poszłam do Marleny. Zapukałam i czekałam czy mi otworzy. Otworzyła. Jak tylko mnie zobaczyła, mocno przytuliła i nie powiedziała żadnego pierdolonego : " a nie mówiłam? ". Gdy w końcu się uspokoiłam, zrobiła herbatę, a ja wszystko jej opowiedziałam. Nie była zła, wybaczyła mi. Z mamą też rozmawiałam. Przeprosiłam ją.
Przez chwilę nic nie mówiliśmy.
- To już zamknięty rozdział. Powiedziałam ci o tym bo powinienieś wiedzieć. Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał mnie znać - odsunęłam się od niego, by móc na niego spojrzeć.
